Ναυάγησε
η πίστη….
Όταν στα τέλη του Οκτωβρίου του προηγούμενου χρόνου ανακοινώθηκε θριαμβευτικά από τους κκ Καρατζά και Κωστόπουλο η συμφωνία για την συγχώνευση των δύο μεγαλύτερων Ελληνικών Τραπεζών το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης έσπευσε να πανηγυρίσει και να δρέψει τις πολιτικές δάφνες αυτής της υποτίθεται επιχειρηματικής συμφωνίας.
Όταν στις αρχές του Ιανουαρίου του τρέχοντος έτους διαφάνηκε η αδυναμία συμφωνίας και το τελικό σπάσιμο του επιχειρηματικού αυτού σχεδίου, το οικονομικό επιτελείο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης έσπευσε με την σειρά του να δρέψει τα ανάλογα πολιτικά οφέλη.
Όμως πρόκειται πράγματι για μια απλή οικονομική συμφωνία δύο επιχειρήσεων η οποία και τελικά δεν ευδοκίμησε ή μήπως υπάρχει και κάτι άλλο;
Σε αυτό το ερώτημα θα επιχειρήσουμε να δώσουμε μια πειστική απάντηση με αυτό το άρθρο.
Και θα ξεκινήσουμε από την υπόθεση ότι το deal θα ολοκληρωνόταν σύμφωνα με τον αρχικό σχεδιασμό.
Τα οφέλη που θα προέκυπταν σε αυτή την περίπτωση για την κυβερνητική πολιτική -και όχι μόνο- θα ήταν πράγματι τεράστια τουλάχιστον για όσο καιρό θα μπορούσε να ελέγχει το συγκεκριμένο οικονομικό σχήμα την «νέα Εθνική» όπως την ονόμαζαν.
Και εξηγούμαι:
Ø Όφελος πρώτο: Σε μία εποχή που τα οικονομικά μέσα για την άσκηση οικονομικής πολιτικής στα πλαίσια του ενιαίου οικονομικού χώρου περιορίζονται σε ασφυκτικό βαθμό η κυβέρνηση θα κατάφερνε να έχει μια φίλα προσκείμενη διοίκηση στον μεγαλύτερο οικονομικό - χρηματοπιστωτικό οργανισμό της χώρας χωρίς να έχει την ρετσινιά του «κρατισμού» αφού ταυτόχρονα θα μείωνε την (άμεση ή έμμεση) κρατική συμμετοχή.
Ø Όφελος δεύτερο: Καταφέρνει και φέρνει υπό τον απόλυτο έλεγχό των κυβερνητικών συνδικαλιστών την συνεχώς διολισθαίνουσα προς τον έλεγχο των εργοδοτικών συνδικαλιστών Ομοσπονδία των Τραπεζοϋπαλλήλων.
Ø Όφελος τρίτο: Εξασφαλίζει για την επόμενη κρίσιμη τριετία – τετραετία μέχρι τις επόμενες εκλογές στην ουσία μια πηγή χρηματοδότησης του πολιτικού συστήματος.
Η αξιωματική αντιπολίτευση και το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας διαβλέποντας τον κίνδυνο να παραμείνει για μια ακόμα φορά εκτός νυμφώνας, αφού θα ήταν σχεδόν αδύνατο να αντιμετωπίσει μια τέτοια εξέλιξη, παρενέβη δραστικά για να την αποτρέψει.
Και παρενέβη με μεθόδους που θυμίζουν αστυνομική ταινία. Γνωρίζοντας τις επιρροές που είχε στο περιβάλλον του προέδρου της Alpha Bank (εάν πράγματι δεχτούμε ότι ο ίδιος ήθελε την συγχώνευση) άφησε τις συμφωνίες να εξελιχθούν και την τελευταία στιγμή οι μεγαλοδιευθυντές της Τράπεζας απείλησαν με παραιτήσεις αν δεν υπήρχε ισοτιμία των δύο μερών.
Και το ερώτημα είναι: Σε ποια ένωση οικονομικών μονάδων αυτή που έχει αντικειμενικά τα μικρότερα οικονομικά μεγέθη και που τελικά αναδεικνύεται μειοψηφία στο νέο σχήμα διοικεί; Για ποια ισοτιμία μιλούσαν; Και από ποια επιχείρηση θα γινόταν αποδεκτοί τέτοιοι όροι συγχώνευσης; Πρόκειται πράγματι για παγκόσμια πρωτοτυπία…
Αν μπούμε στην ουσία των επιχειρημάτων των δύο πλευρών αυτά προσεγγίζουν το όριο του αστείου. Και αυτό γιατί και οι δύο πλευρές υποκρίνονται ότι αγνοούν ότι πλέον υπάρχει ενιαίος οικονομικός χώρος 12 κρατών και 300 εκατομμυρίων ανθρώπων. Και γι αυτό το λόγο δεν έχει βάση
Ø ούτε το επιχείρημα Χριστοδουλάκη για την «μεγάλη» Εθνική που θα αποκτήσει ανταγωνίσιμο μέγεθος σε πανευρωπαϊκό επίπεδο (σε περίπτωση συγχώνευσης η κεφαλαιοποίηση της νέας Τράπεζας δεν θα ξεπερνούσε τα 10 εκ ευρώ στην 10η θέση έναντι 125 εκ ευρώ της 1ης HSBC και 50 εκ ευρώ της 5ης Deutche Bank) διαφορά μεγεθών που απλώς κάνει πιο εύκολη την άλωση της ελληνικής αγοράς από μία ή δύο τράπεζες τα επόμενα τρία τέσσερα χρόνια.
Ø Ούτε το επιχείρημα Εβερτ -Αλογοσκούφη ότι θα παρέμβει η ευρωπαϊκή επιτροπή ανταγωνισμού γιατί δημιουργείται μονοπώλιο στην ελληνική τραπεζική αγορά γιατί απλούστατα για αυτή την επιτροπή δεν υπάρχει ελληνική τραπεζική αγορά.
Έτσι το μόνο που κατάφεραν και οι δύο πλευρές είναι να πλήξουν το κύρος της χώρας και να διακινδυνεύσουν την σοβαρότητά τους και την αξιοπιστία τους.
Ποια θα
έπρεπε να ήταν
η θέση των
εργαζόμενων
Η θέση των εργαζόμενων απέναντι στις εξελίξεις πιστεύουμε ότι θα έπρεπε να σηματοδοτείται από την ανάλογη εμπειρία της πώλησης της Ιονικής Τράπεζας Έπρεπε από την αρχή να ήταν στην κατεύθυνση της διασφάλισης των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζόμενων ανεξάρτητα από τις όποιες εξελίξεις υπήρχαν στον τομέα της συγχώνευσης.
Να μην πανηγυρίζουμε γιατί γνωρίζαμε ότι ένα εγχείρημα τέτοιου μεγέθους θα επέφερε απώλειες θέσεων εργασίας, υποβάθμιση και υπηρεσιακή καθήλωση για την μεγάλη μάζα των εργαζόμενων.
Να επισημάνουμε το αυτονόητο ότι μετά την συγχώνευση θα ακολουθούσε η εξαγορά της νέας τράπεζας από τις μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες και τελικά θα οδηγηθούμε είτε έτσι είτε αλλιώς στον αφελληνισμό του τραπεζικού συστήματος.
Να μην μπούμε στην λογική της παρέμβασης στα πολιτικά και οικονομικά παιχνίδια που παίχτηκαν ούτε στην λογική της μοιρασιάς (ΟΤΟΕ Σύλλογος Εθνικής), ούτε στην λογική της στήριξης των θέσεων και των οικονομικών απολαβών των μεγαλοδιευθυντάδων της Alpha Bank (Σύλλογος Alpha – Γκιάτης).
Να στρέψουμε τις προσπάθειές μας στην κατεύθυνση της δημιουργίας ενός ισχυρού σωματείου εργαζομένων με την ενοποίηση όλων των σωματείων του χώρου της Εθνικής και της Alpha Bank αμέσως μετά την ολοκλήρωση των διαδικασιών της νομικής συγχώνευσης με σκοπό την αντιμετώπιση των συνεπειών της λειτουργικής συγχώνευσης στους εργαζόμενους
Πιστεύαμε και πιστεύουμε πάντα σε ένα ισχυρό ελληνικό ελεγχόμενο από το κράτος και τους κοινωνικούς φορείς πιστωτικό σύστημα που θα εξυπηρετεί τις ανάγκες του απλού έλληνα πολίτη και των ελλήνων επιχειρηματιών. Αυτό βέβαια μπορεί και πρέπει να συμβαδίζει με την βελτίωση της θέσης των εργαζόμενων.
Μανόλης Βασιλάκης