Μαρι(ον)έττες και πρόδρομοι συμμετρικής καταστροφής Μερικά διδάγματα από την «πύρινη λαίλαπα» του Ελληνόφωνου Εθνομηδενισμού Απόδημος Έλλην Αντίβαρο, Σεπτέμβριος 2007 1. Το «κρυφό βιβλίο» κάτω από τις στάχτες της ασύμμετρης συνενοχής Πολλοί φοβόντουσαν από τις αρχές του 2007 ότι η επέλαση του Εθνομηδενισμού και της στρατευμένης Αμάθειας στο εκπαιδευτικό σύστημα δεν στόχευε μόνο στον πολιτιστικό ακρωτηριασμό, την ιδεολογική χειραγώγηση και «εθνική λοβοτομή» των Ελληνοπαίδων με αιχμή του δόρατος τα νέα διδακτικά βιβλία Ιστορίας, αλλά αποτελούσε προπομπό επίθεσης με πραγματικά «πυρά» κατά της εθνικής κυριαρχίας, ακεραιότητας και ανεξαρτησίας της χώρας. Κανείς όμως δεν μπορούσε να προβλέψει πως ένα τέτοιο «σατανικό σχέδιο αρρωστημένων εγκεφάλων» (Θεοδωράκης), μια «τόσο άψογα μελετημένη και εκτελεσμένη επιβουλή» (Γιανναράς) θα είχε κιόλας συντελεστεί, τρεις μόλις εβδομάδες μετά την επίσημη ανακοίνωση – στις 2 Αυγούστου από την Υπουργό Παιδείας Μαριέττα Γιαννάκου - της επαναφοράς στα σχολεία του διαβόητου εγχειρίδιου «Ιστορίας» της Στ’ Δημοτικού, με «διορθώσεις» που θα παρέμεναν κρυφές μέχρι τις εκλογές. Δεν θα ήταν άλλωστε αποκλειστικά συμβολικός ο παραλληλισμός ανάμεσα στην συστηματική εκθεμελίωση της ελληνικής ιστορικής μνήμης και ταυτότητας που επιχειρείται μέσω της λαίλαπας 330 νέων βιβλίων που κατακλύζουν φέτος όλες τις βαθμίδες της υποχρεωτικής εκπαίδευσης, και στην πύρινη λαίλαπα που κατέκαψε σε τρία μερόνυχτα (24-26 Αυγούστου) ιστορικά λίκνα τόσο του αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού όσο και της Εθνεγερσίας του 1821 στην καρδιά της Πελοποννήσου – Αρκαδία, Λακωνία, Ηλεία, Ολυμπία, Επικούρειος Απόλλων, Μεγαλόπολη, Ζαχάρω, Καρύταινα κλπ. Η ολοκληρωτική καταστροφή των ορεινών χωριών, αγροτικών κοινοτήτων και καλλιεργησίμων εκτάσεων στην κεντρική Πελοπόννησο, νότια Εύβοια και Αιτωλοακαρνανία, κατεδάφισε ίσως τα τελευταία κοινωνικά προπύργια της πανάρχαιας Ελληνικής Παράδοσης που είχαν παραμείνει απόρθητα μετά από έναν αιώνα πολιορκίας τους από τον αστικό και καταναλωτικό εκμαυλισμό, την διαφθορά και αλλοτρίωση που προωθούν τα ΜΜΕ και η τοπική κομματοκρατία. Ακόμα και αν δεν γίνει σύντομα η μεταβίβαση των απανθρακωμένων γαιών σε «αλλοδαπούς επενδυτές», για να εξαναγκαστούν σε νέα εξωτερική ή εσωτερική μετανάστευση οι πυρόπληκτοι «αυτόχθόνες» αγρότες, η πυρπόληση 3 εκατομμυρίων στρεμμάτων στις 24-26 Αυγούστου, έχει ανατρέψει τελεσίδικα την εύθραυστη περιβαλλοντική, κοινωνική και δημογραφική ισορροπία της ελληνικής υπαίθρου. Επιβεβαιώνονται έτσι όσοι προειδοποιούν από καιρό, με αφορμή την ιδεολογική διαμάχη για το ανεκδιήγητο διδακτικό κατασκεύασμα της Μαρίας Ρεπούση, ότι ο δεδηλωμένος απώτερος στόχος του Εθνομηδενισμού δεν είναι απλώς η πραξικοπηματική ανατροπή του συνταγματικά κατοχυρωμένου καθήκοντος για «καλλιέργεια της εθνικής συνείδησης» (ʼρθρο 16, παρ.2), αλλά αποβλέπει στην ολοκληρωτική «πολυπολιτισμική μετάλλαξη του ελληνικού έθνους-κράτους σε ουδετεροεθνές κρατικό μόρφωμα» (Κώστας Ρωμανός, Το πραξικόπημα στην Ελληνική Εκπαίδευση, ΠΑΡΟΝ, 3-6-07). Μια τόσο ριζική μετάλλαξη μιας κοινωνίας δεν θα μπορούσε φυσικά να επιτευχθεί εντελώς «αναίμακτα», χωρίς την εκ βάθρων κατάλυση των θεσμικών, κοινωνικών, δημογραφικών και γεωπολιτικών ερεισμάτων εθνικού αυτοπροσδιορισμού των Ελλήνων. Με τον σταδιακό αφελληνισμό και «πολυπολιτισμικό» αναπροσανατολισμό του εκπαιδευτικού συστήματος επιδιώκεται να καμφθεί, σε πρώτη φάση, το πατριωτικό φρόνημα και ο αυτοσεβασμός των πολιτών ενός ιστορικού έθνους ως βασική προϋπόθεση για την απρόσκοπτη υλοποίηση των γνωστών σχεδίων ακρωτηριασμού της εθνικής κυριαρχίας σε Ελλάδα και Κύπρο, στα πλαίσια μιας Νέο-Οθωμανικής «πολυζωνικής, πολυκοινοτικής ομοσπονδίας» προτεκτοράτων τύπου Κόσσοβου στα Βαλκάνια και στην Ανατολική Μεσόγειο. Ενδιάμεσος κρίκος στην επίτευξη αυτού του στρατηγικού στόχου υπήρξε και η άρτια προσχεδιασμένη καταστροφή της κεντρικής Πελοποννήσου και νότιας Εύβοιας αυτό το καλοκαίρι. Σύμφωνα με τον παραδοσιακό ορισμό της «ασύμμετρης απειλής», όπως κωδικοποιήθηκε μετά την 11-09-2001, η αρτιότητα του σχεδιασμού εκδηλώθηκε για μια ακόμη φορά με την ασυμμετρία ανάμεσα στα «μέσα» (απλοί πυροδοτικοί μηχανισμοί τοποθετημένοι σε εκατοντάδες δέντρα των επιλεγμένων περιοχών για ανάφλεξη την κατάλληλη στιγμή με τηλεχειρισμό GPS) και στα καταστροφικά «αποτελέσματα» που επιτεύχθηκαν. Αλλά, το σχέδιο προϋπέθετε επίσης και έναν πολύ ευρύ κύκλο «ασύμμετρης συνενοχής» οργανικών διανοουμένων, επιστημόνων ή μεγαλοδημοσιογράφων των ΜΜΕ, μαζί με πολιτικούς και στρατιωτικούς παράγοντες μέσα στην Ελλάδα, οι οποίοι, εδώ και 15 χρόνια τουλάχιστον γνωρίζουν με αμέτρητα στοιχεία (ακόμα και δημόσιες δηλώσεις των εμπρηστών στο εξωτερικό), την ύπαρξη «εμπρηστικής» απειλής τέτοιας μορφής και κλίμακας. Δεν έκαναν όμως τίποτα για να την εμποδίσουν, δυσκολέψουν ή αποτρέψουν με τα κατάλληλα – εξίσου απλά και φτηνά – μέσα (αυτόματα συστήματα ανίχνευσης θερμικής ακτινοβολίας και τηλεειδοποίησης, επιφυλακή και περιπολίες στρατού, αντιπυρικές ζώνες, ενημέρωση κατοίκων σε περιοχές υψηλού κινδύνου κλπ). Αντίθετα, έκαναν ό,τι περνούσε απ’ το χέρι τους για να αποδυναμώσουν και αποπροσανατολίσουν κάθε πρωτοβουλία αμυντικής προπαρασκευής, συντονισμού, εγρήγορσης και δράσης από τη μεριά του κράτους, του στρατού και των πολιτών. Το αιώνιο παραμύθι των «οικοπεδοφάγων καταπατητών», από τους οποίους δεν έχει συλληφθεί ποτέ ούτε ένας – από φόβο μήπως πιαστεί με τα σύνεργα των ξένων ή ντόπιων πρακτόρων – δίνει τις πραγματικές διαστάσεις της συνενοχής που αγγίζει τα όρια της ομαδικής εσχάτης προδοσίας. Θαυμάστε εμφάνιση π.χ. του πλήρως αδρανοποιημένου Ελληνικού Στρατού - με τα τεράστια τεχνικά μέσα αντιπυρικής άμυνας που διαθέτει – καθώς παραμένει κλεισμένος στα στρατόπεδα της Πελοποννήσου για να παρακολουθούν από τηλεοράσεως οι οπλίτες την πύρινη πολιορκία σε δεκάδες χωριά συγγενών τους, χωρίς να μπορούν να κάνουν τίποτα Αυτό τα λέει όλα για την αντίσταση που θα αντιμετωπίσουν όσοι σχεδιάζουν τα νέα θερμά επεισόδια στις γκρίζες ζώνες του Αιγαίου. Η εικόνα της «χοντρής κυρίας» ΕΥΠ που συγκαλύπτει την απραξία της πλασάροντας ερασιτεχνικά βιντεάκια, φωτογραφίες και νοθευμένες «πληροφορίες» σε ανυπόληπτα ΜΜΕ και εφημερίδες, αποτελεί άλλο δείγμα κατάπτωσης ενός ελλαδικού κρατιδίου υπό εσωτερική κατοχή, ποτισμένου μέχρι το μεδούλι στον εθνομηδενισμό και τον ραγιαδισμό. Παρά την συκοφαντική υστερία της νεοταξικής κομματικής και τηλεοπτικής προπαγάνδας για την «ασύμμετρη ανοησία» της κυβέρνησης, η συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού αντιλήφθηκε αμέσως το προμελετημένο έγκλημα, ασχέτως αν δεν καταλαβαίνει κιόλας ότι το «σχέδιο» προϋπέθετε ως απαραίτητη την παράμετρο ενός διαλυμένου, διαβρωμένου, υποτελούς και ανοχύρωτου κράτους. Τα πρώτα γκάλοπ μετά τη καταστροφή, έδειξαν πως εννέα στους δέκα Έλληνες (88.3%) την απέδιδαν σε «οργανωμένους εμπρησμούς» (ΜRΒ) και επτά στους δέκα (VPRC, Metron Analysis) σε «οργανωμένο σχέδιο κατά της χώρας». Τα ίδια περίπου συντριπτικά ποσοστά της κοινής γνώμης ζητούσαν από τον Μάρτιο τη απόσυρση του ανιστόρητου και αντιπαιδαγωγικού πονήματος της Μαρίας Ρεπούση, για να αντιμετωπιστούν με εξίσου περιφρονητικό και χλευαστικό τρόπο από τη Γιαννάκου, τα ΜΜΕ και τους ιέρακες του εθνομηδενισμού (Λιάκο, Φραγκουδάκη, Κουλούρη, Γιαννουλόπουλο κλπ.). 2. Το Κουκλόσπιτο που βρυχάται ελληνιστί Δύο μήνες πριν όμως, η ναυαρχίδα του έντυπου εθνομηδενισμού δεν δίσταζε (στις μέρες της περίεργης αυτανάφλεξης της Πάρνηθας) να επισείει το φόβητρο της «εκδικητικής μανίας» που θα έπληττε τη μικρή μας χώρα μετά τα «βεβιασμένα» ενεργειακά ανοίγματα του Πούτιν προς τον Καραμανλή: «ΠΡΟΣΟΧΗ! Το παιχνίδι είναι μεγάλο και η χώρα μας μικρή. Η βιασύνη του Πούτιν και οι αντιδράσεις των Αμερικανών δείχνουν ότι η Ελλάδα έχει εμπλακεί σε μια σκληρή αναμέτρηση και πρέπει να μη γίνει στόχος εκδικητικής μανίας, διότι όλοι γνωρίζουμε πλέον πως αντιδρούν οι μεγάλες δυνάμεις.» (ΤΟ ΒΗΜΑ 29-6-07) Προσοχή: Η παραπλάνηση των αφελών αποδεκτών της παραπάνω προειδοποίησης είναι δισυπόστατη. Πρώτον, υπονοεί ότι η «εκδικητική μανία» της Υπερδύναμης στρέφεται μόνο κατά των ενεργειακών ανοιγμάτων της Ελλάδας προς τη Ρωσία και όχι προς το σύνολο των εθνικών μας «εκκρεμοτήτων» στα Ελληνοτουρκικά, στο Κυπριακό, στο Σκοπιανό, στο Αιγαίο, στη Θράκη κλπ. Λες και ο πετρελαιαγωγός Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης δεν έχει μείνει στα χαρτιά επί 20 χρόνια χωρίς να επιδειχθεί καμιά ιδιαίτερη «μανία» από κανένα. Και τώρα ξαφνικά, ο σχεδιαζόμενος για τα επόμενα 20 χρόνια αγωγός Ρωσικού φυσικού αερίου προς την Ιταλία τους μάρανε! Δεύτερον, η προειδοποίηση του Βήματος ενέχει την υπόσχεση-δόλωμα ότι η «εκδικητική μανία» θα μπορούσε κάπως να μετριαστεί ή κατευναστεί με εκδηλώσεις «καλής θέλησης» ή μια αντισταθμιστική εισφορά ενδοτικότητας από την κυβέρνηση Καραμανλή. Μήπως όμως αυτή η υπόσχεση του ιδεολογικού τοποτηρητή της Αυτοκρατορίας ήταν εξαρχής χωρίς αντίκρισμα, αφού απλώς ήθελε να χρυσώσει το χάπι της επικείμενης «εκδικητικής» πυρομανίας; Εδώ ακριβώς εντάσσεται και η επιχείρηση της πανικόβλητης «διάσωσης», με ψευτοδιορθώσεις, του ανιστόρητου και αντιπαιδαγωγικού πονήματος της Μαρίας Ρεπούση, ανάμεσα στα τόσα θύματα και αποκαΐδια που μας κληροδότησε το φετινό καλοκαίρι. Το σύνθετο επικοινωνιακό σκηνικό που στήθηκε για να επιβληθεί πραξικοπηματικά η - δήθεν «διορθωμένη» - επιστροφή του βιβλίου Ιστορίας της Στ Δημοτικού στα σχολεία, δεν επεδίωκε λοιπόν να κατευνάσει ή να παραπλανήσει την πάνδημη κατακραυγή ενάντια σ’ αυτόν τον ατιμωτικό «διδακτικό» αυτοχειριασμό της εθνικής συνείδησης και μνήμης των Ελλήνων. Η απόπειρα κατευνασμού απευθυνόταν αποκλειστικά προς την υποτιθέμενη «εκδικητική μανία» των Επικυρίαρχων. Δεν είναι τυχαίο ότι ελάχιστες ώρες μετά τη συνέντευξη της Μαριέττας Γιαννάκου στις 2 Αυγούστου, κόμματα και ΜΜΕ την εξέλαβαν ως σίγουρο σύνθημα για πρόωρες εκλογές μέσα στο Σεπτέμβρη. Και τούτο, ακριβώς επειδή κανείς δεν πίστευε ότι η κυβέρνηση θα τολμούσε να εμφανίσει ξανά το εγχειρίδιο της «εθνικής λοβοτομής» πριν από τη προσφυγή στις κάλπες, διακινδυνεύοντας αναζωπύρωση των αντιδράσεων μόλις θα γινόταν αισθητή η απουσία του «κρυφού βιβλίου» μετά την έναρξη των μαθημάτων στις 11 Σεπτεμβρίου. Για να αμβλυνθεί μάλιστα το κύμα αγανάκτησης που πυροδότησε ο νέος εμπαιγμός με τις «απόρρητες διορθώσεις» της Γιαννάκου, υπήρξε διακομματική συμφωνία για άμεση υποβάθμιση και αποσιώπηση του θέματος της αποεθνοποίησης της Ελληνικής παιδείας που επιχειρείται με αιχμή του δόρατος το επίμαχο βιβλίο (και εκατοντάδες άλλα ανέκδοτα - παρόμοιας «διδακτικής» φιλοσοφίας). Ή πρώτη που έσπασε αυτό το άτυπο εμπάργκο, μια βδομάδα πριν από την πύρινη καταστροφή, ήταν η Ολυμπιονίκης και νομαρχιακή σύμβουλος του ΠΑΣΟΚ Θεσσαλονίκης, Βούλα Πατουλίδου, με την δυναμική προεκλογική της εμφάνισή στο κεντρικό δελτίο του MEGA (18-8-07), όπου εξέφρασε δυναμικά τις παλλαϊκές αντιδράσεις στην άρνηση της Γιαννάκου να αποσύρει το βιβλίο Ιστορίας. Δύο βδομάδες αργότερα, ο Γιώργος Παπανδρέου «απέσυρε» άκομψα την «υπερπατριώτισσα Βούλα» από το ψηφοδέλτιο επικρατείας του ΠΑΣΟΚ, για να δώσει την υπεσχημένη (5η) θέση της στην γνωστή εθνομηδενίστρια Θάλεια Δραγώνα, «στενή συνεργάτιδα» της ʼννας Φραγκουδάκη στο παιδαγωγικό τμήμα προσχολικής ηλικίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το σίγουρο πάντως είναι ότι οι περιβόητες «διορθώσεις της Ακαδημίας Αθηνών» και η δημόσια αντιπαράθεση γύρω από τον αφελληνισμό της εκπαίδευσης θα παραμείνουν «κρυφό βιβλίο» τουλάχιστον μέχρι την ορκωμοσία της επόμενης κυβέρνησης, που προβλέπεται να πάρει αρκετό χρόνο μετά την καταμέτρηση των ψήφων της 16 Σεπτεμβρίου, εφόσον προκύψει ισχνή έως ανύπαρκτη αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας με πεντακομματική βουλή. Αυτό σημαίνει πως κάθε δημόσια εκδήλωση που φέρνει τα κεφαλαιώδη τούτα ζητήματα στην επιφάνεια του πένθιμου και βωβού προεκλογικού χορού είναι πράξη πατριωτικής αντίστασης. Ούτε βέβαια πείστηκε κανένας για τον «δύσκολο δρόμο της θεσμικής δημοκρατικής συμπεριφοράς», που επικαλέστηκε η Μαριέττα Γιαννάκου και επανεπιβεβαίωσε ο ίδιος ο Κώστας Καραμανλής στη Συνέντευξη Τύπου της Έκθεσης Θεσσαλονίκης (9/9/07). Στην πραγματικότητα, δεν θα μπορούσε να χωρέσει στην επίκληση «νομιμότητας» περισσότερη αντισυνταγματική αυθαιρεσία, υποκρισία και διαστροφή των εννοιών απ’ όση επέδειξε η υπουργός παιδείας στην τελευταία πολιτική πράξη μιας ασπόνδυλης κυβέρνησης η οποία σύρεται σε εκλογές με μοναδικό πια αντίπαλο τον εαυτό της. Ενώ η ίδια η υπουργός παιδείας συνεχίζει να διατείνεται ότι το «κρυφό βιβλίο» με τις «απόκρυφες» διορθώσεις έχει την έγκριση των νομίμων οργάνων του Παιδαγωγικού Ινστιτούτο για την επανέκδοσή του, η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική και εκθέτει ανεπανόρθωτα τον Πρωθυπουργό που έπεσε έτσι στην παγίδα του κυκλώματος Γιαννάκου-Ρεπούση. Όχι μόνο το βιβλίο δεν είναι υπό έκδοση στα τυπογραφεία, αλλά η Γιαννάκου δεν έχει καν υπογράψει ακόμη την υπουργική απόφαση η οποία θα εξουσιοδοτούσε τον ΟΕΔΒ να προχωρήσει στην εκτύπωση του «διορθωμένου» κειμένου. Και αυτό συμβαίνει γιατί το αρμόδιο συμβούλιο του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου έχει απορρίψει τρεις φορές τις ψευτοδιορθώσεις πού του παρέδωσε η Ρεπούση μέχρι τα μέσα Ιουνίου. Έχει απορρίψει επίσης ως κραυγαλέα «αντιπαιδαγωγική» την παγκόσμια πρωτοτυπία του λογοτεχνικού «συμπληρώματος» των Ματωμένων Χωμάτων που προτάθηκε πολύ αργότερα από τον Ρουσσόπουλο και την Γιαννάκου ως «σολομώντια λύση» του θεσμικού αδιεξόδου. Συνεπώς όσα λέχτηκαν στην στημένη συνέντευξη Γιαννάκου στις 2 Αυγούστου αποτελούν ωρολογιακή βόμβα ασύστολου ψεύδους που θα σκάσει στο πρόσωπο του Καραμανλή μετά τις εκλογές της 16 Σεπτεμβρίου, άσχετα με το αποτέλεσμά τους. 3. Σολομώντεια αλχημεία σε Ματωμένα Χώματα Με αυτό τον τρόπο κατάφερε η Γιαννάκου να περάσει τις πρωτοφανείς θεσμικές λαθροχειρίες και την συνταγματική εκτροπή με την οποία δόθηκε παράταση ζωής στην «επίσημη» κρατική παραχάραξη της Ελληνικής Ιστορίας στα σχολεία της χώρας. Αυτό το ανοσιούργημα επισφραγίστηκε με την παγκόσμια εκπαιδευτική πατέντα «δώρο 2-σε-1» που περιλάμβανε τα υπερτιμημένα «Ματωμένα Χώματα» του 1962, ως μετεμφυλιακή εκλαΐκευση της γραμμής Μπεναρόγια του ΚΚΕ στη Μικρασιατική Καταστροφή. Το Συντονιστικό Συμβούλιο των 20 παρέδρων και επιστημονικών συμβούλων Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης του Π.Ι. που ήταν επιφορτισμένο να αξιολογήσει και εγκρίνει τις ψευτοδιορθώσεις της Ρεπούση, είχε στην πραγματικότητα διακόψει απότομα τις συνεδριάσεις του από τις 18 Ιουνίου, όταν η πλειοψηφία του απέρριψε για τρίτη και τελευταία φορά πολλές από τις προταθείσες αλλαγές ως «ανεπαρκείς» και «μη σύμφωνες με τις παρατηρήσεις της Ακαδημίας Αθηνών», αλλά και ιδεολογικά «ύποπτες συμψηφισμού». Το ίδιο περίπου είχε συμβεί και πριν από τρία ακριβώς χρόνια, όταν το Π.Ι. είχε αναπέμψει τα απαράδεκτα χειρόγραφα του εγχειριδίου της Ρεπούση, αλλά και τότε επιστρατεύτηκαν τα μεγάλα μέσα (ΔΟΛ, Γιαννάκου) για να προχωρήσει πραξικοπηματικά η πρώτη έκδοση και διανομή του ανεκδιήγητου βιβλίου στα σχολεία το περασμένο φθινόπωρο χωρίς καμία «βελτίωση», διόρθωση ή πιλοτική δοκιμασία. Με άλλα λόγια, το σκηνικό της υπαγορευμένης άνωθεν «έγκρισης» του αρχικού βιβλίου το φθινόπωρο του 2004 επαναλήφθηκε με το σήριαλ των «διορθώσεων» το 2007 αλλά και με μία σημαντική διαφορά. Ενώ το 2004 το αρμόδιο συμβούλιο του Π.Ι. είχε υποχωρήσει στις πιέσεις και εγκρίνει την έκδοση του βιβλίου υπό τον όρο να δοκιμαστεί πρώτα πιλοτικά (πράγμα που δεν έγινε ποτέ), τώρα υπήρξε «εμπλοκή» και πλήρες αδιέξοδο στη διαδικασία των «διορθώσεων» έτσι ώστε να παίξει τον προσχεδιασμένο ρόλο του Σολομώντος η Γιαννάκου. Αυτό προκλήθηκε από μια απροσδόκητη όσο και περίεργη πρόταση της Ρεπούση για αλλαγή διαρρύθμισης της σελίδας για την Μικρασιατική Καταστροφή που δεν της είχε καν ζητηθεί: Στη θέση φωτογραφίας που παρουσιάζει τον ελληνικό στρατό να παρελαύνει στη Σμύρνη, προτάθηκε από τη συγγραφική ομάδα να τυπωθεί απόσπασμα από τα «Ματωμένα Χώματα» της Διδώς Σωτηρίου, που περιγράφει τις πρώτες στιγμές της καταστροφής. Είχε προηγηθεί η απόρριψη από το Π.Ι. των πρώτων διορθώσεων που προτάθηκαν για αυτό το κεφάλαιο. Συγκεκριμένα η φράση με τον διαβόητο «συνωστισμό» των Ελλήνων στο λιμάνι της Σμύρνης προτάθηκε να διορθωθεί ως εξής: «οι Έλληνες της Σμύρνης αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πόλη κάτω από δραματικές συνθήκες». Αυτή η διόρθωση κρίθηκε από το Π.Ι. ότι δεν ταιριάζει με τον χαρακτήρα «διωγμού» και «σφαγής» που είχε προσλάβει οι φυγή των Ελλήνων από τη Σμύρνη, σύμφωνα τόσο με το αναλυτικό πρόγραμμα σπουδών (ΔΕΠΠΣ) όσο και με τις σχετικές παρατηρήσεις της Ακαδημίας Αθηνών. Ως εναλλακτική πρόταση διόρθωσης, η Ρεπούση παρουσίασε τότε (για τη συνεδρίαση του Π.Ι. στις 18 Ιουνίου) το απόσπασμα από το μυθιστόρημα της Διδώς Σωτηρίου όπου, λίγο πριν ξεκινήσει η αιμοσταγής και φρικαλέα περιγραφή της σφαγής και της πυρπόλησης της πόλης, μία παρέα Ελλήνων που τα έπιναν αμέριμνοι σε μαούνα στο λιμάνι της Σμύρνης βλέπει τις φλόγες στην «αρμενογειτονιά» και υποθέτει κυνικά ότι «πάλι οι Αρμεναίοι θα τα πλερώσουνε!». Και προεξοφλούν με άψογη ιστορικο-υλιστική στωικότητα: «Αποκλείεται να κάψουν ολόκληρη τη Σμύρνη. Ποιο συμφέρον έχουνε; Αφού έγινε πια δική τους Ποιο συμφέρον είχαμε μεις που καίγαμε τα τουρκοχώρια στην υποχώρηση;». Η συγκεκριμένη πρόταση αλλαγής στο βιβλίο έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία στο συμβούλιο του Π.Ι., που την ανέπεμψε στη Ρεπούση με τις εξής ενστάσεις: 1. Τα «Ματωμένα Χώματα», παρά την όποια λογοτεχνική του αξία παραμένει μυθικό αφήγημα, με σαφές ιδεολογικό στίγμα που παραπέμπει στην επίσημη (ανθελληνική) στάση της Τρίτης Διεθνούς και του ΚΚΕ απέναντι στην Τουρκία μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Κατά συνέπεια, το επιλεγμένο απόσπασμα από το έργο της Διδώς Σωτηρίου, δεν μπορεί να παρουσιασθεί σε διδακτικό βιβλίο ως ιστορική «πηγή» και μάλιστα για να «τεκμηριώσει» με συναισθηματικές περιγραφές τα πολιτικά συμπεράσματα της συγγραφέως σχετικά με τα πραγματικά «συμφέροντα» και άλλα κίνητρα ιστορικών προσώπων ή αντιμαχόμενων πλευρών. 2. Το συγκεκριμένο απόσπασμα, όπως και πολλά άλλα στο αφήγημα της Διδώς Σωτηρίου, είναι ύποπτο συμψηφισμού των «ωμοτήτων» που διέπραξαν και οι δύο πλευρές στη διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας παρόλο που η Γενοκτονία των Αρμενίων και Ελλήνων του Πόντου και της Μικρασίας από τους Νεότουρκους του Κεμάλ είχε ξεκινήσει ως συστηματική εθνοκάθαρση πολύ νωρίτερα από την Ελληνική απόβαση στη Μικρά Ασία. 3. Στο ίδιο απόσπασμα των «Ματωμένων Χωμάτων» αμφισβητείται ο ρόλος των Τούρκων στο ολοκαύτωμα της Σμύρνης, δήθεν επειδή οι Τούρκοι δεν είχαν «συμφέρον» να πυρπολήσουν την πόλη, υπονοώντας μάλιστα ως μοναδικό τους κίνητρο (εάν υποτεθεί ότι το έκαναν αυτοί πραγματικά) την «εκδίκηση» για τις βιαιοπραγίες των υποχωρούντων Ελληνικών στρατευμάτων στα «τουρκοχώρια». Τώρα λοιπόν φαίνεται καθαρά πώς καταλήξαμε, από την εύλογη απόρριψη της αντικατάστασης του «συνωστισμού» με τις «τραγικές συνθήκες» φυγής των Ελλήνων, σε μια σολομώντεια λύση-τέρας, ερήμην του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου: Τελικά η «διορθωμένη» έκδοση διατηρεί τις «τραγικές συνθήκες» στη θέση του «συνωστισμού», με ιδεολογικό συμπλήρωμα τη δωρεάν διανομή στους ανύποπτους 12χρονους μαθητές της Ελλάδας, ολόκληρου του μυθιστορήματος της Διδώς Σωτηρίου, με τις 330 σελίδες που «στάζουν δάκρυα και αίμα», όπως θα έλεγε ο Αντώνης Λιάκος, και που ακόμα και ο Θάνος Βερέμης χαρακτήρισε ανάγνωσμα ακατάλληλο για ανηλίκους. Λίγες μέρες μετά τη νέα εμπλοκή στις «νόμιμες διαδικασίες» της 18/6, η Γιαννάκου δεν έκρυβε την δυσαρέσκειά της δηλώνοντας - ψευδώς - στα ΜΜΕ ότι «το Π.Ι. είναι μόνο συμβουλευτικό όργανο αφού οι τελικές αποφάσεις λαμβάνονται από το Υπουργείο Παιδείας». Η καλοσχεδιασμένη διευθέτηση με το πακέτο «2-σε-1» οριστικοποιήθηκε έτσι ερήμην του αρμόδιου συμβουλίου του Π.Ι. στις 26 Ιουλίου - δηλαδή 35 μέρες μετά την τελευταία του συνεδρίαση - σε συνάντηση της Γιαννάκου με τον Ρουσσόπουλο και τον Κώστα Καραμανλή, για να παρουσιαστεί μάλιστα το «πακέτο» ως φαεινή ιδέα του πρωθυπουργού, χωρίς να γίνει λόγος για το προηγούμενο επεισόδιο με το απορριφθέν απόσπασμα από τα «Ματωμένα Χώματα». Το τέχνασμα Γιαννάκου-Ρεπούση ήταν πράγματι μεγαλοφυές! Πρώτα ρίχνεις το δόλωμα δύο εξίσου απαράδεκτων «διορθώσεων» για να μπλοκάρεις τις «θεσμικές διαδικασίες». Στη συνέχεια πασάρεις ως «λύση» του αδιεξόδου την πιο ακραία εκδοχή του διδακτικού προβλήματος που έχει προκαλέσει ο ίδιος ο Εθνομηδενισμός: Δηλαδή (πέραν της «ιστοριογραφικής») και την λογοτεχνική Ενοχοποίηση - με αριστερό πρόσημο - της εθνικής συνείδησης των Ελλήνων. Αποτελεί ασφαλώς πρωτοφανή αυθαιρεσία η χρησιμοποίηση αυτοτελούς λογοτεχνικού έργου ως «διδακτικού συμπληρώματος», και μάλιστα για συμψηφισμό και ιδεολογική εμπέδωση των ιστορικών και παιδαγωγικών «ατοπημάτων» που ξεχειλίζουν στις 130 σελίδες του βασικού διδακτικού βιβλίου της Ρεπούση. Έτσι τα «Ματωμένα Χώματα» αναγορεύονται ξαφνικά σε μοναδικό κρατικό ανάγνωσμα-ευαγγέλιο της υποχρεωτικής εκπαίδευσης, την ίδια στιγμή που εξαφανίζεται από όλα τα νέα αναλυτικά προγράμματα και διδακτικά βιβλία γλώσσας και λογοτεχνίας ο Ύμνος στην Ελευθερία του Διονυσίου Σολωμού, μαζί με τις παγκόσμιες κορυφές της Ελληνικής Ποίησης και Πεζογραφίας του μεσοπολέμου. Αποτελεί όμως και ανεπανάληπτο ιστορικό σκάνδαλο η - δια του τρόπου αυτού - ιδεολογική μετατόπιση του κέντρου βάρους στη διδασκαλία της νεότερης Ελληνικής Ιστορίας, από τα ηρωικά πρότυπα και τις εποποιίες αυθυπέρβασης και αντίστασης για Ελευθερία (1821, Μακεδονικοί Αγώνες, 1940, Εθνική Αντίσταση, Κυπριακός Αγώνας) στην αυτοενοχοποίηση του σύγχρονου Ελληνισμού μετά την αποτυχημένης εθνική ολοκλήρωση που αντιπροσωπεύει η Μικρασιατική Καταστροφή. Αυτή η μονοσήμαντη υποστροφή του αφηγηματικού-διδακτικού πλαισίου της Ελληνικής Ιστορίας, από το επικό στο «τραγικό» της στοιχείο, είχε ήδη δρομολογηθεί από τον θίασο της Ρεπούση όταν τα ΜΜΕ εστίασαν μονόπλευρα τη διαμάχη για το βιβλίο της στα περί «συνωστισμού» και όχι στον τρόπο με τον οποίο απαξιώνονται με λίγες αράδες οι ήρωες του 1821 και του 1940-43. Με τον συμπληρωματικό ογκόλιθο όμως των «Ματωμένων Χωμάτων», αυτή η φαρμακερή συνταγή της διδακτικής αυτοταπείνωσης ενός ιστορικού έθνους, δραματοποιείται και μεγεθύνεται συναισθηματικά έτσι ώστε να επισκιάσει την ίδια την παιδαγωγική, γνωσιολογική και ηθοπλαστική αξία της διδασκαλίας της Ιστορίας. Γιατί ο Εθνομηδενισμός επιδιώκει να εμπεδώσει στις νεότερες γενεές αυτήν ακριβώς την ιδεολογική μετάλλαξη του σύγχρονου Ελληνισμού σε απολογητή και επαίτη μιας ετεροβαρούς (νέο-οθωμανικής) Ελληνοτουρκικής «φιλίας» με πολιτικά και ιστορικά επιχειρήματα που μόνο μια υποτελής Αριστερά, φορτωμένη με ενοχές, εκδικητικότητα και ηττοπάθεια, θα μπορούσε σήμερα να εκλογικεύσει με ψευτοπροοδευτικές - και μάλιστα «επιστημονικές» - προφάσεις . Ετσι προσπαθούν να θάψουν στο δήθεν «εθνικιστικό» περιθώριο την λαϊκή πατριωτική περηφάνια και αξιοπρέπεια, το συλλογικό βίωμα μνήμης, χρέους, αυτοσεβασμού και πεπρωμένου που δικαιούται ο Ελληνισμός όπως όλοι οι λαοί του κόσμου, για να επαναφέρουν «εκσυγχρονισμένο» νεοταξικά το μετεμφυλιακό τροπάρι της Ψωροκώσταινας. Η άνευ όρων παράδοση όλων των βαθμίδων του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος στο παρδαλό κουκλοθέατρο του Εθνομηδενισμού και της στρατευμένης Αμάθειας αποτελεί ίσως την πιο ταπεινωτική περίπτωση πνευματικού αυτοχειριασμού ενός ιστορικού έθνους από το κράτος-καρκίνωμα της «εκσυγχρονιστικής νεοτερικότητας» που το ενσαρκώνει παρασιτικά, νεκρώνοντας κάθε δημιουργική πνοή του Ελληνισμού. Έτσι η διαβόητη «επανίδρυση» αυτού του κράτους από την «Νέα Διακυβέρνηση» οδηγήθηκε στην κατάλυση και των τελευταίων θεσμικών ερεισμάτων νομιμοποίησης, διαφάνειας, αποτελεσματικότητας και αξιοκρατίας, όχι μόνο στο χώρο της Παιδείας αλλά και στον τομέα της ασφάλειας της χώρας απέναντι σε ασύμμετρες ή συμμετρικές απειλές. Αυτό το κείμενο είναι γραμμένο σε μονοτονικό. Διαβάστε την πολυτονική του έκδοση.