Χ.Ο. ή
Χριστιανοί Ορθόδοξοι;
(περιοδικό ¨Αποστολή¨,
τεύχος 41, Ιούνιος-Αύγουστος 2000)
Είτε το θέλουμε είτε όχι, η Κυβέρνηση θα
συνεχίσει και θα επιχειρήσει να
ολοκληρώσει το χωρισμό τού Κράτους από την
Εκκλησία. «Αυτό
επέλεξε, άλλωστε, ο Ελληνικός λαός, αφού
είναι νωπή η εκλογική ετυμηγορία του!».
Έτσι, σκέφτηκαν οι επιτελείς τού κ. Σημίτη,
όταν ανακίνησαν το θέμα τής υποχρεωτικής
μη αναγραφής τού θρησκεύματος στις νέες
ταυτότητες.
Η ύποπτη σύγκρουση τής Ελληνικής
Κυβέρνησης με την Ιερά Σύνοδο τής Εκκλησίας
τής Ελλάδας και τον ευσεβή Ορθόδοξο
Ελληνικό λαό έρχεται να καλύψει σαν πάχνη,
αφενός το μυστικό διάλογο τής Ελλάδας με
την Τουρκία για το Αιγαίο και με τις ΗΠΑ για
την τρομοκρατία και αφετέρου την
απροσδιορίστου μεγέθους σύκρουση των
επωνύμων διαπλεκομένων συμφερόντων για την
Ολυμπιάδα. ΄Οσοι ανακίνησαν το θέμα των
νέων ταυτοτήτων προσεγγίζουν το όλο ζήτημα
σαν πολίτες που αποποιούνται την ιδιότητα
του Ορθόδοξου Χριστιανού, ίσως, γιατί δεν
την έχουν βιώσει ποτέ… Λησμονούν, όμως, ότι
η φωνή της Ορθόδοξης Εκκλησίας ήταν εκείνη
που μίλησε πρώτη για «Χριστιανούς τής
ταυτότητας»!
Χ.Ο. στα δελτία ταυτότητας, αλλά
απελπιστικά μακριά από τον
ενεργό και τακτικό εκκλησιασμό. Χ.Ο. στα
δελτία ταυτότητας, αλλά οδυνηρά έξω από το
μεδούλι των Μυστηρίων
της Εκκλησιαστικής μετοχής. Χ.Ο. στα
δελτία ταυτότητας, αλλά αδιέξοδα
εγκλωβισμένοι στην εγωιστικά
ατομοκεντρική μοναξιά, αποποιούμενοι τη
συμμετοχή και τη σχέση που βιώνεται σε μία Ορθόδοξη
κοινότητα προσώπων. Κι όμως, σε πείσμα τής
εποχής, αυτοπροσδιοριζόμαστε Ορθόδοξοι
Χριστιανοί που βιώνουμε την Ορθόδοξη Πίστη
μας ως ένα άθλημα
σχέσεων Αγάπης κι όχι ως ένα φορέα
ιδεολογίας, ως ζωντανό
Σώμα Χριστού στο χρόνο κι όχι ως ένα
σωματείο φολκλορικών στολών και
ειδωλολατρικών τύπων, ως στάση
ζωής και τρόπο έκφρασης κι όχι ως
ηθικολογικές απαγορεύσεις και στείρες
δεσμεύσεις αντιρρητικού παροξυσμού.
Μπαίνεις σε μια Εκκλησιά ή σ’ ένα
Μοναστήρι και κοιτάς το ρολόι, γιατί ο
χρόνος είναι βάσανο γήινης διάστασης ή
μεταφέρεσαι αλλού, όπου η διάσταση τού
χρόνου σταματά ν’ αγγίζει το νου και την
καρδιά σου; Μπαίνεις σε μια Εκκλησιά ή σ’
ένα Μοναστήρι για να βολευτείς παθητικά σ’
ένα στασίδι ή παραμένεις βασανιστικά
όρθιος μετέχοντας ενεργά στην τέλεση τής
Θείας Λειτουργίας;
Κι έρχεται η ίδια η Αγία Γραφή να
θεμελιώσει το χωρισμό τής Εκκλησίας από το
Κράτος! Αλλά τι σημασία έχει το τι σημειώνει
ο Ιάκωβος ο Αδελφόθεος (Β΄, 1-10), όταν
ερμηνεύουμε και αποδεχόμαστε την Καινή
Διαθήκη, όπως μάς βολεύει σε κάθε θέμα που
προκύπτει.
΄Οταν εμείς οι ίδιοι σπιλώνουμε
καθημερινά την ιδιότητά μας ως Χριστιανοί
Ορθόδοξοι, πώς είναι δυνατόν να απαιτούμε
από υλιστικο-μαρξιστικά μυαλά και
αφελληνισμένες συνειδήσεις – επιτελική
αυλή του Πρωθυπουργού – να σεβαστούν την
προσφορά της Ορθοδοξίας ως δομικό
θεμέλιο λίθο της νεότερης Ιστορίας του
Ελλαδικού Κράτους, να αποδεχτούν την
Ελληνορθόδοξη Πίστη μας ως πολιτισμική
ποικιλότητα τού παγκοσμιοποιημένου
μωσαϊκού τής Ευρώπης, να προωθήσουν το
χωρισμό με ειλικρινή διάλογο και πλήρη
επίγνωση ότι εκείνο που τελικά θα προκύψει
θάναι μία Εκκλησία δίχως παγερά αγήματα και
στρατιωτικοπολιτικά αγάλματα επισήμων κι
ένα Κράτος που θα διδάσκει στα παιδιά του
ότι ο Παρθενώνας κι
η Αγιασοφιά είναι,
αντίστοιχα, το απαύγασμα τού Ελληνισμού και
της Ορθοδοξίας, τα οποία όταν παντρευτούν
δίνουν αυτό το κάτι που μάς ξεχωρίζει από
τους πολίτες τού Βελγίου και τής
Πορτογαλίας: τη
Ρωμιοσύνη. Ένα χαρακτηριστικό όσων
βιώνουν τη σχέση τους με τον Τριαδικό Θεό,
είτε είναι Έλληνες είτε αλλοεθνείς, είτε
είναι αγράμματοι είτε μορφωμένοι, είτε
είναι ενεργά μέλη τής Εκκλησίας τής Ελλάδας
είτε όχι…
Στη
Μυτιλήνη,
Α.-Σ. Σιαμαντζιούρας