Μια φορά κι έναν καιρό…
της
Γεωργίας Σαλεβουράκη
Ένα reality show με απευθείας συνδέσεις, πολλά φώτα, πολλή δημοσιότητα, πολλές αβρότητες, πολλές φωτογραφίες, πολλούς security, είδαμε σε όλα τα κανάλια της ελληνικής τηλεόρασης τις ημέρες της έλευσης του Πάπα στην Ελλάδα. Ένα show που όπως και τα υπόλοιπα, είχε πολύ απ’ όλα. Ένα show καλά σκηνοθετημένο από εκπροσώπους του Βατικανού, της Ελλαδικής Εκκλησίας και της Ελληνικής Κυβέρνησης.
Και όσον αφορά το σενάριο, βασίστηκε στο ομώνυμο παραμύθι του Ποντίφικα: “Το (υποτιθέμενο) όνειρο της ζωής μου, ένα προσκύνημα στο Βήμα του Αποστόλου Παύλου στην Αθήνα”. Κι εμείς το πιστέψαμε, γιατί έτσι γίνεται με όλα τα παραμύθια. Όταν είμαστε παιδιά, τα πιστεύουμε ανεπιφύλακτα και όταν είμαστε μεγάλοι, νοιώθουμε την ανάγκη να τα πιστέψουμε…
Το παραμύθι αυτό, λοιπόν, έλεγε ότι ο Πάπας Ιωάννης Παύλος ο Β΄ ήθελε να έρθει στην Ελλάδα για να προσκυνήσει στο χώρο που κήρυξε ο Απόστολος των Εθνών. Ότι η υποδοχή του από μέρους μας θα έκανε πάρα πολύ μεγάλο καλό στη εικόνα της χώρας μας στο εξωτερικό (πόσο μάλλον κάποιων εκπροσώπων της, πολιτικών και εκκλησιαστικών). Ότι θα μπορούσαμε να πείσουμε τον Ποντίφικα να μας απευθύνει ένα λόγο συμπάθειας για την υπόθεση της Κύπρου. Πως κατά την επίσκεψή του θα γινόταν ένα πολύ μεγάλο θαύμα και αυτόματα θα λυνόταν οι διαφορές μας.
Και το θαύμα που έλεγε το παραμύθι και όλοι περιμέναμε, έγινε. Ναι! Ο Ποντίφικας, μας ζήτησε συγγνώμη! Ναι, κυρίες και κύριοι, επιτέλους τον καταφέραμε να μας ζητήσει συγγνώμη, πράγμα που είχε κάνει άλλωστε με όλους τους άλλους εκτός από εμάς. Το γεγονός αυτό μας έκανε να τον χειροκροτήσουμε θερμά και να εκφράσουμε τις ελπίδες μας για ένα καλύτερο αύριο. Όλη η χώρα ευχαριστήθηκε από το μεγάλο αυτό κατόρθωμα.
Κι ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς …χειρότερα!!! Χειρότερα, γιατί διαπιστώσαμε πως το υποτιθέμενο όνειρο δεν ήταν όνειρο, αλλά πρόφαση. Πως το θαύμα δεν ήταν θαύμα, αλλά ένα καλοστημένο σχέδιο για να καθησυχάσει αυτούς που από την αρχή δεν πίστεψαν στο παραμύθι. Πρόφαση, γιατί το ταξίδι της 4ης και 5ης Μαΐου 2001 ήταν το δεύτερο προσωπικό ταξίδι του Πάπα στην Ελλάδα. Προσφωνώντας τον, ο Αρχιεπίσκοπος των Καθολικών στην Ελλάδα, του είπε: “Το 1975 σας υποδέχτηκα ως επίσκοπο. Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα σας υποδεχθώ ως Πάπα στην Αθήνα”. Απορία: Τότε δεν προσκύνησε το Βήμα του Αποστόλου Παύλου, ή μήπως δεν επιτρεπόταν επειδή ήταν απλός επίσκοπος;
Όσον αφορά το θαύμα, τι μπορεί να πει κανείς; Ήταν μισό θαύμα, γιατί κι η συγγνώμη ήταν μισή. “Ας μας χορηγήσει ο Θεός τη συγγνώμη που του ζητάμε”, έτσι είπε. Ο Θεός, όχι οι Ορθόδοξοι… Άσε που για να γίνει αυτό το θαύμα, σχεδόν ικετέψαμε. Αλλά θα μου πείτε, για να γίνει θαύμα πρέπει να ικετέψουμε.
Τελικά, τα παραμύθια βγήκαν για να μπορούν να μας κοιμίζουν οι μεγάλοι, όταν είμαστε παιδιά. Αλλά και για να μας κοιμίζουν οι “μεγάλοι”, όταν είμαστε μεγάλοι και θέλουμε να κοιμηθούμε. Ευτυχώς, όμως, που κάποιοι αρνούμενοι να πιστέψουν στα παραμύθια, μετατρέπουν το όνειρο των “μεγάλων” σε εφιάλτη και κρατούν άγρυπνους κι εμάς τους “μικρούς”.