Προσέγγιση στην Ανάσταση Απόστολος Παπαδημητρίου Αντίβαρο, Μάϊος 2008               Η Ανάσταση του Χριστού αποτελεί διαχρονικά πρόκληση για τον δέσμιο της λογικής δυτικό άνθρωπο. Έχοντας ο «ορθολογιστής» άνθρωπος αναγάγει σε λυδία λίθο του συνόλου των θεμάτων που τον απασχολούν την λογική, στην ουσία τη θεοποίησε. Πίσω από τη θεοποίηση αυτή προβάλλει έντεχνα η θεοποίηση του φορέα της λογικής, του ίδιου του ανθρώπου. Και σε αντίθεση με τον αρχαίο ειδωλολατρικό κόσμο, στον οποίο υπήρχε χώρος για πληθώρα θεών, στο σύγχρονο ο άνθρωπος-θεός, απορρίπτονας την ανοχή του Ρωμαίου αυτοκράτορα-θεού, δεν δέχεται άλλον θεό στο πλάι του. Ξιππασμένος από τα επιτεύγματά του στον τομέα της επιστήμης, θεωρεί ότι διαθέτει επαρκείς ικανότητες και δυνάμεις, ώστε να ερμηνεύσει τον κόσμο, μέσα στον οποίο ζει, και να τον κατευθύνει προς την πρόοδο και την ευημερία.             Οι πρώτες ερμηνείες του θρησκευτικού συναισθήματος από τον «ορθολογιστή» άνθρωπο του δυτικού «διαφωτισμού» στηρίχτηκαν στην άγνοια των πρωτογόνων ανθρώπων να ερμηνεύσουν τα φυσικά φαινόμενα. Με περισσή καύχηση κάποιοι σύγχρονοι «ορθολογιστές» μεταλαμπαδεύουν τις ερμηνείες του τέλους του 18ου αιώνα και στις αρχές του 21ου, δίχως συναίσθηση της αστοχίας τους, αφού και στις ημέρες μας πλείστοι όσοι άνθρωποι εξακολουθούν να θεωρούν τη θρησκευτική πίστη ως πυξίδα του βίου. Και αυτοί δεν είναι μόνο οι αμέτοχοι επιστήμης, αλλά και πλήθος επιστημόνων και μάλιστα διαπρεπών. Ένας από αυτούς ο Φ. Κόλλινς, μέλος της ομάδας που εισχώρησε στα μυστικά του ανθρωπίνου γονιδίου, δήλωσε πρόσφατα ότι κατά την έρευνά του βρήκε τον Θεό (Times 5 Απριλίου). Δεν θα διαπράξουμε το σφάλμα των «ορθολογιστών» χριστιανών της Δύσης να συγκεντρώσουμε και τις παρόμοιες απόψεις πλήθους άλλων διαπρεπών επιστημόνων, προκειμένου να ενισχύσουμε την κινδυνεύουσα πίστη μας. Είναι καιρός να συνειδητοποιήσουν οι πάντες ότι τα ιδεολογήματα των υλιστών του παρελθόντος όπως «η γνώση συντελεί στην κατατρόπωση της θρησκευτικής πίστης» και «επιστήμη και πίστη είναι ασυμβίβαστες» έχουν καταρρεύσει και ο άνθρωπος αφού γεύθηκε την «ελευθερία» και την συνεπακόλουθη οδύνη της απιστίας αναζητά διεξόδους προς τη μεταφυσική παραμυθία.             Τότε που εμφανίστηκαν οι στοχαστές του υλισμού είχαν ως συνοδοιπόρο τους την αναδυόμενη με πολλές ελπίδες για την κοινωνία αστική τάξη και εχθρό τους την καταρρέουσα φεουδαρχική τάξη των ευγενών και το δυτικό χριστιανικό ιερατείο, ένοχο για πλήθος διαστρεβλώσεων του ευαγγελικού μηνύματος και συμβιβασμών με την κοσμική ηγεσία προς αμοιβαίο όφελος. Στην πορεία η αστική τάξη έκρινε πλέον συμφέρουσα τη σύμπλευση με τη θρησκευτική πίστη, όχι βέβαια επειδή πείσθηκε για την αλήθεια της, αλλά επειδή έγκαιρα διαπίστωσε ότι δεν θα ήταν δυνατόν να ξερριζωθεί η πίστη αυτή με διοικητικής φύσεως μέτρα. Αυτό το γεύθηκαν οι κομμουνιστές οι οποίοι πίστεψαν ότι η υλιστική τους ιδεολογία ήταν ισχυρότερη από τη θρησκευτική πίστη, εφ’ όσον είχε καταστεί επίσημη ιδεολογία του κράτους.             Ούτε οι μεν ούτε οι δε καταδέχθηκαν να ασχοληθούν σοβαρά με το θρησκευτικό φαινόμενο. Δεν ανέσυραν την επιφάνεια δηλαδή τις πράξεις και τις παραλείψεις αυτών που φέρουν το όνομα χριστιανός, πράξεις και παραλείψεις που συνεχίζονται με την ίδια, αν όχι με μεγαλύτερη, ένταση απ’ εκείνη του παρελθόντος. Όλοι, όσοι συνέγραψαν κοσμική ιστορία απαξίωσαν να ασχοληθούν με τη μαρτυρία και το μαρτύριο των τριών πρώτων μετά Χριστόν αιώνων. Γιατί η ρωμαϊκή αυτοκρατορία ηττήθηκε κατά κράτος από τους άοπλους μάρτυρες; Γιατί μαρτύρησαν άνθρωποι της αυλής (άγιος Κλήμης Ρώμης Α΄αιών-, αγία Δροσίς, κόρη του Τραϊανού Β΄αιών, αγία Αλεξάνδρα, σύζυγος του εμπαθούς Διοκλητιανού Δ’ αίών), αξιωματούχοι (άγιος Γεώργιος, άγιος Θεόδωρος και το πλήθος των στρατιωτικών μαρτύρων), φιλόσοφοι (άγιος Ιουστίνος), επιστήμονες (ο διαπρεπής ΄Ελληνας γιατρός Γαληνός ασπάσθηκε τη νέα πίστη), δήμιοι (κατά την εκτέλεση του «καθήκοντος»), πόρνες πολυτελείας, πλούσιοι έμποροι και τόσοι άλλοι και όχι μόνο «άθλιοι» δούλοι, τους οποίους η νέα πίστη έτρεφε με μεταφυσικές ελπίδες που καθιστούσαν πιο υποφερτή την επί γης κόλασή τους, όπως υποστήριζαν οι μαρξιστές ιστορικοί;             Η θεοποιημένη λογική όχι μόνο δεν μας βοήθησε να αναδείξουμε έναν καλύτερο κόσμο, αλλά συνέβη να κατολισθήσουμε απενατίας σε εσχάτη παρακμή σε όλους τους τομείς. Η κοινωνική αδικία βρίσκεται στο απόγειο, τα κράτη διαλύονται προσφερόμενα ως θυσία στο βωμό των οικονομικών συμφερόντων των πλέον «ορθολογιστών» (οπαδών του φάγωμεν, πίωμεν...) η οικογένεια τελεί υπό διάλυση, οι διαστροφές, στο όνομα της λογικής πάντοτε, αποκαλούνται φυσιολογικές πράξεις. Οι νέοι, μπροστά στα υπαρξιακά αδιέξοδα (αφού η ψυχή στο όνομα του «ορθολογισμού» είναι καταδικασμένη σε πνευματικές ασιτία και δίψα), καταφεύγουν στην αντικοινωνικότητα ως αντίδραση στην άμετρη υποκρισία της κοινωνίας και στα ναρκωτικά, προκειμένου να βρουν υποκατάστατο της παραμυθίας που πρσφέρει η θρησκευτική πίστη (γι’ αυτό και μία από τις ονομασίες των ναρκωτικών είναι «παραμύθα»). Τέλος ο «ορθολογιστής» άνθρωπος έχει οδηγήσει τον πλανήτη στα πρόθυρα της κατάρρευσης, που θα συμπαρασύρει ασφαλώς και τον ίδιο.             Κάποιοι «αντικοινωνικοί» στοχαστές κατά τον 20ο αιώνα έγραψαν για το παράλογο της ανθρώπινης συμπεριφοράς, το οποίο και επιχείρησαν να αναλύσουν. «Ορθολογιστές» όμως και οι ίδιοι, γεννήματα της κοινωνίας που αμφισβήτησαν, στάθηκαν ανήμποροι να εννοήσουν ότι δεν είναι παράλογη η συμπεριφορά μας, αλλά εμπαθής. Δικαιώνει πλήρως η εικόνα του συγχρόνου δυτικού κόσμου τη ρήση του Ντοστογιέφσκυ: «Χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται»!             Μήπως πρέπει επί τέλους να εγκαταλείψουμε την αλαζονεία μας, που δεν μας επιτρέπει να αποδεχθούμε την παταγώδη αποτυχία μας και μας εξωθεί στον αγέρωχο κυνισμό, πίσω από τον οποίο επιχειρούμε να συγκαλύψουμε την οδύνη μας εκ του υπαρξιακού μας κενού; Ο Χριστός αναστήθηκε και εφέτος. Όχι βέβαια στις πολύφωτες και πολύβουες μεγαλουπόλεις που ντύθηκαν τα γιορτινά τους της καταναλωτικής μανίας και ετοίμασαν τα πλούσια γεύματα των ανθρώπων της πλησμονής και τα ακριβά δώρα των ψυχών που αδυνατούν να επικοινωνήσουν. Ο Χριστός αναστήθηκε, όπως ακριβώς και γεννήθηκε: Ταπεινά μέσα σε καρδιές πρόθυμες να του προσφερθούν ως φάτνες. Το πρόβλημα της αμφισβήτησης του θαύματος της Ανάστασης του Χριστού έχει τις ρίζες του στην ενανθρώπιση Του. Εκεί συναντά το πρώτο εμπόδιο ο «ορθολογισμός» μας. Τα πολλά τα λόγια τα μεγάλα, που προέρχονται από τη λογική μας, αποδείχθηκαν επιταγές χωρίς αντίκρυσμα. Ο Χριστός προκαλεί τη λογική μας με την απαράμιλλη ταύτιση λόγων και έργων. Είναι ο κυριότερος λόγος της αμφισβήτησής Του στο όνομα της λογικής, της μικρόψυχης ανθρώπινης λογικής, του θεού που προτιμούμε να λατρεύουμε!                                                             «ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»