<Ελευθεροτυπια> 24 Δεκεμβριου 1996
...έστιν όρος επ' Ευρώπης κάλλιστον....
Μέγα και παράδοξον Θαύμα τετέλεσται σήμερον! Αυτό ψάλλει και επιχάσκει εμβρόντητη αλλά χαρμόσυνη η φιλόυλος ψυχή μας, μέσα από τα στιχηρά ιδιόμελα του Δεκεμβρίου. Ναι! Πριν απ' όλα γιορτάζουμε το δικό μας κατόρθωμα, που το πετυχαίνουμε πάντοτε, νυν και αεί, μόλις κατορθώσουμε να <<θέλουμε>> ελεύθεροι εμείς, δηλαδή να κάνουμε υπακοή στο αυτονόητο της δωρεάν αυτοπροσφοράς, άρα σιο θαύμα: Ναι, πριν απ όλα, τα Χριστούγεννα καμαρώνουμε το δικό μας κατόρθωμα, δηλαδή μια Κόρη, που με ακόρητον τον πόθο του Αυτεξουσίου της, έκανε, θέλουσα, υπακοή και διέσωσε την Παρθενίαν της, τίκτουσα, γεννώντας: η τον αδιαφθόρως Θεόν λόγον τεκούσα. Παρθένος η τεκούσα, χωρίς να διαφθαρεί, τον Θεόν λόγον, επειδή με το εθελόρμητον της ελευθερίας της, αυτή ως Κόρη, αποφάσισε να γίνει παρθένα-μητέρα. Ασπορον γονήν τις εώρακεν; ...όπως θα ρωτούσε κάθε ευρυχαδής επιστήμων του ένα κι ένα κάνουν δύο. Εώρακεν, εώρακεν... Του κατ' εικόνα και ομοίωσιν, ρύσαντα εκ παραβάσεως.-εμένα δηλαδή και το χάλι μου το αδιόρθωτο- ιδών ο Ιησούς, κλίνας ουρανούς κατέβη, και ώκησεν εν μήτρα παρθενική. Και, έτσι, παρθένος τίκτει και μήτρα ού φθείρεται- ο Λόγος σαρκούται... Ναι! Η υπέρ τον λόγον, τον Λόγο κυήσασα, για μένα τον παράλογο... Σήμερον. Τι θα είχε γίνει, αν, στο <<Αγγελος πρωτοστάτης ουρανόθεν επέμφθη ειπείν τη Θεοτόκω το Χαίρε>> η Μαρία, όπως είχε δικαίωμα, είχε αρνηθεί το Χαίρε; Απλούστατα, η Μαρία θα είχε γίνει Κατίνα του δυτικού φωταδιστικού διαφωτισμού. Με τα <<τιν' αυτά που λες>> της, τα <<και ποιος είσαι εσύ, που αποφασίζεις για μένα>> και τα λοιπά ηχηρά παρόμοια, που πιπιλίζει κάθε ατομοκεντρικό κουτορνίθι των ατομικών <<δικαιωμάτων>>, όπου πλεονάζει υστερικά το δικαίωμα και υστερεί απελπιστικά η προσφορά. Και η μεν Μαρία θα είχε γίνει Κατίνα, πράγμα ατάσθαλον πλην εύθριπτον ως <<κόνις κωφή>>, που θα 'λεγε κι ο Κωνσταντίνος Μανασσής, εμείς όμως δεν θα είχαμε Αγιον Ορος. Οπερ άτοπον. Διότι, χωρίς την εθελότρεπτη, αντεξουσία υπακοή της Παναγίας, δεν θα είχαμε τώρα Αγιον Ορος, δηλαδή τόπον συγκεκριμένο, όπου συνεχώς σαρκούται, δείχνει, ζη και πείθει ένα υπαρκτό πολίτευμα για την ανθρώπινη συναλληλία. Χωρίς την Παναγία, που έδειξε στον Πέτρο τον Αθωνίτη <<...όρος επ' Ευρώπης κάλλιστον... και ιδιαίτατον ενδιαίτημα τουτ' αφιέρωσα εμαυτή>>, -όπως μας διδάσκει ο Γρηγόριος ο Παλαμάς- χωρίς την αειπάρθενον Θεοτόκον, ακόμη θα ζούσαμε σε άτοπον, _ου_ τόπον πολιτευμάτων με τις ολιγαρχίες μας τις τυραννίες και δοκησισοφίες μας, μη κατέχοντες Αρχέτυπον πολιτειακού συστήματος για να διορθώνουμε πρακτικά τα εγκοσμοκρατικά μας δήθεν συστήματα, αληθώς δε, κατ' αλλήλων πλήγματα. <<Τιουτοτρόπως, λέγω, _εμιμήθησαν_ τον Κύριον και οι άγιοι και Θεοφόροι ούτοι Πατέρες. Και κατά το παράδειγμα του Κυρίου, πρώτον μεν έδειξαν, ότι αγαπώσι τον Θεόν εξ όλης της καρδίας. Δεύτερον δε, ότι αγαπώσι και του πλησίον των ως τον εαυτόν των. διότι ησυχάσανεες πρότερον εις τας οπάς και τρώγλας και σπήλαια, και εις άλλα διάφορα μέ- ρη τον ιερού τούτου Ορους, επολέμησαν με _σώμα υλικόν_ τας αύλους αρχάς και τας εξουσίας και τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτον και τούτους κατά κράτος θριαμβεύσαντες, καθώς λέγει ο θείος Παύλος, ενίκησαν, την μεν φιληδονίαν με την νηστείαν, με την εγκράτειαν, με την αγρυπνίαν, με την αέναον προσευχήν, με την άστεγον σκέπην, με την χαμαικοιτίαν και ξηροκοιτίαν, με τα συνεχή δάκρυα, και με πάσαν άλλην σκληραγωγίαν τον σώματος. την δε _φιλοδοξίαν_, ενίκησαν με την ταπεινοφρο-σύνην, με την υπακοήν, με την τελείαν εκκοπήν τον θελήματος, με το συντετρεμμένον φρόνημα του νοός, και με την πτωχείαν του πνεύματος' την δε φιλαργυρίαν, με την τελείαν ακτημοσύνην, με την πτωχείαν και των αναγκαίων την στέρησιν>>: αυτήν την συμπύκνωση του υπαρκτού και ψηλαφησίμου πολιτειακού συστήματος, τι οποίο καθημερινώς επί χίλια χρόνια πρωταθλείται εκεί και προπονεί τι ματαιόσπουδον αλλά και το συνετό της γνώσης μας, μας την δωρίζει ο Αγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, αντίδωρο από το περιβόλι της Παναγίας το πολίτευμα του Αγίου Ορους. Χωρίς την ελεύθερη υπακοή της Παναγίας στο αυτονόητο, δεν θα είχαμε, τώρα και συνεχώς, τούτο το ανθεκτικότερο καθεστώς τον Πλανήτη, την αυτοαναρχουμένη αλλά _λογοδοσίας_ σημαντική ακτημοσύνη των Ομοίων αριστοκρατών της πτωχείας της υπακοής και της Συναλληλίας, κατά μίμησιν του Υπερανάρχου καθεστώτος του Λόγου. Το Αγιον 'Ορος υπόδειγμα ένσαρκο της ισηγορίας, της ισονομίας και της αναρχικής, υπεράναρχης ελευθερίας, μας το χάρισαν τα σημερινά Χριστούγεννα, γέννα Χριστού, που την θέλησε, με την εκρηκτική υπακοή της ελευθερίας της, μια γυναίκα φθαρτή, αναλυίσιμη, χοϊκή, φοβισμένη, σαν εσένα κι εμένα. Μια γυναίκα ελεύθερη: Η Κόρη η θεοχώρητος. Και σε γέννησε, εθελόρμητη αυτή εσένα τον σαρκωθέντα Λόγον και σε σπαργάνωσε, ελεύθερη αυτή η Κόρη όπως διαρρήξης τα σπάργανα, σειράς τε των πταισμάτων μου... Η δική μας ελευθερία είναι ακόμη στα σπάργανα
--- Εκ της Ι.Μ.. Μ. Σταυρονικήτα, στις 21 Δεκεμβρίου 1996 της ενσάρκου οικονομίας στην χαρμολυπη μνήμη του Παναγιώτη Νέλλα και στο κελι του.