11/1994 http://library.techlink.gr/4t/article.asp?mag=1&issue=86&article=2224
ΙΣΑΛΟΣ ΓΡΑΜΜΗ
ΚΩΣΤΑΣ ΖΟΥΡΑΡΙΣ
O νόμος του Παγώνδα και ο πλαδαρός
ευρωπαϊσμός
__όσω μάλιστα και ελεύθεροι ήσαν το πλήθος
οι ναύται, τοσούτω
και θρασύτατα προσπέσοντες τον μισθόν
απήτουν__.
Θουκυδίδης, H, 84
ΜΑΘΗΜΑ... Αποφάσισα να ξαναγυρίσω στο
μάθημαΑ μήπως και
σωφρωνίσω τον ευρωλιγούρη, την
τριτοκοσμική Κατίνα του Μεγάρου
Μουσικής και τον _ψαλλιδόκωλο_1 της πλαδαρής
σκέψης, οι οποίοι
επιμένουν να μας διδάξουν εξωτερική
πολιτική. Το δε μάθημα, ως
γνωστόν, υπήρξε αρχήθεν και ες αεί οχληρό
και βαρετό. Μη
βαρετό μάθημα, σημαίνει συνδικαλιστική
δημαγωγία. Και εγώ -επί
του παρόντος- δεν ψηφοθηρώ. Τι να κάνουμε... O
δάσκαλος
οφείλει να ψυχαγωγεί κι όχι να διασκεδάζει
τους πλησίον του:
(ψύχος+άγω=ψυχραίνω το μυαλό, δεν το
υπερθερμαίνω, δεν το
δια+σκεδάννυμι=διασκορπίζω).
Το παράδειγμα, έστω, η Αλβανία.
Ξεκινώ από τον εξής παράδοξο (για τους μη
Θουκυδιδείους)2
ισχυρισμό, ότι: η συμπεριφορά της Ελλάδας
έναντι της Αλβανίας,
μετά την κατάργηση της δυαρχίας (ΕΣΣΔ-ΗΠΑ),
υπήρξε αρκετά
σωστή, χωρίς βεβαίως να φανεί
αποτελεσματική. (Παρακαλώ
κρατήστε στην μνήμη σας το παράδοξο ζευγάρι:
σωστή αλλά όχι
αποτελεσματική.)
Δηλαδή ισχυρίζομαι, ότι σωστά έπραξε η Νέα
Δημοκρατία,
βοηθώντας, τότε, το κόμμα του Μπερίσα, ώστε
αυτοί οι Αλβανοί
του να υιοθετήσουν τις απόψεις των
αντιστοίχων εδώ μας και
σωστά έπραξε, επίσης, το Πασόκ ασκώντας την
παρουσία του
διαλόγου και άριστα διέπραξε ο
Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας
μοιράζοντας, εξίσου περίπου, φροντίδες και
χρήματα στους εκεί
Έλληνες και τους εκεί Αλβανούς ορθοδόξους
και πολύ σωστά (λόγω
μπάχαλου) ολόκληρη η Ελλάδα δέχθηκε τους
λαθρομετανάστες σε
βαθμό, βεβαίως, υπέρμετρο. H Ελλάς, επομένως -ασχέτων
των επί
μέρους αδεξιοτήτων- επιμένω ότι έπραξε
αξιοπρεπώς ως προς ένα
πολύ κεντρικό και μόνιμο στοιχείο των
κανόνων, που διέπουν την
συνύπαρξη αλλά, εισέπραξε (προσωρινώς;) μια
συνολική αποτυχία.
Ισχυρίζομαι δε -για να κλείσω την όλη αρχική
τοποθέτηση του
_παραδείγματος Αλβανία_, ότι οι
ψαλλιδόκωλοι της
_προχωρημένης_ σκέψης, οι οποίοι
ισχυρίζονται ότι η Ελλάδα,
_αντί να εποπτεύει των Βαλκανίων, έγινε _τμήμα_
του βαλκανικού
προβλήματος_, είναι ή αγράμματοι ή ηλίθοι (συνήθως,
το
συναμφότερον), διότι αγνοούν τον νόμο του
Παγώνδα.
[Ειρήσθω δε, εν παρόδω, ότι πουθενά δεν
άκουσα ή διάβασα μια
σκέψη από τους ξεχειλωμένους πλαδαρούς του
_ευρωπαϊσμού_, ως
προ το τι στην ευχή, θα έπρεπε να κάνουμε
εμείς, για να τα
πάμε καλά με την Αλβανία. Ρητορικές, μόνον,
δυσφορίες και
πανικόβλητο πανικό, διότι, _αποκλίνουμε_ από
την _κοινή_
πρακτική της ευρωπαϊκής _οικογένειας_.]
Πριν όμως δείξω τον νόμο του Παγώνδα και την,
δυστυχώς,
αμείλικτη οικουμενική ισχύ του, με χαρά
αναπολώ την σοφία που
περιέχει στην άλλη προσφιλή μου γλωσσική
πατρίδα, η έκφραση
πως, _για μια σχέση, il faut etre deux_ (έτσι, γι_
αυτούς τους
δήθεν αθώους, που μου καταλογίζουν
σωβινισμό και άρνηση της
σοφίας των _άλλων_): για μια σχέση, πρέπει να
είμαστε δύο...
Σε μια σχέση, λοιπόν, για να υπάρξει
ειρηνική σχέση, πρέπει
και ο άλλος, το συμβαλλόμενον μέρος, να την
θέλει αυτήν την
σχέση. Και να την θέλει ειρηνική. Αλλοιώς,
έχουμε το αδιέξοδο,
με μία μόνο διέξοδο: ή την σύγκρουση ή την
ήττα-υποχώρηση του
ενός εκ των δύο. [Είναι ολοφάνερο για τους
παρακολουθούντες
την αυστηρή λογική, ότι η διάζευξη: ή... ...ή,
αποτελεί μία
μόνον πρόταση λογική (ή διέξοδο) για το
αδιέξοδο της σχέσης,
που προανέφερα].
Il faut etre deux, λοιπόν, για μια σχέση _καλής
γειτονίας_. Οι
συμβαλλόμενοι, δηλαδή, συγχρόνως και οι δύο
και περί το αυτό
πράγμα, πρέπει να θέλουμε - περίπου - το ίδιο
πράγμα.
Αν όμως οι βόρειοι Έλληνες της νοτίου
Αλβανίας θέλουν να
μείνουν ως Έλληνες, στην νότια Αλβανία, ενώ
οι απανταχού_
Αλβανοί της εκασταχού3 Αλβανίας επιθυμούν
να πάνε οι αλβανικοί
Έλληνες στην ελλαδική Ελλάδα, ή να πάψουν να
παραμένουν
Έλληνες για να παραμείνουν στην νότιο
Αλβανία, τότε, φανερόν
το 'πορον και πέρασμα κανένα... ή το
προαναφερθέν ένα (ένα και
όχι δύο). [Όπως είδατε, δεν χρησιμοποιώ τον
όρο Βόρειος
Ήπειρος, διότι γνωρίζω την βλοσυρή
συνοφρύωση των
ΟΗΕΔΑΣΕΕΕΟΟΣΑΔΕΕ και συνομολογώ ότι ο όρος
είναι αρκούντως
σωβινιστικός, αντιφεμινιστικός,
αντιοικολογικός, βουκολικός
και βαρύς πλάγιος.]
Στην ερώτηση, επομένως, γιατί δεν τα
βρίσκουμε με τους
Αλβανούς (και γίναμε _τμήμα_ του βαλκανικού
προβλήματος), ενώ
και πόλεμο δεν κάναμε και λεφτά δώσαμε και
αυτονομία των εκεί
Ελλήνων αρνούμαστε, ενώ θα μπορούσαμε να
απαιτήσουμε την ίδια
απόσχιση και ανεξαρτησία όπως με την
Σλοβακία, την Κροατία και
την Βοσνία, διότι η περίπτωση των εκεί
Ελλήνων είναι όμοια με
εκείνην των τέως _Γιουγκοσλαύων_ (συμπαγής
εδαφικά-πολιτισμικά-εθνικά πληθυσμός, που
δεν αναγνωρίζει την
ταυτότητά του, ως όμοια μ_ εκείνη των
γειτόνων του, ασχέτως αν
ζουν υπό την ίδια κρατική υπόσταση) ...στην
απορία λοιπόν
τούτη, έρχεται ως αδυσώπητη απάντηση, ο
αβυσσαλέας
τραγικότητας νόμος του Παγώνδα.
Έστι δε Παγώνδας, ένας παγκοσμίως ασήμαντος
Βοιωτάρχης, οι δε
Βοιωτοί -μας πληροφορούν οι αλαζόνες
Αθηναίοι- φημίζονται για
τον εντελώς διακεκριμένο συντελεστή
νοημοσύνης τους, κάτι
δηλαδή σαν το think tank του ημέτερου ΥΠΕΞ και
των καθ_ ημάς
_ευρωπαϊστών_, στους οποίους υπάρχει μεν το
think αλλά με
έμφαση στο tank.
Κι ο νόμος του Παγώνδα, νάτος:
Απέναντι σε στρατό αλλόφυλο που _χει πέσει
επάνω σου, εσύ
πρέπει να αμύνεσαι και στην οικεία σου γη
αλλά και σ_
οποιαδήποτε γειτονικήΑ εναντίον δε των
Αθηναίων, που τους
έχουμε και ομόρους, που έχουμε κοινά σύνορα
μ_ αυτούς,
εναντίον τους λοιπόν χρειάζεται ακόμη πιο
πολύ
άμυνα...(...στρατόν αλλόφυλον επελθόντα και
εν τη οικεία και
εν τη των πέλας ομοίως αμύνασθαιΑ Αθηναίους
δε και προσέτι
ομόρους όντας πολλώ μάλιστα δει) Θουκυδίδης
Δ, 92,4.
O νόμος τούτος διαμορφώνει τις παρακάτω,
αμείλικτης
επιστημολογικής ευκρινείας, σταθερές:
1) ..._στρατόν αλλόφυλον επελθόντα_: το _στρατός_,
στην
Θουκυδίδεια και τραγική επιστημολογία περί
πολιτικής, εκφράζει
ως όνομα _είδους_ την εν γένει και πάσης
φύσεως Απειλή,
δυνητική ή τώρα (εν ενεργεία). Απειλή η οποία
προέρχεται από
ένα απλό γεγονός: αν νομίσω πως ο γείτονας
είναι πιο ισχυρός
από μένα. Στην δε Θουκυδίδεια επιστημολογία,
ο ισχυρότερος
γείτονας, αν δεν είναι ομόφυλος (δηλαδή
φίλος) είναι πάντοτε
εχθρός, ακόμη και εάν είναι σύμμαχος. Δηλαδή
ο αλλόφυλος, και
ακόμη περισσότερο ο όμορος, ο γείτονας
αλλόφυλος, αποτελεί
πάντα μια εν δυνάμει Απειλή, εκτός από την
ακραία περίπτωση,
που ο αλλόφυλος θα μετατραπεί σε ομόφυλο-φίλο.
Κι αυτό συμβαίνει επειδή ο _άλλος_, ο
αλλόφυλος, είναι μια
διαρκής αλήθεια του Κόσμου, άρα και διαρκής
λογική κατηγορία
της κατά κόσμον αρμονίας, ευρύτερη της
έννοιας _σύμμαχος_ ή
_ομόσπονδος_.
Σύμμαχος μπορεί να γίνει προσωρινώς
κάποιος _αλλόφυλος_, ναι.
_Δικός_ μας, όμως, δεν γίνεται ποτέ. Αυτό
είναι σοβαρή
επιστημονική σκέψη κι όχι βέβαια τα κίβδηλα
σορόπια του
Ντελόρ. H ελευθερία, μάλιστα, ως ανώτατο
στάδιο του κατ_
αλήθειαν ζην, η ελευθερία μας και το
αυτεξούσιον μας και το
_εύδαιμον_ (η ευτυχία μας) στηρίζεται στην
αμείλικτη
τραγικότητα του _...άρχειν των εκεί, ίνα μη
υπακούωμεν άλλου_
(Θουκ. ΣΤ, 87), (επιβάλλουμε την εξουσία μας
στους εκεί, σ_
όσους μπορούμε, τέλος πάντων, για να μην
υπακούομε στον
επίφοβο, στο τερατώδη _άλλον_...).
Τελεία και παύλα: ο _άλλος_, ο αλλόφυλος
άλλος, ο ισχυρότερος
από εμάς και μάλιστα γείτονας, είναι
πάντοτε αιώνια Απειλή.
2) _ομόρους όντας... πολλώ μάλιστα δει...
αμύνασθαι..._...
O αλλόφυλος ισχυρότερος γείτονας είναι
συνεχής απειλή, αιώνια
φοβέρα και χρειάζεται συνέχεια άμυνα
εναντίον του. H άμυνα
μπορεί κάποτε να παίρνει την μορφή της
συμμαχίας, κάποτε να
γίνεται λυκοφιλία, αλλά ο _άλλος_ μένει
άλλος. Απλώς, η έννοια
της γειτονίας, το όμορον, δηλαδή μπορεί να
μετατίθεται ανάλογα
με την εξέλιξη της τεχνολογίας π.χ. ή της
αλλοιώσεως μιας
κοινωνίας, αλλά το όμορον ως εχθρικόν, αυτό
παραμένει σταθερό
στην ιστορία των κοινωνιών.
'λλωστε, το διαπιστώνουμε, _ως έχοντες εκ της
εμπειρίας όμμα_:
με τον γείτονα πάντοτε δεν γίνεται ο καβγάς,
όταν υπάρχει
καβγάς: Με τον αδελφό μου δεν καβγαδίζω, για
την μεσοτοιχία,
που μας χωρίζει-ενώνει.
Τι γίνεται δηλαδή με την γειτονία, με το
όμορον ως απειλή: H
γειτονία μετατίθεται, ανάλογα με τον
συσχετισμό ισχύος των
_γειτόνων_. Απλό και ξάστερο.
Δηλαδή: η ΗΠΑ, που είναι πανίσχυρη, έχει
γειτονιά όλον τον
πλανήτη, περίπου, ακόμη κι εκεί, που κατά την
άποψή της δεν
_διακυβεύονται ύψιστα συμφεροντά της_, όπως
στο
_Γιουγκοσλαυϊκό_. Γι_ αυτό κι η ΗΠΑ έχει
ανοιχτούς καβγάδες με
όλον, περίπου, τον κόσμο. Αντιθέτως: Δεν
έχετε προσέξει ότι η
Ελλάς είχε και έχει μέχρι σήμερα (αν δεν
αλλάξουν οι σχέσεις
της αμοιβαίας τους ισχύος) άριστες και
ανέφελες σχέσεις με την
Χιλή; (Αλήθεια, πού βρίσκεται αυτή η Χιλή;).
Γιατί;
Διότι, απλούστατα, Χιλή και Ελλάς έχουν τόση
δύναμη, ώστε, αν
ξεκινήσουμε σύγκρουση συμφερόντων, εμείς
μεν θα μείνουμε από
καύσιμα στον Σκαραμαγκά, αυτών δε θα λήξει η
εκστρατεία κάπου
στην Γη του Πυρός, η οποία, νομίζω, τους
ανήκει, και για την
οποίαν, μάλλον, εμείς δεν θα θέσουμε θέμα
έξι ή δώδεκα
μιλλίων... Χιλή και Ελλάς, λοιπόν, είναι
καταδικασμένες να
έχουν άριστες σχέσεις (τι πλήξη, αλήθεια,
για τους
διαπεπιστευμένους αμοιβαίως πρέσβεις), ενώ,
Χιλή και Ελλάς θα
καβγαδίζουν εις τον αιώνα τον άπαντα με
τους γειτόνους τους.
Διαβλέπω ήδη την ένσταση του πλαδαρού
ευρωλιγούρη: _Μα, η
Γαλλία και η Γερμανία, δεν είναι παράδειγμα,
ότι ο Θουκυδίδης
είναι πια μπαγιάτικος; Οι προαιώνιοι εχθροί
δεν ξεπέρασαν τα
μίση τους;_
Δεν τα ξεπέρασαν τα μίση τους, ώ απειρόκακοι
(που δεν έχετε
πείρα του κακού), απλώς τα μετέθεσαν.
Δηλαδή: οι Γαλλογερμανοί ή οι Γερμανογάλλοι
(για να μη θιγεί
κανείς από τους εγχωρίους γενιτσάρους των
ως άνω αρχηγών) μετά
από ωκεανούς γενοκτονιών εις βάρος του
πλανήτη, έχασαν
αμοιβαίως. Και τι έκαναν; Ένωσαν την κοινή
τους ήττα για να
την αμβλύνουν, και βεβαίως, μετέθεσαν την
έννοια του _ομόρους
όντας ...αμύνασθαι_, λίγο πιο μακρυά. Όμοροι
επικίνδυνοι, ως
αλλόφυλοι,4 είναι τώρα για τον 'ξονα (αλήθεια
σας θυμίζει
τίποτε, αυτό;), το Ισλάμ εν γένει, η Σερβία εν
είδει, η Ελλάδα
ως σύμμαχος. [Θυμάστε, αλήθεια, την πρόσφατη
αλήτικη
συμπεριφορά των δύο αυτών ευρωπαίων
ταραξιών, έναντι της
Ελλάδος; Ναι, εκείνη την δίδυμη χυδαιότητα
της αναγγελίας τού
εις βάρος μας εκβιασμού, χωρίς την
στοιχειώδη κομψότητα - (τα
κομψεπίκομψα _ευρωπαϊκά_ καθάρματα), να τον
προαναγγείλουν
στην Κυβέρνησή μας...]
Επομένως: το όμορον ως απειλή, παραμένει μία
μόνιμη σταθερά
στις διεθνείς σχέσεις. Αλλάζει απλώς η
εμβέλεια της εφαρμογής
του: οι ασθενείς έχουν ως απειλητικό όμορον,
τους πιο
κοντινούς γείτονες, ενώ μια δυνατή χώρα
έχει την άνεση να
θεωρήσει ως απειλή εναντίον της και το
όμορον, τον _γείτονά_
της που βρίσκεται στους Αντίποδες, διότι
έτσι της αρέσει ή
ορθότερον, διότι της αρέσουν π.χ τα
πετρέλαια που βρίσκονται
στον άτυχο, τόσο κοντινό, μακρυνό της _γείτονα_.
Για την
εφαρμογή του Νόμου του Παγώνδα στα
ελληνοαλβανικά θεού
θέλοντος, εις το προσεχές άδηλον μέλλον._Κ.Ζ.
1 ψαλλιδόκωλος: η υπέροχη χλεύη με την οποία
υποδέχθηκε, κατά
τον 19ο αιώνα, ο ελληνικός λαός, τους πρώτους
φραγκοντυμένους
αστούς. (frac και τα λοιπά γελοία ψηλά...).
2 O Θουκυδίδης εγκαθιδρύει, το πρώτον, στο
μάταιο τούτο κόσμο, την σκέψη
της πολεμολογίας, δηλαδή τους λογικούς όρους
της πολιτικής συνυπάρξεως.
3 απανταχού-εκασταχού: παρακαλώ τους
γαλλοσπουδαγμένους,
γερμανοσπουδαγμένους, αγγλοσπουδαγμένους και βρυξελλοπρησμένους,
αν τυχόν έχουν απορία, να ανατρέξουν, βρε αδελφέ, και σε ελληνο-ελληνικό λεξικό,
αν τους μένει καιρός. Εγώ, έχω κάποια ηλικία, και η σκιά, σκιάζει σκοτεινή τα
βλεφαρά μου...
4 Για τους αφελεις: αυτήν την στιγμή γίνεται
ένας υπέροχος σκυλοκαβγάς
Γάλλων και Γερμανών, στου Κασίδη το κεφάλι, εις βάρος
μας δηλαδή. Οι Γάλλοι, έξαλλοι, διότι οι Γερμανοί πήραν τα Σπάτα, έβαλαν τον
Μπαλαντούρ να ζητήσει το Μετρό της Θεσσαλονίκης, που το έχασαν από μια
ελληνική εταιρεία. Κατά τα άλλα, το
Γαλλογερμανικό ειδύλλιο καλά κρατεί (διότι
η περίπτωση αυτή είναι βέβαια
παρωνυχίς ανάμεσα στις άλλες έχθρες τους) και εμείς,
Θουκυδίδειοι, _μακαρίζομεν το
απειρόκακον, αλλ_ ου ζηλούμεν το άφρον_ των
ευρωλιγούρηδων, που λυώνουν με
το θέαμα της γερμανογαλλικής λυκοφιλίας...