6/1997 http://library.techlink.gr/4t/article.asp?mag=1&issue=60&article=969
ΚΩΣΤΑΣ ΖΟΥΡΑΡΙΣ
ΙΣΑΛΟΣ ΓΡΑΜΜΗ
«Κήδος... τα προς ημάς απροσάρμοστον»
[Αννα Κομνηνή: «Αλεξιάς» (A, X2)]
Στην «Αλεξιάδα» της, ένα από τα κεντρικά
κείμενα της αυτογνωσίας μας, η
καισάρισσα Αννα Κομνηνή (σύζυγος δηλαδή του
συναυτοκράτορα Νικηφόρου του
Βρυεννίου) και κόρη του Αλεξίου Α' Κομνηνού,
μας χαρίζει τούτη την,
εκπληκτικής προορατικότητας και
επιστημολογίας, φράση. Αναφέρεται σε ένα
γάμο σκοπιμότητος («κήδος», που σημαίνει
επίσης και συγγένεια, ενδιαφέρον
εν γένει), ο οποίος επεσώρευσε δεινά στην
ελληνορθόδοξη αυτοκρατορία μας
των μέσων χρόνων. Την χρονογραφία της και
την φράση αυτή, η Αννα Κομνηνή
τις έγραψε πριν από το 1148 μ.Χ. (έτος, δηλαδή
κατά το οποίο επέρανε την
«Αλεξιάδα»), σε μια εποχή, όπου η λεγομένη
καταχρηστικώς «βυζαντινή»
αυτοκρατορία (διότι το όνομα με το οποίο την
ονόμαζαν οι πολίτες της ήταν
«Ρωμανία»), ήταν το ισχυρότερο κράτος όλων
όσων διατηρούσαν μεταξύ τους
συναλλαγές πάσης φύσεως και κυρίως
συναλλαγές ισχύος-επικρατήσεως. [Για τις
εποχές τις μέχρι την σημερινή, δεν μπορούμε
να μιλούμε για παγκόσμιο
σύστημα, διότι, τότε, οι συγκοινωνίες-επικοινωνίες-τεχνολογίες
δεν
επέτρεπαν την διαπλοκή-ανταλλαγή-σύγκρουση,
παρά μόνον ανάμεσα σε
κοινότητες που μπορούσαν να διακινήσουν
μια σχετικώς σημαίνουσα και κρίσιμη
μάζα εμπορευμάτων, λόγων και πολέμων.
Διότι, π.χ. η μετάβαση ενός εμπόρου στην Κίνα
ή την Γη του Πυρός, με κάτι
λίγα εμπορεύματα, με πενιχρές χειρονομίες
και φράσεις, και κάτι τέτοιο
μάλιστα στο εφ' άπαξ, μια φορά στους δυο
αιώνες, αυτό το γεγονός δεν
συνιστά βέβαια ούτε επικοινωνία ούτε «διακρατική»
σχέση.]
H εκπληκτική λοιπόν, ως άνω, φράση της Αννης
Κομνηνής, («μια φροντίδα
(κήδος), που είναι απροσάρμοστη στα δικά μας
πράγματα»), λέγεται από μια
Αρχηγέτιδα μιας αυτοκρατορίας, από τους πιο
μορφωμένους ανθρώπους όλων των
ελληνικών εποχών και μας φρονηματίζει για
το σήμερα, όπου η σημερινή μας
κρατική υπόσταση δεν έχει την κρίσιμη μάζα
που είχε η βυζαντινή
αυτοκρατορία στην συνολική της διαπλοκή
εντός του συστήματος των διεθνών
σχέσεων.
Πώς μας νουθετεί η Αννα Κομνηνή; Διδάσκουσα
σ' εμάς το αυτονόητο, το τόσο
δύσκολο να νοηθεί, όταν λείπει η παιδεία και
η προπόνηση στις λογικές
αλληλουχίες των ανθρωπίνων πεπραγμένων:
μια φροντίδα, που γίνεται συνήθως
με αγαθές προθέσεις, (όπως ένας γάμος π.χ.
που είναι πάντοτε για το καλό)
δεν παράγει ποτέ αγαθά και φροντισμένα
αποτελέσματα, αν η φροντίδα δεν
είναι ταιριαστή, δεν μπολιάζεται στα «προς
ημάς», δεν εναρμονίζεται, ως
φροντίδα, στις δικές μας συνήθειες και
πραμάτειες και σχέσεις.
Πάντρεμα ετεροκλήτων ανθρώπων και
πεπραγμένων τους, διαμορφώνει ένα όλον,
όπου όλα είναι απροσάρμοστα προς όλα και το
σύνολο ή μένει διαρκώς
ετοιμόρροπο και άγονο ή διατηρείται διά της
βίας, που ασκεί το ένα στοιχείο
αυτού του παράταιρου ζευγαριού, στο άλλο.
H Αννα Κομνηνή, προορατική και άριστος
Εικαστής, μας υπενθυμίζει, χίλια
σχεδόν χρόνια πριν από τα «εκσυγχρονιστικά»
μας, δήθεν «νομοτελειακά» και
δήθεν «μονόδρομοι», ποια είναι τα αδιέξοδα
που προκύπτουν από ενώσεις,
συσσωματώσεις, «συγκλίσεις», οι οποίες δεν
ωριμάζουν ήρεμα, σιγά-σιγά με
μακραίωνη αλληλοπεριχώρηση ανάμεσα στις
συνήθειες και τις νοοτροπίες των
συμβαλλομένων, αλλά επιβάλλονται βιαίως,
διοικητικά από τα πάνω και
εφαρμόζονται απρόσωπα με «οδηγίες» και
γραφειοκρατική ανελαστικότητα...
... «τα προς ημάς απροσάρμοστον» ενδιαφέρει
τους πάντες σε οποιοδήποτε
κήδος ενδιαφέρον θεσμό και πλήττει τους
πάντες, ισχυρούς και αδυνάτους,
μικρούς και μεγάλους, ανεξαρτήτως ειδικών
εκατέρωθεν χαρισμάτων, διότι όταν
το πάντρεμα είναι απροσάρμοστον, η δυσφορία
είναι γενική και η αποτυχία
καθολική.
Παράδειγμα πρόσφατο στα «προς ημάς» υπήρξε
αυτή η άθλια διεξαγωγή του
τελικού των τεσσάρων ομάδων στην
καλαθόσφαιρα, κατά την διάρκεια της
ορθοδόξου Μεγάλης Εβδομάδος, ένα γεγονός
που επαναλαμβάνεται εδώ και κάποια
χρόνια, από της ενάρξεως του θεσμού των
τελικών.
Πρέπει επ' αυτού να παρατηρήσουμε δύο
στοιχεία: πρώτον, ότι ουδέποτε έγινε
το περιώνυμο φάιναλ φορ, κατά την Μεγάλη
Εβδομάδα των Ρωμαιοκαθολικών και
Διαμαρτυρομένων, διότι είναι ολοφάνερο ότι
οι Ιταλοί, Ισπανοί, Γάλλοι και
λοιποί δυτικοί, όχι μόνον σέβονται τις
δικές τους πολιτισμικές συνήθειες
αλλά και πολύ φοβούνται την δεσποτεία που
ασκεί επί των λαών τους το
ανελεύθερο και τυραννικό Βατικανό και
αντιστοίχως πολύ υπολογίζουν την
λαϊκή ευσέβεια και τα έθιμα των δικών τους
κοινωνιών. Με την συνήθεια
λοιπόν και την συνήθη αλαζονεία του παλαιού
Ιμπεριαλιστή, έστω και σήμερα
ξεδοντιασμένοι, μετακινούν τις ημερομηνίες
στις πλάτες των «εταίρων» τους,
για να έχουν αυτοί, καθαρή και αμόλυντη την
δική τους Μεγάλη Εβδομάδα.
Δεύτερον, είναι πια καθεστώς, ότι στην
καλαθόσφαιρα της Ευρώπης κυριαρχούν,
επί έτη πολλά, οι ομάδες που προέρχονται από
τις ορθόδοξες χώρες: σούπερ
Γιουγκοσλαβία, πανίσχυρη Ρωσία (τέως
Σοβιετική Ένωση), συνεχώς κυριαρχική
Ελλάς, και βεβαίως Βουλγαρία, Ρουμανία,
Ουκρανία. Και ενώ, η ευθυδικία και
η εναρμόνιση-σύγκλιση των πολιτισμών όλων
όσων μετέχουν στην «ενωμένη
Ευρώπη», θα έπρεπε να παράγουν συμπεριφορά
η οποία θα σέβεται και την
αντίστοιχη ορθόδοξη Μεγάλη Εβδομάδα,
βλέπουμε αντιθέτως, με αδιατάρακτη την
αναισθησία των μεν (των δικών μας Ελλήνων,
Σέρβων, Ρώσων κ.λπ.) και την
βαρβαρότητα των δε (Ιταλών, Ισπανών, Γάλλων,
Γερμανών κ.λπ.), κάθε χρόνο,
όλους τους τελικούς να γίνονται τότε και να
εξαχρειώνουν την ορθόδοξη
Μεγάλη Εβδομάδα, αποβλακώνοντας μάζες
μεγάλες των ορθοδόξων κοινωνιών.
Διότι είναι βέβαιον ότι πανηγυρισμοί καθ'
όλα θεάρεστοι και φιλέορτοι,
μαγαρίζουν το κλίμα της νηφαλιότητος, που
κυριαρχεί κατά την Μεγάλη
Εβδομάδα και αποτελεί ασέβεια για την
Παγγενηά των ορθοδόξων λαών που ζουν,
τότε, την Σταυραναστάσιμη χαρμολύπη τους.
Γιατί γίνεται αυτό; Μα, επειδή, οι ηγεσίες
όλων αυτών των ορθοδόξων λαών
είναι εξωνημένες στην δυτική διαφθορά,
ευρωλιγούρηδες και εκσυγχρονιστές
της αρπαχτής κυβερνούν αυτές τις χώρες και
τις αθλητικές τους ομοσπονδίες,
απαίδευτοι και κομπλεξάκηδες τεχνοκράτες,
οι οποίοι και αγνοούν τον δικό
τους πολιτισμό και δεν τολμούν να
αντιμετωπίσουν την δυτική χυδαιότητα, η
οποία τους επιβάλλει (επειδή, άλλωστε και,
ορθώς, τους περιφρονεί) την δική
της, δυτική διαχείριση και εκδοχή του «κοινού»
μας ευρωπαϊκού πολιτισμού.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και η
σερβική μαφία που ελέγχει το μπάσκετ
στην Ευρώπη (κατά την διάρκεια της
αντισερβικής υστερίας και του εμπάργκου
κατά της Σερβίας, ο Σέρβος πρόεδρος του
ευρωπαϊκού μπάσκετ έλυνε κι έδενε),
ακόμη κι οι Έλληνες λεφτάδες που μονοπωλούν
το εμπόριο του μπάσκετ, όλοι
τους, ματζίρηδες, νεόπλουτοι και κιοτήδες,
ενδιαφέρονται για τίτλους,
δηλαδή για δόξα και μάσα αλλά στα παπάρια
τους η αξιοπρέπειά τους και ο
σεβασμός προς τον πολιτισμό των λαών τους.
Σιγά τώρα, για όλους αυτούς τους
ξεκατινιασμένους, σιγά μη «και οψόμεθα τω
απροσίτω φωτί της Αναστάσεως...
επινίκιον άδοντες», όταν μπορούμε και
γκαρίζουμε επινίκιον για τα τριάκοντα
αργύρια της μάσας, σε μετατρέψιμο μάλιστα
βαρύ αργύριον... Μικρομεσαίοι...
O άλλος μεγάλος επιτάφιος του «προς ημάς»
πολιτισμού, ο του Περικλέους -
Θουκυδίδου, μας νουθετεί ότι εμείς «Χρώμεθα
γαρ πολιτεία ου ζηλούση τους
των πέλας νόμους» (Θουκυδίδης B, 37).
Ναι! Εμείς χρησιμοποιούμε ένα πολίτευμα-πολιτεία,
που δεν ζηλεύει τους
νόμους των προσπελασίμων διπλανών μας, «παράδειγμα
δε μάλλον αυτοί όντες
τινί ή μιμούμενοι ετέρους». Έτσι. Έτσι κι
όχι σαν τους ευρωγαύρους κι
ευρωχάσκακες της αρπαχτής και της
πλουτοξιππασιάς, οι οποίοι αν και είναι
αφεντικά στο μπάσκετ, δεν έχουν το σθένος να
απαιτήσουν από τους
λιγδιάρηδες ξεπεσμένους δυτικούς το
αυτονόητο της ευθυδικίας και του ομοίου
σεβασμού προς τον πολιτισμό όλων των λαών
της Ευρώπης.
Πολυπολιτισμική κοινωνία δεν μπορεί να
χτιστεί πάνω στην ασέβεια. Μονομερής
επιβολή π.χ. του ημερολογίου των μεν επί του
Εορτολογίου των δε, θα σημάνει
ή την διάλυση της Ευρώπης ή την μονοπαγή
τυραννία τής μιας εκδοχής (της
«pense unique», του ολοκληρωτισμού του ενός
Λογισμού, λένε οι Γάλλοι,
σωστά), η οποία θα οδηγήσει σε πολιτιστική
γενοκτονία ή εξέγερση.
Να το πάρουν απόφαση οι ξύπνιοι
εκσυγχρονιστές απανταχού της ευρωπαϊκής
χαύνωσης και μάσας: τέτοια ασεβής
Κοσμοντίσνεϊλαντ και τέτοιο λιγδιάρικο
Ευρωμπουρδιστάν δεν θα δημιουργήσουν ποτέ
τους, ένα Δήμο της Ευρώπης, μια
Ευρωπαϊκή Ένωση._
Κ.Ζ.