5/1997 http://library.techlink.gr/4t/article.asp?mag=1&issue=59&article=918

ΙΣΑΛΟΣ ΓΡΑΜΜΗ
ΚΩΣΤΑΣ ΖΟΥΡΑΡΙΣ

Ελλάς - Γαλλία ασυναρτησία;
(Μέρος Α')

Ah, la France! Εκεί που πάει να πέσει μέσα στον βόρβορο των αθλιεστέρων
στοιχείων της (ταξική-δεξιά αλαζονεία, αποικιοκρατία, ρατσισμός,
κενοδοξία), να 'την ξανά και συχνά, που ξανασηκώνει το ευγενικό της κεφάλι,
ξαναδίνοντας ελπίδα στον εαυτό της και στον κόσμο.

«Κάθε άνθρωπος έχει δύο πατρίδες, την δική του και την Γαλλία», έλεγαν στα
χρόνια της ματαιοδοξίας τους οι Γάλλοι, επηρμένοι όπως ο Περικλής στον
Επιτάφιο του Θουκυδίδου, με μόνη διαφορά, ότι αυτή την φράση δεν μπόρεσαν
να την εντάξουν σε ποιότητα αντίστοιχη με την του Επιταφίου. Κι όμως, ω του
παραδόξου! Τούτη την κενόσπουδη φράση, την αναγνώρισα παιδιόθεν ως δική
μου. Ναι! Έχω αληθινά δύο πατρίδες: την μητρίδα - πατρίδα μου την
Ψωροκώσταινα, la Gr�ce �ternelle, που λένε οι σημαντικοί Γάλλοι [Κι όχι οι
πτωχαλαζόνες όπως ο Ζυπέ, που 'χει διατριβή για τον Πλάτωνα(!)] και βεβαίως
και συνεχώς την Γαλλία. Ναι! Έλλην, Ρωμηός και Γάλλος, είμαι!
Αλλά την χοντρομαλακία της μαλθακής σκέψης, «είμαι Έλλην και Ευρωπαίος»,
αυτήν, την χλευάζω! Γάλλος, βεβαίως είμαι, γι' αυτό άλλωστε και είμαι
συχνά-πυκνά τόσο αυστηρός απέναντι της Γαλλίας, διότι την πονώ και την
νιώθω. Γάλλος είμαι, διότι έφαγα ψωμί κι αλάτι εκεί, με δέχθηκαν ως
πρόσφυγα-μετανάστη και μου έδωσαν πρόσωπο κι αξιοπρέπεια, έχτισα είκοσι
τρία χρόνια εκεί καημούς, κοινές ελπίδες, σταδιοδρομία... Τους νιώθω και
πονώ στην Γαλλία μου, όπως πονώ στο σηκώτι μου, όταν η Γαλλία μου δεν είναι
στο ύψος που την θέλουμε, ο Ντε Γκολ, ο Σεν-Τζον-Περς κι εγώ, όταν δηλαδή η
Γαλλία μου δεν είναι ταυτοχρόνως monarchiste et jacobine, μοναρχική και
γιακωβίνικη μαζί, με την λαϊκή ευσέβεια γύρω από τον Μπροστάρη-ελεήμονα και
με την συντροφική επαναστατική επιτροπή της Δημοσίας Σωτηρίας (κι όχι
ιδιωτικής), να οδηγεί τον λαό της πατρίδας κι όχι του Μάαστριχτ... Ναι! Το
ξέρετε, ότι πριν από τρία-τέσσερα χρόνια, σοσιαλιστικά ρετάλια, που η
αμείλικτη επαναστατική παράδοση της Γαλλίας τα είπε gauche caviar
(χαβιαρο-αριστερά), όπως και «φιλελεύθερα» ασπόνδυλα τσόλια, ζήτησαν εν
αγαστή ξεφτίλα να αλλάξουν οι στίχοι του Γαλλικού Ύμνου, που επί δύο
αιώνες υπήρξε ο επαναστατικός ύμνος της ανθρωπότητας, ναι, να αλλάξει
είπαν, επειδή είναι, λέει, πολύ αιμοβόρικος; Το φαντάζεστε; Τα αφασικά
τσουράπια του «πολιτικά ορθού»; «... με το ρυπαρό αίμα των εχθρών μας ας
ξεδιψάσουμε τις φάλαγγές μας...!». Όντως, δεν είναι πολύ χριστιανικό, αλλά
δεν είναι υπέροχο; Όταν μάλιστα βλέπεις πουδραρισμένους τυράννους να
οδηγούν δουλοπαροίκους, με το μαστίγιο, εναντίον του πρώτου οικουμενικού
και επαναστατημένου λαού της Δύσης, για να ξαναγυρίσουν όλα στην τάξη της
απανθρωπιάς... «Στα όπλα, πολίτες! Σχηματίστε τα τάγματά σας!». Πολίτες -
οπλίτες, ο αρχέτυπος του ελληνικού πολιτισμού, ο πολίτης - οπλίτης της
Εκκλησίας του Δήμου, και ο πολίτης - Διγενής Ακρίτης της άκρης, στην
εκκλησιαστική μας Σύναξη, ναι, να πρωτοεμφανίζονται ως νοσταλγία ελληνική,
μέσα στην δυτική βαρβαρότητα της απολύτου Δεσποτείας και του Βατικανού. Κι
αυτός ο έλλην Νόστος, για πρώτη φορά στην Δύση, εκεί, στην Γαλλία.
Και να 'ρχονται τώρα, στην ιερή Γαλλία της λαϊκής οργής, οι b.c. - b.g.
(bon chic - bon genre), οι γκλαμουριάρηδες της αρπαχτής και της
κερδοσκοπίας, θέλοντας να αλλάξουν τον ύμνο της Γαλλικής επανάστασης!!!
«αλλόν-ζ-ανφάν ντε λα πατρί», εμπρός παιδιά της πατρίδας, δηλαδή το, παίδες
Ελλήνων, ίτε, ελευθερούτε πατρίδας..., των Σαλαμινομάχων... (Τι να γίνει;
Είναι έτσι, διότι δεν είναι αλλιώς: στην άλλη μου την μητρίδα-πατρίδα, τον
ύμνο της Γαλλικής επανάστασης τον ψάλλαμε δύο χιλιάδες εφτακόσια χρόνια
πριν, με τα ίδια πάντοτε γνωστά αποτελέσματα: οι βάρβαροι πάντοτε περνάνε,
αλλά τον ύμνο, εμείς, πρέπει να τον ποτίσουμε με το όχι μας...).

Με τις τελευταίες εκλογές, όπου η ίδια η Δεξιά νίκησε την Δεξιά,
προσφέροντας στην αμήχανη θεσμική αριστερά μια απρόσμενη νίκη, η Γαλλία μου
έδειξε να προσπαθεί να συνέλθει.

ιότι, μπορεί να μην φαίνεται από μακριά ή από τα αδιάφορα, αλλά σήμερα η
γαλλική κοινωνία είναι σε πολύ μικρή απόσταση πριν από την αγριότητα, σε
μια φάση, δηλαδή, όπου, τα οποιαδήποτε κοινωνικά προβλήματα της Ελλάδας
(πλην του Τουρκικού) φαντάζουν ως παιδική χαρά.

H Γαλλία, όπως και οι πιο πολλές κοινωνίες της Δύσης, παρά τις κοινωνικές
κατακτήσεις, έχει διατηρήσει έντονα τα ταξικά στεγανά που της κληρονόμησε η
χιλιόχρονη φεουδαρχία της και το δεσποτικό κρατικό της σύστημα. Στην
φεουδαρχική τούτη δομή συμμετείχε πάντοτε και η βατικάνειος Εκκλησία της,
όπως και το σύνολο των σημερινών δημοκρατικών της θεσμών, που
χαρακτηρίζονται από το ανελαστικό της λειτουργίας τους και την
σωφρονιστικού-κατασταλτικού τύπου ιεραρχική τους αυστηρότητα. Τελικώς, εδώ
και χίλια περίπου χρόνια αφ' ότου έπαψαν να είναι εντελώς βάρβαροι (άρα με
αθωότητα συλλογικής κοινότητας πιο δημοκρατικής), αυτό το καθεστώς
ταιριάζει στον συλλογικό χαρακτήρα των Γάλλων, γεγονός που εκτραχύνει όμως
κατά τρόπο μόνιμο και την εριστική αλλά και την ειρηνική συνύπαρξη μεταξύ
τους. Οι Γάλλοι και εκνευρίζονται από τούτη την δεσποτική ροπή τους, αλλά
και τους αρέσει, με αποτέλεσμα, οι αλλεπάλληλες επαναστάσεις εναντίον του
αυταρχικού συλλογικού εαυτού τους ύστερα από κάποια βραχύχρονα
ελευθεριάζοντα ειδύλλια να αποκαθιστούν σε νέες, «δημοκρατικώτερες»
μορφές, τον συνήθη και οικείο τους ιεραρχούμενο δεσποτισμό.

Π.χ. και αδιανόητο για τους Μεσογειακούς Πολιτισμούς: ο Κανονισμός των
δημοσίων κήπων στην Γαλλία. (Τώρα, τον άλλαξαν λίγο, αλλά οι κυριώτερες
διατάξεις του παραμένουν). Θυμούμαι, όταν πρωτομπήκα στους εκπληκτικής
ομορφιάς, ενίοτε, γαλλικούς κήπους, (ακόμη κι όταν η διαρρύθμιση εκεί των
θάμνων και των δέντρων θυμίζει την διάταξη επιθεωρήσεως, που έχουν οι λόχοι
της Λεγεώνας των Ξένων): δεν πίστευα στα μάτια και τ' αυτιά μου! Χαρά Θεού,
παντού στον γαλλικό κήπο, λουλούδια υπέροχα, βρυσούλες και καταρράκτες
πομπώδεις, δέντρα αιωνόβια και θεσπέσια, πουλάκια να τιτιβίζουν και
παιδάκια με ψαράκια να πλατσουρίζουν και, εκεί, στην είσοδο, ο Κανονισμός
του κήπου, μέσα σε συρματόπλεγμα (ήδη!) και να αρχίζει βαρύγδουπα και
τελεσιδίκως: Γαλλική Δημοκρατία. Γενικός Κανονισμός των πάρκων και των
δημοσίων κήπων. Αρθρον πρώτον:
Απαγορεύεται απολύτως να... κ.τ.λ.!!!
Και ακολουθούσαν τέσσερα ακόμη άρθρα, (άρθρο 2ον, 3ον, 4ον, 5ον) τα οποία,
όλα τους απαγόρευαν κάτι!!!

Θυμούμαι, ήμουν μαθητής ακόμη, ερχόμουν από μια Ελλάδα του εμφυλίου
πολέμου, όπου όλα τα 'σκιαζε η φοβέρα και ούρλιαζα από τα γέλια, μπροστά
στον κανονισμό των Γαλλικών κήπων. Αρα, υπήρχαν και χειρότερα από τον
δύσμοιρο, λεηλατημένο από τους Αγγλο-Γαλλο-Γερμανο-Αμερικανούς, τόπο
μου!...

Κι έλεγα: τι σόι διαστροφή είναι και τούτη, να χαίρεται η φύση όλη, (διότι
η Γαλλία, δομημένη και ως φύση, είναι πολύ όμορφος τόπος), να κελαϊδούνε τα
πουλάκια, να έχουν οι ευλογημένοι δημιουργήσει τέτοια υπέροχα πάρκα και
όμως, το άρρωστο μυαλό του Νομοθέτη τους να αρχίζει με μια γενική
απαγόρευση των πάντων και τινών ακόμη; Στους γαλλικούς δημοσίους κήπους
απαγορεύεται το παν, ακόμη και αυτό που επιτρέπεται! Μια αυστηρή μάλιστα
επιστημονική ανάγνωση του Κανονισμού του Γαλλικού κήπου, οδηγεί στην
διαπίστωση ότι, αν τηρηθούν αυστηρά όλες οι απαγορεύσεις του, είναι
αδύνατον για έναν περιπατητή να διασχίσει τον κήπο! Θα παραμείνει μπροστά
στο συρματόπλεγμα με τον Κανονισμό, αποσβολωμένος και ακινητοποιημένος από
την ομοβροντία των απαγορεύσεων, καμαρώνοντας ακίνητος την ομορφιά των
Γαλλικών κήπων! Απαγορεύεται π.χ. η από κοινού αναπνοή, διότι απαγορεύονται
οι όμιλοι! Γνωρίζεις ότι, αν θέλεις να ψιλοτραγουδήσεις σ' ένα Γαλλικό
κήπο, χρειάζεσαι άδεια από τον οικείο Νομάρχη (ναι!) και μάλιστα για να
μερακλωθείς σε παριζιάνικο κήπο, για εκεί, θες δυο (ναι! ναι!) άδειες, από
τον Ρr�fet de Police και από τον Ρr�fet de Paris; Ναι! Πολιτισμός της
οικουμενικής απαγορεύσεως! Πολιτεία του απαγορεύεται απολύτως... Αρχίζουμε
τον περίπατο στον κήπο και τελειώνουμε με το «rigoureusement interdit»! Με
έκδηλη δε δυσφορία ο Γάλλος νομοθέτης ανέχεται την ελεύθερη πτήση των
πουλιών (γι' αυτό τα βλέπουμε παντού στους γαλλικούς κήπους μέσα σε
κλωβούς-ανωτάτη κατάκτηση της καρτεσιανής λογικής) και, με αμείλικτη
ευκρίνεια, ο Γάλλος νομοθέτης απαγορεύει την ελεύθερη ανάπτυξη των φυτών
(εκεί που τον παίρνει δηλαδή), διαμορφώνοντας - κουτσουρεύοντας τον φυτικό
κόσμο των κήπων σε jardin � la fran�aise, δηλαδή έναν στρατωνισμό των
κηπευτικών φυτών, που θυμίζει συγκεντρώσεις του ποδηγετημένου γερμανικού
όχλου στο στάδιο της Νυρεμβέργης...

Εναντίον αυτού του ενός μέρους της ροπής του αγωνίζεται συνεχώς με το
έτερον σκέλος της σωματοψυχής του ο Γαλλικός λαός και, κυρίως, ο λαϊκός
Γαλλικός λαός. Εναντίον δηλαδή της αμείλικτης τυραννικής φεουδαρχίας, που
το αδιάλειπτον (εδώ και χίλια χρόνια) ενιαίο σώμα της Γαλλίας αναπαράγει
συνεχώς, ανεξαρτήτως των εξεγέρσεων, ή και των μαγισσών, οι οποίες στον
μεσαίωνα τον Γαλλικό, αποτελούσαν μορφές ανταρσίας κατά της ιεραρχίας, ή
των αγροτικών επαναστάσεων (jacqueries) ή και των αλλεπάλληλων
«δημοκρατικών» επιτεύξεων.

Μια από αυτές τις εξεγέρσεις, υπήρξε και η εκλογική ήττα της καθεστωτικής
Δεξιάς, από την σύγκλιση της ακροδεξιάς (του Λε Πεν) και της αριστερής
αρνήσεως. H αλλαγή τούτη στην Γαλλία δείχνει να είναι πολύ πιο αποφασιστική
από εκείνη του 1981, διότι η γαλλική κοινωνία βρίσκεται, σήμερα, σε
αποσάθρωση εκρηκτικού τύπου. Επί πλέον, η θέση της σημερινής Γαλλικής
αριστεράς στο ευρωπαϊκό παίγνιο, ενδέχεται να διαμορφώσει λιγώτερο
πιεστικές συνθήκες για την Ελλάδα, ως προς τα εθνικά μας θέματα. Εκτός εάν,
ο Χόλμπρουκ, ασκώντας την αμερικανική ταχύτητα και τραχύτητα, προχωρήσει
και ολοκληρώσει την τρίτη μας Μικρασιατική καταστροφή, για την οποίαν
βεβαίως η Γαλλική αριστερά δεν πρόκειται να δώσει δυάρα. H συνέχεια όμως
εις το επόμενον, Χόλμπρουκ επιτρέποντας και Θεού οικονομούντος._

Κ.Ζ.

www.antibaro.com