Ένα καινούργιο διεθνές πολιτικό κεκτημένο Το ομώνυμο τέλος της συνταγματικής ονομασίας των Σκοπίων Χρήστος Κηπουρός πρώην Βουλευτής Έβρου {1993-2000} 17 April 2005 Ένα καινούργιο διεθνές πολιτικό κεκτημένο. Το ομώνυμο τέλος της συνταγματικής ονομασίας των Σκοπίων «Όμως και η Ελλάδα δεν μπορεί να θυμίζει τον πλούσιο γόνο που πουλάει για να ζει» Χ. Κ. Του Χρήστου Κηπουρού {*} Όταν ένας αξιωματούχος διαμεσολαβητής του Ο.Η.Ε. προτείνει κάτι, τότε ηθικά και πολιτικά δεσμεύει και τον εντολέα του. Συγκεκριμένα όταν ο κ. Μάθιου Νίμιτς πρoτείνει στην Αθήνα όσο στα Σκόπια, την ονομασία: Δημοκρατία της Μακεδονίας-Σκόπια, σαφέστατα και o Οργανισμός στον οποίο ανήκει, δεν νομιμοποιείται κάποια ωραία πρωία να εγγράψει στην ατζέντα του σκέτο Μακεδονία, χωρίς τον τοπικό αυτό προσδιορισμό. Αν ο μη γένοιτο το πράξει, όχι μόνο ενδίδει στην αδιαλλαξία της μιας πλευράς εκ των παραληπτών αλλά στην ουσία λέει και ξελέει εάν δεν υπονομεύει και την όποια εναπομείνασα θεσμική του σοβαρότητα. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς διεθνολόγος ώστε να συμπεράνει ότι όλα αυτά αν σημαίνουν κάτι, σημαίνουν ότι για τον Ο.Η.Ε., όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση, θα παραμείνει το F.Y.R.O.M. Κάτι το οποίο μπορεί περαιτέρω να ενισχυθεί ως προοπτική εφόσον η Ελλάδα έκανε -και ακόμη κι αυτή τη στιγμή, μετά την επιστολή Καραμανλή στον πρόεδρο των ΗΠΑ μπορεί να κάνει- ελιγμό την από πολλών ετών πεπατημένη, επισημαίνοντας στον Ο.Η.Ε., και σε όλους τους άλλους, την προκλητική και συνεχιζόμενη Σκοπιανή αδιαλλαξία ως προς το ζήτημα. Μια τέτοια Ελληνική πολιτική έχει ένα ακόμη όφελος. Διατηρεί τη συγκεκριμένη ενέργεια του αξιωματούχου του Ο.Η.Ε. στο επίπεδο της επίσημης πρότασης. Εκεί που όντως ανήκει, και που σαν τέτοια έχει δημοσιοποιηθεί. Το τονίζω αυτό γιατί, αμέσως μετά από την απόρριψη από το Σκοπιανό πρόεδρο, επιχειρήθηκε κουτοπόνηρα και από το ίδιο το γυάλινο κτίριο της Νέας Υόρκης ή και από κάπου αλλού, η πρόταση να υποβαθμιστεί στο επίπεδο του μνημονίου. Μέχρι και αυτή ακόμη η συνάντηση του ίδιου διαμεσολαβητή με τον πρεσβευτή των Σκοπίων έγινε εν κρυπτώ και παραβύστω. Προφανώς να μην εκτεθεί τόσο πολύ στα μάτια της διεθνούς κοινότητας, σε ενδεχόμενη αντικατάσταση της F.Y.R.O.M. από τη Μακεδονία. Εννοείται και πάλι οίκοθεν. Δηλαδή εκ του γνωστού Οίκου. Εκτός και αν η Ελλάδα προσανατολίζεται κατά τις υψηλού επιπέδου συζητήσεις της με τον τελευταίο, σε κάποιο πακέτο το οποίο εκτείνεται και σε άλλα σχέδια, όπως του Γ. Γ. για την Κύπρο, και όλο αυτό που βλέπουμε στην Αθήνα είναι θέατρο. Η μεν κυβέρνηση να μη ξέρει τι από όλα να κρύψει, η δε αξιωματική αντιπολίτευση να είναι ακριβή στο λάχανο και φτηνή στο πιπέρι. Το λέω αυτό γιατί διαφορετικά οφείλει όχι μια αλλά δυο συγγνώμες για τη στάση της στο σχέδιο Ανάν. Μια σοβαρή Ελληνική πολιτική όφειλε επίσης να ξέρει την παιδεία του κλασσικού «ουδέν κακό αμιγές καλού». Είτε αυτό αφορά τη στάση της Σκοπιανής ηγεσίας είτε τον ίδιο τον Ο.Η.Ε. Για αυτό έγραψα το BRAVO BRANKO, προς τον Πρόεδρο των Σκοπίων. Είχα υπόψη μου αυτή την αξιοποίηση της αδιαλλαξίας του. Και για αυτό και σήμερα δεν θα είχα πρόβλημα να το επαναλάβω για την πρόταση του Matthew, όχι επί της ουσίας της φυσικά, αλλά για τα παρεπόμενά της, στον Οργανισμό. Όσο τώρα για την κινδυνολογία της αναγνώρισης των γειτόνων, από διάφορες χώρες, ως Μακεδονίας, έχει σημασία ποιοι την αναπαράγουν στην Ελλάδα. Ας μην επεκταθώ. Γιατί λένε βλακείες. Τέρμα αυτή η ιστορία με το συνταγματικό όνομα. Να πω μόνο ότι για λόγους ηθικούς και πολιτικούς η χώρα οφείλει με απλά όσο σαφή λόγια, χωρίς φορτίσεις και ξύλινες μεγαλοστομίες, να πει σε όλους ότι αδυνατεί να κακουργήσει σε βάρος της ιστορίας και της ιστορικής κληρονομιάς της. Δεν μπορεί να θυμίζει τον πλούσιο εκείνο γόνο που πουλάει για να ζει. Καταρχήν το οφείλει στο μέλλον της αλλά και σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο που πιστεύει σε αξίες και σε αρχές. Και να πει ακόμη ότι τέτοιο κρίμα δεν είναι σε θέση να το πάρει στο λαιμό της. Όποια Ευρωπαϊκή ή άλλη χώρα θέλει, ας το πάρει στο δικό της λαιμό. Γιατί σε μια τέτοια περίπτωση είναι η Ευρώπη που πρέπει να αλλάξει όνομα. Ίσως να ονομαστεί Κοντώπη. Γιατί η λέξη Ευρώπη βγαίνει από το «ευρύς και ορώ» που σημαίνει ότι για να το επιβεβαιώνει, οφείλει όντως να βλέπει μακριά. Όχι μόνο προς τα εμπρός και στο μέλλον αλλά και πίσω, προς την ιστορία. Εκτός αν η πολιτισμική θεμελίωσή της στον Αριστοτελισμό και στο μεγάλο δάσκαλο ενός μεγάλου επίσης μαθητή, είχε μόνο να κάνει με την πρόθεση να εξασφαλίσει ιστορικό άλλοθι για τους ανά την οικουμένη διάφορους αποικισμούς της. Για αυτό χρειάζεται να ξανασκεφτεί τα πράγματα, αρχής γενομένης από την πρασινωπή Ευρώπη. Του Γαλλικού εκείνου και ονειρεμένου Μάη που κατέληξε να γίνει καρέκλες στην Ευρωβουλή και τραλαλά. Είπα καρέκλες και σκέφτηκα ότι από την άλλη, αδικούν την ηθική Ελλάδα κάποιοι οι οποίοι εντρύφησαν μεν ιστορικά στο θέμα, αλλά πολιτικά επιμένουν να λένε γιατί να μην το παίξει η χώρα, δύναμη. Να πιέσει. Πρέπει κανείς να τους πει και αυτούς ότι όπως η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα σπάζει, έτσι μπορεί να συμβεί και με την πολιτική. Όμως χρειάζονται άλλες αρετές, ικανότητες, αισθήσεις και χρωματισμοί. Και από εκεί και μετά, όταν η πολιτική δεν εμπεριέχει εθνικισμό, εθνικισμό τσακίζει. Στην περίπτωσή μας όχι μόνον έναν αλλά δυο. Είτε αυτός είναι προϊόν γενετικής τροποποίησης του σταλινισμού, όπως συμβαίνει με τον γειτονικό είτε, όπως ο εν Ελλάδι, που είναι κυρίως κατασκευή. Προϊόν από ετών, μιας γνωστής τηλεοπτικής, έντυπης, πολιτικής και διανοητικής Αθήνας. Μπορεί να μη συνιστά κύρια εργασία της, όχι όμως ότι δεν το έκανε. Άλλο τώρα, αν και θιασώτρια του Ανάν από τη μια, έφτασε από την άλλη, να υποδύεται την εθνικίστρια. Όμως αν η χώρα έχει ανάγκη από κάτι είναι ένα νέο ηθικό πρόταγμα -όπως αυτό που μπήκε ως μότο, και που στη συνέχεια επιχειρήθηκε μια ακόμη σκιαγράφησή του- όπως και από μια άλλη πολιτική, αντί της χθεσινής ή της σημερινής. Το αν ακόμη και τώρα μπορεί η Ελλάδα να κάνει κάτι άλλο, όπως ήρθαν ή έφερε τα πράγματα. Λέω πως. Υπάρχει στο γραπτό. Όπως υπάρχει και κάτι άλλο ακόμη, προς επίρρωσή του: Ένα καινούργιο διεθνές πολιτικό κεκτημένο. Το ομώνυμο τέλος της συνταγματικής ονομασίας των Σκοπίων. ________________ Θράκη 14 Απριλίου 2005, Υ.Γ. Δυο οι άψυχες ψυχές «Η μία είναι το όνομα που δίνεται. Η άλλη, είναι αυτό που μένει, που όμως δέχονται να μπει στα μηχανήματα. Αν ήμουν στη θέση τους θα προτιμούσα να παραιτηθώ. Είτε από επικεφαλής της συμπολίτευσης είτε φυσικά της αντιπολίτευσης» Δήλωση του συγγραφέα Οι εξελίξεις δείχνουν ότι η Ελλάδα επιμένει να πάρει το κρίμα στο λαιμό της. Ο πλούσιος γόνος που πουλάει για να ζει. Από την άλλη η πρόσοδος που μπορούσε να αξιοποιηθεί λόγω της Σκοπιανής αδιαλλαξίας, αρχίζει να εξανεμίζεται. Μερικές φορές δικαιούται και η ιστορία να θέτει τελεσίγραφα. Η προθεσμία του όμως παρέρχεται χωρίς να γίνει κάτι. Σαφώς και δεν ενδιαφέρουν κανέναν οι μεταξύ κυβερνώντων και αντιπολιτευόμενων διαπληκτισμοί, όσο και αν ενταθούν. Ούτε η πεπατημένη των πρώην μπορεί να αποτελέσει άλλοθι για τους νυν. Η κακουργία είναι εξ αδιαιρέτου. Τους βαρύνει όλους. Τόσο τους μεν όσο τους δε και τους παρά δε. Αν είναι κάτι αυτό, είναι η Ελλάδα των κλικλήδων {1} και των ανά την περιφέρεια παρελκομένων τους. Δυο είναι οι άψυχες ψυχές. Η μία είναι το όνομα που δίνεται. Η άλλη, αυτό που μένει, που όμως δέχονται να μπει στα μηχανήματα. Αν ήμουν στη θέση τους θα προτιμούσα να παραιτηθώ. Είτε από επικεφαλής της συμπολίτευσης είτε φυσικά της αντιπολίτευσης. _____________ ΣΗΜΕΙΩΣΗ {1} Χρήστος Κηπουρός, βλ. Σημειώσεις πολιτικής γεωοικονομίας, ομώνυμο άρθρο: «κλικλήδες», μηχανές αναζήτησης, στο διαδίκτυο, Μάρτιος 2004, Διδυμότειχο 17 Απριλίου 2005, Πρώτη δημοσίευση Πρώτη δημοσίευση