Μια ιδέα για τα Ίμια Χρήστος Κηπουρός 12 April 2005 Μια ιδέα για τα Ίμια Θράκη 12 Απριλίου 2005, «Δεν είναι λίγες οι φορές που οι πολίτες αποστομώνουν την υπαρκτή τηλεοπτική και έντυπη όσο και πολιτική Αθήνα μετά των περιφερειακών παρελκομένων της, αν δεν την ταυτίζουν με τα αντίστοιχα Λιόσια. Η τελευταία φορά ήταν ψες με το σχέδιο του νέου Ανάν, ονόματι Νίμιτς, για το Σκοπιανό, όπου το 95% θεωρεί ως κοροϊδία. Στον κόσμο αυτό αφιερώνεται η παρούσα εργασία, «μια εφικτή ιδέα για τα Ίμια». Στους πολιτικούς χειριστές των τελευταίων δεν αφιερώνεται. Όπως και στους θιασώτες του άλλου Ανάν». Χ. Κ. Του Χρήστου Κηπουρού {*} Μόνο αφελής δεν θα συναρτούσε την πραγματοποίηση του γνωστού χάπενινγκ στα Ίμια με τη δημοσιοποίηση εκ μέρους της Τουρκίας της ανεύρεσης του πτώματος του ενός εκ των δυο ψαράδων από την Κάλυμνο. Δυο γεγονότα τα οποία συμβαίνουν στον ίδιο τόπο και τον ίδιο ακριβώς χρόνο αρκούν ώστε να επιβάλλουν περαιτέρω εμβάθυνση. Και καταρχήν στην κοινή πηγή που βρίσκεται πίσω τους. Το τουρκικό κράτος. Φαντάζεται λοιπόν κανείς την ικανοποίηση του τελευταίου όταν πληροφορήθηκε τη μεγάλη δημοσιοποίηση του χάπενινγκ του εν λόγω αποσταλέντος μετά συνοδείας, από τα Αθηναϊκά Μέσα. Και πόσο αυτή μεγάλωσε περισσότερο, από το ταυτόχρονο πνίξιμο της άλλης υπόθεσης. Τόσο από τα Μέσα όσο από την ίδια την Ελληνική πολιτεία και τους όποιους ταγούς της. Η προφανής όσο και σαφής απόπειρα μετατροπής του χρώματος των Ιμίων από γκρίζο σε μια πιο σκούρα ακόμη απόχρωση, συναντήθηκε με την προφανή όσο και σαφή επίσης αποσιώπηση εκ μέρους της πολιτικής Ελλάδας. Η οποία βέβαια δεν προέκυψε τυχαία. Έχει πίσω της συγκεκριμένη γνωστή ιστορία και συμπεριφορά, προτού φτάσει στη σημερινή μορφή. Παρόλα αυτά μπορούν να αναζητηθούν λύσεις. Ένας τομέας είναι το αναπτυξιακό πεδίο. Από το κατσικίσιο τυρί Ιμίων έως την ομώνυμη, συνήθη άλλωστε σε ολόκληρο το Αιγαίο, γαστρονομία. Το ομώνυμο πιάτο Ίμια μπορεί να αποτελέσει επιπλέον σύνθεση που θα περιληφθεί σε λεύκωμα της Ελληνικής όσο και Αιγαιοπελαγίτικης κουζίνας, όταν υλοποιηθεί μια άλλη πρόταση που έκανα και η οποία αφορά την πρόσκληση σεφ από την Ελλάδα και από τις υπόλοιπες είκοσι τέσσερεις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης να προτείνουν κατά την εδώ φιλοξενία τους σε ένα νησί του Αιγαίου, όπως η Κάλυμνος, τις δικές τους γαστρονομικές συνθέσεις. Μπορούν να γίνουν όλα αυτά. Και εφικτά είναι και αναγκαία για την ευρύτερη προβολή της Ελληνικής κουζίνας. Αυτής της τόσο μεγάλης όσο ζώσας πολιτισμικής μας κληρονομιάς καθώς και στενότατης συγγενούς του Ελληνικού τουρισμού. Μέχρι που μπορεί να θεσμοθετηθεί στου κόλπους της Ε.Ε. να συνδιοργανώνεται Ευρωπαϊκή εβδομάδα γαστρονομίας, όπως άλλοι θεσμοί της Γηραιάς Ηπείρου, εορτάζουν κάθε χρόνο τις ημέρες Ευρωπαϊκής ιστορικής και πολιτιστικής κληρονομιάς. Μπορούν να γίνουν και πολλά άλλα. Μέχρι και Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα γαστρονομίας μπορεί να θεσμοθετηθεί. Αυτό όμως στο οποίο θέλω να επιμείνω στο σημερινό σημείωμα έχει να κάνει με καλές τέχνες. Με μια συγγενή με την πολιτική δραστηριότητα, υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι η τελευταία κινείται στην ίδια ευρύτερη σφαίρα. Ότι παραμένει μια πολύ σπουδαία τέχνη, όπως συνήθιζε να λέει ο συμπατριώτης μου ο Δημόκριτος. Και μετά από αυτόν και πολλοί άλλοι. Υπάρχουν καλλιτέχνες -το δρόμο έδειξε από πολλών ετών, ένας Βούλγαρος στις Η.Π.Α. όσο και στην Ευρώπη- που καλύπτουν μεγάλες επιφάνειες με μονόχρωμο ή πολύχρωμο πανί ή και παραστάσεις επάνω σε αυτό. Υπάρχει μάλιστα ευρύτατο πεδίο εφαρμογής. Από τις απλές περιπτώσεις όψεων πολυκατοικιών, μέχρι καλύψεις τειχών πύργων, ακόμη και γεφυρών. Σε αυτή τη σχολή ίσως ανήκουν οι καλύψεις των πανάσχημων προσόψεων των πολυκατοικιών που βρίσκονται στην πλατεία Συντάγματος και είναι γεμάτες με τα γνωστά εκείνα κέντρα αδυνατίσματος και τις ακαλαίσθητες επιγραφές τους και που ντύθηκαν λίγο πριν από την Αθήνα 2004, χωρίς ωστόσο να είναι γνωστό το έως πότε θα παραμείνουν. Κάτι που όφειλε να γίνει και στην πλατεία του Αγίου, όπως τον ονόμαζε ο Γιώργος Ιωάννου, Βαρδάρη, στη Θεσσαλονίκη. Αγίου διότι, όταν φυσάει με το γνωστό ξυριστικό τρόπο, ξεβρομίζει όλη την πόλη και την περιοχή. Κάτι ανάλογο στην ίδια περίπου κλίμακα μπορεί να γίνει με τη μόνιμη κάλυψη δυο τμημάτων των Ιμίων -ένα στο καθένα- από ύφασμα, ίδιου χρώματος με της Ε.Ε., και αφού προηγουμένως ραντιστούν από αέρος με το ίδιο περίπου χρώμα, δυο ευρύτερες εκτάσεις. Ο λόγος για το νέο λογότυπο της έχουσας πλέον μεγάλη ανάγκη πιστοποίησης ρόλου, Ευρωπαϊκής Ένωσης. Της Ευρώπης που ξέχασε το όνομά της. Στο ένα πανί θα σημειώνεται: EUR-25, το οποίο αύριο μεθαύριο ή μετά από κάποια χρόνια, θα γίνει μεγαλύτερο: 26, 27, 28, κλπ. Στο άλλο πανί θα απεικονίζεται το σήμα της Ε.Ε. με τα δώδεκα αστέρια. Δεν θα υπεισέλθω στο ιδιοκτησιακό καθεστώς των δυο νησίδων. Ούτε βέβαια θα επεκταθώ στους διαθέσιμους χάρτες, από τον γερμανικό του 1886, έως τον Ιταλικό του 1932, τον Αμερικανικό, το Ρωσικό και άλλους. Ή ακόμη και στους τουρκικούς, που είναι για γέλια. Ούτε πρόκειται να επικαλεστώ το προηγούμενο της δίπλα από τις Μαροκινές ακτές Ισπανικής νήσου Perejil, και την προ τριετίας στάση αλληλεγγύης που επέδειξε η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση για την ανακατάληψή της. Αν πρέπει να πω κάτι είναι ότι την ίδια εκείνη περίοδο, η χώρα μας εξαφάνιζε από τους χάρτες της, τα Ίμια. Λες και τα πήρε ο αέρας και αυτά. Αυτή ήταν η κυβερνητική Ελλάδα. Να τη χαίρονται και να την απομνημονεύουν. Όπως βέβαια και η σημερινή, της οποίας ο έντονος διαπληκτισμός της περιόδου του 1996, έδωσε τη θέση στην από κοινού αποσιώπηση των συμβαινόντων. Αδιάψευστος μάρτυρας οι Καλύμνιοι ψαράδες. Εγώ όμως μπορώ να μιλήσω. Αντλώ το δικαίωμα από την άρνηση να δώσω ψήφο εμπιστοσύνης στην τότε κυβέρνηση Σημίτη, όσο και από την μετέπειτα διαδρομή. Και μέχρι σήμερα. Οφείλω λοιπόν να θυμίσω ότι οι δυο νησίδες εκτός από την Ελληνική επικράτεια, είναι τμήμα της Ευρωπαϊκής επικράτειας. Μπορεί να το κάνει ο οποιοσδήποτε Έλληνας ή και άλλος Ευρωπαίος πολίτης. Ακόμη και Βουλευτές ή Ευρωβουλευτές. Ειδικά οι τελευταίοι θα ανέβαιναν πολύ στην εκτίμησή μου. Γιατί σήμερα εκτιμώ πολύ περισσότερο ένα δημοτικό σύμβουλο, από ό,τι τους ίδιους, των οποίων το μοναδικό τελικά προσόν είναι η εξασφάλιση της προεδρικής απόφασης για τη συμπερίληψή τους σε εκλόγιμες θέσεις. Φαίνεται άλλωστε και από το τι κάνουν, εκεί που πήγαν. Σε ό,τι πάντως αφορά τις πιθανές τουρκικές αντιδράσεις, νομίζω ότι η γειτονική χώρα που τόσο διακαώς επιθυμεί να μπει στην Ε.Ε. όχι μόνο δεν θα προβεί σε τραμπουκισμούς, αλλά και θα αναμεταδώσει στο εσωτερικό της, τις εν λόγω εικόνες. Οι οποίες είναι βέβαιο ότι θα φωτογραφηθούν από πολλούς, και θα κάνουν το γύρο της Ευρώπης, αλλά και ολόκληρου του κόσμου. Θα κάνουν όμως και άλλους γύρους. Πολλούς. Θα στριφογυρίσουν και στα μυαλά των Ελλήνων. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Ούτε η διαμέσου της απλής όσο επίσης και ειρηνικής πρωτοβουλίας, επιβεβαίωση ενός ορίου της Ευρωπαϊκής επικράτειας. Μπορεί πολλοί να το σχολιάσουν έτσι ή αλλιώς. Κάποιοι θα κάνουν λόγο για την πιο μεγάλη σημαία της Ε.Ε.. Άλλοι θα πουν ότι είναι απάντηση στο πρόσφατο χάπενινγκ. Εγώ πάλι λέω ότι είναι το ταγέρ μιας ιδέας που δεν θα πέσει εύκολα η μόδα του, γιατί θα θυμίζει στην Ευρώπη το όνομά της. Ότι πρέπει να βλέπει μακριά {1}. Αν είναι και κάτι άλλο, είναι μια αλλαγή του χρώματος των δυο βραχονησίδων. Από το γκρίζο, στο κυανούν. Μια ιδέα για τα Ίμια. __________ Σημείωση {1}Σύμφωνα με μια ετυμολογική εκδοχή η λέξη Ευρώπη, προέρχεται από το {ευρύς και ορώ}. Μια τέτοια Ευρώπη μπορεί να εμπνεύσει. Το να την απορρίψει κανείς είναι το μόνο εύκολο. Μόνο που είναι πολύ υποκριτικό, γιατί συνήθως απορρίπτει κανείς κάτι που είναι χειρότερο από αυτόν και την πολιτική του χώρα. Κάτι που ούτε συνέβαινε ούτε συμβαίνει με την παρούσα Ελλάδα. Για την οποία, προέχει άλλο Δημοψήφισμα. Για την 4η Δημοκρατία. _____ {*} Πρώην Βουλευτής Έβρου {1993-2000}, Θράκη Απρίλιος 2005, Σ. Σ. Η έκταση των δυο νησίδων είναι περίπου 25 και 15 στρέμματα, αντίστοιχα. Το δε ύψος τους, όσο μιας περίπου πολυκατοικίας. Τα μεγέθη αυτά προσδιορίζουν και την επιφάνεια των δυο πανιών που θα χρησιμοποιηθούν. Περί τα 400 m2 το καθένα. «Όλοι οι ξένοι χάρτες, Αμερικανικοί, Αγγλικοί, Γερμανικοί, Ρωσικοί, Ιταλικοί, δείχνουν τα Ίμια ως Ελληνικά. Ακόμη και οι μέχρι πρότινος, Τουρκικοί. Εκτός των, μετά το 1996, Ελληνικών χαρτών, πολλοί από τους οποίους, δεν τα δείχνουν καθόλου». Πρώτη δημοσίευση Πρώτη δημοσίευση