Η συμμαχία της αδήλου Χρήστου Κηπουρού 11 May 2005 Η συμμαχία της αδήλου «Η ώρα της περιφέρειας είναι για να περνάει η ώρα» X. K. Του Χρήστου Κηπουρού {*} Το πιο πιθανό είναι η Δήλος να έδωσε το όνομά της στην ομώνυμη συμμαχία της κλασσικής Αθήνας, επειδή υπήρξε γενέθλια και θαλάσσια πατρίδα του Απόλλωνα. Η γνωστή για αυτό και ως ιερή νήσος, όπως ιερή είναι και για άλλους λόγους. Αντίθετα, δεν είναι πιθανό να οφείλεται σε άλλη αιτία. Π.χ. Λόγω ετυμολογίας του ονόματος του νησιού, που κατά μια σοβαρή εκδοχή προέρχεται από το επίθετο «δήλος» που σημαίνει τον ορατό, το φανερό. Το λέω αυτό γιατί μόνο ως αδιαφανής μπορεί να θεωρηθεί ο όλος χειρισμός του ταμείου αφού η μερίδα του λέοντος είχε καταλήξει τότε στην πρωτεύουσα, αν όχι το σύνολο. Ας μην σπεύσουν κάποιοι να σημειώσουν ότι κάτι ανάλογο με την κλασσική Αθήνα έκανε και η νέα, η χθεσινή αλλά και η σημερινή πολιτική πρωτεύουσα, με τα κοινοτικά πλαίσια στήριξης. Γιατί παρά την όποια αναγκαία κριτική ματιά στην ιστορία, είναι βέβαιο ότι αν το σύμβολο του Ελληνικού κλασσικού πολιτισμού όσο του χρυσού αιώνα, ο Παρθενώνας, μιλούσε, θα έλεγε ότι τα λεφτά που ξοδεύτηκαν, για να γίνει, έπιασαν τόπο. Και γιατί η ασύλληπτη λαθροχειρία με τα Ευρωπαϊκά πακέτα που έγινε από την χαώδη απόγονο πόλη του, επεξέτειναν τα Λιόσια. Όχι μόνο περιβαλλοντικά και αναπτυξιακά. Κυρίως ηθικά και πολιτικά. Η Αθήνα 2004 είναι το μεγαλύτερο ίσως έγκλημα της ιστορίας. Δεν είναι μόνο το ότι άλλο οι Περικλήδες, άλλο οι κλικλήδες. Όταν κάποτε οι άνθρωποι ήθελαν να στηλιτεύσουν κάποιον γνωστό τους που ανέβηκε ψηλά με βρόμικο τρόπο έλεγαν ότι πάτησε επί πτωμάτων. Έ τώρα θα πρέπει να πουν ότι η συγκεκριμένη Αθήνα πάτησε και πατάει επί πτωμάτων των περιφερειών. Και όχι όμως μόνο αυτό. Αντί να ανέλθει κατήλθε, και μαζί με αυτήν και όλη η χώρα. Δεν έγραψα τυχαία το κείμενο για τη νομιμότατη Αθήνα. Τόσο την προολυμπιακή με κραυγαλέο παράδειγμα, το πλυντήριο των Οινοφύτων και όλης της Ρούμελης και την Ολυμπιακή με την πιο μεγάλη οικονομική διασπάθιση, όσο τη μεταολυμπιακή με την ουρανομήκη ουρά χρεών. Με μια κυβέρνηση, η οποία όταν δεν προπαγανδίζει την ώρα της περιφέρειας, να τη βλέπει κανείς να βάζει νέους φόρους να πληρώσει τα ολυμπιακά φέσια και μια αντιπολίτευση που όταν δεν κατατρύχεται από στερητικά σύνδρομα, τότε να τη βλέπει κανείς αντί για συνέδριο-λειτουργία αυτογνωσίας, να το μετατρέπει σε τελετουργία βραβεύσεων και σε μια ακόμη εταιρία του λεκανοπεδίου, στην οποία το 75 % του πολιτικού συμβούλιου να είναι γέννημα θρέμμα του, και από το υπόλοιπο 25 %, τα πιο πολλά μέλη, μέτοικοι του κλεινού άστεος. Η ουσία είναι ότι ούτε με τον ένα τρόπο ούτε με τον άλλο, είναι ποτέ δυνατόν να συνειδητοποιηθεί η τραγική Ελληνική περιφερειακή πραγματικότητα. Ο δαπανηρός δαπανηρότατος βίος των Αθηνών θα εξακολουθήσει ανενόχλητος να κάνει τα ίδια και χειρότερα, στο διηνεκές. Ιδίως όταν και οι δυο αναγκαίες πολιτικές προϋποθέσεις του, συνεχίζουν να ικανοποιούνται κατά το μέγιστο δυνατό βαθμό. Η πρώτη η οποία αφορά στην προτίμηση και εμμονή αν όχι και εξάντληση της ατζέντας των γνωστών Μέσων, κινείται σε συγκεκριμένα και σαφή πολιτικά πλαίσια. Οπτική τους ένας γενικευμένος λαϊκισμός των πάντων για τα πάντα. Αποτέλεσμα, ο απόλυτος εγκλωβισμός της χώρας και των όποιων θεσμών της, να κινούνται με τη σειρά τους, στον αστερισμό του υστερισμού. Η δεύτερη, όταν δεν προκύπτει ως παρενέργεια της πρώτης, έχει να κάνει με την απουσία κάθε πολιτικού διαλόγου, γύρω από το πιο οξύ Ευρωπαϊκό περιφερειακό πρόβλημα. Το Ελληνικό. Δεν γίνεται διάλογος γιατί δεν τον επιθυμεί κανένας. Ούτε οι μεν ούτε οι δε. Ευκαιρίας δοθείσης θα πετάνε καμιά φωτοβολίδα. Όμως έως εκεί. Άλλοι κανόνες απαιτούνται για το πώς μπορούσε και μπορεί να γίνει ένα πρώτο βήμα στο περιφερειακό. Ο Ελληνικός αυτός γόρδιος είναι η άλλη όψη του ζητήματος της Δημοκρατίας. Στην περίπτωσή μας, της Τέταρτης {1}. Οφείλω όμως να πω ότι δεν περιμένω να γίνει κάτι. Απλά αν κατά διαστήματα το επαναφέρω, το κάνω γιατί δεν θέλω να έχουν άλλοθι όλα εκείνα τα πολιτικά πρόσωπα για το εάν μπορούσε να υπάρξει κάτι διαφορετικό στη θέση της σημερινής χώρας. Μιλώ για τους εξ αυτών προβληματισμένους που διατείνονται ότι δεν έχουν άλλη δυνατότητα. Όπως μιλώ και για την Ελλάδα των γόνων και όλων εκείνων που έναντι καρεκλών, προσφέρουν τις καλές τους υπηρεσίες. Λέω λοιπόν ότι αυτή δεν είναι Ελλάδα. Η γνώμη μου είναι ότι κανείς τους δεν πρόκειται να εγκαταλείψει το πολιτικό αυτό δούναι και λαβείν. Ποιες ιδέες και ποια πολιτική. Δεν υπάρχει ελπίδα, άσχετα εάν κάποιοι λένε ότι πεθαίνει τελευταία. Εγώ λέω ότι κάτι τέτοιο το κάνει η βλακεία Το πιο λυπηρό δε από όλα είναι ότι δεν πρόκειται να τους εγκαταλείψουν οι ανήμποροι, λόγω τόσων και τόσων τηλεοπτικών εις βάρος τους ψεκασμών, πολίτες. Αν παρά την προδιαγραφόμενη αυτή ζοφερή πολιτική πραγματικότητα, θελήσει κανείς να ασχοληθεί με κάτι νέο, αυτό πρέπει να εκτείνεται από τη σύλληψη και την κυοφορία των ιδεών μέχρι τη γέννηση και την δια των αγώνων ανάπτυξή τους μέχρι να τις κάνουν κτήμα τους οι πολίτες. Αυτές είναι ο μόνος εκείνος χώρος που όλοι οι προηγούμενοι, από τους επικεφαλής έως τους υπόλοιπους, υστερούν εξ αντικειμένου. Πέραν της μέχρι σήμερα διαδρομής τους για έναν ακόμη λόγο. Γιατί αν κληθούν να γράψουν κάτι νέο ή θα παραδώσουν λευκή κόλα ή θα αντιγράψουν. Όσο για το αντικείμενο του σημερινού σημειώματος, το περιφερειακό, αν ζητηθεί μια μόνο λέξη να τους χαρακτηρίσει, τότε αυτή δεν είναι άλλη από έναν νεολογισμό. Περιφερειομπαίχτες. Για την πατρίδα μου τη Θράκη, Θρακομπαίχτες. Όσο τώρα για τα υπόλοιπα, όταν μια εκ θεμελίων αναθεώρηση της ιστορίας, μπορεί να φτάσει μέχρι και την αμφισβήτηση της χρηματοδότησης του χρυσού αιώνα από την συμμαχία της Δήλου, επόμενα και των έργων της, τι πρέπει άραγε να πει για την καθημάς. Η οποία αν πρέπει να πάρει ένα όνομα, τότε τέτοια περίπτωση από πολλών ήδη ετών, αποτελεί η συμμαχία της αδήλου. Η ώρα της περιφέρειας είναι για να περνάει η ώρα. _________ Εικόνα: Αθηνόραμα, Μίνως Αργυράκης, Συλλογή της Βουλής των Ελλήνων, ΣΗΜΕΙΩΣΗ: {1}, Χρήστος Κηπουρός, Τέταρτη Δημοκρατία, Συμβόλαιο με τις περιφέρειες, έκδοση 36η. Βλ. μηχανές αναζήτησης στο διαδίκτυο, Θράκη 2005, {*} Διετέλεσε Βουλευτής Έβρου {1993-2000}, Θράκη Μάιος 2005, Πρώτη δημοσίευση Πρώτη δημοσίευση