Θρακομπαίχτες Χρήστος Κηπουρός 11 May 2005 Θρακομπαίχτες Του Χρήστου Κηπουρού {*} Δεν ανακαλύπτεται κάποια νέα Ήπειρος. Ούτε οι ενεχόμενοι, οι γνωστοί και ως εμπαίκτες, είναι άγνωστοι. Γνωστοί είναι. Πασίγνωστοι. Όπως επίσης είναι γνωστό το ότι ποτέ δεν έλειψαν. Πάντοτε υπήρχαν. Όπως οι διαγνώσεις αν όχι προβλέψεις για την ύπαρξή τους. Τις συναντά κανείς μέχρι και στους Αποστολικούς λόγους που τους μνημονεύουν. Εννοείται βέβαια ότι η διαγνωστική δεν αρκεί από μόνη της. Πόσο μάλλον όταν το «δια ταύτα» κινείται σε ξένες προς την πολιτική σφαίρες. Αυτό διδάσκει άλλωστε και η ιστορία. Προκειμένου να είναι αποτελεσματικό, χρειάζεται η πολιτική. Αυτή είναι ο θανάσιμος αντίπαλος παρόμοιων παθογενειών. Όπως είναι και ο κύριος δείκτης της υγείας μιας κοινωνίας. Στην οποία, η κλασσική ρήση «νους υγιής κλπ.», ισχύει αντίστροφα: «σώμα υγιές κλπ.». Κοντολογίς, πολιτική ίσον κοινωνικός νους, όπου οι θεσμοί της πρώτης είναι οι ασκήσεις του δεύτερου. Με πρώτη την άσκηση που αντιστοιχεί στον κεντρικό θεσμό της Δημοκρατίας. Το παρατηρεί κανείς στις Ευρωπαϊκές χώρες όπου η Δημοκρατία αποτελεί διαρκή αναζήτηση. Από τους τρόπους θεσμικού ελέγχου όσων πράττουν οι κυβερνήσεις έως τις αξιοποιήσεις των τραπεζών ιδεών. Μέχρι που σύντομα οι τελευταίες πρόκειται να αναδειχθούν σε ουσιαστικό παράγοντα της πολιτικής και Δημοκρατικής ζωής. Στην ουσία θα παρεμβληθούν μεταξύ κυβερνώντων και κυβερνώμενων. Θα αποτελέσουν πλάι τους ένα ολόκληρο θεσμικό μέρος της Δημοκρατίας. Το τρίτο. Αυτό πρόκειται να συμβεί με την περίπτωση της νέας Γαλλικής Δημοκρατίας. Της έκτης. Αν όμως στην υπόλοιπη Γηραιά Ήπειρο η αναζήτηση του διαρκούς εμπλουτισμού των θεσμών και της ίδιας της Δημοκρατίας, αποτελεί κοινό τόπο, το τι συμβαίνει με τους θεσμούς της δικής μας χώρας φαίνεται από το τι συμβαίνει με τον κορυφαίο. Την Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία. Δεν έχει συμπληρωμένη την ηλικία μιας γενιάς και από πολλών ήδη ετών, βρίσκεται στα μηχανήματα. Ας μην επεκταθώ στην δια των Μέσων κατάργησή της. Πότε με τη συστηματική διάχυση του λαϊκισμού στους πάντες για τα πάντα -επόμενα και στα θλιβερά εκείνα μορφώματα που αποκαλούνται πολιτικά κόμματα- και πότε με το λογοκριτικό τρόπο αντιμετώπισης των ιδεών, που ακόμη και η γνωστή χούντα, έχει να διδαχθεί. Γιατί μεταξύ άλλων, υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά. Η προσβολή των πολιτών τότε δεν είχε καταφέρει να διεισδύσει. Αντίθετα σήμερα ο πολίτης παραλήπτης πλέον έχει να επιλέξει ανάμεσα στον εκνευρισμό και τον υστερισμό, όταν δεν μεταβάλλεται σε ζαλισμένο κοτόπουλο, με τις δόσεις των ψεκασμών να μεγεθύνονται συνεχώς. Η ουσία είναι ότι όλα αυτά βρίσκουν πρόσφορο έδαφος. Πρώτα από όλα στους όποιου χρωματισμού πολιτικούς ταγούς. Πρόσωπα που εναποθέτουν την προσωπική επιβίωση σε τηλεοπτικές αυλές, στις οποίες στην κυριολεξία έχουν κατασκηνώσει. Και όχι μόνο αυτό. Εκεί που φαίνεται καθαρά ποιος ασκεί στην πραγματικότητα την εξουσία είναι ποιος βάζει τα θέματα της ημερήσιας διάταξης. Όπως και με ποιον τρόπο πρόκειται να προχωρήσει η λεγόμενη συζήτηση. Το περιφερειακό είναι ένα από αυτά. Αν και είναι η άλλη όψη της Δημοκρατίας, αν και είναι το πλέον οξύ σε όλη την Ευρώπη, επί της ουσίας δεν συζητήθηκε ποτέ. Πόσο μάλλον και να έμπαινε σε τροχιά επίλυσης. Στην ουσία αντιμετωπίστηκε ως βάρος. Ως περιττό έξοδο, όταν υπάρχουν τόσες και τόσες ανειλημμένες υποχρεώσεις. Κάτι για το οποίο η αποσιώπηση ναι μεν κατεξοχήν βαρύνει την κυβέρνηση, όμως δεν εξαιρεί και τις αντιπολιτεύσεις. Αν τα πολιτικά κόμματα ήταν θεματοφύλακες της Δημοκρατίας τότε όφειλαν την ταυτότητά τους αυτή να την επεκτείνουν και στο περιφερειακό. Να εργασθούν για την ανάπτυξη των περιφερειών. Να προτείνουν αλλά και να αγωνιστούν για τους αναγκαίους θεσμούς {1} που θα συμβάλλουν σε αυτήν. Από το δημοψήφισμα για το περιφερειακό και την αιρετή περιφέρεια μέχρι τις δυο ανεξάρτητες πνευματικές αρχές, το συλλογικό Αριστοτέλη και Δημόκριτο, οι οποίες μαζί με τους εκπροσώπους του κράτους στις περιφέρειες χρειάζεται να περάσουν ως αρμοδιότητα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Να γίνει το πρώτο βήμα προς την Τέταρτη Δημοκρατία. Προς την ίδια την Ελλάδα. Επί τριάντα και χρόνια, δεν έκαναν κάτι. Και όχι μόνο αυτό. Ένας περιφερειακός απολογισμός καταλήγει στο συμπέρασμα ότι άλλος λίγο, άλλος πολύ, ενέπαιξαν τις περιφέρειες της χώρας. Ουδέποτε στην ιστορία τους οι τελευταίες δεν είχαν τέτοιες διαφορές, τόσο από την πρωτεύουσα, όσο από τις υπόλοιπες Ευρωπαϊκές περιφέρειες. Μπορεί μέχρι πρόσφατα το γεγονός αυτό να αποδίδονταν στην εγκατάλειψη, στην αδιαφορία ή στην ολιγωρία. Η ουσία όμως είναι ότι πίσω από όλα αυτά, και με κορύφωση την Αθήνα 2004, κρύβεται ένας τεράστιος όσο και διαρκής εμπαιγμός. Πολύ ολίγη σημασία έχει εάν πρόκειται περί κεντροαριστερού ή κεντροδεξιού τύπου. Αντίθετα έχει σημασία, και μάλιστα μεγάλη, ότι συνέργησαν όλη αυτή την περίοδο, οι ίδιες οι υποτιθέμενες εκπροσωπήσεις των περιφερειών αν δεν αποδείχτηκαν οι χειρότερες από ποτέ. Η Θράκη είναι ίσως το μεγαλύτερο θύμα του εμπαιγμού, που έλεγα πριν. Τόσο εξ Αθηνών, όσο Θράκηθεν. Το πιο σημαντικό είναι ότι σε κάθε προηγούμενη ιστορική περίοδο, είχε ανθρώπους να την υπερασπιστούν. Σήμερα δεν έχει. Αν ναι, ποιος είναι; Η επικείμενη επέτειος είναι μια ευκαιρία να μας πουν. Εγώ επικαλούμαι το Θρακών άσμα: «από τη Θράκη βρε παιδιά από την Πιερία βγήκε η θρησκεία» και «από τη Θράκη βρε παιδιά απ΄ τον Ορφέα εγίνη η πρώτη ψαλτωσύνη». Στο τραγούδι αυτό του Βιζυηνού, η Θράκη παραπέμπει σε δυο πράγματα. Το ένα είναι θείο, το άλλο ιερό. Λέω λοιπόν ότι αν ζούσε ο πιο μεγάλος αυτός Θρακιώτης δημιουργός, και έβλεπε τη σημερινή Θράκη αντί εκείνης που ονειρεύονταν, ίσως να έγραφε για Θεομπαίχτες και Θρακομπαίχτες. _____________ Σημείωση {1} Χρήστος Κηπουρός, Τέταρτη Δημοκρατία, Συμβόλαιο με τις περιφέρειες, τριακοστή έκτη έκδοση, Θράκη 2005. βλ. μηχανές αναζήτησης στο διαδίκτυο, {*} Διετέλεσε Βουλευτής Έβρου {1993-2000}, Θράκη Μάιος 2005, Πρώτη δημοσίευση Πρώτη δημοσίευση