Ο ….. Μακρυγιάννης ! Διονύσιος Κ. Καραχάλιος 02 June 2005 Ο ….. Μακρυγιάννης ! του Διονυσίου Κ. Καραχάλιου Υπήρξε, ανέκαθεν, προσφιλής στην αριστερά, εντεταγμένη στο πλαίσιο του αδιάκοπου ιδεολογικού της αγώνα, η τακτική της ηρωποίησης ή, ακόμη και της αγιοποίησης των προσώπων, τα οποία η ίδια θεωρεί αναγκαίο να προβάλλει και να συντηρεί, ως πρότυπα πολιτικής σκέψης, αγωνιστικής δράσης, ηθικής υπεροχής και κοινωνικής επιρροής. Πρόκειται για συνειδητή και άριστα μεθοδευμένη επιλογή, η οποία, με την χρήση πομπωδών εκφράσεων, επικολυρικών περιγραφών, δραματικών αναφορών και εξεζητημένων χαρακτηρισμών, έχει ως στόχο την ευαισθητοποίηση του θυμικού της κοινής γνώμης, την πρόκληση συγκινησιακής φόρτισης και, τελικά, την αποδοχή και τον ενστερνισμό των απόψεων της αριστεράς, όχι μόνον για τον τιμώμενο «αγωνιστή», αλλά, πρωτίστως, για τις πεποιθήσεις και τους αγώνες που αυτός απεικονίζει, ως γνήσιος εκφραστής της δικής της ιδεολογικής τελειότητας. Ο προ ολίγων ημερών αποβιώσας, άλλοτε ηγέτης του Κ.Κ.Ε., Χαρίλαος Φλωράκης δεν θα μπορούσε να ξεφύγει από αυτή, την τόσο συνηθισμένη, πρακτική της αριστεράς. Επί μια ολόκληρη εβδομάδα είναι απερίγραπτοι οι έπαινοι, οι λιβανωτοί και οι ύμνοι, που αναπέμπονται για τον «θρύλο της Αριστεράς» (Ελευθεροτυπία 23.5.2005). Ας θυμηθούμε, προσπαθώντας να κρατήσουμε την αίσθηση του μέτρου, μερικές από τις σχετικές αναφορές: · «Αυτό το παιδί του ΚΚΕ έχει ένα μπόι ίσαμε το κόμμα του. Σχεδόν συνομήλικοι. Που να καταλάβουν αυτοί τι πάει να πει λαογέννητος» Ριζοσπάστης, 24.5.2005. · «Το μάλωμα του Χαρίλαου είχε κάτι από την τρυφεράδα της μάνας. Ο Χαρίλαος ήξερε να σε μαλώνει…..Η σοφία του Χαρίλαου δεν ήταν μόνον ότι ήξερε τι έλεγε και πως το έλεγε. Ο Χαρίλαος ήταν σοφός γιατί ήξερε να ακούει….. Ο Χαρίλαος ήταν από εκείνους που στο ’δειχνε ότι πάντα σε είχε στην έγνοια του. Τον ένοιωθες πλάι σου, όπως τη φροντίδα και τη ζεστασιά του δικού σου ανθρώπου…. Ήταν ο Χαρίλαος. Ο δικός μας και όλης της Ελλάδας. Ήταν το πρόσωπό μας στην κοινωνία…. Ήταν η ιστορία του κόμματός μας. Το καθάριο των οραμάτων μας. Τα τιμαλφή του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος. Το διαβατήριο στα ταξίδια της συνείδησής μας. Ήταν το σύμβολο, η υπόληψη και η Τιμή μας» Ν. Μπογιόπουλος, Ριζοσπάστης, 24.5.2005. · «….από αυτήν τη μαγιά ξεπήδησε ένα κίνημα που, μέσα σε τέσσερα χρόνια, άλλαξε το πρόσωπο και τη μοίρα της χώρας, την Ιστορία της τον Πολιτισμό της. Ο Χαρίλαος δεν έζησε, απλώς, αυτό το θαύμα. Το μετάλαβε. Και το ’κανε δικό του» Π. Τσίμας, ΤΑ ΝΕΑ 24.5.2005. · «Τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων γίνονται πιο έντονα όταν μεγαλώνουν. Στο πρόσωπο του Χαρίλαου Φλωράκη, τα ύστερα χρόνια της ζωής του, καθρεφτιζόταν η μεταπολεμική ιστορία της Ελλάδας….. Η τελευταία δεκαπενταετία σημαδεύτηκε από την ιδεολογική υποχώρηση του κομμουνισμού. Όλα μίκρυναν. Αυτός που δεν μίκρυνε ήταν ο ίδιος» Δ. Μητρόπουλος, ΤΑ ΝΕΑ 25.5.2005 · «Ο Χαρίλαος Φλωράκης ήταν μια μορφή αντιπροσωπευτική. Δίδαξε και διαπαιδαγώγησε τον κόσμο με το μοντέλο της ζωής του…» Γρ. Καλφέλης, ΤΑ ΝΕΑ 26.5.2005. · «Ο Χαρίλαος είναι από αυτούς τους ελάχιστους που δεν έχει ανάγκη την απόσταση για να γίνει η όποια αποτίμηση της ζωής και της δράσης του. Έρχεται από μακριά και πάει πολύ μακριά, με την έννοια ότι οι αρχές και το όραμά του θα βρουν – δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά – δικαίωση στο μέλλον» Δ. Τσακνής, Ελευθεροτυπία 26.5.2005. · « Δεν χτυπάμε καμπάνες, όχι / Δεν χτυπάμε καμπάνες / Αυτός που πέρασε δεν είναι ένα τραγούδι που τελείωσε / Αυτός που αγωνίστηκε σαν ένα τεράστιο φως / Κι έπεσε σαν ένας ήλιος με κασκέτο / Αυτός που πέρασε δεν είναι ένα τραγούδι που τελείωσε» Στίχοι του τούρκου ποιητή Ναζίμ Χικμέτ από το «Πένθιμο εμβατήριο», που απαγγέλθηκαν από την Αλέκα Παπαρρήγα στην πολιτική κηδεία του Χ. Φλωράκη. · «Σκίστηκε ο ουρανός όταν η σωρός του Χαρίλαου Φλωράκη ενταφιάστηκε στον Άη Λια….» Γ. Διακογιάννης, ΤΑ ΝΕΑ 27.5.2004. Ασφαλώς δικαιούται το κόμμα του, το ΚΚΕ, το οποίο πιστά υπηρέτησε σε όλη του τη ζωή ο Χ. Φλωράκης, να μεγιστοποιεί την προσωπικότητά του, την προσφορά του και το ιστορικό του μέγεθος. Άλλωστε, η δράση του αποθανόντος συμπίπτει χρονικά με μια περίοδο, για την οποία οι ιδεολογικά αμετανόητοι έλληνες κομμουνιστές αισθάνονται, όχι μόνον υπερήφανοι, αλλά και συνειδησιακά υποχρεωμένοι να την υπερασπιστούν με όλες τους τις δυνάμεις. Θα ήταν λοιπόν παράλογο να μην αισθάνονται την ανάγκη να τιμήσουν τον άλλοτε ηγέτης τους, κυρίως για την δράση του στην βίαιη προσπάθεια άλωσης της εξουσίας. Όμως, από αυτό το σημείο μέχρι του σημείου να αναγορεύεται σε «σύγχρονο Μακρυγιάννη», όπως τον απεκάλεσε ο πρόεδρος του Συνασπισμού Αλ. Αλαβάνος, η απόσταση είναι τεράστια , η αμετροέπεια ασυγχώρητη και η καπηλεία προκλητική. Αρκεί, για να διαπιστώσουμε το μέγεθος της άμετρης υπερβολής, να θυμίσουμε στον κάθε Αλαβάνο, ότι το κύριο γνώρισμα του Μακρυγιάννη ήταν η βαθιά θρησκευτικότητά του, έκδηλη σχεδόν σε κάθε φράση των απομνημονευμάτων του. Σε πλήρη αντίθεση, βέβαια, με τον Χ. Φλωράκη, που θέλησε, πιστός στην αθεΐα του, να κηδευτεί πολιτικά στην έδρα του κόμματός του, στον Περισσό και να ταφεί χωρίς εκκλησιαστικά τροπάρια και ύμνους. Δικαίωμά του, αλλά όχι και Μακρυγιάννης ! Να θυμίσουμε ακόμη, στον κάθε ασυνείδητο ιερόσυλο, ότι, ο Μακρυγιάννης αγωνίστηκε για την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού και την ελευθερία της Πατρίδας. Όσο και αν, στα μάτια των αμετανόητων κομμουνιστών και των σύγχρονων αμαθών ή ανιστόρητων «συνοδοιπόρων» τους, η απόπειρα του ΚΚΕ, για την βίαιη αρπαγή της εξουσίας στην μεταπολεμική Ελλάδα, είχε «εθνικοαπελευθερωτικό» χαρακτήρα, το βέβαιον είναι ότι, εάν «το όραμα» του Χαρίλαου είχε γίνει πράξη, τότε η χώρα μας θα είχε δοκιμάσει τα «αγαθά» του «υπαρκτού σοσιαλισμού», για τα οποία χύθηκαν ποταμοί αίματος από τους σκλαβωμένους λαούς που τον βίωσαν, μέχρι να απαλλαγούν από τα δεσμά του. «Και τι δεν θυμάμαι… Μέρες κατοχής, πως τραγουδούσαμε τα τραγούδια του Εμφυλίου Πολέμου της Σοβιετικής Ένωσης» μας λέγει ο ίδιος ο Χαρίλαος (Το Βήμα, 9.12.2001). Η Ελλάδα στέναζε υπό τη ναζιστική κατοχή και ο Φλωράκης με τους συντρόφους του τραγουδούσαν για την Σοβιετική Ένωση «τραγούδια του Εμφυλίου» !!! Αλλά, πέραν αυτού, στο «όραμα» του Χ. Φλωράκη περιλαμβανόταν ακόμη και ο διαμελισμός της Πατρίδας (ομοίως, Το Βήμα 9.12.2001): «Ο παγκόσμιος πόλεμος δεν είχε λήξει και οι επιχειρήσεις συνεχίζονταν. Εμείς θα είχαμε τη δυνατότητα να οργανωθούμε κανονικά και θα κοβόταν η Ελλάδα αλά Κορέα, μισή – μισή» ! Αυτή είναι η πραγματικότητα σχετικά με τους αγώνες και τις θυσίες του Χ. Φλωράκη. Το γεγονός ότι, μεταπολιτευτικά, αποδέχθηκε τη δημοκρατική νομιμότητα και συνέβαλε στην ομαλή λειτουργία του πολιτεύματος (μη μπορώντας, εδώ που τα λέμε, να κάνει και αλλιώς), δεν σημαίνει ότι δικαιούται να περιβληθεί τον στέφανο του «οσιομάρτυρα» του έθνους. Ο ίδιος άλλωστε, ουδέποτε σκέφτηκε να αναθεωρήσει ή, έστω, να επανεκτιμήσει το αμαρτωλό παρελθόν της κομμουνιστικής αριστεράς. «Δεν έχω μετανιώσει για τίποτα από τον δρόμο τον οποίο ακολούθησα», δήλωσε προ πενταετίας, τονίζοντας ότι «θα ξανάρθουν καλύτερες μέρες για τον σοσιαλισμό» (ΤΑ ΝΕΑ 23.5.2005). Αμετανόητος μαρξιστής – λενινιστής, για τον οποίο «η λέξη ανανέωση προκαλούσε ανατριχίλα» (Ελευθεροτυπία, 23.5.2005) δικαίως τιμάται και δοξάζεται από εκείνους που, μονολιθικά, παραμένουν προσκολλημένοι στα ξεπερασμένα ιδεολογικοπολιτικά φληναφήματα του περασμένου αιώνα και στις ονειρώξεις περί ταξικής πάλης και δικτατορίας του προλεταριάτου. Αυτοί νομιμοποιούνται να τραγουδούν στην πολιτική κηδεία του άλλοτε ηγέτη τους τα θούρια του …ΕΛΑΣ και τον …ύμνο της Τρίτης Διεθνούς (έστω και αν, στην ροή του21ου , πλέον, αιώνα, τα άσματα αυτά μοιάζουν κακόηχα αναμασήματα). Αν για τον κόσμο της αριστεράς (ακόμη και αυτής που συντάχθηκε με ενθουσιασμό πίσω από τον Κώστα Σημίτη, συμμετέχοντας «σοσιαλιστικά» στην πλουσιοπάροχη νομή της εξουσίας και των ποικιλόμορφων αγαθών του «μισητού», κατά τα άλλα, καπιταλισμού), ο Χ. Φλωράκης, είναι «σύμβολο», «θρύλος», «διαβατήριο», «παιδαγωγός», «Τιμή» (με κεφαλαίο «Τ»), «τεράστιο φως», «ήλιος με κασκέτο» ή (θεέ μου συγχώρεσέ με) «Μακρυγιάννης», λίγο το κακό. Στο κάτω – κάτω, όταν ονομάστηκε «πατερούλης των λαών» ο Στάλιν, (που τόσο θαύμαζε ο εκδημήσας Χ. Φλωράκης) γιατί να μην τύχει αναλόγων εγκωμίων και ο εν Ελλάδι εκφραστής (έστω, κατά το παρελθόν) αναλόγων οραμάτων; Γνωστή είναι η λαγνεία της αριστεράς προς τους λεκτικούς πομφόλυγες και τα προσωπολατρικά θυμιατά, έτσι ώστε να μην προκαλεί εντύπωση, ακόμη και όταν προκαλεί την κοινή λογική, αυτή η θρησκειοποίηση των συμβόλων ενός κόμματος, που, κατά τα άλλα, απεχθάνεται την θρησκεία….. Αλλά, αν η στάση της αριστεράς είναι εξηγήσιμη, εξ αιτίας του αθεράπευτου δογματισμού και του αδιάπτωτου μεσσιανισμού της, προξενεί πάμπολλα ερωτηματικά η στάση εκείνων που δεν ανήκουν στον χώρο της. Δεν αναφέρομαι στον γραπτό και ηλεκτρονικό τύπο, που, χωρίς, φυσικά, να ανήκει σε ……δυστυχείς προλετάριους, εν τούτοις ελέγχεται από την αυτοαποκαλούμενη «προοδευτική» διανόηση, η οποία απολαμβάνει όλα τα προνόμια της φιλελεύθερης πολιτείας και, ταυτόχρονα, προπαγανδίζει ή παπαγαλίζει αναχρονιστικά ιδεολογικά στερεότυπα. Αναφέρομαι στην στάση του φιλελεύθερου πολιτικού κόσμου της χώρας, που αφού αναγνώρισε, δια στόματος πρωθυπουργού, ότι ο εκλιπών, άλλοτε ηγέτης της κομμουνιστικής ορθοδοξίας, «προσέφερε πολλά και πήρε λίγα», απέδωσε στον Χ. Φλωράκη συμβολή στην υπέρβαση των παθών του παρελθόντος και την εμπέδωση της δημοκρατικής σταθερότητας. Ακόμη και αν τούτο είναι αληθές, σε ότι αφορά την μεταπολιτευτική παρουσία του εκλιπόντος στον δημόσιο βίο της χώρας, ακόμη και αν ο θάνατος ενός προσώπου επιτρέπει τον πλεονασματικό εκθειασμό των αρετών του και την αποσιώπηση των ελαττωμάτων ή των παθών του, δεν μπορεί να μην αναρωτηθεί κανείς, αν και πόσοι από αυτούς που αγωνίστηκαν, υπακούοντες στη νόμιμη και δημοκρατική κυβέρνηση της χώρας, για να αποτρέψουν την πραγματοποίηση των σχεδίων του Χ. Φλωράκη και των συντρόφων του, έτυχαν αναλόγων τιμών και ύμνων….-