ΟΧΙ στο διεθνοφασισμό και στην απώλεια της ελευθερίας μας Ένα χρόνο μετά το ΟΧΙ των Κυπρίων Παναγιώτης Ήφαιστος Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Στρατηγικών Σπουδών, Πάντειον Πανεπιστήμιο 01 May 2005 Κυριακή 24 Απριλίου 2005 - Σημερινή ΟΧΙ στο διεθνοφασισμό και στην απώλεια της ελευθερίας μας Ο Κόφι Ανάν παρασύρθηκε σε συνέργια σε εγκλήματα πολέμου κατά μιας κυρίαρχης κοινωνίας. Υπέβαλε προτάσεις που παραβιάζουν κατάφωρα όλες ανεξαιρέτως τις αρχές, κριτήρια και δεσμεύσεις της διεθνούς νομιμότητας. Παραβίασε κατάφωρα τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ και πρότεινε την κατάργηση ενός κυρίαρχου κράτους-μέλους του ΟΗΕ. ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΗΦΑΙΣΤΟΥ* Στηλιτεύοντας τους κράχτες του φασιστοειδούς σχεδίου Ανάν, ο Eλλαδίτης στοχαστής Διονύσης Χαριτόπουλος έγραψε στις 18 Απριλίου 2004: «Ήταν αρκετή η συγκλονιστική εμφάνιση του Κύπριου προέδρου πριν από το δημοψήφισμα, για να επαναλαμβάνει το ΟΧΙ χιλιετιών, για να αποκαλύψει την αχρειότητα και την τυπολογία των ιδεολογικών μισθοφόρων της Νέας Τάξης». Το κείμενο του Χαριτόπουλου εγκαλούσε ευθέως αυτό που εμείς οι «διεθνολόγοι» ονομάζουμε διεθνοφασισμό. Στηλιτεύοντας πρώην μαρξιστές και πρώην υπερπατριώτες που μεταλλάχθηκαν σε φανατικούς οπαδούς του εξαμερικανισμού, ο Χαριτόπουλος μνημόνευσε τη σαρκαστική διαπίστωση του ιδεολογικού γκουρού των ναζί Α. Ρόζενμπεργκ, ο οποίος είπε πως «σε κάθε χώρα θα βρούμε αρκετά ιδιοτελή καθάρματα να κάνουν τη δουλειά μας». Οι προθέσεις των εκάστοτε καθαρμάτων που ενδεχομένως τα «παίρνουν» δεν είναι πάντα το μεγαλύτερο πρόβλημα στις παραπαίουσες κοινωνίες. Πέραν των πληρωμένων «καθαρμάτων» που λίγο-πολύ σ’ όλες τις κοινωνίες πάντοτε υπήρχαν και συνεχίζουν να υπάρχουν, τα καλέσματα των διεθνοφασιστών βρίσκουν απήχηση σε ασθενείς ψυχές, σε ουτοπικά συνεπαρμένα άτομα και σε ιδεολογικά μπερδεμένα άτομα. Όλοι αυτοί σ’ όλες τις ιστορικές εποχές αποτελούσαν την αχίλλειο πτέρνα κάθε κοινωνίας ή αυτό που σήμερα οι Aμερικανοί αναφέρουν ως «μαλακή ισχύ» της στρατηγικής τους. Μέσω κυρίως αυτής της ανέξοδης ισχύος προωθούν άνομα διεθνοφασιστικά συμφέροντα, μεταξύ άλλων για την απόκτηση συντελεστών ισχύος εκτός των συνόρων τους, για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών στις περιφέρειες, για την απόκτηση ιμπεριαλιστικών βάσεων και για την εφαρμογή πολιτικής διαίρει και βασίλευε. Η πιο σύγχρονη και εξεζητημένη μορφή του διεθνοφασισμού, η οποία ενσαρκώθηκε πλήρως στο σχέδιο Ανάν, αποτελεί η επιδίωξη κατάργησης ή κατασταλτικού ελέγχου ασθενών κρατών στις περιφέρειες. Επιδιώκουν να το πετύχουν με ουσιαστική κατάργηση ή περιορισμό της κυριαρχίας, με επιβολή κατακερματισμένων πολιτειακών δομών, τις οποίες οι ίδιοι θα εποπτεύουν και με αλλαγές του ρόλου των διεθνών οργανισμών. Ιστορική αποστολή των διεθνών θεσμών είναι να υπερασπίζονται την κυριαρχία των κρατών. Στην περίπτωση της Κύπρου, για παράδειγμα, γίναμε μάρτυρες του αλλόκοτου φαινομένου ο ΓΓ του ΟΗΕ να καταστρατηγεί το διεθνές δίκαιο, τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ και τις συμβάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, με το να συνεργεί στην κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας και την παντοτινή πολιτειακή υποδούλωση των Κυπρίων. Τα ηγεμονικά, ιμπεριαλιστικά και γι’ αυτό διεθνοφασιστικά κράτη ποτέ δεν «χώνεψαν» το γεγονός ότι κάποιες μικρότερες κοινωνίες τους νίκησαν και έγιναν ανεξάρτητες-ελεύθερες. Αυτό χωρίς αμφιβολία είχε ακριβώς στο μυαλό ο Λόρδος Χάνεϊ όταν συνέγραφε με τον ντε Σότο το σχέδιο-καταδίκη των Κυπρίων σε παντοτινό πολιτικό θάνατο. Βεβαίως, σήμερα γνωρίζουμε ότι συνέργησαν και δικοί μας, επειδή προηγήθηκαν «προπαρασκευαστικά σεμινάρια» «λαμπρών νέων» που, είτε παρασύρθηκαν είτε συνειδητά συμμετείχαν στην προετοιμασία αυτού του διεθνούς τερατουργήματος. «Μαλακή ισχύς» στις «ασθενείς και ηττημένες» κοινωνίες Ποτέ δεν θα καταλάβουμε τι πάθαμε το 2002-2004 και πολύ περισσότερο τι μας περιμένει αν δεν κατανοήσουμε τους σκοπούς, τα μέσα και τις πρακτικές των αντιπάλων της ελευθερίας μας. Πριν από μερικά χρόνια, συνοψίζοντας τη στρατηγική των ΗΠΑ τέσσερις διακεκριμένοι Aμερικανοί αναλυτές των διεθνών σχέσεων, υπενθύμισαν ότι βασικό χαρακτηριστικό της αμερικανικής στρατηγικής μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και με ιδιαίτερη έμφαση μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, είναι να επιτύχουν στρατηγικό έλεγχο με μέσο τη μετάλλαξη των ιδεολογικών πεποιθήσεων των λιγότερο ισχυρών και «ηττημένων» κρατών. Για να το επιτύχουν οι Ηνωμένες Πολιτείες, έγραψαν, «πίεσαν συστηματικά και επίμονα για τη διάδοση συγκεκριμένων πεποιθήσεων ως προς το πώς πρέπει να είναι το όραμα της διεθνούς κοινωνίας [που τις συνέφερε]. O σκοπός δεν ήταν απλώς να προωθήσουν συγκεκριμένους στόχους, αλλά να αλλάξουν τον τρόπο με τον οποίο οι συγκεκριμένες κοινωνίες βλέπουν τα οικεία συμφέροντα». «H έμφαση αυτού που ο Nye ονομάζει “μαλακή ισχύς”», συνέχισαν, «σχετίζεται τόσο με ρεαλιστικούς φόβους κατανομής ισχύος για τη σχετική ισχύ όσο και με την κονστρουκτιβιστική ανάλυση για συλλογικά πιστεύω, πεποιθήσεις και ταυτότητες». Πριν από μερικούς μήνες μάθαμε διά χειλών του Προέδρου Παπαδόπουλου και αποκαλύψεων που ακολούθησαν, ότι οι Aμερικανοί έμμεσα, μέσω του ντε Σότο, χρηματοδοτούσαν δράσεις «διαπαιδαγώγησής μας στη δημοκρατία», «μαθήματα δημιουργίας νέων ταυτοτήτων» κτλ, ενώ μας έστησαν μια κουρελού σημαία μπροστά στην οποία μερικοί ορκίστηκαν πίστη και νομιμοφροσύνη. Όμως, για να καταδείξω πόσο ευάλωτοι είμαστε στο ιδεολογικό κουτόχορτο των νέων διεθνοφασιστών, δεν θα σταθώ σε τέτοιες αξιοθρήνητες θέσεις ή σε άλλες ανάλογες Κυπρίων πολιτικών ηγετών όταν περιδεείς απολογούνταν στους Αμερικανούς πως ο λόγος που δεν λένε «ναι» στο τερατούργημά τους είναι επειδή ό,τι και να δήλωναν, οι ψηφοφόροι τους θα ψήφιζαν «ΟΧΙ». Σήμερα, επειδή η πορεία του Kυπριακού είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τα αθηναϊκά δρώμενα, θα τονίσω την πιο πάνω αμερικανική στρατηγική, σχολιάζοντας τις θέσεις δύο γνωστών Eλλήνων, του πρώην Έλληνα πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη και του γνωστού «εκσυγχρονιστή» φιλόσοφου Στέλιου Ράμφου. Ιδεολογικό κουτόχορτο και εκκλήσεις υποτέλειας λόγω αδυναμίας Γι’ αυτούς που πρότειναν την απώλεια της ελευθερίας μας και την παντοτινή υποτέλεια στα διεθνοφασιστικά συμφέροντα δεν υπάρχει οίκτος. Πρέπει να εκτεθούν χωρίς περιστροφές και ξεκάθαρα. Ο Κώστας Σημίτης, σε μια αφοπλιστική παραδοχή («Ελευθεροτυπία» 7.4.2004) εκτέθηκε υποστηρίζοντας πως το τερατούργημα του Αναν θα μπορούσε να εφαρμοστεί «αν οι Τουρκοκύπριοι και Ελληνοκύπριοι επιδιώξουν καλόπιστα την εφαρμογή του». Όλοι, όμως, γνωρίζουμε ότι η βιωσιμότητα των κρατών συναρτάται με τον Πολιτειακό τους ορθολογισμό, που δεν μπορεί να στηριχθεί είτε στην καλή θέληση των ατόμων είτε ακόμη χειρότερο στην καλή θέληση χιλιάδων ανθρώπων παραταγμένων σ’ εθνική-ρατσιστική και καταδικασμένων σε ομόφωνες αποφάσεις, ή παράλυση και σύγκρουση. Κτίζοντας στον κυρίαρχο ελλαδικό πολιτικό ωχαδελφισμό, για τον οποίο ο ίδιος δεν είναι άμοιρος ευθυνών, ο Κώστας Σημίτης εξήγησε την κυρίαρχη διπλωματική αντίληψη στην Αθήνα, δηλαδή τη θέση πως δεν πρέπει να επιδιώκουμε τα θεμιτά και νομιμοποιημένα συμφέροντά μας ακόμη και αν αυτό είναι η ελευθερία μας. Έγραψε: «Οι εταίροι μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν θέλουν να ασχολούνται με το Κυπριακό». Πρόκειται για μια αξιοθρήνητη αντίληψη που, δυστυχώς, προδίδει είτε απέραντη ιδεολογική παρακμή είτε παντελή άγνοια (ή σκόπιμη παραγνώριση) των λειτουργιών της ευρωπαϊκής και ευρύτερα διεθνούς πολιτικής. Κλείνοντας το κείμενό του, ο άνθρωπος επί θητείας του οποίου σύμβουλός του Πανταγιάς προανάγγειλε το σχέδιο Ανάν (9.1.2000), ομολόγησε ότι η οκταετής πρωθυπουργία του οδήγησε την Ελλάδα σε τέτοιο βαθμό αδυναμίας που υποχρεώνει του Έλληνες να υπογράψουν άρον-άρον τα χειρότερα πριν έλθουν τα χείριστα. Προδιαγράφοντας την πορεία όλων των Ελλήνων στην υποταγή σε περιφερειακούς και στρατηγικούς ηγεμόνες, ο πρώην πρωθυπουργός αφοπλιστικά πρότασσε ως κύριο λόγο αποδοχής του σχεδίου Ανάν την επερχόμενη μεγαλύτερη αδυναμία: «Μια βεβαιότητα υπάρχει, ότι ο γεωπολιτικός ρόλος της Τουρκίας για τις ΗΠΑ και την ΕΕ θα είναι όλο και πιο σημαντικός». Συνοψίζω: «Τρέξτε να υποταχθείτε το συντομότερο δυνατό αρχίζοντας από την Κύπρο». Σχέδιο Ανάν: Ενσάρκωση ανελεύθερων ιδεών και πρόταση παντοτινής υποτέλειας Στις 24 Απριλίου 2004 η κυπριακή κοινωνία είτε από ένστικτο είτε επειδή ο Πρόεδρος τότε στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, αποφάσισε να μην ανθίσει στο φανταστικό μεταεθνικό κόσμο του Στέλιου Ράμφου και του Κώστα Σημίτη. Οι Κύπριοι, με το ΟΧΙ τους, αποφάσισαν αυτό που πολλές άλλες κοινωνίες καθημερινά αποφασίζουν, ότι δηλαδή δεν υπάρχει πιο πολύτιμο αγαθό από την ελευθερία και ότι αυτήν την ελευθερία τη διασφαλίζει η Κυπριακή Δημοκρατία. Ένα χρόνο μετά τη συντριπτική απόρριψη του σχεδίου Ανάν από την κυπριακή κοινωνία ίσως είναι χρήσιμο και σκόπιμο να το συνοψίσουμε: Ο ΓΓ συνειδητά ή ασυνείδητα παρασύρθηκε σε συνέργια σε εγκλήματα πολέμου κατά μια κυρίαρχης κοινωνίας. Υπέβαλε προτάσεις που παραβιάζουν κατάφωρα όλες ανεξαιρέτως τις αρχές, κριτήρια και δεσμεύσεις της διεθνούς νομιμότητας. Παραβίασε κατάφωρα τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ και πρότεινε την κατάργηση ενός κυρίαρχου κράτους-μέλους του ΟΗΕ. Πρότεινε την νομιμοποίηση των τετελεσμένων της βίας, την παραβίαση της Συνθήκης της Γενεύης για εγκλήματα πολέμου και την παραβίαση των Συμβάσεων για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Παραβίασε όλες ανεξαιρέτως τις θεμελιώδεις αρχές του διεθνούς δικαίου και τα νομικά κεκτημένα της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης τα οποία στο βαθμό που θεσπίστηκαν και εφαρμόζονται από δεκάδες ευρωπαϊκά κράτη αποτελούν και αυτά κατακτήσεις που ενσωματώθηκαν στον πολιτικό πολιτισμό των διακρατικών σχέσεων. Προτάθηκε επιπλέον ο μονομερής αφοπλισμός των Κυπρίων, η καθυπόταξή τους σε νεοαποικιακές εγγυήσεις και η στάθμευση ξένων στρατευμάτων σ’ ένα κυρίαρχο κράτος. Προτάθηκε, επίσης, να καταστρατηγηθούν κατασταλτικά και παντοτινά οι δημοκρατικές ελευθερίες της κυπριακής κοινωνίας, πάγιες αρχές συνταγματικού δικαίου, η λαϊκή κυριαρχία των Kυπρίων και την καταστατική παραβίαση των πολιτικών δικαιωμάτων των Κυπρίων, των θεμελιωδών ανθρωπίνων τους δικαιωμάτων και συνολικά την παραβίαση κάθε αρχής εσωτερικής και διεθνούς νομιμότητας. Αυτό που δεν είμαι σίγουρος είναι κατά πόσο για αυτήν την ευρωπαϊκή λύση του Κυπριακού φταίνε άλλοι ή εμείς οι ίδιοι (όχι ασφαλώς ο λαός αλλά μερικοί ηγέτες μας και διανοούμενοί μας στην Κύπρο και στην Ελλάδα) που τους αφήσαμε να πιστέψουν ότι είμαστε σκουπίδια της ιστορίας. Επιλογές και διέξοδος Όλες οι μελλοντικές επιλογές διεξόδου πρέπει να είναι συμβατές με την ανθρώπινη ελευθερία. Οι περιουσίες μας και το δικαίωμα επιστροφής στην πατρίδα μας δεν παραγράφονται, εκτός και εάν εμείς οι ίδιοι υπογράψουμε την παράδοσή τους (δεν είναι τυχαία τα ύπουλα όργανα που έστηνε το εγκληματικό σχέδιο Ανάν, το οποίο επίσης κουτοπόνηρα πρόβλεπε κάτι που δεν θα ίσχυε ούτως ή άλλως, δηλαδή να αποστείλουμε επιστολές εξαίρεσής μας από τα κεκτημένα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων). Ακόμη, όμως, και εάν οι επόμενες γενιές ή και όλες οι επόμενες θα στερηθούν αυτά που το διπλό έγκλημα του πραξικοπήματος και της εισβολής μας πήραν, υπερτερεί το γεγονός ότι η Κυπριακή Δημοκρατία είναι ο θεσμός συλλογικής ελευθερίας όλων των Kυπρίων. Είναι, τουλάχιστον, ανοησία εάν με υπόσχεση επιστροφής ενός ποσοστού εδάφους και προσφύγων δώσουμε εκατό τοις εκατό της Κύπρου στους Τούρκους και στους Βρετανούς, που θα ελέγχουν το κατακερματισμένο υποτελές κρατίδιο που σκοπεύουν να δημιουργήσουν. Διλήμματα Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα διλήμματα είναι πολλά και το μέλλον ζοφερό, ανεξαρτήτως του τι θα αποφασίσουμε. Όμως, τίποτε δεν είναι χειρότερο από την κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας και τη μετατροπή των Kυπρίων σε παντοτινούς είλωτες των Tούρκων και των Bρετανών στην ίδια την πατρίδα τους. Καταληκτικά, εκτός και αν αποφασίσουμε να αυτοχειριαστούμε, με την αποδοχή οποιασδήποτε εκδοχής του σχεδίου Ανάν, δεν υπάρχει αμφιβολία πως ελάχιστα περιθώρια απέμειναν για μια βιώσιμη και λειτουργική λύση του Kυπριακού. Τα εγκληματικά λάθη ή παραλείψεις ή και σκόπιμες ενέργειες πολλών Ελλαδιτών και Κυπρίων την περίοδο 2001-2004 ανέτρεψαν τις ευγενείς φιλοδοξίες μας για ειρηνική, δίκαιη και βιώσιμη διευθέτηση του Kυπριακού. Με τα λάθη τους ή τις παραλείψεις τους ακύρωσαν την προοπτική βιώσιμης λύσης με αφορμή την ένταξη στην ΕΕ. Σήμερα, στην καλύτερη περίπτωση οι οποιεσδήποτε πιθανές νέες προοπτικές βιώσιμης επανένωσης της Κυπριακής Δημοκρατίας θα δημιουργηθούν μεσοπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα και μόνο στο πλαίσιο νέων ευρύτερων διαπραγματεύσεων. Μέχρι τότε, στοιχειώδης ορθολογισμός επιτάσσει εμμονή στην εφαρμογή του διεθνούς δικαίου, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των κεκτημένων της ΕΕ. Σε τελευταία ανάλυση, το τουρκικό κράτος και το ελλαδικό κράτος τα οποία ευθύνονται για την τραγωδία του 1974 είναι εκείνα που θα πρέπει να αποφασίσουν τι είδος σχέσεων θέλουν μελλοντικά χωρίς, όμως, να υπολογίζουν ότι μπορούν να παίζουν στις δικές μας πλάτες επί ζητημάτων ελευθερίας, ανθρωπίνων δικαιωμάτων και διεθνούς νομιμότητας. Όσον αφορά την ΕΕ, είμαστε νομιμοποιημένοι να τους εγκαλούμε καθημερινά για το γεγονός ότι είναι πολιτικά ανάξιοι αν δεν μπορούν να υποστηρίξουν τη θεμιτή αξίωσή μας να εφαρμοστεί στην Κύπρο το νομικό και δικαιακό κεκτημένο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Αν μπροστά στην τουρκική επέλαση, που με την (υπο)στήριξη των Aγγλοαμερικανών, σκοπό έχει την πολιτική αποδυνάμωση της ΕΕ, δεν μπορούν να υιοθετήσουν στάση υπέρ των νομικών και δικαιακών κεκτημένων της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, καλά θα κάνουν να σιωπήσουν -δηλαδή προσποιούνται ότι είναι προστάτες των εγκλωβισμένων στα κατεχόμενα συμπατριωτών μας Tουρκοκυπρίων- και να σεβαστούν απόλυτα την κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας, κάτι για το οποίο είναι νομικά δεσμευμένοι. Ιδεολογικό κουτόχορτο και ο … «μεταεθνικός κόσμος» Όλο το φάσμα των «επιχειρημάτων» των υποστηριχτών της υποτέλειας σχεδόν ολοκληρώνεται αν αναφερθούν και οι απόψεις του Στέλιου Ράμφου, ενός προγενέστερα αξιοπρόσεκτου φιλόσοφου που στη συνέχεια μεταλλάχθηκε για να ονομαστεί ο «θεωρητικός του εκσυγχρονισμού» της εποχής Σημίτη. Αποδεικνύοντας την αποτελεσματικότητα της προαναφερθείσας «μαλακής ισχύος», που διαθέτουν τα ηγεμονικά κράτη στα μικρότερα κράτη, ο Ράμφος υποστήριξε ότι «συμβιβασμός [επί ζητημάτων δημοκρατίας και λαϊκής κυριαρχίας στην Κύπρο] είναι η σοφία της περιορισμένης δυνατότητας». Γι’ αυτό, η αποδοχή του ιμπεριαλιστικού και φασιστοειδούς σχεδίου Ανάν είναι, δήθεν, όπως έγραψε, «αναγκαιότητα που αν και συρρικνώνει τη λαϊκή κυριαρχία προσφέρει “βεβαιότητα” στην “παγκοσμιοποιημένη υφήλιο της μιας υπερδυνάμεως και της μειωμένης ισχύος των κρατών που την περιβάλλουν”. Η απώλεια της λαϊκής κυριαρχίας επιβάλλεται», συνέχισε, «λόγω της νέας εποχής που διανύουμε, μιας εποχής η οποία αφομοιώνει υπερβατικά προηγούμενες εμπειρίες στενώσεων όπως εκείνης του εθνικού κράτους». Σε μια φράση, όμως, αυτού του κειμένου-ρεσιτάλ ολοκληρωτικής καταβρόχθισης ηγεμονικών ιδεολογημάτων καταλήγει υποστηρίζοντας: «Δυναμική του μέλλοντος είναι οι εθνικές οντότητες να ανθίσουν στο μεταεθνικό σύστημα». Καλούμαστε επομένως να θυσιάσουμε την ελευθερία μας στο βωμό του μεταεθνικού κόσμου των φαντασιώσεων γραφικών διανοουμένων με μεγάλη εν τούτοις επιρροή στην Αθήνα. *Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Πάντειο Πανεπιστείο - έδρα Ζιαν Μονέ. Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Πάντειο Πανεπιστήμιο