«΄Αναψε το τσιγάρο, δώσμου φωτιά…»
Στις 2 Αυγούστου 1996, μία αντικατοχική
πορεία μοτοσυκλετιστών με μακριά μαλλιά
και μαύρα ρούχα ξεκινά, συμβολικά,
από το πρώην διχοτομημένο Βερολίνο. Εννιά
μέρες αργότερα, συγκεντρώνονται στην
ελεύθερη Δερύνεια, κοντά στην ακατοίκητη
Αμμόχωστο, επιχειρώντας να φτάσουν στον
τελικό τους προορισμό: Την κατεχόμενη
Κερύνεια.
΄Ηταν εκείνη η μέρα, όταν ο Τάσος Ισαάκ, στην προσπάθειά του να βοηθήσει τέσσερις παγιδευμένους διαδηλωτές, δέχτηκε τον ανελέητο ξυλοδαρμό μέχρι θανάτου από Τούρκους εποίκους και Τουρκοκύπριους αστυνομικούς. Λίγες μέρες αργότερα στο Παραλίμνι, η κηδεία του ήταν πλημμυρισμένη από μία σιωπηλή οργή για τη στυγνή δολοφονία. Την ίδια μέρα, ο Σολωμός Σολωμού, που δεν άντεχε άλλο ν’ αντικρύζει τη σημαία τού Αττίλα, ξεφεύγει από το πλήθος και σπάει την πράσινη γραμμή. Κρατώντας ένα τσιγάρο στο στόμα του, ανέβηκε στον κατοχικό ιστό για να μάς υπενθυμίζει, ότι:
Η
λογική και το βόλεμα είναι τα αληθινά δεσμά
τής ελευθερίας,
η
προσφυγιά είναι η άσβεστη σπίθα τού
αντικατοχικού κινήματος,
η εκούσια αυτοθυσία είναι η μόνη λύση για μία αυτοδιάθετη Κύπρος.
Στη
Μυτιλήνη (δύο χρόνια μετά…),
Α.-Σ. Σιαμαντζιούρας