Ενώ οι Αλβανοί του Κοσσυφοπεδίου πανηγύριζαν την «ανεξαρτοποίηση» του με την αμέριστη συμπαράσταση των ΗΠΑ και χωρών της ΕΕ και στη μέθη τους φανέρωναν ότι ο επόμενος στόχος τους θα είναι η Τσαμουριά, σε ελληνικό πανεπιστήμιο, το Πάντειο, διαδραματιζόταν μία ακόμη σκηνή ακραίου ενδοτισμού, αν όχι προδοσίας. Κάποιοι κύριοι που φέρουν τον τίτλο του πανεπιστημιακού καθηγητή και μισθοδοτούνται από το ελληνικό δημόσιο για να εκπαιδεύουν τους νέους μας, προχώρησαν σε μία ακόμη ασχήμια: Τόνισαν πως είναι καιρός να εξετάσει η χώρα μας τα δίκαια των Τσάμηδων!
Δεν είδαμε καμμιά αντίδραση εκ μέρους του πολιτικού κόσμου, ο οποίος φαίνεται ότι έχει μετακινηθεί από την πάγια θέση «Δεν διεκδικούμε τίποτε» στην πλέον ειρηνόφιλη «Προσφέρουμε ό,τι μας ζητηθεί στο όνομα της ειρήνης και της καλής γειτονίας»! Την τιμή των Ελλήνων έσωσε την κρίσιμη αυτή στιγμή, που αποτελεί αρχή νέων ωδινών για τον ελληνισμό, η πονεμένη ανοικτή επιστολή του Μίκη Θεοδωράκη, ο οποίος κάνει έκκληση στην καταρρακωμένη εθνική μας αξιοπρέπεια!
Ας εξετάσουμε τα πράγματα με τη σειρά. Για τον UCK γνωρίζουμε όλοι, καθώς τα λαλίστατα ΜΜΕ «ελληνικών συμφερόντων» φρόντιζαν κατά καιρούς να μας ενημερώνουν για τις επιτυχίες του στον αγώνα προς αποσταθεροποίηση των περιοχών του Κοσσυφοπεδίου και του Τετόβου. Δεν θα σπεύσουμε να χαρακτηρίσουμε τους μαχητές του τρομοκράτες, αν και δεν είναι μικρός ο τρόμος που έχουν κατά καιρούς ενσπείρει στους Σέρβους του πρώτου και τους Σλάβους με την ευμετάβλητη συνείδηση στο δεύτερο. Στο αρχείο μου έχω φωτογραφίες που δείχνουν Σέρβους χωρικούς να οπλοφορούν κατά την εκτέλεση εργασιών στην ύπαιθρο, αλλά και γριές μοναχές να κινούνται οπλισμένες στον περίβολο της μονής τους. Πόσο μας απασχόλησε η μετά το 2000 καταστροφή θρησκευτικών σερβικών μνημείων στο Κοσσυφοπέδιο υπό την προστατευτική, υποτίθεται, παρουσία στρατιωτικής δυνάμεως του ΟΗΕ; Αλλά πότε η Δύση δυσανασχέτησε από την καταστροφή θρησκευτικών μνημείων στην Ανατολή; Οι Τούρκοι αφάνισαν μεγάλο αριθμό αρμενικών ναών (1914-1915) μαζί με τους πιστούς που συνέρρεαν σ αυτούς. Σήμερα ακόμη γίνεται λόγος για το αν αυτό συνιστά γενοκτονία, καθώς οι Σιωνιστές εξουσιαστές των θεωρουμένων ισχυρών της γης προβάλλουν με επιμονή, και καλά κάνουν, το δικό τους ολοκαύτωμα ως το μοναδικό επάνω στον πλανήτη γη. Οι Τούρκοι συνέχισαν την «εκπολιτιστική» τους δραστηριότητα στην κατεχόμενη Βόρεια Κύπρο σε αγαστή συνεργασία με τους διαχρονικά ενσυνείδητα ανθέλληνες ʼγγλους. Αλλά και οι νεοβάρβαροι Αμερικανοί δεν ρήμαξαν τους θησαυρούς της Μεσοποταμίας μετά την κατάκτηση του Ιράκ; Συνεπώς η έκκληση προς τις πολιτιστικές ευαισθησίες των ισχυρών είναι χωρίς νόημα. Αυτοί είναι οι κύριοι κλεπταποδόχοι των έργων τέχνης απανταχού της γης. Και ο λόγος είναι απλός: Οι πρόγονοί τους δεν είχαν πολιτισμό, ώστε τα επιτεύγματά τους να κοσμούν τις αίθουσες των μουσείων τους. Δεν θα λησμονήσω το παγερό αίσθημα που ένιωσα όταν, πριν από χρόνια, επισκέφθηκα σε χώρα της Δυτικής Ευρώπης μουσείο με σύνεργα βασανιστηρίων κατά τον Μεσαίωνα!
Πόσο απασχολεί την διεθνή Κοινότητα το ότι ο οπλισμός του UCK αγοράζεται με χρήματα που αποδίδει το εμπόριο των ναρκωτικών; Ασφαλώς και δεν την απασχολεί διόλου. Πολλοί από τους κατά καιρούς δικτάτορες χωρών της Λατινικής Αμερικής μετείχαν στο κύκλωμα διακίνησης κοκαΐνης προς βορρά (ΗΠΑ-Καναδάς) και όμως η CIA είχε θαυμάσια συνεργασία με τους δολοφόνους της αμερικανικής νεολαίας. Αλλά και στο Αφγανιστάν η παραγωγή οπίου χιλιοπολλαπλασιάστηκε μετά την κατάκτησή τους από τις «ειρηνευτικές» δυνάμεις του ΝΑΤΟ. Και όμως οι Αμερικανοί έχουν το θράσος να ζητούν από τους Ευρωπαίους συμμάχους τους, των οποίων η νεολαία λιώνει από την ηρωίνη της Ανατολής, την αποστολή και άλλων στρατιωτικών μονάδων, δεδομένου ότι κινδυνεύουν να υποστούν εκεί ό,τι προηγουμένως οι Σοβιετικοί. Και δεν αναλογίζονται μεθυσμένοι από την αλαζονεία τους, ότι στο Βιετνάμ διαδέχθηκαν τους Γάλλους που είχαν υποστεί συντριβή εκεί ως αποικιοκράτες. Έτσι ακριβώς και ο Χίτλερ δεν είχε αναλογιστεί τη συντριβή του «μεγάλου» Ναπολέοντα από τον εφορμούντα ρωσικό χειμώνα και η στρατιά του αναγκάστηκε να παραδοθεί προ του Στάλινγκραντ.
Αγωνίζονται, ισχυρίζονται κάποιοι, οι Αλβανοί του Κοσσυφοπεδίου για δικαιώματα. Αυτό είναι απόλυτα κατανοητό και το χειροκροτούμε, τασσόμενοι υπέρ ευρείας αυτονομίας. Δυστυχώς για τους Σέρβους η περιοχή έχει πλημμυρίσει από Αλβανούς, για λόγους που αναφέραμε σε προηγούμενο άρθρο. Αγωνίζονται όμως οι του UCK και για εθνικά δίκαια; Ασφαλώς όχι, για τον απλούστατο λόγο ότι η γη του Κοσσοφοπεδίου δεν υπήρξε ποτέ αλβανική. Ανήκε αρχικά στους Σέρβους κατακτητές της περιοχής, αργότερα στους Τούρκους κατακτητές και τέλος περιήλθε πάλι στους Σέρβους με την απελευθέρωσή της από τον σερβικό στρατό. Συνεπώς οι Αλβανοί μόνο με νέα κατάκτηση μπορούν να την καταστήσουν δική τους. Βέβαια ο «πολιτισμός» των συγχρόνων κοινωνιών δεν επιτρέπει κατακτητικούς πολέμους. Εξαιρούνται μόνο οι «σταυροφορίες» για την πάταξη της διεθνούς τρομοκρατίας, σύμφωνα με το «διεθνές», το αμερικανικό δηλαδή, δίκαιο! Αντιτίθεμαι στους Αλβανούς όχι επειδή διεκδικούν το Κοσσυφοπέδιο με πόλεμο, αλλά γιατί το απαιτούν έχοντας προσφέρει για μία ακόμη φορά τη διαβεβαίωση στο νέο κατακτητή της Βαλκανικής, ότι τίθενται ολοπρόθυμα στην υπηρεσία του. Και έτσι η χωρίς κανένα έρεισμα επί του πραγματικού διεθνούς δικαίου απαίτησή τους ικανοποιείται τάχιστα, ενώ ιερά εθνικά δίκαια πολλών λαών καταπνίγονται χάρη στα συμφέροντα των ισχυρών! Ας λάβουμε ως πρώτο παράδειγμα τον παλαιστινακό λαό. Οι Σιωνιστές εξώθησαν τους επιζήσαντες από το ολοκαύτωμα συμπατριώτες τους να μεταναστεύσουν στην γη, στην οποία κατοικούσαν οι πρόγονοί τους πριν από 2000 περίπου χρόνια και να την παραλάβουν (όχι καταλάβουν) από τους αποχωρούντες ʼγγλους αποικιοκράτες, υπό τις ευλογίες των ισχυρών της εποχής, ΗΠΑ και ΕΣΣΔ (1948). Έκτοτε, παρά τις πλείστες διαβεβαιώσεις ότι θα αναγνωριστεί ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος, αυτό δεν έλαβε υπόσταση, ούτε και θα λάβει στα πλαίσια του ΟΗΕ. Οι Σιωνιστές καταδιώκουν τους Παλαιστίνιους εκθέτοντας σε άμεσο κίνδυνο ακόμη και τον εβραϊκό λαό για τα συμφέροντά τους. Ας λάβουμε ως δεύτερο παράδειγμα το PKK. Είναι αναμφισβήτητα εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα. Οι Κούρδοι, οι Καρδούχοι του Ξενοφώντα των «Μυρίων», αγωνίζονται να απελευθερώσουν την πατρίδα τους, την οποία έχουν κατακτήσει γειτονικοί λαοί προ αιώνων (Πέρσες-ʼραβες-Τουρκοι). Και όμως αποκαλούνται από όλους τρομοκράτες. Έτσι θα αποκαλούσαν και τους προγόνους μας που πήραν τα όπλα κατά του Σουλτάνου «για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία»! Οι πάντες θέλουν τους Κούρδους ανίσχυρους στην υπηρεσία των συμφερόντων τους. Ουδεμία από τις γειτονικές χώρες επιθυμεί την ίδρυση κουρδικού κράτους, διότι μειώνεται η εδαφική της έκταση. Μόνο οι ΗΠΑ για τα συμφέροντά τους (μελλοντικό πλήγμα κατά του Ιράν) προσφέρουν κατά καιρούς ελπίδες στον χωρίς κράτος κουρδικό λαό. Βέβαια υπάρχει και μια χώρα, πιο πέρα από τη γειτονιά, που ενώ είχε και έχει πέρα από το χρέος του σεβασμού του διεθνούς δικαίου και ζωτικούς λόγους εθνικής ασφάλειας για να στηρίζει τον απελευθερωτικό αγώνα των Κούρδων, αυτή, δια της ηγεσίας της παρέδωσε τον αρχηγό του PKK στους δημίους του. Ήταν η κατάληξη των «αφορήτων» πιέσεων των ισχυρών προς ηγεσία που έδειξε εδώ και δεκαετίες ότι είναι η πλέον ίσως ενδοτική στον πλανήτη απέναντι στις ιταμές απαιτήσεις των ισχυρών της ημέρας. Και η ηγεσία αυτή έχει πείσει τον λαό της, ότι η πολιτική αυτή είναι η μόνη που εγγυάται την καταναλωτική ειρήνη της αναξιοπρέπειας και του κοινωνικού εκμαυλισμού. Γι αυτό και επιχειρείται να ξαναγραφεί από «ειδικούς επιστήμονες καθ ύλην αρμοδίους» η ιστορία μας, ώστε να μην περιλαμβάνει Μαραθώνες και Σαλαμίνες, Πύλες του Ρωμανού (Κωνσταντινούπολη 1453), Κολοκοτρώνη και Καραϊσκάκη, Μελά και Αυξεντίου, παρά μόνο Δύση, πολλή Δύση!
ΕΘΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΕΝΔΟΤΙΣΜΟ (δεύτερο μέρος)
Για τη σύνταξη του προηγουμένου άρθρου αφορμή είχε σταθεί η τοποθέτηση καθηγητού του Παντείου πανεπιστημίου στο θέμα των Τσάμηδων, για το οποίο έσπευσαν να μας ενημερώσουν τα αδηφάγα ΜΜΕ όχι επειδή συνειδητοποίησαν ότι μόλις ανοίξαμε μία ακόμη κερκόπορτα, αλλά για να επιτείνουν τη σύγχυση που επικρατεί στην κοινωνία μας.
Το ζήτημα της Τσαμουριάς είναι από τα νεότερα, καθώς άρχισε να τίθεται από την αλβανική πλευρά μόλις μετά την κατάρρευση του κομμουνιστικού καθεστώτος στη γείτονα χώρα. Η Τσαμουριά (Θυαμουριά, από τον ποταμό Θύαμιν των αρχαίων, τον σημερινό Καλαμά) είναι παραμεθόρια περιοχή του νομού Θεσπρωτίας, στην οποία κατοικούσαν πέρα από τους Έλληνες και εξισλαμισμένοι αλβανόφωνοι. Στην περιοχή της κατ εμάς Βορείου Ηπείρου και νοτιότερα υπήρξε κατά τους ύστερους βυζαντινούς χρόνους εξαλβανισμός ελληνικού πληθυσμού. Η οθωμανική κατάκτηση που ακολούθησε είχε ως συνέπεια την έντονη πίεση προς εξισλαμισμό του πληθυσμού της περιοχής κατά τους αιώνες 16ο-18ο. Όσοι Αλβανοί και αλβανόφωνοι διατήρησαν την πίστη τους συγκακοπάθησαν με τους Έλληνες της περιοχής. Οι άλλοι ετέθησαν στην υπηρεσία του κατακτητή και υπήρξαν μάστιγα για τους υπόδουλους ήδη από τις αρχές του 18ου αιώνα. Σε κάθε δύσκολη για τους Οθωμανούς περίσταση (ρωσοτουρκικός πόλεμος ή εξέγερση των Ελλήνων) οι Αλβανοί έπαιρναν την άδεια να λεηλατήσουν την υπόδουλη χώρα μας. Έτρωγαν, έπιναν, βίαζαν, λήστευαν και φεύγοντας ζητούσαν και δύο ειδικές αποζημιώσεις: Για φθορά των υποδημάτων, λόγω της μετακίνησης, και για φθορά των δοντιών τους, λόγω της πολυφαγίας! Ναι, αυτή είναι η «ένδοξη» ιστορική περίοδος της οθωμανικής «ανεκτικότητας», σύμφωνα με τους φιλόδοξους οραματιστές της επανεγγραφής της ιστορίας μας.
Όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, ήρθε και το ποθούμενο. Γι αυτό είχε προφητεύσει ο ʼγιος Κοσμάς ότι θα συμβεί όταν συμπέσουν δύο Πασχαλιές. Και συνέπεσαν οι γιορτές του Ευαγγελισμού και του Πάσχα το 1912. Ο ελληνικός στρατός προελαύνοντας απελευθέρωσε όχι μόνο τη Νότια αλλά και τη Βόρεια Ήπειρο. Οι Αλβανοί μουσουλμάνοι κινήθηκαν νωχελικά, περί τα τέλη του 19ου αιώνα, για τη διεκδίκηση των εθνικών τους δικαίων, με την παρακίνηση των Αυστριακών που έβλεπαν με βουλιμία τη Βαλκανική. Διαχωρισμένος καθώς ήταν ο αλβανικός λαός σε τρεις ομάδες, τους μουσουλμάνους, που αποτελούσαν το κύριο σώμα, τους ορθοδόξους του νότου και τους καθολικούς του βορρά δεν θα μπορούσε να συστρατευθεί στο όραμα ενός παναλβανισμού με βάση την κοινή γλώσσα και μόνο. Από την πλειονοψηφία των μουσουλμάνων δεν έλειπε η ελευθερία ούτε και από τους καθολικούς, γιατί και αυτοί είχαν τεθεί στην υπηρεσία των Τούρκων ένοπλοι κατά εκστρατείες εναντίον των Ελλήνων επαναστατών. Οι καθολικοί των νησιών μας απεναντίας τήρησαν «σώφρονα» ουδετερότητα κατά τον αγώνα, καθ υπόδειξη του Βατικανού! Μπορούμε να σκεφθούμε ποιος παρότρυνε και τους καθολικούς της βόρειας Αλβανίας να εκστρατεύσουν κατά των Ελλήνων επαναστατών.
Η υπερφίαλη Αυστρία σε συνεργασία με την ανατέλλουσα με αξιώσεις αυτοκρατορικής δύναμης Ιταλία έπεισαν τους «μεγάλους» να αποσπάσουν τελικά την ελληνική Βόρεια Ήπειρο από την Ελλάδα και να την προσαρτήσουν στο αλβανικό κράτος, ώστε αυτό να καταστεί βιώσιμο! Ο ελληνικός στρατός την απελευθέρωσε για δεύτερη φορά κατά τη διάρκεια του Α΄παγκοσμίου πολέμου. Μάλιστα τότε η Βόρειος Ήπειρος εξέλεξε βουλευτές στην ελληνική Βουλή. Όταν μας βρήκε η συμφορά της Μικρασίας που είχε ως συνέπεια και την άλλη της ανταλλαγής των πληθυσμών, οι αλβανόφωνοι της Τσαμουριάς εξαιρέθησαν από την ανταλλαγή και παρέμειναν στις εστίες τους. Ασφαλώς δεν αισθάνονταν ως πολίτες με ίσα δικαιώματα έναντι των ελληνοφώνων, όπως ακριβώς συνέβη και με τους σλαβόφωνους. Μάλιστα η διαφορά θρησκεύματος επέτεινε τις σε βάρος τους διακρίσεις. Αλλά, πρέπει να τονίσουμε, ότι δεν ήσαν οι γείτονές τους που προκαλούσαν προβλήματα τόσο στους μεν όσο και στους δε, αλλά η «συντεταγμένη» Πολιτεία με τα γραφειοκρατικά της όργανα, τους κομματικούς, δηλαδή, εγκαθέτους, χωροφύλακες και άλλους.
Οι Τσάμηδες, όπως και πολλοί Αλβανοί (οπωσδήποτε όχι όλοι) επέλεξαν να υποδεχθούν τους Ιταλούς ως φίλους. Συνεργάστηκαν μαζί τους, για να αισθανθούν την υπεροχή από τη σύμπραξη με τον ισχυρό. Κάποιοι (ασφαλώς όχι όλοι) διέπραξαν εγκλήματα κατά του ελληνικού πληθυσμού, από τα οποία αρκετά ανήκουν στην κατηγορία των ειδεχθών και αποτροπαίων! Μετά την αποχώρηση των κατακτητών, υπό τον κίνδυνο να υποστούν αντίποινα από τις ανταρτικές ομάδες του ΕΔΕΣ, εισήλθαν στο αλβανικό έδαφος. Ο νέος ηγέτης της χώρας, ο κομμουνιστής Χότζα, αδιαφόρησε για τα περί διεθνισμού της ιδεολογίας του και τους υποδέχθηκε ως Αλβανούς. Όπως και οι Κροάτες Ουστάσι στη Γιουγκοσλαβία, έτσι και αυτοί δεν λογοδότησαν σε κανένα δικαστήριο εγκληματιών πολέμου. Το ελληνικό κράτος έπραξε και στην περίπτωσή τους ό,τι έπραξε και για τους λοιπούς δοσιλόγους: Δήμευσε τις περιουσίες τους.
Κύλησαν τα χρόνια και η πτώση του κομμουνισμού στη γείτονα χώρα έδωσε το έναυσμα για εθνικιστική έξαρση, η οποία στην περίπτωση των Αλβανών, πρέπει να το τονίσουμε, δεν είναι ενδογενής, αλλά διεγειρόμενη από τους νέους αφέντες της Βαλκανικής, τους Αμερικανούς. Και θα ήταν πολύ πιο προκλητική η υποστήριξη τους προς τον αλβανικό μεγαλοϊδεατισμό, αν δεν είχε αποδειχθεί, μετά την καταστροφή του διδύμου καπιταλιστικού συμβόλου, ότι η μετακαθεστωτική Αλβανία διατηρούσε στρατόπεδα εκπαίδευσης μαχητών του Ισλάμ!
Από το 1914 οι Έλληνες της Βορείου Ηπείρου ζούσαν υπό καθεστώς αναμφισβήτητα πιο καταπιεστικό, από ότι το ελληνικό έναντι των Τσάμηδων. Το πρωτόκολλο της Κέρκυρας (1921) δεν ετέθη ποτέ σε εφαρμογή, λόγω της ελληνικής αδιαφορίας, με αποτέλεσμα η Αλβανία να περιορίσει την μειονότητά μας στις περιοχές του Αργυροκάστρου και των Αγίων Σαράντα και μόνο. Αγωνίζονται μόνοι και αβοήθητοι οι Χειμαρριώτες χωρίς τη στήριξη της ελληνικής Πολιτείας, χωρίς καμμιά ημερίδα σε ελληνικό πανεπιστημιακό ίδρυμα και βρίσκονται αντιμέτωποι συσσώμου του αλβανισμού που στην περιφέρεια της Χειμάρρας ομονοεί για να μην εκλεγεί Έλληνας δήμαρχος. Και το επιτυγχάνει ενίοτε αυτό με εκλογική νοθεία. Καμμιά καταγγελία εκ μέρους μας σε διεθνείς οργανισμούς!
Η τυραννική διακυβέρνηση του Χότζα είχε τις αρνητικές συνέπειες στο σύνολο του λαού της γείτονος χώρας και όχι μόνο στην ελληνική μειονότητα. Στα μέσα της δεκαετίας του 1990 κάποιοι συμπατριώτες μας κατάφεραν να περάσουν από τα ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα των συνόρων και να διεκτραγωδήσουν την κατάσταση που επικρατούσε στην Αλβανία. Τα ελληνικά ΜΜΕ απέφυγαν να δώσουν διάσταση στο θέμα, καθώς κάποιοι πανεπιστιμιακοί, «καθ ύλην αρμόδιοι», είχαν το θράσος να διαβεβαιώνουν ότι η Αλβανία αποτελούσε πρότυπο αναπτυσσόμενης χώρας. Σήμερα όλοι γνωρίζουμε από περιγραφές εκείνων που ζούσαν εκεί τότε και τώρα είναι γείτονές μας πόσα ψέμματα «ξεφούρνιζαν» οι απάτριδες πανεπιστιμιακοί μας. Ο γράφων είχε συμβάλει στην οργάνωση εκδηλώσεως στην πόλη της Κοζάνης με ομιλητή φυγάδα Έλληνα. Δέχθηκαν τότε οι οργανωτές επίθεση με δημοσίευμα στον τοπικό τύπο ότι αποτελούσαν πράκτορες των ΗΠΑ (τι τιμή!) που στόχευαν (τι μεγαλεπίβολος στόχος!) στην αποσταθεροποίηση της Βαλκανικής. Μπροστά στη διάλυση της Βαλκανικής σήμερα από τους πλανητάρχες οι τα΄τοτε ακτήγοροι παραμένουν άφωνοι!
Όλοι αυτοί, στους χώρους της πολιτικής και της ανώτατης εκπαίδευσης, παρέμεναν και παραμένουν άφωνοι μπροστά στον ξερριζωμό των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, στον αφανισμό των Ελλήνων Ίμβρου και Τενέδου, στο δράμα των οικογενειών των αγνοουμένων στην Κύπρο, στις εκκλήσεις των Βορειοηπειρωτών, στη σιωπηλή κραυγή των Ελλήνων των Σκοπίων, στο ότι το Βορειοηπειρωτικό ζήτημα παραμένει ανοικτό με βάση τις ισχύουσες διεθνείς συνθήκες. Και αντί η μονομερής ανεξαρτοποίηση του Κοσσυφοπεδίου να δώσει αφορμή, στους πανεπιστιμιακούς τουλάχιστον, να αναψηλαφήσουν το Βορειοηπειρωτικό, βρέθηκαν κάποιοι που, την ώρα που οι Αλβανοί μας προκαλούσαν με το ζήτημα της Τσαμουριάς, συμπαρατάχθηκαν μ αυτούς. Είναι αυτοί που σπούδασαν σε αμερικανικά πανεπιστήμια διαχείρισης της εξουσίας και της ιστορίας, όπως οι «Νεομακεδόνες» ηγέτες των Σκοπίων. Όλοι είναι πρόθυμοι, έναντι αδρών ανταλλαγμάτων, να υπηρετήσουν τον αφέντη σε βάρος της χώρας τους. Είναι οι «Νεοαλβανοί» της «Νεοοθωμανικής» κυριαρχίας στη Βαλκανική. Και εμείς οι πολλοί παρακολουθούμε τις εξελίξεις απαθείς. Τι κι αν ο ελληνισμός διαρκώς συρρικνώνεται με την άφρονα στάση μας; Εμείς στην Ελλάδα περνούμε καλά και στο μέλλον θα περνούμε ακόμη καλύτερα.
Αλήθεια πιστεύουμε ότι αυτός ο άθλιος ενδοτισμός μας αποτελεί το εχέγγυο για ένα καλύτερο μέλλον;
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»
