|
Δεν
πτοούμαστε
Πανίκος Ελευθερίου
11 Αυγούστου 2004
Κανείς δεν θα περίμενε ότι
ξαφνικά θα κοιμόμαστε ήσυχοι, επειδή γλιτώσαμε από την άμεση
εφαρμογή της εκτρωματικής λύσης Ανάν. Μετά το κρίσιμο δημοψήφισμα
της 24ης Απριλίου 2004, συνεχίζουμε να ζούμε την ίδια
αγωνία. Κι αυτό γιατί, παρά το συντριπτικό ΟΧΙ του λαού, οι
ηγέτες φαίνεται να λένε ΝΑΙ. Επιδεικνύουν μια ασυγχώρητη ασέβεια
προς τη βούληση του λαού.
Το σχέδιο Ανάν είναι
δυστυχώς Ευαγγέλιο για τους ηγέτες μας, σε Κύπρο και Ελλάδα.. Πως
να μην εντείνονται οι πιέσεις από τους ξένους; Θα περίμενε κανείς
ότι μετά την αναλαμπή αυτή της αξιοπρέπειας, με το διάγγελμα του
Προέδρου, και το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, ότι θα υπήρχε και η
ανάλογη συνέχεια. Ότι, συνεπείς με το ιστορικό ΟΧΙ, θα συνεχίζαμε
εκείνη την ελπιδοφόρα πορεία. «Το σχέδιο απορρίφθηκε, δεν είναι
πλέον ούτε βάση για συζήτηση, γι αυτούς
, κι αυτούς τους λόγους».
Αυτό μας έδωσε τη δύναμη να πούμε, αυτό το δυνατό ΟΧΙ του
Κυπριακού λαού. Θα μου πουν, δεν κάνεις πολιτική με τέτοιες κάθετες
τοποθετήσεις. Θα απαντήσω με το εξής απλοϊκό: Δεν έχουμε άλλη
επιλογή από το να επιμένουμε σε πλήρη αποκατάσταση των ανθρωπίνων
δικαιωμάτων στην Κύπρο. Αυτός ήταν ο αντικειμενικός στόχος μας,
μπαίνοντας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το σχέδιο Ανάν δεν προσφέρει αυτή
την δυνατότητα. Από το σχέδιο Ανάν ένα, μέχρι το Ανάν πέντε
προσπαθούσαμε να επιφέρουμε αλλαγές που θα το κάνουν απλώς βιώσιμο.
Δεν μπορεί εκ φύσεως να γίνει συμβατό με τα νέα Ευρωπαϊκά δεδομένα.
Δεν μπορεί να γίνει δίκαιο. Δεν μπορεί να εξασφαλίσει την
βιωσιμότητα του Ελληνισμού στην Κύπρο. Ούτε κι αν προσπαθούμε μέχρι
το σχέδιο Ανάν
δεκαπέντε.
Οι αμετανόητοι είναι
πολλοί. Και δεν εννοώ φυσικά μόνο αυτούς που δέχονται το σχέδιο ως
λύση του Κυπριακού. Εννοώ κι αυτούς που το θέλουν πάνω στο τραπέζι
των διαπραγματεύσεων. Προπάντων, αυτούς που πιέζουν για να μην
έχουμε μαξιμαλιστικές απαιτήσεις, μήπως και χάσουμε το κελεπούρι,
την λύση Ανάν δηλαδή.
Εν τω μεταξύ
διολισθαίνουμε. Το πήγαινε έλα ηγετών και πολιτών στα κατεχόμενα,
συνεχίζεται. Όλο και πιο κοντά στη συμφιλίωση με την κατοχή. Η
κυβερνητική ενίσχυση, ποικιλοτρόπως, του παράνομου καθεστώτος του
Ταλάτ εντατικοποιείται. Μετά από ξένες παραινέσεις, και με το
πρόσχημα της άρσης της απομόνωσης των καημένων των τουρκοκυπρίων,
βγάζουμε μόνοι μας τα μάτια μας. Παρομοίως, η Μητέρα Πατρίδα βοηθά
την κατοχική Τουρκία, την Τουρκία των παραβιάσεων των ανθρωπίνων
δικαιωμάτων, των ανθελληνικών προκλήσεων, να προελαύνει και στην
Ευρώπη. Ζεϊμπεκκιές άλλοτε, κουμπαριές τώρα.
Ίσως βάλθηκαν όλοι να μας
πείσουν ότι δεν υπάρχει πλέον ελπίδα. Ότι παρά την ένταξη μας στην
Ε.Ε., δεν πρέπει να πιστεύουμε σε κάτι καλό. Ότι πρέπει να
προσγειωθούμε, επιτέλους, και να μην πιστεύουμε σε όλα αυτά τα
μαξιμαλιστικά που μιλάνε για αποχώρηση Τουρκικών στρατευμάτων και
εποίκων, για επιστροφή προσφύγων, για ανθρώπινα δικαιώματα και
Ευρωπαικό Κεκτημένο. ʼδικα όμως πολεμούν! Δεν πτοούμαστε
|
