[Ημερομηνία τοποθέτησης στο Αντίβαρο 28.11.2002 ]

ΠΡΟΫΠΟΥΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ ΛΥΣΗΣ ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ

ΚΑΙ ΕΙΣΔΟΧΗΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΕ

Κωνσταντίνου Σ. Ναλμπάντη, Κολωνία

Προλεγόμενα

Είναι δύσκολο στους στρατοκράτες της Τουρκίας να κάνουν βήματα προόδου στο Κυπριακό πρόβλημα, όταν εδώ και ογδόντα χρόνια έχουν συνηθίσει στην κατάληψη και αρπαγή ξένων περιουσιών με τη βία και την απειλή, που στηρίζεται και στην υποστήριξη και τη δύναμη των ΗΠΑ, που χρησιμοποιεί την Τουρκία ως βάση πολέμου εναντίον του Ιράκ για την κατάληψη των πετρελαιοπηγών και του νέου παγκόσμιου καταμερισμού.

΄0σο καιρό η σημερινή κρατική πολιτική της Τουρκίας θα αποκαλεί ψευδείς τις γενοκτονίες σε βάρος των Αρμενίων, των Ποντίων και Ελλήνων, και θα καταπιέζει τα δώδεκα εκατομμύρια κούρδων, τόσο περισσότερο θα γίνεται αναξιόπιστη στις ευρωπαϊκές κοινωνίες

΄0σο καιρό η ελληνική πολιτική και οι Έλληνες διανοούμενοι θα σιωπούν με τη βουβαμάρα τους για την μη αναγνώριση των γενοκτονιών από την Τουρκία, για μία παρόμοια συζήτηση γύρω από τις Γενοκτονίες στο πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και ως το 1923, που δεν επιτρέπεται να λάβει χώρα στην Τουρκία και διαψεύδονται τα πραγματικά περιστατικά εξαιτίας της κρατικής πολιτικής, τόσο περισσότερο η κρατική πολιτική της Τουρκίας θα αποθρασύνεται σε βάρος των μειονοτήτων και του Διεθνούς Δικαίου.

Αν και η ανάπτυξη, η σύσφιξη και διατήρηση φιλικών και οικονομικών σχέσεων με την γειτονική μας Τουρκία είναι μία πρόοδος και προς την σωστή κατεύθυνση και για τις δύο χώρες, μολαταύτα παραθέτουμε και τις κριτικές αναλύσεις ευρωπαίων συμπολιτών μας.

0 φόβος πολλών, τον οποίο εκφράζει σαφές και ο Ζισκάρ Ντ΄ Εσταίν είναι μήπως το παράδειγμα της Τουρκίας θελήσουν να ακολουθήσουν και άλλες μουσουλμανικές χώρες. Άλλωστε ο βασιλιάς του Μαρόκου έχει εκδηλώσει ήδη σχετικό ενδιαφέρον και φυσικά τότε θα είναι παράλογο να αποκλείονται μεγάλες χώρες με χριστιανική και μάλιστα ορθόδοξη παράδοση, όπως η Ρωσία και να αρχίσουν να εντάσσονται μουσουλμανικές. ΄0σο και αν η σημερινή Ευρώπη διακρίνεται για τη μείωση των εκκλησιαζόμενων και για το μεγάλο ποσοστό άθεων και θρησκευτικώς αδιάφορων πολιτών, ο φόβος έναντι του Ισλάμ έστω και μετριοπαθούς παραμένει έντονος ειδικά μετά την 11. Σεπτεμβρίου 2001 .

Το ερώτημα πάντως που δεν μπορεί μονολεκτικά να απαντηθεί είναι: Είμαστε βέβαιοι ότι το τουρκικό κατεστημένο θέλει πράγματι την ένταξη της Τουρκίας ως πλήρους μέλους;

- Γι΄ αυτό αμφιβάλλουν πολλοί. Μπορεί οι επιχειρηματίες και δυτικό-μορφωμένοι πανεπιστημιακοί να επιθυμούν ειλικρινά τον εξευρωπαϊσμό της Τουρκίας, αλλά οι στρατιωτικοί χαράσσουν την εξωτερική πολιτική και διαβάσαμε , αντί της επίσκεψης καλής θελήσεως ότι ακόμα και κατά την επίσκεψη του Ερντογάν στην Αθήνα τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη παραβίαζαν τον ελληνικό εναέριο χώρο. Εξυπακούεται ότι οι στρατιωτικοί μάλλον φοβούνται την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας τους. Διότι αν υποχρεωθεί η Τουρκία να εφαρμόσει πλήρως την Ευρωπαϊκή νομοθεσία περί Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, τότε θα εμφανιστούν δυναμικά πολλές υπαρκτές μειονότητες του γειτονικού μας κράτους και θα κινδυνεύσει η Τουρκία να διαλυθεί….Γι΄ αυτό το πιθανότερο είναι να παραμείνει για πολλά χρόνια η Τουρκία υποψήφια για την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά να μην εντάσσεται. Αυτή η ενδιάμεση κατάσταση εξυπηρετεί όλους. Η μεν Τουρκία θα λαβαίνει τα ευρωπαϊκά κονδύλια που δικαιούται ως υποψήφια, οι δε ευρωπαίοι θα αποφεύγουν όλες τις δυσάρεστες συνέπειες μίας τουρκικής ένταξης. Μπορεί οι δηλώσεις του Ντ΄ Εσταίν να αποδειχθούν προφητικές.

Μία λύση του κυπριακού πρέπει να βασίζεται στην επανένωση και στο καταστατικό των Ηνωμένων Εθνών, τη διακήρυξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τις διακηρύξεις και όλα τα παρόμοια δικαιώματα που ισχύουν εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης και οπωσδήποτε να φέρει τα ίδια θετικά αποτελέσματα και για τις μειονότητες και τους κούρδους στην ίδια την Τουρκία.

Η εφημερίδα Frankfurter Rundschau, 7.11.2002,S.17 αναφέρει, ότι ασφαλώς η πολιτική διαπραγμάτευση μετά τη συμβουλή των εμπειρογνωμόνων και ειδικών αναλυτών του παρελθόντος θα πρέπει στην υπόθεση της Τουρκίας να είναι εξυπνότεροι από πριν. Αυτό βέβαια ισχύει στην υπόθεση εισδοχής της Τουρκίας στην ΕΕ. Είναι ασφαλώς μία συζήτηση με δύο όψεις του νομίσματος. 0ι αντίπαλοι επιχειρηματολογούν με την ιστορία, ό,τι έχει συμβεί. Μερικοί μάλιστα από αυτούς έχουν ήδη περιγράψει ως νέα ιστορική μάχη: Κάποτε πολιόρκησαν οι τούρκοι τη Βιέννη, σήμερα την Ευρωπαϊκή Ένωση. 0ι υποστηριχτές αντίθετα βλέπουν το μέλλον ανοιχτό, και την πολιτική ως προσιτό χώρο: Ποιο δρόμο θ΄ ακολουθήσει η Τουρκία μελλοντικά, αυτόν της Δύσης ή αυτόν του ισλαμισμού , εξαρτάται ουσιωδέστερα, αν ανοίξει κανείς την πόρτα στην ΕΕ. Ποιος από τους δύο θα έχει δίκαιο, βρίσκεται ακόμα τώρα στα αστέρια .. Αργότερα, διαπιστώνουμε θα γίνουμε εξυπνότεροι, siehe : Frankfurter Rundschau,8.11.02 , και οι ιστορικοί περιγράφουν την ισλαμική εχθρότητα ευρωπαίων διανοουμένων και καταδικάζουν συνολικά το Ισλάμ και αξιώνουν να κρατήσουν τους Τούρκους μακριά από τη Γερμανία, γιατί δεν ωφελεί κανείς να εισαγάγει θεληματικά Ωρολογιακή βόμβα στη χώρα. Και τόσες άλλες αντιμαχόμενες θέσεις που παραθέτουν τα πολλαπλά μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Μέχρι τώρα βέβαια εκφράστηκαν για μια τακτή ημερομηνία έναρξης των διαπραγματεύσεων ( λέγοντας όμως να ευρεθεί πρώτα μία βιώσιμη λύση) ο Schröder, o Berlusconi, o Simitis , o Βέλγος πρωθυπουργός Premier Guy Verhostadt, λέγοντας ο τελευταίος, ότι «μερικοί ονειρεύονται ολοφάνερα από μία μονοκουλτουριάρικη Ευρώπη και συμπλήρωσε ότι αυτό είναι παράλογο. ΄0πως αναφέραμε ο Valery Giscard d´ Estain είχε πει, μια εισδοχή της Τουρκίας σημαίνει το τέλος της ΕΕ. Τουναντίον ο πρωθυπουργός της Δανίας ανέφερε, ότι η Τουρκία έχει τη θέση της μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Σε μία δώδεκα λεπτά τηλεφωνική συνομιλία ο πρόεδρος George Bush με τον Δανό πρωθυπουργό Anders Fogh Rasmussen, που αυτή τη στιγμή κατέχει την προεδρία της ΕΕ, είπε ο Μπους μία προσέγγιση της Τουρκίας προς την Δύση, θα ήτανε μεγάλης στρατηγικής σημασίας. Σύμφωνα με Δανούς διπλωμάτες επαίνεσε ο Μπους τις μεταρρυθμίσεις στην Τουρκία. Ενώ από το Υπουργείο εξωτερικών της Αμερικής, χαιρετίζουν, ότι η νέα κυβέρνηση της Τουρκίας για την εισδοχή στην ΕΕ, έθεσε εμπρός οικονομικές μεταρρυθμίσεις και έχει ως ανωτάτη προτεραιότητα και την συμφωνία της Κύπρου .

Ενώ για την εισδοχή της Κύπρου είναι σύμφωνα 13 από τα 15 μέλη, τον Δεκέμβριο στην Κοπεγχάγη θα αποφασίσουν, αν η Τουρκία έχει πιθανότητες να πάρει μία τακτή ημερομηνία για τις διαπραγματεύσεις εισδοχής. Οι ΗΠΑ πιέζουν τις Βρυξέλλες για ένα σύνθημα απέναντι στην Άγκυρα, διότι η Τουρκία είναι για την Αμερική ως στρατηγική σπουδαία σε περίπτωση ενός πολέμου εναντίον του Ιράκ. Για την περίπτωση ενός πολέμου εναντίον του Ιράκ θα ήτανε ο αμερικανικός στρατός υποχρεωμένος εγκατάστασης στις βάσεις της Νοτιοανατολικής πλευράς της χώρας. Ο δανός υπουργός των εξωτερικών Per Stig Möller ανέφερε, αυτός ο ίδιος ή ο πρωθυπουργός της Δανίας Fogh Rasmussen μετά την τηλεφωνική συνομιλία με τον Μπους δεν αισθάνθηκαν , ότι ετέθησαν κάτω από την πίεση της Washington. Από τους κύκλους της κυβέρνησης της Κοπεγχάγης λεγότανε, ότι ο Bush μας διαβεβαίωσε κατηγορηματικά ,ότι αυτός δεν θέλει να αναμειχθεί στις εσωτερικές υποθέσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Βλέπε: Süddeutsche Zeitung, München, 20.11.2002,S.6.

Ασφαλώς μέχρι τώρα δεν έγινε λόγος για το «ανύπαρκτο» επιμέρους σχέδιο των κουρδικών περιοχών, προτού οριστεί διαπραγματεύσιμη ημερομηνία εισδοχής της Τουρκίας στην ΕΕ, αν το ίδιο σχέδιο της Κύπρου θα εφαρμοστεί και για τους κούρδους ή αν προσπαθεί ακόμα η Τουρκία με τη βία να εφαρμόσει το κουρδικό σύστημα και στην Κύπρο σε βάρος της πλειοψηφίας. και τι θα πράξει θετικό για τις άλλες μειονότητες, περαιτέρω αν η ανεξιθρησκία θα εφαρμόζεται μόνο στην Ευρώπη και όχι στην Τουρκία, αν το χτίσιμο τσαμιών για τους μουσουλμάνους θα ισχύσει μόνο στην Ευρώπη και όχι και για εκκλησίες για τους χριστιανούς και της Τουρκίας. Αν η ελεύθερη ανεξιθρησκία και οι θεολογικές σχολές θα ισχύσουν μόνο στην Ευρώπη και όχι για τους χριστιανούς της Τουρκίας. Ακόμα θα θέταμε το ερώτημα, αν οι κουρδικές περιοχές θα παραμένουν για πάντα κάτω από την αμερικανική και τουρκική κατοχή με τη βία των όπλων;

Επεκτεινόμαστε στο θάνατο και η Τουρκία δεν θα γίνει Δυτική Δημοκρατία, διότι της λείπουν γι΄ αυτό οι ιστορικές προϋποθέσεις και μία εισδοχή στην ΕΕ θα υπερ-κουράσει και τις δύο πλευρές πολιτιστικά και συγκινησιακά, αναφέρει η εβδομαδιαία εφημερίδα:DIE ZEIT,7.11.2002. Η αιτία μεγάλων επιδράσεων θα μπορούσε να είναι ο εκτροχιασμός στο γερμανικό προεκλογικό αγώνα, που ο πρόεδρος George Bus, εντατικά έχει κακοκαρδίσει για να βοηθήσει την Τουρκία στην από μακρού επιθυμητού πλήρους μέλους στην ΕΕ. Η Washington επιθυμεί μία σύντομη διαπραγμάτευση εισδοχής. Το Βερολίνο αναμένει έκδηλα αμερικανική άφεση, αν η Γερμανία γι΄ αυτήν την υπόθεση τοποθετήσει μία ισχυρή φωνή.

Ο πρόεδρος Μπους αφού τηλεφώνησε στους αρμόδιους της Ευρωπαϊκής Ένωσης αναμένει ως φαίνεται και τις αντιδράσεις και άλλων.

Πράγματι στις δηλώσεις του ο καγκελάριος Σρέντερ ανέφερε ότι , την Τουρκία πρέπει να της τεθεί ένα συγκεκριμένο πλάνο διαδικασίας για τον δρόμο στην ΕΕ, συμπληρώνοντας, ότι αν η νέα ηγεσία στην Άγκυρα γι΄ αυτό εκπληρώνει τις προϋποθέσεις και κυρίως να βοηθήσει για να λυθεί το πρόβλημα της Κύπρου, τότε μπορεί να υπολογίζει η χώρα στην συνάντηση κορυφής της ΕΕ το Δεκέμβριο με ένα συμπληρωματικό σήμα. Αυτά τα ανέφερε σε μία συνομιλία με τον πρωθυπουργό Silvio Berlusconi στο Βερολίνο. Ο πρωθυπουργός της ιταλικής κυβέρνησης είχε εκφραστεί προ ημερών, ότι το αργότερο η Άγκυρα το 2003 θα λάβει μία σταθερή ημερομηνία για την έναρξη των διαπραγματεύσεων εισδοχής, βλέπε:

Είχαμε αναφέρει, ότι τα αντιπολιτευόμενα κόμματα της Γερμανίας είναι αρνητικά τοποθετημένα. Ο καγκελάριος Σρέντερ και ο υπουργός εξωτερικών κάνουν προσπάθειες υπέρ της Τουρκίας. Στη σύνοδο κορυφής της ΕΕ στις Βρυξέλλες δεν έχουν διαπεράσει τη νέα γραμμή, αλλά μόνο μπορούν να πουν στον αμερικανό πρόεδρο, ότι έπραξαν, ό,τι καλύτερο μπορούσαν να κάνουν και θα συνεχίσουν τις προσπάθειές τους. Μπροστά από τρία χρόνια, κάτω από τον πρόεδρο Κλίντον η ογκώδη πίεση της αμερικανικής κυβέρνησης οδήγησε σε μια σπουδαία, για την Τουρκία απόφαση της ΕΕ: Το Δεκέμβριο του 1999 στο συμβούλιο του Ελσίνκι να δώσουν στην Άγκυρα επίσημα το στάτους μίας υποψήφιας χώρας. O Heinrich August Winkler, καθηγητής της Νεώτερης Ιστορίας στο: Humboldt- Universität Berlin, επισημαίνει, το ότι η Αμερική θέλει να δει σύντομα την Τουρκία στην ΕΕ, έχει ως πρώτη γραμμή γεωγραφικά αίτια: Αν είναι μέλος του ΝΑΤΟ στο Βόσπορο είναι περισσότερο συνδεδεμένο απ΄ ότι στη Δύση, ισχυροποιεί άμεσα τη θέση των ΗΠΑ σε μια παγκόσμια και πάνω από σπουδαία , διότι είναι πλούσια περιοχή πετρελαίων:της Μέσης Ανατολής. Η ΕΕ κατά την ανάλυση του πανεπιστημιακού αρθρογράφου θα έχει σε μία εισδοχή της Τουρκίας συνολικά εξωτερικά σύνορα με τη Συρία, το Ιράκ, την Περσία, την Αρμενία και την Γεωργία, και θα δημιουργούσε με αυτό ένα ισχυρό αέρα προβλημάτων των εθνικοτήτων : Το κουρδικό. Imperial Overstretch, η εδαφική εξάπλωση, έχει επισημάνει ο ιστορικός Paul Kennedy ως αιτία της παρακμής μεγάλων Αυτοκρατοριών. H EE δεν είναι καμιά Αυτοκρατορία και δεν θέλει επίσης να γίνει. Αλλά μια εδαφική επέκταση, όπως η εισδοχή της Τουρκίας που θα είχε τα επακόλουθα, δεν θα ισχυροποιούσε την ΕΕ, παρά θα την είχε γκρεμίσει σε μια αυτονόητη, βαθιά κρίση, δηλαδή θα την αδυνατίσει. Με μια τέτοια ΕΕ δεν σταθεροποιείται τίποτε, ούτε στην Τουρκία ούτε μάλιστα στη Μέση Ανατολή. Μια εσωτερική κρίση της ΕΕ είναι γι΄ αυτό αναπόφευκτη, διότι η Τουρκία και η Ευρώπη είναι ισχυρά διαφορετικές.

Αν εμείς μιλούμε για τον πολιτικό πολιτισμό της Ευρώπης, εννοούμε την ιστορική „Okzidents“ , εκείνο το μέρος της Ευρώπης, που ως την Reformation έχει το πνευματικό του κέντρο στη Ρώμη. Μόνο στην „ Okzident“, όχι όμως από Βυζάντιο επηρεασμένο μέρος της Ευρώπης έχει επέλθει στο Μεσαίωνα ένας διαχωρισμός από πνευματικούς και εγκόσμιους , που διαμορφώθηκε στο διαμοιρασμό των εξουσιών και που εξελίχτηκε στο μοντέρνο πλουραλισμό. Κατ΄ αρχάς αυτός ο πλουραλισμός μπόρεσε να οδηγήσει στην όρθωση των δυτικών Δημοκρατιών. Ο διαχωρισμός των εγκόσμιων και πνευματικών εξουσιών έχει τη βαθιά αιτία της διαφοράς των σφαιρών από τον Θεό και τον Αυτοκράτορα . Αυτή η ειδική χριστιανική διαμόρφωση έγινε για τους Δυτικούς βασική αρχή, όσο παράδοξο και να φαίνεται αυτό έχει ιστορικά εξελιχθεί. Στην ΕΕ μελλοντικά εκτός από την Ελλάδα, επίσης θα ανήκουν και άλλες χριστιανικές χώρες επηρεασμένες από το Βυζάντιο, όπως π.χ. της Νοτίου

Ευρώπης και του Μεσογιακού χώρου, η Κύπρος. Κατ΄ αρχάς το Νότιο Μέρος και αργότερα επίσης η Βουλγαρία και Ρουμανία. Αυτές οι χώρες δεν θα σχηματίζουν ξένο σώμα μέσα στην ΕΕ, διότι έχουν ανοιχθεί στον πολιτικό πολιτισμό της Δύσης και αυτές άρχισαν να προσγειώνονται. Υποθέτουμε θα έλθει μια μέρα, όπου και επίσης ισλαμικά επηρεασμένα

Μέρη των Βαλκανίων θα μπορούν να εισέλθουν στην ΕΕ, αν και γι΄ αυτά η εισδοχή θα διαρκέσει ακόμα πολύ χρόνο. Η υπόθεση της Τουρκίας βρίσκεται αλλιώς. Με την Τουρκία θα γίνει μία χώρα μέλος της ΕΕ, που γεωγραφικά η περισσότερη χώρα δεν ανήκει στην Ευρώπη, αλλά στην Ασία.

0 πολιτικός πολιτισμός της Τουρκίας διαφέρει πάρα πολύ αιχμηρά από τη Δύση. Ο μοντερνισμός του Κεμάλ Ατατούρκ (1923 - 1938), που άρχισε, πορεύτηκε με αυταρχικά μέσα που διαπεράστηκαν ως μέρος της Δύσης. Αν και στην Τουρκία , που είναι η μοναδική χώρα και κυβέρνηση που νομιμοποιείται διαμέσου ελεύθερων εκλογών και καθαρά με εγκόσμιο εθνικό Συμβούλιο στην ισλαμική Μέση Ανατολή. Ως σήμερα όμως βασίζονται αυτά τα επιτεύγματα κάτω από έναν υψηλό εξαναγκασμό.

0ι στρατιωτικοί εξασκούν τη διαδικασία απόφασης με μία δύναμη του ΒΕΤΟ, που σύμφωνα με τις παρουσιάσεις της Δημοκρατίας είναι ασυμβίβαστες.

Σε αυτό δεν αλλάζει τίποτε η εκλογική νίκη των μετριοπαθών ισλαμιστών. Παρ΄ όλες τις μεταρρυθμίσεις στην Τουρκία, ήτανε μόνο έτοιμη να βρει στην απόφαση του Ελσίνκι, το λιγότερο στα χαρτιά και όμως η Τουρκία δεν είναι ακόμα καμιά Δημοκρατία Δυτικής μορφής. Έτσι παραμένει πάρα πολύ απομακρυσμένη, ώστε να είναι μία πολιτιστική κοινωνία. Σε όλες τις άλλες χώρες που έδωσαν την υποψηφιότητα στην ΕΕ, υπάρχουν, αν και διαφορετικά μέτρα, οι ιστορικές προϋποθέσεις για ευρωπαϊκό το «εμείς- συναίσθημα».

Καμία από αυτές τις χώρες ως μέλος της ΕΕ θα έθετε τις αξίες της Δυτικής Δημοκρατίας σε αμφισβήτηση.. Στην Τουρκία συνταυτίζονται μεγάλα μέρη της Δυτικοποιημένης ελίτ με την Ευρώπη ή περισσότερο με την εικόνα, ότι αυτοί κάνουν από την Ευρώπη. Από τις μεγάλες μάζες του πληθυσμού της Ανατολίας δεν μπορεί να το πει κανείς. Αλλά επίσης και στους επίλεκτους ελίτ υπάρχουν ταμπού, που αντιτίθενται στις βασικές δυτικές αξίες.

Μία ανοιχτή συζήτηση γύρω από τη Γενοκτονία των Αρμενίων στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο δεν επιτρέπεται να λάβει χώρα. Το πραγματικό περιστατικό διαψεύδεται εξαιτίας της κρατικής πολιτικής. Ένα μέλος όμως μέλος της ΕΕ της θα υπερφόρτωνε και κατακούραζε και τις δύο πλευρές, την ΕΕ και την Τουρκία πολιτικά και συγκινησιακά. Ιστορικοί σχηματισμοί μόρφωσης δεν είναι αναντικατάστατοι - ανταλλακτικοί. Μία προνομιούχα συνεταιρική θα μπορούσε να φέρει και τις δύο πλευρές πάρα πολύ κοντά ως μία de facto απ΄ έξω, στις Ηνωμένες πολιτείες, αντισυνταγματικά τουρκικό μέλος στην ΕΕ.

Μία προνομιούχα συνεταιρική θα βοηθούσε την Τουρκία, να πάει μπροστά με το δικό της, από την ίδια προκαθορισμένο δρόμο του μοντερνισμού και μ΄ αυτό το δικό της Nation-building, το δικό της εκδημοκρατισμό και πλουραλισμό χωρίς ευρωπαϊκή κηδεμονία, όπου πλουραλισμός θα πει, και επίσης περικλείει την κατάφαση της ελευθερίας της θρησκευτικής ανεξιθρησκίας. Αs μου επιτραπεί να σημειώσω, ότι ενώ οι τούρκοι στις ευρωπαϊκές χώρες για τους μωαμεθανούς χτίζουν και επισκευάζουν τζαμιά, την ίδια τη στιγμή απαγορεύεται στους χριστιανούς της Τουρκίας την επισκευή, αναπαλαίωση και το χτίσιμο εκκλησιών και εμποδίζεται η ανεξιθρησκία και η ελεύθερη λειτουργία της χριστιανικής θεολογικής σχολής. Μια ακατονόμαστη αυθάδεια και παρανομία.

Μία λοιπόν συνεταιρική θα ήτανε μία πιο ειλικρινή λύση απ΄ ότι το αδιέξοδο στην ΕΕ που έχει επέλθει η επαναληπτική αναβολή μίας ημερομηνίας για διαπραγματεύσεις εισδοχής με συγχρόνως σταθεροποίηση του υποψηφίου.

΄0ποιος θέλει να εμβαθύνει την Ευρωπαϊκή συνένωση, δεν επιτρέπεται να επεκτείνει την ΕΕ χωρίς μέτρο. Μία επέκταση αδιακρίτως να λάβουμε υπόψη την ιστορία, θα ήτανε μία ρέγουλα επέκτασης. Μία επέκταση σε βάρος της σύμπτυξης δεν θα ισχυροποιούσε τη Δύση.

Σε μία εποχή, που η επίσημη Washington δυτικά επιτεύγματα όπως η κυριαρχία του δικαίου επίσης στις διεθνείς σχέσεις ανοιχτά θέτει σε αμφισβήτηση, πρέπει η Ευρώπη ακόμα περισσότερο αποφασιστεί να κρατηθεί σε αυτές τις αξίες. Αυτό μπορεί να το κατορθώσει η Ευρώπη, αν πιο σταθερά συσπειρωθούν. Η εξάπλωση της ΕΕ πέρα από τα σύνορα της Ευρώπης θα έχει αντίθετες αντιδράσεις. ΄0χι η εμβάθυνση της Ένωσης, παρά σιγά, σιγά θα επέλθει η διάλυσή της. Τα μακροπρόθεσμα επακόλουθα μίας τέτοιας εξέλιξης είναι ολοφάνερα. Μία Ευρώπη που δεν έχει την συναίσθηση της αυτοπεποίθησης της δικής της ταυτότητας, θα ζήσει την αναγέννηση των εθνικισμών.

Η ΕΕ τα έχει και τα κρατά όλα στα χέρια, να εμποδίσει την αυτοκαταστροφή.

Αν το αρνηθεί να το αναγνωρίσει εγκαίρως, τα όρια της επεκτατικής, δεν θα μπορέσει πλέον σε σύντομο χρόνο να το κάνει.

Βλέπε: Heinrich August Winkler: Wir erweitern uns zu Tode. Die Türkei wird keine westliche Demokratie. Ihr fehlen dafür die historischen Voraussetzungen. Ein Beitritt Ankaras in die Europäische Union würde beide Seiten politisch und emotional überfordern, in: DIE ZEIT, Wochenzeitung für Politik, Wirtschaft, Wissenschaft und Kultur, Hamburg, 07.November 2002,S.6.

Ευπρόσδεκτος σε κάθε Αντίλογο

www.kn-megalexandros.gr

http://antibaro.gr