Τον
5ο π.Χ. αιώνα ήτανε όλα τα μέρη στην
ακτή ελληνικά. Το 510 π.Χ. ο Κρότων
καταστρέφει την Σύβαρη. Από τον 2ο π.Χ.
αιώνα είναι η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στην
Κάτω Ιταλία. Από τον 5ο μ.Χ. αιώνα ως
το 1071 είναι η Βυζαντινή Κυριαρχία και το 1053
οι Νορμανδοί νικούν τον παπικό και
βυζαντινό στρατό.
Αναμνήσεις από την
Μεγάλη Ελλάδα
Η
Καλαβρία γνωστή
από την Μεγάλη Ελλάδα,
είναι
η Νοτιότερη περιοχή της ιταλικής στερεάς περιφέρειας
και συνορεύει προς τα βόρεια
με την περιφέρεια Βασιλικάτα. Στην
Βορειοανατολική πλευρά συνορεύει με τον
κόλπο του Τάραντα, στα νοτιοδυτικά με την
Ιονική Θάλασσα και Δυτικά
περικλείεται από την Τυρρηνική Θάλασσα.
Στα Νότια διαχωρίζεται η Καλαβρία διαμέσου
της στενής οδού της Μεσσήνης μόνο μερικά
χιλιόμετρα από την Σικελία.
Συνήθως
εδώ στην Καλαβρία βρίσκονται τα
περισσότερα ελληνόφωνα χωριά και στις
περιοχές Pentidáttilo
και Asprononte.
Στην Bova
Marina
τον Μάιο Διεθνής διαγωνισμός για ελληνική
ποίηση και λογοτεχνία, στην Bovesia,
ελληνικά Βούα το καλοκαίρι, Paleariza,
Φεστιβάλ του ελληνικού πολιτισμού και
τραγουδιού κλπ.
Στο
ακρωτήριο της Καλαβρίας κατάφερε να
επιζήσει ο ελληνικός πολιτισμός επίσης και
μετά από χίλια χρόνια μετά την κυριαρχία
των Βυζαντινών.
Μερικά
ελληνόφωνα χωριά, που ακόμα και οι
επιγραφές δρόμων φέρουν δύο γλώσσες είναι:
Roghudi,
Chorio
di
Roghudi,
Roccaforte
del
Greco,
Condofuri,
Galliciano,
Bova,Gerace,
Ressegiata
delle
Bombarde,
Largo
delle
Tre
Chiese,
όπου οι ηλικιωμένοι κάτοικοι μιλούν ακόμα
ελληνικά και κρατούν με τραγούδια και
χορούς ζωηρή την ελληνική παράδοση.
Η
πρωτεύουσα της περιφέρειας είναι Catanzaro
με εκατό χιλιάδες κατοίκους και βρίσκεται
στο κέντρο της περιφέρειας, είναι η έδρα του
επισκόπου και υπάρχουν για περιήγηση και
επίσκεψη ωραίες
εκκλησίας και η Μητρόπολη. Ως περιφερειακή
πρωτεύουσα όμως της Καλαβρίας χαρακτηρίζεται
η βορειότερη εβρισκόμενη πόλη Cosenza
με 87.000 κατοίκους και καλή διατηρούμενη
ωραία αρχαία
πόλη σε στιλ μπαρόκ, με πολλές εκκλησίες,
πλατείες και ένα μεγάλο καστέλι, ασφαλώς
και υπέροχα εστιατόρια και μπαρ.
Στα
στενά της Μεσσήνης κείται όμως η μυστική
πρωτεύουσα της Καλαβρίας το Ρήγιο, που
ιδρύθηκε από τους Έλληνες Χαλκιδείς
το 743 π.Χ. και ατενίζει η
ένδοξη πόλη με ένα μακρινό και ζωηρό
παρελθόν.
0ι
παραλίες Lungomare
Matteotti,
Gabriele
D΄
Annunzio
χαρακτηρίζονται από τις
ωραιότερες χιλιομετρικές αποστάσεις
της Ιταλίας.
Για
τους παραθεριστές και κολυμβητές
συνιστώνται ιδιαίτερα ως ωραίες και
μαγευτικές οι περιοχές στην ανατολική ακτή
από την Σύβαρη ως τη κατώτερη δυτική μύτη
μποτίνι τη γνωστή
περιοχή Reggio
di
Calabria. Οι πανέμορφες ακτές
που εκτείνονται με σχεδόν 800 χιλιόμετρα,
που αυτές οι ακτές
κατέχουν δύο θάλασσες τα
δε όμορφα χωριά τους
προσφέρονται επίσης και
στην αιχμή του καλοκαιριού
που δεν είναι υπερφορτωμένα τοπία.
Πολλοί
μάλιστα τόποι και χωριά
αυτής της περιοχής έχουν ιδρυθεί από
Έλληνες εποίκους μπροστά από 2600 χρόνια, ή
έχουν ιδρυθεί τον 18ο αιώνα έτσι που η
περιφέρεια και σήμερα ακόμα μπορεί να
εκπλήξει τους επισκέπτες με την ελληνική
όσφρηση. Επίσης και η Δυτική ακτή στην
Τυρρηνική θάλασσα προσφέρει ομορφιές στις
ακτές και στις διακοπές
για κολύμβηση και ανάπαυση.
0ι
φίλοι της φύσης έχουν τη δυνατότητα να
επισκεφθούν επίσης και ωραία εθνικά πάρκα,
που μέχρι σήμερα μπορεί να ζήσει κανείς
σπάνια είδη φυτών και ζώων που απειλούνται
από την εξαφάνιση.
Για μια επίσκεψη στο πάρκο Parco
Nazionale
della
Calabria
αξίζει ο κόπος.
Η
Καλαβρία έχει έκταση: 15.080 χλμ2
Κατοίκους:
2000.000 εκ.
Πρωτεύουσα:
Catanzaro
Επαρχίες:
Catanzaro,Cosenza,
Crotone,
Reggio
di Calabria, Vibo Valentia
Λοκροί
και επιζεφύριοι στην Καλαβρία
Στην
μικρή έκθεση στο Ρωμαϊκό-Γερμανικό
Μουσείο της Κολωνίας ως το τέλος του
Απριλίου τους 2002 παρουσιάζονται
οι Λοκροί και Επιζεφύριοι, που έτσι
ονόμασαν οι έποικοι την πόλη της από τις
περιοχές των πατρίδων τους. Στις ακτές της
Καλαβρίας στο Ιούνιο, βόρεια από το
ακρωτήριο Μπρουτζάνο, το αρχαίο Ζεφύριο, οι
Λοκροί ίδρυσαν μια ομώνυμη πόλη που πήρε το
όνομά της από το ακρωτήριο και έτσι έλαβε το
όνομα Επιζεφύριοι Λοκροί.
Η
νέα αποικία, κοντά στην Γκέρατσε Μαρίνα,
συνορεύει στα βόρεια με τον Κρότωνα και
στα νότια με το Ρήγιο. Δεν έχει φυσικό
λιμάνι, αλλά οχυρωμένη από το ακρωτήριο
Ζεφύριο αποτελεί υποχρεωτικό σταθμό για
όσους ταξιδεύουν προς τη Σικελία ή
κατευθύνονται προς τον πορθμό της
Μεσσήνης.
Είναι
Αρχαία ελληνική πόλη στην Κάτω Ιταλία,
η οποία ιδρύθηκε περίπου στα 700 π.Χ. από μετανάστες
που προέρχονταν και από τις δύο Λοκρίδες
της Στερεάς Ελλάδας. Η απόγονοί τους
επέκτειναν την κυριαρχία τους ως τη δυτική
παραλία της Βρεττίας και τώρα με το όνομα
Καλαβρία, όπου έκτισαν την Μέδμα, το
Ιππώνιον και το Μέταυρον, έχοντας πλέον
κάτω από τον έλεγχό τους
τα παράλια της Τυρρηνικής
Κάτω
από τους τρεις λόφους της Ακρόπολης των
Επιζεφύριων Λοκρών βρισκότανε η
προφυλαγμένη με ένα μακρύ τοίχος περιοχή
της πόλης . Από το 1889 έχουν βρεθεί πέντε ναοί.
Η κυριότερη θεά της πόλης
κατά τους θρύλους ήτανε η Περσεφόνη.
0 ιερός τόπος
της στο λόφο Μαννέλλα ίσχυε ήδη στην
αρχαιότητα ως το «πιο φημισμένο της Αρχαίας
Ελλάδας της Νοτίου Ιταλίας.
0ι
πιστοί αφιερώνουν στη θεά χίλια δυο
αφιερώματα του 1ου ήμισυ του 5ου
π.Χ. αιώνα, ιδιαίτερα λεπτά και κομψά
ανάγλυφα και ζωγραφισμένα σε πήλινους
πίνακες. Αυτά τα λάφυρα κρεμότανε στους
τείχους του ιερού τόπου, και του
θησαυροφυλακίου και στα δένδρα του ιερού ¶δη.
Αν ήτανε όλες οι θέσεις πιασμένες
έθαφταν οι ιερείς τους πίνακες σε ανοιχτό
χώρο της περιοχής του
ιερού τόπου. Οι πίνακες έδειχναν σκηνές από
τους μύθους γύρω από την Περσεφόνη. Σύμφωνα
με τις αρχαίες παραδόσεις είχε απαγάγει ο
θεός του κάτω
κόσμου ¶δης Κόρε, την κόρη της
σιτοβολώνας μητρός Δημήτηρ κατά το μάζεμα
λουλουδιών από τον κύκλο των συμπαικτριών
της.
Από
την αναζήτηση της εξαφανισμένης κόρης
άφησε η θεά Δημήτηρ να
ξεραθεί η γη και οι άνθρωποι να πεθαίνουν
από την πείνα. Τότε αποφάσισε ο Ζευς, ότι η
κοπέλα θα πρέπει να περνά δύο τρίτα του
χρόνου κοντά στην μητέρα της πάνω στη γη,
και ένα τρίτο του χρόνου ως θεά του Κάτω
κόσμου Περσεφόνη, στο
βασίλειο των νεκρών κοντά στον ¶δη.
0
ιερός γάμος του ¶δη και κόρε-Περσεφόνη, η
εξαφάνιση και η επιστροφή της νεαρής
γυναίκας γιορταζότανε
στους Λοκρούς κάθε χρόνο και με πολλές
παραλλαγές είναι όλα ζωγραφισμένα πάνω
στους πίνακες. 0ι
πηλοπλάστες δημιουργούσαν κατ΄ αρχάς ένα
μοντέλο, απ΄ όπου κατασκεύαζαν καλούπια και
με αυτήν την καύση των καλουπιών μπορούσαν
να διαμορφώσουν ένα
μεγάλο αριθμό πήλινων πινάκων.
Το
πιο συνηθισμένο και ουσιώδες θέμα είναι
η αρπαγή της Περσεφόνης διαμέσου του ¶δη
στον Κάτω κόσμο, όπου αυτή η γυναικεία
αρπαγή περιέχει πάνω από 400 πίνακες με
πολλές παραλλαγές σε σύνθετο και μοντέλο
είδους.
0ι
πίνακες δημιουργούνταν σε σειρές από φθηνό
υλικό για μια μεγάλη πελατεία και κατέχουν
μία υψηλή τεχνική θέση. Οι ανώνυμοι
καλλιτέχνες ήτανε αριστοτέχνες μοντέλων
καλουπιών. 0ι πήλινοι πίνακες από τους
Λοκρούς, που σώθηκαν πάνω από 6.000
κομμάτια είναι τα μοναδικά
ντοκουμέντα της θρησκευτικότητας της
καθημερινής ζωής μίας ελληνικής αποικίας
της Μεγάλης Ελλάδας στην Κάτω Ιταλία.
Η
παραγωγή των πινάκων αρχίζει από τον 6ο
π.Χ. αιώνα και η άνθισή της βρίσκεται μεταξύ
490 και 450 π.Χ. Η βασιλεία των δημιουργούμενων
λεπτομερειών των πινάκων, από τους οποίους
35 επιλεγμένα παραδείγματα εκτίθενται για
θαυμασμό στο Ρωμαϊκό-Γερμανικό Μουσείο της
Κολωνίας και καθρεπτίζουν παραπέρα την
επίπλωση και διακόσμηση των οικιών μίας
πόλης της Μεγάλης Ελλάδας του 5ου π.Χ.
αιώνα.
Επιζεφύριοι και
Λοκροί
Ιστορική
ανασκόπηση
Η
αποικία ιδρύθηκε κατά πάσα
πιθανότητα μετά την ίδρυση των Συρακουσών
και του Κρότωνα από τους Κορίνθιους και
τους αχαιούς. Με την καταγωγή της ίδρυσής
τους συνδέεται μία παράδοση παρόμοια με
εκείνη των Παρθενίων του Τάραντα: οι
άποικοι των Λοκρών είχαν γεννηθεί από τις
γυναίκες των Λοκρών που είχαν ενωθεί με
τους δούλους τους, όταν οι σύζυγοι μάχονταν
στο πλευρό των Σπαρτιατών κατά τους
Μεσσηνιακούς πολέμους και παρόλα που
ξέρουμε, ότι στην αρχαιότητα οι Έλληνες δεν
είχαν δούλους.
Παραμένει
ωστόσο γεγονός ότι στην κοινωνία των Λοκρών
η γυναίκα απολάμβανε μια ιδιαίτερη
διακεκριμένη θέση, πράγμα πολύ σπάνιο για
αρχαία ελληνική κοινωνία, τόσο μάλιστα ώστε
να μας οδηγεί στη σκέψη ότι η κοινωνία τους
ήταν μητριαρχική. 0ι
περιουσιακές διαδοχές βασίζονταν στη
γυναικεία γενεαλογική γραμμή και η
κυρίαρχη αριστοκρατία, ιδιαίτερα
συντηρητική, ήταν εκείνη των εκατό οίκων, με
άλλα λόγια των απογόνων των γυναικών που
είχαν έρθει σε ένωση με τους δούλους. Και
ήταν αυτός ένας συγκεκριμένος αριθμός των
εκατό για την ακρίβεια που είχαν
συμμετάσχει στην ίδρυση της αποικίας και
εκεί εισάγανε από
την μητρόπολη τις μητριαρχικές συνήθειες.
Έπειτα
οι μικρές κοινότητες στον Ελληνικό
Μεσαίωνα είχαν πολύ σύντομη διάρκεια ζωής,
τόσο λόγω της υψηλής παιδικής θνησιμότητας
όσο και λόγω των εμφυλίων πολέμων, που σε
ορισμένες περιπτώσεις εξολόθρευαν τον
ανδρικό πληθυσμό στα πεδία των μαχών. Δεν
είναι παράξενο σε μια παρόμοια περίσταση η
κοινότητα να όριζε να ενώνονται οι γυναίκες
που έχασαν τους άντρες τους σε μάχες με
νέους άντρες κατώτερης τάξης, όπως π.χ. οι
περίοικοι ή οι είλωτες της Σπάρτης,
μεταδίδοντας ωστόσο στους γιους το δικό
τους οικόσημο, που διαιωνιζόταν έτσι κατά
γυναικεία γενεαλογική γραμμή.
΄0πως
αναφέρω στο κείμενο περί γενοκτονιών ένα
άλλο γεγονός έπραξαν
οι 0θωμανοί με τους Γενίτσαρους, αλλά και οι
Νεότουρκοι μεταξύ 1914-1922 με τις γυναίκες των
Αρμενίων στρατιωτών και Ελλήνων πολιτών
που υποχρεωτικά τις πάντρευαν με
ισλαμιστές και όλους ακόμα και παιδιά κάτω
των 13 ετών τους έχουν τουρκέψει
και εξισλαμίσει.
Λοκρή
ήτανε μία από τις πιο φημισμένες ποιήτριες
του ελληνικού κόσμου: η Νοσσίδα. Και στους
Λοκρούς ήταν τόσο φημισμένη η λατρεία της
θεάς Περσεφόνης, από την οποία σώζονται
λεπτεπίλεπτα αναθήματα.
(Παρέκβαση:
Επιτρέψτε μου να συμπληρώσω για την πόλη
του Τάραντα, που ιδρύθηκε από τους
Παρθενίες, τους νέους δηλαδή που είχαν
γεννηθεί από την ένωση των Σπαρτιατισσών
παρθένων και μιας ομάδας πολεμιστών που
αποσπάστηκαν με διαταγή των εφόρων από τον
ατελείωτο Μεσσηνιακό Πόλεμο και στάλθηκαν
στην πόλη για να διαιωνίσουν τη φυλή.
Εξοργισμένοι μετά το τέλος του πολέμου, οι
Παρθενίες, με αρχηγό τον Φάλανθο, ίδρυσαν
μία πόλη το 706 π.Χ. στην Ιταλία η οποία πήρε
το όνομα Τάραντας από τον ιδρυτή του, βλέπε: Valerio
Manfredi,
Τέλος της παρέκβασης)
0ι
αριστοκράτες της πόλης αποτελούσαν
συμβούλιο από 1.000 άνδρες και ήταν οι μόνοι
που είχαν πολιτικά δικαιώματα. Ανήκαν σε 100
οίκους που είχαν ιδρυθεί από ευγενείς
μετανάστες, μέλη ισάριθμων γενών της
Δυτικής Λοκρίδος και για πολλούς αιώνες
δεν είχαν δικαίωμα να πουλήσουν τους
αρχικούς οικογενειακούς κλήρους, ενώ άλλα
κτήματα μπορούσαν να τα εκποιήσουν μόνο σε
περίπτωση μεγάλης ανάγκης.
Την
εσωτερική τάξη και ησυχία διασφάλιζε η νομοθεσία
του Ζαλεύκου 663 π.Χ., που πρώτος όρισε
ποινές για αδικήματα. Λόγω της
μεταφοράς και εφαρμογής Νομοθεσίας
χαρακτηρίζεται ως πρώτος συγγραφέας και η
αρχαιότερη και πρώτη γραπτή Νομοθεσία της
Ευρώπης. Ως τότε οι τιμωρίες αφήνονταν
στην κρίση, την αυστηρότητα ή την επιείκεια
των δικαστών. 0 ίδιος επίσης ρύθμισε και τη
σύναψη των συμβολαίων και την εκδίκαση των
περιουσιακών διεκδικήσεων.
0
κώδικας αυτός είχε συνταχθεί κατά τρόπο
ώστε να διατηρηθεί σταθερή και αμετάβλητη
την κληρονομιά των εκατό αριστοκρατικών
οικογενειών και να εμποδίζει τόσο την
επίδειξη του πλούτου όσο και την αύξηση των
αγαθών των μεν σε βάρος των δε. Αυτό θα πει,
το εμπόριο τιμωρούνταν με επιβολή ποινής,
με την απαγόρευση πώλησης στις δημόσιες
αγορές, ενώ επιτρεπόταν μόνο ή άμεση
συναλλαγή μεταξύ παραγωγού και καταναλωτή.
βλέπε:Varerio
M.Manfredi:
0ι Έλληνες της Δύσης, Αθήνα 1997
0ι
νόμοι του Ζαλεύκου παρέμειναν σε ισχύ 200 χρόνια.
Τον 6. και 5. π.Χ. αιώνα ήτανε οι Λοκροί μία πολιτικά
και πολιτιστικά σημαίνουσα ένωση πόλης και
εδώ έδρασαν ο φιλόσοφος Φίλιππος από την
Μέδμα και ο Πυθαγόρειος Τιμαίος, από
εδώ πέρασε και ο
Πλάτων.
Στα
μέσα του 6ου π.Χ. αιώνα οι Λοκροί
βοήθησαν τους Σιρίτες κατά της συμμαχίας
της Συβάρεως, του Κρότωνα, του Μεταπόντιου
και της Καυλωνίας. 0ι Κροτωνιάτες τότε
επιτέθηκαν εναντίον των Λοκρών, αλλά οι
Λοκροί με τη βοήθεια των Ρηγίνων κατατρόπωσαν
τους ισχυρότερους Κροτωνιάτες.
Για
μεγάλο χρονικό διάστημα οι Λοκροί ήταν
σύμμαχοι των Σπαρτιατών, του Τάραντα και
των Συρακουσών και βοήθησαν τον Διονύσιο
Α΄ στον αγώνα του εναντίον του Ρηγίου και
του ιταλικού συνασπισμού.
Το 415-413 ήτανε σύμμαχος των Συρακουσών
εναντίον των Αθηνών, επίσης και κατά τη
διάρκεια του Διονυσίου του Ι ήτανε στενά
συνδεδεμένοι με τις Συρακούσες και τις
είχαν προωθήσει.
0
Διονύσιος ο ΙΙ από τις Συρακούσες, που
γεννήθηκε το 397 π.Χ. γιος του Διονυσίου του Ι
είχε συχνά επικοινωνία με τους Λοκρούς,
γιατί από τους Λοκρούς καταγότανε η γυναίκα
του.
Παρόλα
που δεν είχε προετοιμαστεί κατάλληλα για
την κυβέρνηση, κατάφερε μετά τον θάνατο του
πατέρα του το 367 π.Χ. να πάρει και να
εξασφαλίσει την εξουσία με την συγκατάθεση
της γενικής συνέλευσης ως μοναδικός
διάδοχος.
Για
να μπορέσει να προσηλωθεί
ανενόχλητος στη διασκέδαση, άφησε την
διακυβέρνηση στο Δίον . Αυτός κάλεσε πίσω
στις Συρακούσες των Πλάτων το 366 π.Χ. για να
πραγματοποιηθεί στις Συρακούσες η
πλατωνική ιδέα…..
Το 357-355 όταν ο Δίον κυρίευσε τις
Συρακούσες, αποτραβήχτηκε ο Διονύσιος
στους Λοκρούς, στις ιταλικές περιοχές του
βασιλείου του.
Το 356 π.Χ.
ήτανε που δέχθηκαν οι Λοκροί τον Διονύσιο
Β΄, όταν εκδιώχθηκε από τις Συρακούσες, αλλά
γρήγορα τον απομάκρυναν από την πόλη.
Το
έτος 346 π.Χ. οι Λοκροί έκοψαν τα πρώτα
νομίσματα, τότε δε ο Τιμάρατος ασχολήθηκε
και για τα νομοθετικά και με τις
επιθεωρήσεις υφισταμένων.
Κατά
τη διάρκεια του
πολέμου μεταξύ της Ρώμης και του Πύρρου, οι
Λοκροί άλλαξαν πλευρά και συμμάχους
αρκετές φορές. Το έτος 282 π.Χ. έκλιναν
προς τους Ρωμαίους και το 280 π.Χ. υποστήριξαν
τον Πύρρο της Ηπείρου, όταν όμως κέρδισαν οι
Ρωμαίοι επανήλθαν οι Επιζεφύριοι κάτω από
την κυριαρχία των Ρωμαίων. Συμμάχησαν με
τον Αννίβα το 216 π.Χ.,
αλλά το 205 π.Χ. καταλήφθηκαν από τον Σκιπίωνα
των Αφρικανό και τέθηκαν κάτω από την
κυριαρχία των Ρωμαίων.
΄0ταν
πέρασαν κάτω από την κυριαρχία της Ρώμης η
συμπεριφορά των Ρωμαίων ήταν επιεικής και
έζησαν μία ζωή ατάραχη, ως πόλη της
περιφέρειας, άφησαν όμως σε αυτούς ορισμένα
δικαιώματα και το έτος 89 π.Χ. η πόλη
αναγνωρίστηκε ως
ισοπολιτεία και
βρισκότανε σε σχετική ακμή. Κατά τους
πρώτους χριστιανικούς αιώνες η πόλη των
Επιζεφυρίων αναφέρεται ως έδρα επισκοπική
και ο ιστορικός Προκόπιος αναφέρει, ότι
ήτανε μία των μεγαλυτέρων πόλεων της Νοτίου
Ιταλίας.
0ι
Λοκροί έχασαν σιγά, σιγά την
σπουδαιότητά τους και μετά την επιδρομή των
Σαρακηνών τον 8ο αιώνα έπαυσαν πλέον,
αφού κατεστράφησαν από τις επιδρομές των
πειρατών….Από
τον 7ο και 8ο μ.
Χ, αιώνα οι κάτοικοι εγκατέλειψαν την πόλη
τους και ίδρυσαν στα εσωτερικά της χώρας
την πόλη Gerace.
0ι
3.000 κάτοικοι της πόλης στις βορειανατολικές
πρόποδες του Aspromonte
χαρακτηρίζεται ως μία πόλη σαν ένα
μικρό διαμάντι. Κατά την εποχή των
Νορμανδών έζησαν την μεγαλύτερή τους
άνθηση. Μετά την Ένωση της Ιταλίας το 1861
δημιουργήθηκε μία καινούργια συνοικία στη
θάλασσα, Gerace
Maria,
που βαπτίστηκε το 1934 στο όνομα Locri-Λόκρι.
Στο
κάτω μέρος της πόλης, στο Borgo
υπάρχουν πέντε εκκλησίες και η βυζαντινή
εκκλησία της Santa
Maria
del
Mastro,
από το έτος 1084 είναι
αξιόλογη μιας επίσκεψης.
Η μητρόπολη αφιερωμένη στην Assunta
είναι η μεγαλύτερη στην Καλαβρία και
μεγάλης σημασίας και διατήρησε τη διηνεκή
σύνδεση μεταξύ των αρχαίων Λοκρών και την
μεσαιωνική Gerace,
Για
την κατασκευή της χρησιμοποιήθηκαν
δυστυχώς κατά το μεγαλύτερο μέρος κίονες
μαζί με το στυλοκέφαλο από τους ναούς των
Λοκρών. Ο μητροπολιτικός ναός ισχύει ως
μοντέλο ενός ρομανιστικού-βυζαντινού στιλ,
που έχουν παραλάβει όλοι οι μετέπειτα
νορμανδικοί μητροπολιτικοί ναοί του Νότου.
Σήμερα
σώζονται ερείπια δωρικού ναού, θεάτρου,
ιερού της Περσεφόνης του 6ου-5ου
π.Χ. αιώνα, που ήτανε και η κυριότερη θεά της
πόλης και νεκροπόλεις, στις θέσεις Λόκρι,
Μπορτιλιόλα και Γεράκι.
Από
το 1889 έχουν έλθει στην επιφάνεια από τις ανασκαφές
πέντε ναοί και μόνο ένα μέρος της τοπογραφίας
της αρχαίας πόλης.
Ευπρόσδεκτος για κάθε
Αντίλογο
nalbantis@debitel.net
Πηγή:
Νεώτερο Εγκυκλοπαιδικό
Λεξικό ΗΛΙΟΥ
Valerio
M.Manfredi:
0ι Έλληνες της Δύσης, Αθήνα 1997
Ilona
Witten: KALABRIEN , DUMONT, Κολωνία
2001
Lokroi
in Kalabrien: Roemisch-Germanisches Museum
Der Stadt Koeln, 20.Februar bis 28. April
2002
Jacques
Brunschwig
. Geoffrey
Lloyd :DAS WISSEN
DER
GRIECHEN
. EINE ENZYKLOPAEDIE, Fink, MUENCHEN 2000.
DIE
NEUE WELT
DER GRIECHEN, ANTIKE KUNST AUS
UNTERITALIEN UND SIZILIEN,
Römisch-Germanisches Museum der Stadt Köln, 1998
[Πατήστε
πάνω στις φωτογραφίες να τις δείτε σε
καλύτερη ανάλυση]
1η
φωτογραφία: Πύλινη ανάγλυφη αναθηματική
πλάκα από τους Επιζεφύριους
Λοκρούς στην Κάτω Ιταλία, γνωστή
ως περιοχή της
Μεγάλης Ελλάδας, όπου απεικονίζονται
ενθρονισμένοι οι
θεοί του Κάτω κόσμου, ¶δης και Περσεφόνη.
Τέτοιες πλάκες έχουν βρεθεί σε μεγάλο
αριθμό και συχνά παριστάνουν θέματα που
σχετίζονται με χθόνιες θεότητες, 470 – 460 π.Χ. Μουσείο
Nazionale
Reggio
di
Calabria
και έκθεση στην Κολωνία, Απρίλιος 2002
2η
φωτογραφία: Μία
κοπέλα προσφέρει σε
μία ενθρονισμένη – Περσεφόνη; - μία σφαίρα
ως σύμβολο του αποχαιρετισμού
από την παιδική ηλικία
προ του γάμου της
3η
φωτογραφία: Η απαγωγή της Περσεφόνης. 0
νεαρός απαγωγέας αρπάζει
την θεά, που κρατάει στο δεξί της χέρι
έναν κόκορα.
nalbantis@debitel.net
