Έκπληκτος ο Ελληνισμός διαπιστώνει στο Σκοπιανό ζήτημα τη δουλοπρέπεια και την αβουλία μιας ακόμη ελληνικής κυβέρνησης ενώπιον των κελευσμάτων των «μεγάλων δυνάμεων». Είναι αδύνατον να αντιληφθεί ο Έλληνας πολίτης, πώς είναι δυνατόν, ολόκληρη Ελλάδα, το ισχυρότερο οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά κράτος των Βαλκανίων, να γίνεται έρμαιο μιας χούφτας, στην κυριολεξία, ανθρώπων, που αποφάσισαν να σφετεριστούν μέρος της ελληνικής εθνικής ταυτότητας, για να φτιάξουν δική τους εθνική ταυτότητα, δια του ονόματος της Μακεδονίας. Διότι εκεί συμπυκνώνεται ακριβώς το πρόβλημα: Στο ότι η «συνταγματική ονομασία» του κράτους αυτού ως «Μακεδονίας» σημαίνει σφετερισμό μέρους της ελληνικής εθνικής ταυτότητας. Δεν είναι αθώα, ούτε απλώς γεωγραφική η χρήση της ιστορικής αυτής ελληνικής ονομασίας.
Ορθή και δίκαιη η ελληνική θέση περί μη χρήσης του ονόματος «Μακεδονία» από τα Σκόπια
Δυστυχώς, η Ελλάδα δεν έχει πετύχει μέχρι στιγμής να πείσει γιατί είναι ορθή η αρχική (και εθνικά μόνη αποδεκτή) ελληνική θέση περί πλήρους απαγόρευσης χρήσης του ονόματος «Μακεδονία» από τα Σκόπια. Το πρόβλημα είναι ότι υπάρχουν και ορισμένοι συμπατριώτες μας που δεν έχουν πεισθεί για το ορθό της ελληνικής θέσης. Η ορθότητα της θέσης αυτής αποδεικνύεται, όμως, πλήρως, εάν παραλληλισθεί ο σφετερισμός του ονόματος με το σφετερισμό ονόματος στις ιδιωτικές σχέσεις.
Η χρήση ενός ονόματος στις ιδιωτικές σχέσεις, όταν πλήττεται το όνομα άλλου, είναι απαγορευμένη και παράνομη. Ας λάβουμε ως παράδειγμα τις γνωστές σοκολάτες Lacta: Δεν είναι δικαίωμα κανενός να παραγάγει σοκολάτες Lacta, εκτός από την ίδια την εταιρία που δημιούργησε το συγκεκριμένο όνομα σοκολάτας, με συγκεκριμένη γεύση και συγκεκριμένες ιδιότητες. Η εταιρία που παράγει τις σοκολάτες Lacta, έχει το δικαίωμα να απαγορεύσει τη χρήση αυτού του ονόματος από τρίτους, μη δικαιούχους. Τούτο είναι εύλογο, διότι ο τρίτος μπορεί να κάνει σημαντική ζημιά στην εταιρία που δημιούργησε τη μάρκα Lacta, πουλώντας σοκολάτες άλλες από αυτές που παράγει αυτή η εταιρία, η οποία προέβη σε μεγάλες επενδύσεις, χρόνια διαφήμισης, παρουσίας στην αγορά κλπ., προκειμένου να δημιουργήσει τη συγκεκριμένη μάρκα. Δεν μπορεί ο καθένας να οικειοποιηθεί αυτό το όνομα επειδή απλώς έτσι θέλει. Ούτε έχει σημασία αν είναι «μικρός» και δεν συνιστά απειλή για τη μεγάλη εταιρία στην οποία ανήκει η Lacta. Στην αρχή θα επιδιώξει να κυκλοφορεί τη σοκολάτα του παράλληλα με την κανονική Lacta και στη συνέχεια, εάν ο σφετεριστής του ονόματος είναι αρκούντως θρασύς και η εταιρία-ιδιοκτήτης του ονόματος δεν επιδείξει τις αναγκαίες αντιστάσεις, θα επιδιώξει να εκτοπίσει την κανονική Lacta και να οικειοποιηθεί πλήρως το όνομα και την αξία που αυτό έχει δημιουργήσει.
Σε κρατικό επίπεδο, αυτό που έκαναν τα Σκόπια με το να ονομάσουν το κράτος τους «Μακεδονία» και το έθνος τους «Μακεδονικό» δεν είναι, στην πράξη, πολύ συνηθισμένο. Είναι όμως το ίδιο ακριβώς με το να ονομάζει κάποιος τις σοκολάτες του ως Lacta, χωρίς να είναι ο ίδιος δικαιούχος. Και όπως ο ιδιώτης έχει το αυτονόητο δικαίωμα να προστατέψει το όνομα που ο ίδιος δημιούργησε, έτσι και ο Ελληνισμός έχει το εξίσου αυτονόητο δικαίωμα να προστατέψει την εθνική και πολιτισμική του ταυτότητα, για την ακρίβεια, το μέρος αυτής που συνδέεται με τη Μακεδονία, τοπικό υποσύνολο του Ελληνισμού με χαρακτήρα ιστορικά και εθνικά αποκλειστικά ελληνικό. Δεν είναι, συνεπώς, ορθό, αυτό που λέγεται στο εσωτερικό και στο εξωτερικό της χώρας ότι τα Σκόπια έχουν το δικαίωμα να επιλέξουν χωρίς περιορισμούς την ονομασία τους.
Αντιτείνουν, όμως, διάφοροι καλοθελητές, ότι και οι Σκοπιανοί κατέχουν μέρος της ιστορικής Μακεδονίας και, συνεπώς, δικαιούνται «και αυτοί» να χρησιμοποιούν το όνομα της Μακεδονίας. Και, στο κάτω κάτω, λέγουν οι εγχώριοι υποστηρικτές της υποχωρητικότητας, πώς θα διεκδικήσουμε, πως θα επιβάλουμε στα Σκόπια τη μη χρήση του ονόματος Μακεδονία στο Σύνταγμά τους; Πώς θα τους αναγκάσουμε να αλλάξουν όνομα; Πρόκειται όμως για επιχειρήματα απολύτως εσφαλμένα.
Ως προς το πρώτο επιχείρημα: Οι Σκοπιανοί δεν κατέχουν γεωγραφικά παρά μικρό μόνον τμήμα της ιστορικής Μακεδονίας, στη νότια συνοριακή γραμμή της χώρας τους, που αντιστοιχεί περίπου στο ένα δέκατο της ιστορικής Μακεδονίας. Το τμήμα αυτό της Μακεδονίας ιστορικά και πολιτισμικά υπήρξε επίσης ελληνικό και αφελληνίστηκε κατά τη διαδικασία μετακίνησης και αλλαγής συνείδησης πληθυσμών που σημειώθηκε μετά τους Βαλκανικούς πολέμους. Η εδαφική πρόσκτηση του μικρού αυτού τμήματος της ιστορικής Μακεδονίας, πάντως, κανένα απολύτως δικαίωμα δεν δίδει στα Σκόπια να διεκδικούν αυτό που εθνικά και πολιτισμικά είναι «μακεδονικό». Πολιτισμικά και εθνικά, το μακεδονικό είναι ελληνικό. Τελεία. Δεν έχει καμία σχέση με τα Σκόπια. Και τα Σκόπια δεν επιμένουν μόνον στη χρήση του ονόματος Μακεδονία και μακεδονικός για τη χώρα τους και το έθνος τους. Πράττουν αυτό οικειοποιούμενα ταυτόχρονα τα μακεδονικά στοιχεία της ελληνικής ταυτότητας. Κλέβοντας, δηλαδή, ένα μέρος της ελληνικής ταυτότητας και λέγοντας ότι η ταυτότητα αυτή είναι δήθεν δική τους. Η εθνική και πολιτισμική αυτή κλοπή είναι ο λόγος για τον οποίο το επιχείρημα «όλοι Μακεδονία κατέχουμε» είναι εσφαλμένο.
Το δεύτερο επιχείρημα (ορθότερα: ομάδα επιχειρημάτων) του «πώς θα το επιβάλουμε» αυτό που «εμείς θέλουμε» στα Σκόπια, είναι όχι απλώς εσφαλμένο, αλλά και παράλογο, από οποιαδήποτε οπτική και αν εξετασθεί. Καταρχάς, δεν πρόκειται για αυτό που απλώς «εμείς θέλουμε». Πρόκειται για αυτό που, όπως εξηγήθηκε ανωτέρω με βάση το παράδειγμα της σοκολάτας Lacta, είναι το σωστό και το δίκαιο. Δεύτερον, το τι είναι το σωστό και το δίκαιο είναι ένα ζήτημα και το τι μέσα έχεις για να εφαρμόσεις το σωστό και το δίκαιο είναι δεύτερο ζήτημα. Έστω π.χ., ότι ο σφετεριστής των σοκολατών Lacta έχει εγκαταστήσει το εργαστήριο παραγωγής του προϊόντος του σε μια αφρικανική χώρα, στην οποία οι θεσμοί δεν πολυλειτουργούν, εισάγει τις σοκολάτες του στην Ελλάδα δια λαθρεμπορικών οδών και τις πωλεί με πλανόδιους μικροπωλητές μαζί με πειρατικά DVD. Η δυνατότητα της δικαιούχου εταιρίας να επιβάλει τη μη χρήση του ονόματος Lacta είναι, στο παράδειγμά μας, περιορισμένη. Αυτό δεν σημαίνει ότι υποχρεούται να αποδεχθεί ή να ανεχθεί τη χρήση του ονόματος Lacta από μη δικαιούχους. Σημαίνει απλώς ότι αποτυγχάνει, πρακτικά, στην προσπάθειά της για επιβολή του δικαίου. Υποχρεούται απέναντι στον εαυτό της, όμως, αν θέλει να συνεχίσει να πουλάει μόνη αυτή σοκολάτες Lacta, χωρίς να καταστραφεί, μακροπρόθεσμα, η δυνατότητά της αυτή, να συνεχίσει να προσπαθεί να απαγορεύσει στον σφετεριστή τη χρήση του ονόματος Lacta, έως ότου τα καταφέρει.
Συνεπώς, άλλο το σωστό και το δίκαιο (η μη χρήση στο Σύνταγμά τους του ονόματος «Μακεδονία») και άλλο το πώς θα το επιβάλλουμε. Συμφωνούμε ότι δεν δικαιούνται. Ο Ελληνισμός, με μεμονωμένες μόνον εξαιρέσεις, είναι σύμφωνος σε αυτή τη διαπίστωση. Πρέπει όμως να παρατήσουμε την προσπάθεια επειδή δεν έχουμε (δήθεν) τα μέσα να το επιβάλουμε; Και έτσι να ήταν δεν θα έπρεπε να παρατήσουμε την προσπάθεια. Πολλώ δε μάλλον που μέσα επιβολής της ελληνικής βούλησης, του ελληνικού δικαιώματος για μη χρήση του εθνικά ελληνικού ονόματος Μακεδονία υπάρχουν.
Το πρόβλημα της έλλειψης διεθνούς δικαίου για το ζήτημα των Σκοπίων
Όσο ορθή και δίκαιη είναι η ελληνική θέση, άλλο τόσο δυσκολεύει, εντούτοις, την Ελλάδα το γεγονός ότι ο σφετερισμός που διαπράττουν τα Σκόπια δεν είναι καθόλου συνηθισμένος σε διεθνές επίπεδο, σε αντίθεση με το ιδιωτικό επίπεδο (σοκολάτες Lacta), όπου ο σφετερισμός αποτελεί συνηθισμένη αθέμιτη πρακτική ορισμένων επιχειρήσεων.
Έτσι, στην περίπτωση των Σκοπίων δεν υπάρχουν διεθνή Δικαστήρια για να κρίνουν και να επιβάλουν το σωστό και το δίκαιο, όπως υπάρχουν στο ιδιωτικό δίκαιο. Τα πράγματα μάλιστα στον τομέα αυτόν της επιβολής της ελληνικής ορθής και δίκαιης θέσης είναι χειρότερα από την απλή έλλειψη αποτελεσματικών μηχανισμών επιβολής: Δεν υπάρχουν καν διαμορφωμένοι κανόνες γραπτού ή εθιμικού δικαίου που να κατοχυρώνουν το δικαίωμα μιας χώρας να απαγορεύει σε μια άλλη τη χρήση ενός ονόματος, όταν αυτό αποτελεί σφετερισμό μέρους της εθνικής της ταυτότητας. Υπάρχει βέβαια το προηγούμενο της ηπειρωτικής Κίνας, που απαγόρευσε, εμπράκτως, στην Ταϊβάν να χρησιμοποιεί το όνομα «Δημοκρατία της Κίνας». Το προηγούμενο αυτό, όμως, όσο και αν δείχνει ότι διαχρονικά η στάση της Ελλάδας (αυτή, τέλος πάντως, που θα έπρεπε να έχει) έναντι των Σκοπίων είναι ορθή, είναι νομικώς υπερβολικά επισφαλές, ώστε να μην μπορεί να εμπιστευτεί η Ελλάδα το όνομα της Μακεδονίας σε μια διεθνή έννομη τάξη που ούτε διαμορφωμένους κανόνες για την προστασία εθνικών ονομάτων διαθέτει, ούτε αποτελεσματικά όργανα απονομής δικαιοσύνης. Τούτο πολύ περισσότερο, όταν η ίδια η απονομή δικαιοσύνης στο διεθνές δίκαιο, όσο υπάρχει, δεν είναι απαλλαγμένη από πολιτικές σκοπιμότητες.
Με άλλα λόγια, η ανυπαρξία κανόνων δικαίου στην περίπτωση των Σκοπίων, σημαίνει ότι το ορθό και το δίκαιο, που είναι η μη χρήση από τη χώρα αυτή του ελληνικού εθνικού προσδιορισμού Μακεδονία και μακεδονικός, δεν έχει λάβει νομική υπόσταση. Διότι, για να λάβει νομική υπόσταση το ελληνικό δίκιο, πρέπει να ακολουθηθεί τουλάχιστον μία από τις δύο οδούς δημιουργίας κανόνων δικαίου που προβλέπει το ίδιο το διεθνές δίκαιο: η σύναψη διεθνούς συνθήκης ή η δημιουργία εθιμικού κανόνα. Η πρώτη αποκλείεται χωρίς τη συναίνεση των Σκοπίων ή, σε περίπτωση έλλειψης αυτής, χωρίς τη συναίνεση της υπόλοιπης διεθνούς κοινότητας (βλ. περίπτωση Κίνας), ενώ η δεύτερη απαιτεί ομοιόμορφη και σταθερή πρακτική που απαιτεί επαναλαμβανόμενες όμοιες περιπτώσεις, πράγμα που επίσης δεν είναι εφικτό, διότι, όπως προαναφέρθηκε, η περίπτωση των Σκοπίων, ήτοι, η περίπτωση σφετερισμού της εθνικής ταυτότητας άλλου κράτους, είναι μάλλον μοναδική στα παγκόσμια χρονικά.
Τι μπορούμε να κάνουμε λοιπόν για να επιβάλουμε την ορθή και δίκαιο θέση μας περί μη χρήσης του ονόματος Μακεδονία στο σύνταγμα των Σκοπίων; Αφού δεν μπορούμε να κινηθούμε δικαστικώς, όπως θα έπραττε η δικαιούχος εταιρία της μάρκας σοκολατών Lacta, αφού δηλαδή το διεθνές δικαιικό σύστημα μας αφήνει λίγο ως πολύ απροστάτευτους, απομένουν τα υπόλοιπα μέσα που προβλέπει το διεθνές δίκαιο. Σε παλαιότερες εποχές θα δικαιούμασταν και θα υποχρεούμασταν να κηρύξουμε τον πόλεμο στο κράτος αυτό, για να προστατευθούμε από το σφετερισμό. Ήδη από την εποχή της Κοινωνίας των Εθνών (1919) και, το αργότερο, από την εποχή της έγκρισης της Καταστατικής Χάρτας του Ο.Η.Ε., ο πόλεμος θεωρείται καταρχήν παράνομο και πολιτικά μη αποδεκτό μέσο άσκησης πολιτικής. Νόμιμα και πολιτικά αποδεκτά καταρχήν, είναι τα μέσα άσκησης διπλωματικής και πολιτικής πίεσης προς τη χώρα που πλήττει τα δικαιώματά μας. Ένα από αυτά είναι το περίφημο βέτο ένταξης σε διεθνούς οργανισμούς. Ένα άλλο, του οποίου κάναμε χρήση μόλις το 1994, είναι το οικονομικό εμπάργκο.
Με λίγες λέξεις, μέσα επιβολής της ελληνικής θέσης υπάρχουν. Δεν είναι του παρόντος να εξηγηθεί ποια άλλα μέσα διαθέτουμε για την επιβολή της θέσης μας, όμως η ουσία είναι μία και δεν μεταβάλλεται: το δικαίωμά μας για τη μη χρήση του ονόματος είναι υπαρκτό, το ίδιο και οι δυνατότητες επιβολής του δικαιώματός μας. Το ότι δεν έχουμε καταφέρει, κυρίως από δική μας αμέλεια και υποχωρητικότητα (με απαρχή την άφρονα πολιτική Μητσοτάκη το 1992-93), να επιβάλουμε το δικαίωμά μας για εθνική αποκλειστικότητα επί του ονόματος «Μακεδονία», δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι πρέπει να το απεμπολήσουμε! Αντιθέτως, πρέπει να πολλαπλασιάσουμε τις προσπάθειές μας να επιβάλουμε το δικαίωμά μας και να ανακτήσουμε το χαμένο έδαφος.
Αποδοχή σύνθετης ονομασίας;
Πολύς λόγος γίνεται για την σύνθετης ονομασίας, την οποία το ελληνικό κράτος (όχι όμως η συνείδηση του Ελληνισμού) έχει ήδη αποδεχθεί, δια της Υπουργού Εξωτερικών, κας. Ντόρας Μπακογιάννη, θυγατρός Μητσοτάκη. Ο Ελληνισμός προβληματίζεται έντονα για το αν είναι ορθή η αποδοχή σύνθετης ονομασίας. Ας μου επιτραπεί για το ζήτημα αυτό να εκφράσω τις ακόλουθες σκέψεις.
Αν η χρήση του όρου «Μακεδονία» ήταν ξεκάθαρο ότι δεν σφετερίζεται την εθνικά ελληνική μακεδονική ταυτότητα, αν ήταν ξεκάθαρο ότι έχουμε να κάνουμε στα βόρεια σύνορά μας με έθνος, π.χ., Σλαβομακεδόνων και όχι Μακεδόνων, θα μπορούσαμε ίσως να δεχθούμε και σύνθετη ονομασία για το κράτος αυτό. Η καλύτερη επιλογή θα ήταν, από τη στιγμή που η ύπαρξη της ισχυρής αλβανικής κοινότητας κάνει αποδεκτό το «Σλαβομακεδονία», το «Νέα Μακεδονία», διότι παραδοσιακά στο διεθνές στερέωμα το «Νέα» προσδιορίζει διαφορετικές εθνικά περιοχές από τις αρχικές, όπως π.χ. η Νέα Υόρκη και η Νέα Ζηλανδία.
Όσο όμως δεν είναι διευκρινισμένο το τι ακριβώς εννοούν οι Σκοπιανοί με τη χρήση του όρου «Μακεδονία» ή παραγώγου στο Σύνταγμά τους, τότε η απόλυτη απαγόρευση της χρήσης του όρου Μακεδονία στο όνομα της χώρας αποτελεί τη μόνη αποδεκτή λύση για την Ελλάδα. Και η λύση αυτή πρέπει να συνεχίσει να επιδιώκεται, όχι μόνον σε επίπεδο διεθνούς χρήσης, αλλά και σε επίπεδο εκπαίδευσης των νεώτερων γενιών Σκοπιανόπουλων, η εθνική ταυτότητα των οποίων θα πρέπει να περιοριστεί μόνο στο θεμιτό της και μη σφετερισμένο της κομμάτι, ήτοι, στα στοιχεία της εκείνα που δεν έχουν σχέση με τον Ελληνισμό.
Η ιδανική λύση θα ήταν το κράτος αυτό να ονομαστεί «Δημοκρατία των Σκοπίων» και να διευκρινιστεί στο σύνταγμά τους ότι οι εθνικές του κοινότητες είναι οι Σλαβομακεδόνες και οι Αλβανοί. Η εθνική ονομασία Σλαβομακεδόνες για τους Σλάβους κατοίκους της χώρας αυτής θα πρέπει, σε μια τέτοια ιδανική λύση, να ενσωματώνεται, εκτός από το Σύνταγμα της χώρας, και σε διεθνή συνθήκη με την Ελλάδα, η οποία θα δεσμεύει τα Σκόπια ασχέτως μελλοντικών συνταγματικών μεταβολών.
Πολλοί Έλληνες συμπολίτες μας πιστεύουν καλοπροαίρετα ότι η λύση αυτή είναι «χαμένη». Πρόκειται για ένα ακόμη μέγα σφάλμα. Η ίδια η σκοπιανή επιμονή αποδεικνύει ότι όποιος επιμένει καταφέρνει να κυλάει ο χρόνος υπέρ αυτού. Ο χρόνος κυλάει εναντίον εκείνου που κάθε φορά υποχωρεί και περισσότερο. Από τη «διπλή ονομασία» του Σεπτεμβρίου 1992 που ο ίδιος ο τότε Έλληνας πρωθυπουργός Μητσοτάκης πρότεινε, στην προσωρινή ονομασία F.Y.R.O.M. που ο ίδιος επέβαλε στον Ελληνισμό το 1993, μέχρι την αποδοχή της σύνθετης ονομασίας και, ήδη, την πλήρη αποδοχή του σκέτου «Μακεδονία» ως συνταγματικού ονόματος των Σκοπίων, ο ελληνικός υποχωρητισμός είναι βέβαιο ότι θα μας φέρει στην πλήρη αποδοχή τετελεσμένων εις βάρος της ελληνικής εθνικής ταυτότητας.
Το σκοπιανό θράσος καθιστά την αποδοχή της σύνθετης ονομασίας λύση που ενέχει μελλοντικούς κινδύνους «παρεξήγησης» του γεωγραφικού προσδιορισμού «Μακεδονία» στη σύνθετη ονομασία τους. Συνεπώς, η μόνη ασφαλής για τον Ελληνισμό λύση, με δεδομένο το Σκοπιανό θράσος, είναι η πλήρης απαγόρευση του όρου «Μακεδονία» για το κράτος αυτό.
Η έμμεση αποδοχή των σκοπιανών διεκδικήσεων δια της αποδοχής του ονόματος «Μακεδονία», ακόμη και σε σύνθετη ονομασία, θα αποτελέσει με βεβαιότητα την απαρχή μιας ακόμη συρρικνώσεως του Ελληνισμού. Θα πρόκειται για το ίδιο μέγα σφάλμα, όπως όταν αποδεχθήκαμε διαχωρισμό του «κυπριακού» από το «ελληνικό». Στην πραγματικότητα, η Μακεδονία βιώνει αυτή τη στιγμή μια δικιά της «Ζυρίχη-Λονδίνο». Αλίμονο στις επόμενες γενιές Μακεδόνων Ελλήνων...
Αντί επιλόγου: Εξήγηση της απαράδεκτης ελληνικής στάσης
Δεν είναι δυσεξήγητη ιστορικά αυτή η ακατανόητη, για τη μεγάλη πλειονότητα του ελληνικού λαού, υποχωρητική στάση της ελληνικής κυβέρνησης στο Σκοπιανό. Το έργο το έχουμε ξαναδεί πολλές φορές στο παρελθόν, ήδη από συστάσεως του ελληνικού κράτους. Όλες οι εκφάνσεις της νεώτερης ιστορικής εθνικής μας διαδρομής έγιναν κατ επιταγή των ξένων δυνάμεων. Το 1827 οι «μεγάλες δυνάμεις» διέταξαν καταρχάς ελληνικό κράτος στην Πελοπόννησο. το 1830 διέταξαν ελληνικό κράτος και στη Στερεά. Το 1863 διέταξαν Επτάνησα, το 1881 Θεσσαλία. Το 1912-13 δέχτηκαν με κάποια ανακούφιση Μακεδονία και Ήπειρο, έναντι του φιλορωσικού πανσλαβισμού, διέταξαν όμως να αποδοθεί η ελληνική Βόρειος Ήπειρος στη νεότευκτη Αλβανία. Το 1919 διέταξαν Δυτική Θράκη, το 1920 Ανατολική Θράκη και, με βαριά καρδιά, ολίγη Μικρασία. Το 1923, αφού πρώτα μεθόδευσαν απώλεια της Μικρασίας, διέταξαν απόδοση της Ανατολικής Θράκης, αίτημα που ο καλούμενος σήμερα «εθνάρχης» Ελευθέριος Βενιζέλος ικανοποίησε χωρίς δεύτερη σκέψη και χωρίς να ρίξει ούτε μια τουφεκιά, προσφυγοποιώντας εκατοντάδες χιλιάδες γηγενείς Έλληνες Θράκες. Το 1947 διέταξαν Δωδεκάνησα, μη μπορώντας να κάνουν αλλιώς, αλλά διέταξαν επίσης η Βόρειος Ήπειρος να παραμείνει στην Αλβανία. Το 1959-60 διέταξαν «εγγυημένη ανεξαρτησία» στην Κύπρο, με επεμβατικά δικαιώματα υπέρ μιας εγκληματικής Τουρκίας. Το 1974 διέταξαν ακρωτηριασμό της Κύπρου και το 2004 επέκταση της Τουρκοκρατίας σε όλο το νησί με το αυτοκτονικό Σχέδιο Ανάν. Ήταν η μόνη φορά που δεν πέρασε το δικό τους, μια που έκαναν το σφάλμα να ρωτήσουν και το λαό. Ήδη όμως ετοιμάζονται να επανέλθουν.
Έτσι και στην περίπτωση της Μακεδονίας, οι μεγάλες δυνάμεις διατάσσουν ελληνική υποχώρηση και η ελληνική κυβέρνηση σπεύδει, δουλοπρεπέστατα, να συνταχθεί με τη βούληση των μεγάλων δυνάμεων, αγνοώντας, όχι μόνον τη βούληση του ελληνικού λαού, αλλά και τη στοιχειώδη υποχρέωση της κάθε κυβέρνησης να υπερασπίζεται τα συμφέροντα του κράτους που διοικεί. Ενός κράτους κατ όνομα, μόνον, όπως φαίνεται, ελληνικού, που είναι τελικά ταγμένο στην εξυπηρέτηση ξένων και όχι ελληνικών συμφερόντων. Και που προσπαθεί να επιβάλει τα ξένα αυτά συμφέροντα εις βάρος των ελληνικών συμφερόντων. Έκπληκτοι, λοιπόν, βλέπουμε την ελληνική κυβέρνηση, αλλά και την ελληνική αντιπολίτευση, να έχει στην ουσία αποδεχθεί το συνταγματικό όνομα των Σκοπίων να είναι «Μακεδονία», χωρίς καθόλου να προσπαθήσει για το αντίθετο.
Είμαστε άραγε υποχρεωμένοι να το αποδεχθούμε; Μας εκπροσωπεί μια τέτοια κυβέρνηση; Το ζήτημα είναι ότι, όσο και αν ουδείς αισθάνεται ότι τον εκπροσωπεί η υποταγμένη στους ξένους ελληνική πολιτική τάξη, εάν η πολιτική αυτή τάξη αποφασίσει (με εξαίρεση την υποκριτική αντίσταση του ΛΑ.Ο.Σ.), να απεμπολήσει το όνομα της Μακεδονίας, το όνομα της Μακεδονίας και, μαζί του, η ελληνική εθνική ταυτότητα της Μακεδονίας θα απεμποληθεί. Μαζί με την απεμπόληση της μακεδονικής ταυτότητας, θα αρχίσουν σταδιακά και οι εδαφικές και πολιτισμικές διεκδικήσεις. Το όνομα θα είναι μόνον η αρχή, αλλά μια αρχή που εκ των υστέρων δεν θα μπορούμε να αναιρέσουμε. Θα έχουμε βάλει το σκαντζόχοιρο στη φωλιά του λαγού. Αργά ή γρήγορα, εάν μείνει ο σκαντζόχοιρος στη φωλιά του λαγού, είναι βέβαιο ότι ο σκαντζόχοιρος θα πετάξει το λαγό έξω.
Το τι πρέπει να κάνουμε σε σχέση με την ελληνική πολιτική τάξη, που λειτουργεί πλέον ξεκάθαρα ως τοποτηρητής των ξένων συμφερόντων έναντι του Ελληνισμού, ακόμη και αντίθετα προς τα συμφέροντα του Ελληνισμού, δεν αποτελεί αντικείμενο του παρόντος σημειώματος. Ωστόσο η ουσία είναι και παραμένει μία: Πρέπει με κάθε τρόπο να αντισταθούμε στη χρήση του όρου «Μακεδονία» εντός του συντάγματος των Σκοπίων. Η αντίσταση αυτή επιβάλλεται όχι μόνον έναντι του ανιστόρητου κυρίου Νίμιτς, που δεν θέλει να γνωρίζει ότι η εθνική ταυτότητα ο,τιδήποτε μακεδονικού είναι ελληνική και μόνον ελληνική, αλλά κυρίως έναντι της ελληνικής πολιτικής τάξης. Η οποία καλείται να αναλογισθεί ότι είναι υποχρεωμένη έναντι του λαού που θέλει να διοικεί ότι υποχρεούται να προστατέψει το όνομα της Μακεδονίας, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που σοκολάτες Lacta δικαιούται να παράγει μόνον η δικαιούχος εταιρία. Αν ήμασταν μέτοχοι της δικαιούχου εταιρίας και δεν ασκούσε το Δ.Σ. της εταιρίας τα δικαιώματα της εταιρίας, θα αλλάζαμε το Δ.Σ. Τώρα, που δεν φαίνεται να μπορούμε να τοποθετήσουμε ένα Δ.Σ. για τον Ελληνισμό με διαφορετική θέση και πολιτική έναντι των Σκοπίων, τι μπορούμε, άραγε, να κάνουμε, τη στιγμή που οι πολιτικοί μας τα ξεπουλούν όλα για να συνεχίσουν να λυμαίνονται ανενόχλητοι τον εθνικό πλούτο, για όσο αυτός ακόμη θα υπάρχει;
Το μόνο που φαίνεται να μπορούμε να κάνουμε, είναι προσευχή στον Ύψιστο, για να μας προστατέψει Αυτός, αφού το δουλοπρεπέστατο ελλαδικό κράτος αδυνατεί να το πράξει.
