Θέλουν οι Τουρκοκύπριοι πετρέλαια; Να επιστρέψουν στη Ζυρίχη-Λονδίνο Γεώργιος Ι. Μάτσος Δ.Ν., Δικηγόρος Αντίβαρο, Σεπτέμβριος 2007 Η τουρκική βουλιμία για τα κυπριακά πετρέλαια και εκπλήσσει και δεν εκπλήσσει ταυτόχρονα. Εκπλήσσει, γιατί η Τουρκία κανένα στοιχειωδώς αξιοπρεπές επιχείρημα δεν μπορεί να αντιτάξει για τη διεκδίκηση των κυπριακών πετρελαίων. Πρόκειται για καθαρή πειρατεία, για καθαρή απόπειρα ληστείας, που εκπλήσσει για το θράσος της. Φθάνει μάλιστα στο σημείο να ομιλεί η Τουρκία για δήθεν δικαιώματα των Τουρκοκυπρίων στα πετρέλαια, τη στιγμή που έχει απεμπολήσει τη συμμετοχή των Τουρκοκυπρίων στην Κυπριακή Δημοκρατία. Από την άλλη, η ευθεία αυτή απόπειρα κλοπής καθόλου δεν πρέπει να εκπλήσσει όποιον έχει παρακολουθήσει την εν γένει συμπεριφορά της Τουρκίας έναντι του Ελληνισμού και ειδικότερα του κυπριακού Ελληνισμού. Γίνονται φανεροί οι στόχοι της Τουρκικής πολιτικής για κυριαρχία στο Βορρά και συγκυριαρχία στο Νότο. Θεωρεί δεδομένη τη μελλοντική συγκυριαρχία στο Νότο και για αυτό θεωρεί δεδομένο ότι δεν έχει το δικαίωμα να επωφεληθεί μόνος ο Ελληνισμός (στο πλαίσιο της διεθνώς ανεγνωρισμένης Κυπριακής Δημοκρατίας, που η ίδια η Τουρκία αποκήρυξε) από τα πετρέλαια των νοτίων θαλασσών της νήσου. Οι ενέργειες των Τούρκων δεν είναι τίποτε περισσότερο παρά απότοκες των ανόητων έως παρανοϊκών υποχωρήσεων του Ελληνισμού απέναντι στον τουρκοβρετανικό παράγοντα. Ξεκινώντας από τις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου για εγγυημένη ανεξαρτησία και επεμβατικά δικαιώματα των «εγγυητριών δυνάμεων», περνώντας μέσα από την εξωφενική και άνευ ανταλλάγματος απόσυρση της ελληνικής Μεραρχίας, την ασύλληπτη εθνικά άρνηση απόκρουσης της εισβολής του Ιουλίου 1974 και καταλήγοντας στην παρανοϊκή αποδοχή της «διπεριφερειακής» ομοσπονδίας ως βάσης για διαπραγμάτευση, άνευ ουδενός ανταλλάγματος, ο Ελληνισμός έχει, δια της αποδοχής του σχεδίου Ανάν από την πλειονότητα της πολιτικής ηγεσίας του, πείσει πλέον την Τουρκία ότι είναι δεδομένα τα επεμβατικά της δικαιώματα στο σύνολο της νήσου. Τίποτε συνεπώς, ούτε η στοιχειώδης λογική, δεν μπορεί να εμποδίσει την Τουρκία από το να δρα και να συμπεριφέρεται ως κράτος-ληστής. Αν όμως η Τουρκία επιμένει για δήθεν «δικαιώματα των Τουρκοκυπρίων» στα πετρέλαια του νοτίως της Κύπρου περιοχής της Μεσογείου, θα πρέπει να της υπενθυμισθεί ότι βάση για τα όποια δικαιώματα των Τουρκοκυπρίων αποτελούν μόνον οι συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου, με τις οποίες ιδρύθηκε η Κυπριακή Δημοκρατία. Οι Τουρκοκύπριοι έχουν τότε μόνον δικαιώματα στα κυπριακά πετρέλαια, παρά μόνον αν συμμετέχουν στην Κυπριακή Δημοκρατία. Γιατί λοιπόν ο Ελληνισμός δεν πετά στα μούτρα της Τουρκίας το τόσο απλό και τόσο αποτελεσματικό πολιτικά επιχείρημα; Θέλετε πετρέλαια για τους Τουρκοκύπριους; Ας επιστρέψουμε στη Ζυρίχη-Λονδίνο. Η απάντηση γιατί ο Ελληνισμός δεν αξιοποιεί το επιχείρημα αυτό πρέπει να αναζητηθεί στον εγκλωβισμό του στην αδιέξοδη οπτική της «διζωνικής-δικοινοτικής». Η επιστροφή στη Ζυρίχη-Λονδίνο (χωρίς βέβαια τα αποσταθεροποιητικά επεμβατικά δικαιώματα των «εγγυητριών δυνάμεων») αποτελεί πρόταση αυτονόητη μεν, αλλά αδιανόητη για την εγκλωβισμένη σε έναν αδιέξοδο και παρανοϊκό τρόπο σκέψης ηγεσία του Ελληνισμού σε Ελλάδα και Κύπρο. Τόσο η Κύπρος όσο και, κυρίως, η Ελλάδα, έχουν υπογείως και ασυναισθήτως αποδεχθεί τη Μεγάλη Βρετανία ως το διαχρονικό γεωπολιτικό κυρίαρχο του νησιού. Συνεπώς, οποιαδήποτε σκέψη η οποία θα οδηγούσε τα βρετανικά σχέδια σε ναυάγιο, απλώς αποκλείεται για την ηγεσία του Ελληνισμού. Και όμως, η πρόταση για επιστροφή στις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου χωρίς εγγυήσεις και επεμβατικά δικαιώματα (ούτως ή άλλως αναχρονιστικά και ολωσδιόλου αδιανόητα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο) είναι αυτή τη στιγμή η μόνη υγιής διαπραγματευτική βάση για τον Ελληνισμό: Η πλήρης επιστροφή στη διεθνή και συνταγματική νομιμότητα. Εάν ο Ελληνισμός κόπτεται για την τήρηση του διεθνούς δικαίου, θα πείσει μόνον εάν ζητήσει πλήρη επιστροφή στη Ζυρίχη-Λονδίνο, ζητώντας, παράλληλα, να καταργηθούν οι ούτως ή άλλως παράνομες και αποσταθεροποιητικές συνθήκες εγγυήσεως. Η ευκαιρία που του προσφέρει σήμερα η Τουρκία με τις εξωφρενικές αξιώσεις της επί των πετρελαίων είναι μοναδική. Δεν θα έχει τι να απαντήσει η Τουρκία. Αλλά ούτε και οι Βρετανοί δυνάστες της Κύπρου. Ας τολμήσει ο Πρόεδρος Παπαδόπουλος την πρόταση αυτή, η οποία, εάν γίνει σωστά και με μελετημένη διαχρονική συνέπεια (όχι σαν προεκλογικού τύπου πυροτέχνημα), μόνον οφέλη θα αποφέρει στον Ελληνισμό. Όχι ότι η Ζυρίχη-Λονδίνο είναι η καλύτερη δυνατή λύση του Κυπριακού, αλλά αυτή τη στιγμή είναι η μόνη αξιοπρεπής και ρεαλιστική διέξοδος για τον Ελληνισμό. Υπό τις σημερινές συνθήκες, αυτό που απετέλεσε προδοσία, πολιτική ήττα και αποτυχία το 1959, θα αποτελεί σήμερα αδιαμφισβήτητη επιτυχία, διότι θα πρόκειται για πλήρη άρση των συνεπειών της εισβολής. Στο σημερινό ευρωπαϊκό πλαίσιο, η τήρηση της συνταγματικής και διεθνούς νομιμότητας είναι πλέον πολύ πιο εύκολο να ζητηθεί, από ό,τι στο προ της εντάξεως στην Ε.Ε. στάδιο. Πρέπει να ξεφύγουμε από τον κατεστημένο τρόπο σκέψης στο Κυπριακό και να υπάρξει πλήρης επιδίωξη του συνόλου των νομίμων δικαιωμάτων του Ελληνισμού στο νησί. Τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή. Αντί να παρακαλάει ο Πρόεδρος τον Ταλάτ για συνάντηση, ας ζητήσει, με αφορμή τα πετρέλαια, επιστροφή σε Ζυρίχη-Λονδίνο. Αυτό το κείμενο είναι γραμμένο σε μονοτονικό. Διαβάστε την πολυτονική του έκδοση.