Κύπρος: Το ψευδοδίλημμα της ομοσπονδίας Γεώργιος Ι. Μάτσος Δ.Ν., Δικηγόρος Αντίβαρο, Σεπτέμβριος 2007 Είναι σχεδόν να διασκεδάζει κανείς με το περιεχόμενο της επίκαιρης προεκλογικής διαμάχης για τη «διζωνική» στην Κύπρο. Θα έρθουν, λέει, δεινά και καταστροφές, αν δεν πολεμήσουμε για λύση διζωνική. Ποιες, οι ίδιες που ήλθαν επειδή απορρίψαμε το σχέδιο Ανάν; Τι άλλο δηλαδή θα συμβεί στην Κύπρο; Η απάντηση είναι μία: τίποτα. Εδώ και τόσα χρόνια οι ʼγγλοι προσπαθούν να εγκαθιδρύσουν απευθείας εμπόριο. Απέτυχαν και θα αποτύχουν και στο μέλλον. Οι Τούρκοι αποζητούν μια μορφή αναγνώρισης για το ψευδοκράτος (συχνά μάλιστα με αμερικανική υποστήριξη). Απέτυχαν και θα αποτύχουν και στο μέλλον. ʼγγλοι, Αμερικανοί και διεθνείς οργανισμοί απειλούσαν με θεούς και δαίμονες, σε περίπτωση απόρριψης του σχεδίου Ανάν. Τι συνέβη; Τίποτα! Το χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί στην Κύπρο, έχει ήδη συμβεί. Η σημερινή ισορροπία του διεθνούς συστήματος, ατυχώς για τον Ελληνισμό, είναι η κατοχή του 37%. Παράλληλα, όμως, η ισορροπία αυτή αποτελεί αποτρεπτικό παράγοντα για να επεκτείνει την κατοχή η Τουρκία και σε άλλα μέρη της νήσου. Αν ο Ελληνισμός στην Κύπρο μπορεί πάθει κάτι ακόμη χειρότερο από αυτό που ζει σήμερα, αυτό θα είναι μόνον να υποταχθεί συλλογικά στον Αττίλα δια κάποιου σχεδίου Ανάν, το οποίο θα του στερεί τη δυνατότητα να έχει έστω και ακρωτηριασμένη συλλογική ελευθερία. Για αυτό και είναι αληθώς ανόητες οι κραυγές υπέρ της διζωνικής. Η πρόσφατη ιστορία του Κυπριακού δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα μεγάλο «ψάρωμα», κατά το κοινώς λεγόμενο, του Ελληνισμού. Ψάρωμα η Ζυρίχη-Λονδίνο, ψάρωμα του Ελληνισμού στην εισβολή, που μπορούσε να είχε αποκρουσθεί, ψάρωμα στην αποδοχή της διζωνικής-δικοινοτικής, ψάρωμα στο σχέδιο Ανάν. Ας αναλογισθούμε μόνον ότι το μοναδικό άμεσο αποτέλεσμα από την αποδοχή της διζωνικής ήταν η άρση του εμπάργκο πώλησης όπλων που είχε επιβάλει το Αμερικανικό Κογκρέσο κατά της Τουρκίας... Η Τουρκία πέτυχε, επίσης, την οριστική πολιτική νομιμοποίηση της κατοχής («είμαι στο έδαφος που αύριο θα γίνει κατά το μεγαλύτερο μέρος Τ/Κ κρατίδιο, πού το πρόβλημα;») και, κυρίως, να θέσει τις διαπραγματεύσεις σε μια διαπραγματευτική βάση εξ ορισμού διχοτομική. Ο Ελληνισμός τι πέτυχε; Να ακούσει το μεγάλο «μπράβο»! Μπράβο μας! Στο πλαίσιο αυτό, είναι πολύ ορθή η τοποθέτηση του κύπριου κυβερνητικού εκπροσώπου, Βασίλη Πάλμα: από πότε είναι λάβαρο του αγώνα η διζωνική; Η διζωνική, είναι αυτό που θέλει και επιδιώκει η άλλη πλευρά, όχι εμείς. Στην πραγματικότητα, η αποδοχή της διζωνικής (ή διπεριφερειακής, όπως θέλει ας την ονομάσει κανείς) είναι η πεμπτουσία της οριστικής πολιτικής ακύρωσης του οράματος για αυτό που λέμε, στα ελληνικά, απελευθέρωση των κατεχομένων. Είναι η οριστική ακύρωση της στρατιωτικής επιλογής και τώρα και στο μέλλον. Ποιον μπορεί να πείσει η Κύπρος για «εισβολή και κατοχή» όταν η ίδια αποδέχεται πολιτικά τα τετελεσμένα της κατοχής δια της διζωνικής ή όπως την λένε τέλος πάντων, δια της ομοσπονδίας, εν πάση περιπτώσει; Η ονομασία της ομοσπονδίας ως «διπεριφερειακής» είναι το τελευταίο φύλο συκής που έχει απομείνει στην πολιτική ηγεσία της Κύπρου (ή σε όποιο μέρος της σκέπτεται ακόμη στοιχειωδώς εθνικά). Διότι, βασικά, όταν η ανθρωπότητα ομιλεί για «ομοσπονδία», εννοεί ότι αυτή αποτελείται από κρατίδια με συνεχές έδαφος. Όλα τα άλλα είναι «να \'χαμε να λέγαμε». Έχει σημασία αν τα κρατίδια ονομάζονται «ζώνες» ή «περιφέρειες»; Στόχος του αγγλικού ιμπεριαλισμού ήταν από την αρχή και παραμένει μέχρι σήμερα η ακύρωση της δυνατότητας του Ελληνισμού να έχει τον γεωπολιτικό έλεγχο του νησιού. Με άλλα λόγια, η ακύρωση του δικαιώματος στην αυτοδιάθεση. Οι συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου έδωσαν στην Αγγλία τα νομικά μέσα για να το επιτύχει, δια της αντιπαράθεσης με τον τουρκικό παράγοντα. Ο Ελληνισμός αντιστάθηκε κάπως στην περίοδο 1964-1974, όμως τελικά παρέδωσε τα όπλα, πολύ εύκολα, από ό,τι αποδείχθηκε. Η παράδοση των όπλων εδραιώθηκε με την καταρχήν αποδοχή της ομοσπονδίας και θα ολοκληρωθεί όταν υπογραφεί κάποια «λύση» τύπου Ανάν. Λένε: «μα τι μπορούσαμε να κάνουμε; ήμασταν υποχρεωμένοι να την αποδεχθούμε τη διζωνική.» Αλλά ποιος, παρακαλώ, μας υποχρέωνε; Μπορούσαμε κάλλιστα να μην αποδεχθούμε τίποτα. Οι εχθροί του Ελληνισμού κραδαίνουν συνεχώς το «μαστίγιο» της οριστικής διχοτόμησης και το «καρότο» της επιστροφής ελαχίστων εδαφών και ελαχίστων προσφύγων, προκειμένου να αποδεχθούμε την οριστική ακύρωση της δυνατότητας του Ελληνισμού να ελέγξει, να «κάνει κουμάντο», έστω και στο 62% του νησιού. Γιατί σήμερα, ο Ελληνισμός όντως κάνει κουμάντο στο 62% του νησιού (όσο κάνει, με τέτοια ηγεσία). Ούτε και αυτός ο κουτσουρεμένος γεωπολιτικός έλεγχος αρέσει στους ʼγγλους δυνάστες του. Ο δρόμος για να το πετύχουν είναι η ομοσπονδία. Μια ομοσπονδία στην οποία θα ακυρώνεται το δικαίωμα της πλειοψηφίας στη διακυβέρνηση του τόπου. Όπως ακριβώς την προέβλεψε το σχέδιο Ανάν του κ. Κληρίδη. Όλα τα άλλα είναι απλώς το περιτύλιγμα. Το θέμα είναι δηλαδή τελικά να μην μπορούν να κυβερνούν τη νησί οι Έλληνες ως συλλογικότητα. Είτε ως τμήμα της Ελλάδας, είτε ως ανεξάρτητο κράτος. Αυτή είναι και η πεμπτουσία του Κυπριακού προβλήματος, η ακύρωση του γεωπολιτικού ελέγχου της νήσου από τη εθνική πλειονότητα των κατοίκων του και η παραμονή του στο γεωπολιτικό έλεγχο της Αγγλίας. Για αυτό και δεν ευνοούν οι ʼγγλοι τη διχοτόμηση. Επειδή, όμως, η επιζητούμενη από τους ʼγγλους ακύρωση του γεωπολιτικού ελέγχου από τον Ελληνισμό δεν συμβιβάζεται με τα κρατούντα στη διεθνή κοινωνία, ο μόνος δρόμος για να το επιτύχουν είναι με την υπογραφή του Ελληνισμού. ʼλλος δρόμος δεν υπάρχει. Για αυτό και, τελικά, δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα. Μόνον τους εαυτούς μας. Το τελευταίο ψάρωμα είναι οι κραυγές του τύπου «αν δεν θέλετε σχέδιο Ανάν, τότε να αποδεχθείτε λύση δύο κρατών». Από πού και ως πού όμως να δεχθεί ο Ελληνισμός τέτοια λύση; Όταν μάλιστα υπάρχει και η άλλη λύση, η αγωνιστική: Δεν αποδέχομαι ποτέ και τίποτε εις τον αιώνα και περιμένω πότε θα μπορέσω να πάρω πίσω όλα όσα είναι δικά μου και τα δικαιούμαι. Τελικά η μόνη διέξοδος στα αδιέξοδα είναι ο αγώνας. Για να διεκδικηθεί όμως αυτή η λύση πρέπει να απεγκλωβισθεί ο Ελληνισμός από το ψευδοδίλημμα της ομοσπονδίας. Δεν μπορεί να διεκδικούμε μόνοι μας τη διχοτόμηση, δεν μπορεί να βγάζουμε μόνοι μας τα μάτια μας. Τι κέρδισε ο Ελληνισμός από την αποδοχή της ομοσπονδίας και τι θα χάσει αν την απεμπολήσει; Αυτό είναι το κρίσιμο ερώτημα που πρέπει να διερευνηθεί επί ρεαλιστικής βάσεως. Μια διερεύνηση, όπου μάλλον θα αποδειχθεί ότι, τελικά, το μόνο που κέρδισε και που θα χάσει, αν απεμπολήσει την ομοσπονδία, είναι τα «μπράβο» των δυναστών του. Μπορούμε όμως σίγουρα να ζήσουμε και χωρίς αυτά. Αυτό το κείμενο είναι γραμμένο σε μονοτονικό. Διαβάστε την πολυτονική του έκδοση.