Γιὰ ποιὸ λόγο μπῆκε, τελικά, ἡ Κύπρος στὴν Ε.Ε.;

Γεώργιος Ι. Μάτσος
Δικηγόρος

Ἀντίβαρο, Ὀκτώβριος 2006

Εἶναι ἐξωφρενικὸ νὰ βλέπει κανεὶς τὴν Κύπρο νὰ συμμετέχει στὸ προκλητικὸ ἀνατολίτικο παζάρι μὲ τὴν Τουρκία καὶ τὴν Ε.Ε. περὶ «ἀπευθείας ἐμπορίου» τοῦ ψευδοκράτους. Οὔτε λίγο, οὔτε πολύ, οἱ Τοῦρκοι ζητοῦν de facto ἀναγνώριση τοῦ ψευδοκράτους τους, προκειμένου νὰ παράσχουν «de facto ἀναγνώριση» τῆς διεθνῶς ἀναγνωρισμένης Κυπριακῆς Δημοκρατίας.

Πρὸς τὸ παρὸν ἡ κυβέρνηση τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας δείχνει νὰ ἀντέχει στὶς πιέσεις. Δὲν γνωρίζουμε τί θὰ πράξει ὡς τὶς 15 Δεκεμβρίου, ἂν καὶ κατὰ τὰ φαινόμενα ὁ Ὀκτώβριος θὰ εἶναι ὁ κρίσιμος μήνας, καθὼς καὶ τὸ χρονικὸ διάστημα ἕως τὶς 8 Νοεμβρίου. Ὡστόσο, ἔρχονται καὶ μηνύματα πιὸ δυσοίωνα: Ἡ στάση τῆς Ἀθήνας εἶναι ἐπαμφοτερίζουσα. Ἡ Ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν της Ἑλλάδος δὲν εἶναι διατεθειμένη, κατὰ τὰ φαινόμενα, νὰ στηρίξει ἄνευ ὅρων τὰ δίκαια καὶ τὰ συμφέροντα τῆς Κύπρου, τοῦ Κυπριακοῦ Ἑλληνισμοῦ. Οἱ πιέσεις γιὰ πιὸ «εὐέλικτη» στάση τοῦ Προέδρου Παπαδόπουλου εἶναι καὶ ὑπαρκτὲς καὶ ἔντονες. Ἂν καὶ οἱ δημόσιες δηλώσεις μέχρι στιγμῆς εἶναι σαφεῖς, θὰ παραμείνουν, ὅμως, τέτοιες; Ἔμπειροι ἀναλυτὲς στὴν Μεγαλόνησο προβλέπουν ὅτι, δυστυχῶς, γιὰ μία ἀκόμη φορᾶ ἡ Κύπρος θὰ ὑπακούσει στὰ ἐκ Βρετανίας καὶ ἐξ Ἀθηνῶν κελεύσματα καὶ θὰ στρώσει κόκκινο χαλὶ στὴν Τουρκία.

Ὅμως καὶ μόνη ἡ συζήτηση ἢ ἡ ἰδέα νὰ ὑποχωρήσει ἡ Κύπρος χάριν τῆς ἐνταξιακῆς πορείας τῆς Τουρκίας εἶναι ἀπολύτως παράλογη. Ἐπιτέλους, γιὰ ποιὸν λόγο μπῆκε ἡ Κύπρος στὴν Ε.Ε.; Δὲν ἦταν ἡ ἐπιδίωξη στρατηγικῆς – διπλωματικῆς ὑπεροχῆς ἔναντί της Τουρκίας καὶ ἡ συνακόλουθη ἐπιδίωξη ἐπίλυσης τοῦ Κυπριακοῦ ἀπὸ θέσης διπλωματικῆς καὶ ἰδεολογικῆς ἰσχύος; Δὲν ἦταν ἡ ἐλπίδα σταδιακῆς προσέλευσης τῆς Τουρκίας σὲ θέσεις γιὰ τὸ Κυπριακὸ ποὺ συνάδουν περισσότερο μὲ τὶς εὐρωπαϊκὲς ἀξίες καὶ κανόνες; Ἂν πρόκειται νὰ ἀναγκασθοῦμε νὰ ἀναγνωρίσουμε τὸ ψευδοκράτος, κάτι τὸ ὁποῖο καταφέραμε νὰ ἀποφύγουμε γιὰ τὰ προηγούμενα 30 χρόνια – συμπεριλαμβανομένου καὶ τοῦ «ὄχι» στὸ σχέδιο Ἀνᾶν – τότε πρέπει νὰ ἀναρωτηθοῦμε μήπως τελικὰ ὅλη αὐτὴ ἡ ἱστορία μὲ τὴν Ε.Ε. ἦταν ἁπλῶς κατασπατάληση πόρων καὶ διπλωματικοῦ κεφαλαίου γιὰ τὸν Ἑλληνισμό.

Διότι, ἐὰν τελικὰ ἀπεμπολήσουμε – ξεπουλήσουμε στὰ τελευταῖα λεπτὰ τοῦ κρίσιμου διπλωματικοῦ «μὰτς» μὲ τὴν Τουρκία τὸ σημαντικὸ διπλωματικὸ ὅπλο ποὺ κερδίσαμε μὲ τὴν ἔνταξη τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας Ε.Ε. ὡς ἐκπροσώπου ὁλόκληρής της νήσου, ὁλόκληρού του νομίμου ἐδάφους τῆς Δημοκρατίας, στρέφοντας τὸ ὅπλο αὐτὸ τῆς Ε.Ε. ποῦ μὲ κόπο ἀποκτήσαμε ἐναντίον μας, αὐτοπυροβολούμενοι, τότε, ἀφοῦ δηλαδὴ χάσουμε καὶ τὸ τελευταῖο διπλωματικὸ χαρτὶ διὰ τῆς συναινέσεώς μας στὸ «ἀπευθείας ἐμπόριο», ἀπομένουν ὡς λύσεις εἴτε ἡ λίγο ὡς πολὺ εὐθεία ἀναγνώριση δύο ἀνεξαρτήτων κρατῶν – ἐνδεχομένως μὲ ἐπιπλέον ἐδαφικὲς παραχωρήσεις ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῶν Τούρκων – εἴτε ἡ ἐπαναφορὰ τοῦ Ἀνανικοῦ ἐφιάλτη.

Ἡ μπάλα εἶναι στὰ δικά μας πόδια καὶ ὁ ἀντίπαλος δὲν ἔχει καμία δυνατότητα νὰ μᾶς τὴν πάρει, ἂν δὲν τοῦ τὴ δώσουμε μόνοι μας. Ἂς περιμένουμε νὰ σφυρίξει ὁ διαιτητὴς τὴ λήξη τοῦ μὰτς στὶς 15 Δεκεμβρίου, ὅπου τὸ τραῖνο τῆς Τουρκίας θὰ ἔχει συγκρουσθεῖ μὲ αὐτὸ τῆς Εὐρώπης, ἐὰν δὲν ἔχουν ἀνοίξει τὰ τουρκικὰ λιμάνια στὴν κυπριακὴ σημαία. Οἱ Τοῦρκοι δὲν ἔχουν πολιτικὴ γιὰ τὴν ἑπόμενη ἡμέρα. Οὐδέποτε θὰ τολμήσουν νὰ βγοῦν ἀπὸ τὴν τροχιὰ τῆς Εὐρώπης. Αὐτὸ τὸ ξέρουν, ἀλλὰ πρὸς τὸ παρὸν δὲν κάνουν πίσω, λόγω χαρακτήρα καὶ ἰδιοσυγκρασίας. Γιατί ὁ Τοῦρκος εἶναι σκληρός: δὲν λυγίζει, μόνον σπάει. Ὅπως κάθε τί τὸ σκληρό. Αὐτὸ πρέπει νὰ ἔχουν κατὰ νοῦν οἱ Ἕλληνες διαπραγματευτὲς σὲ Ἑλλάδα καὶ Κύπρο. Τὴν τελευταία στιγμὴ πρὶν ἀπὸ τὴ «σύγκρουση τῶν τραίνων» ὁ Τοῦρκος θὰ «σπάσει» καὶ θὰ δώσει αὐτὸ ποὺ θέλουμε μὲ συμβολικὲς παραχωρήσεις ἀπὸ τὴν πλευρά μας – ἀκριβῶς ὅπως ἔγινε καὶ τὸν Ἰούνιο φέτος. Ἀρκεῖ νὰ ἀντέξουμε ἐμεῖς μέχρι τέλους.

Εἶναι λάθος νὰ θέλουμε νὰ κάνουμε τὰ «καλὰ παιδιὰ» καὶ νὰ λέμε «ἂς μὴν πάρουμε ἐμεῖς τὴν εὐθύνη τῆς σύγκρουσης». Τεράστιο λάθος. Ἐμᾶς δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει ἄμεσα π.χ. τὸ ἄρθρο 301 τοῦ τουρκικοῦ ποινικοῦ κώδικα. Ἔμμεσα βέβαιά μας ἐνδιαφέρει, διότι ἐντέλει ὅλα στὸν ἴδιο κοινὸ παρανομαστὴ καταλήγουν, στὸν τουρκικὸ ἰμπεριαλισμό. Ἀλλὰ ὡς Ἑλληνισμός, μᾶς συμφέρει νὰ κολλήσει τὸ ζήτημα στὸ Κυπριακὸ καὶ ὄχι κάπου ἀλλοῦ, διότι στὸ σημεῖο ποὺ θὰ κολλήσει ἡ διαδικασία, ἐκεῖ θὰ ἐπικεντρωθοῦν τελικὰ καὶ οἱ ἄμεσες πιέσεις ὑποχώρησης πρὸς τὴν Τουρκία. Δὲν πρέπει νὰ δοθεῖ ἡ ἐντύπωση στὴν Τουρκία ὅτι μπορεῖ νὰ ἀποφύγει τὸ Κυπριακὸ ἱκανοποιώντας τὴν Εὐρώπη σὲ ἄλλα θέματα. Ἀντιθέτως, πρέπει νὰ τῆς δοθεῖ ἡ ἐντύπωση ὅτι, καὶ νὰ γίνουν ἀκόμη κάποιες πρόσκαιρες «ἐκπτώσεις» στὰ ἄλλα, μόνον στὸ Κυπριακὸ δὲν θὰ γίνει δεκτὴ οἱαδήποτε περαιτέρω «ἔκπτωση».

Ἂν πάλι πέσουμε ἔξω στὴν παροῦσα πρόβλεψή μας καὶ δὲν ὑποχωρήσει («σπάσει») ἡ Τουρκία καὶ ἀνασταλοῦν ὄντως οἱ διαπραγματεύσεις, αὐτὸ θὰ δημιουργήσει τέτοια κρίση στὴν Τουρκία, ὥστε νὰ μποροῦμε πλέον νὰ μιλᾶμε γιὰ τὴν ἀρχὴ τοῦ τέλους τῆς Τουρκίας ὅπως τὴν ξέραμε τὰ τελευταία ὀγδόντα τέσσερα χρόνια. Θὰ πρόκειται γιὰ πολὺ δραματικὴ ἐξέλιξη, ἀπὸ τὴν ὁποία ὅμως ὁ Ἑλληνισμὸς μόνον ὠφελημένος θὰ βγεῖ, ἀρκεῖ νὰ μείνει μαχητὴς στὶς ἐπάλξεις τῶν δικαίων καὶ τῶν συμφερόντων του.

Αὐτὸ τὸ κείμενο εἶναι γραμμένο σὲ πολυτονικό. Διαβάστε τὴ μονοτονική του ἔκδοση.