Για ποιο λόγο μπήκε, τελικά, η Κύπρος στην Ε.Ε.; Γεώργιος Ι. Μάτσος Δικηγόρος Αντίβαρο, Νοέμβριος 2006 Είναι εξωφρενικό να βλέπει κανείς την Κύπρο να συμμετέχει στο προκλητικό ανατολίτικο παζάρι με την Τουρκία και την Ε.Ε. περί «απευθείας εμπορίου» του ψευδοκράτους. Ούτε λίγο, ούτε πολύ, οι Τούρκοι ζητούν de facto αναγνώριση του ψευδοκράτους τους, προκειμένου να παράσχουν «de facto αναγνώριση» της διεθνώς αναγνωρισμένης Κυπριακής Δημοκρατίας. Προς το παρόν η κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας δείχνει να αντέχει στις πιέσεις. Δεν γνωρίζουμε τι θα πράξει ως τις 15 Δεκεμβρίου, αν και κατά τα φαινόμενα ο Οκτώβριος θα είναι ο κρίσιμος μήνας, καθώς και το χρονικό διάστημα έως τις 8 Νοεμβρίου. Ωστόσο, έρχονται και μηνύματα πιο δυσοίωνα: Η στάση της Αθήνας είναι επαμφοτερίζουσα. Η Υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδος δεν είναι διατεθειμένη, κατά τα φαινόμενα, να στηρίξει άνευ όρων τα δίκαια και τα συμφέροντα της Κύπρου, του Κυπριακού Ελληνισμού. Οι πιέσεις για πιο «ευέλικτη» στάση του Προέδρου Παπαδόπουλου είναι και υπαρκτές και έντονες. Αν και οι δημόσιες δηλώσεις μέχρι στιγμής είναι σαφείς, θα παραμείνουν, όμως, τέτοιες; Έμπειροι αναλυτές στην Μεγαλόνησο προβλέπουν ότι, δυστυχώς, για μια ακόμη φορά η Κύπρος θα υπακούσει στα εκ Βρετανίας και εξ Αθηνών κελεύσματα και θα στρώσει κόκκινο χαλί στην Τουρκία. Όμως και μόνη η συζήτηση ή η ιδέα να υποχωρήσει η Κύπρος χάριν της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας είναι απολύτως παράλογη. Επιτέλους, για ποιον λόγο μπήκε η Κύπρος στην Ε.Ε.; Δεν ήταν η επιδίωξη στρατηγικής – διπλωματικής υπεροχής έναντι της Τουρκίας και η συνακόλουθη επιδίωξη επίλυσης του Κυπριακού από θέσης διπλωματικής και ιδεολογικής ισχύος; Δεν ήταν η ελπίδα σταδιακής προσέλευσης της Τουρκίας σε θέσεις για το Κυπριακό που συνάδουν περισσότερο με τις ευρωπαϊκές αξίες και κανόνες; Αν πρόκειται να αναγκασθούμε να αναγνωρίσουμε το ψευδοκράτος, κάτι το οποίο καταφέραμε να αποφύγουμε για τα προηγούμενα 30 χρόνια – συμπεριλαμβανομένου και του «όχι» στο σχέδιο Ανάν – τότε πρέπει να αναρωτηθούμε μήπως τελικά όλη αυτή η ιστορία με την Ε.Ε. ήταν απλώς κατασπατάληση πόρων και διπλωματικού κεφαλαίου για τον Ελληνισμό. Διότι, εάν τελικά απεμπολήσουμε – ξεπουλήσουμε στα τελευταία λεπτά του κρίσιμου διπλωματικού «ματς» με την Τουρκία το σημαντικό διπλωματικό όπλο που κερδίσαμε με την ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας Ε.Ε. ως εκπροσώπου ολόκληρης της νήσου, ολόκληρου του νομίμου εδάφους της Δημοκρατίας, στρέφοντας το όπλο αυτό της Ε.Ε. που με κόπο αποκτήσαμε εναντίον μας, αυτοπυροβολούμενοι, τότε, αφού δηλαδή χάσουμε και το τελευταίο διπλωματικό χαρτί δια της συναινέσεώς μας στο «απευθείας εμπόριο», απομένουν ως λύσεις είτε η λίγο ως πολύ ευθεία αναγνώριση δύο ανεξαρτήτων κρατών – ενδεχομένως με επιπλέον εδαφικές παραχωρήσεις από την πλευρά των Τούρκων – είτε η επαναφορά του Ανανικού εφιάλτη. Η μπάλα είναι στα δικά μας πόδια και ο αντίπαλος δεν έχει καμία δυνατότητα να μας την πάρει, αν δεν του τη δώσουμε μόνοι μας. Ας περιμένουμε να σφυρίξει ο διαιτητής τη λήξη του ματς στις 15 Δεκεμβρίου, όπου το τραίνο της Τουρκίας θα έχει συγκρουσθεί με αυτό της Ευρώπης, εάν δεν έχουν ανοίξει τα τουρκικά λιμάνια στην κυπριακή σημαία. Οι Τούρκοι δεν έχουν πολιτική για την επόμενη ημέρα. Ουδέποτε θα τολμήσουν να βγουν από την τροχιά της Ευρώπης. Αυτό το ξέρουν, αλλά προς το παρόν δεν κάνουν πίσω, λόγω χαρακτήρα και ιδιοσυγκρασίας. Γιατί ο Τούρκος είναι σκληρός: δεν λυγίζει, μόνον σπάει. Όπως κάθε τι το σκληρό. Αυτό πρέπει να έχουν κατά νουν οι Έλληνες διαπραγματευτές σε Ελλάδα και Κύπρο. Την τελευταία στιγμή πριν από τη «σύγκρουση των τραίνων» ο Τούρκος θα «σπάσει» και θα δώσει αυτό που θέλουμε με συμβολικές παραχωρήσεις από την πλευρά μας – ακριβώς όπως έγινε και τον Ιούνιο φέτος. Αρκεί να αντέξουμε εμείς μέχρι τέλους. Είναι λάθος να θέλουμε να κάνουμε τα «καλά παιδιά» και να λέμε «ας μην πάρουμε εμείς την ευθύνη της σύγκρουσης». Τεράστιο λάθος. Εμάς δεν μας ενδιαφέρει άμεσα π.χ. το άρθρο 301 του τουρκικού ποινικού κώδικα. Έμμεσα βέβαια μας ενδιαφέρει, διότι εντέλει όλα στον ίδιο κοινό παρανομαστή καταλήγουν, στον τουρκικό ιμπεριαλισμό. Αλλά ως Ελληνισμός, μας συμφέρει να κολλήσει το ζήτημα στο Κυπριακό και όχι κάπου αλλού, διότι στο σημείο που θα κολλήσει η διαδικασία, εκεί θα επικεντρωθούν τελικά και οι άμεσες πιέσεις υποχώρησης προς την Τουρκία. Δεν πρέπει να δοθεί η εντύπωση στην Τουρκία ότι μπορεί να αποφύγει το Κυπριακό ικανοποιώντας την Ευρώπη σε άλλα θέματα. Αντιθέτως, πρέπει να της δοθεί η εντύπωση ότι, και να γίνουν ακόμη κάποιες πρόσκαιρες «εκπτώσεις» στα άλλα, μόνον στο Κυπριακό δεν θα γίνει δεκτή οιαδήποτε περαιτέρω «έκπτωση». Αν πάλι πέσουμε έξω στην παρούσα πρόβλεψή μας και δεν υποχωρήσει («σπάσει») η Τουρκία και ανασταλούν όντως οι διαπραγματεύσεις, αυτό θα δημιουργήσει τέτοια κρίση στην Τουρκία, ώστε να μπορούμε πλέον να μιλάμε για την αρχή του τέλους της Τουρκίας όπως την ξέραμε τα τελευταία ογδόντα τέσσερα χρόνια. Θα πρόκειται για πολύ δραματική εξέλιξη, από την οποία όμως ο Ελληνισμός μόνον ωφελημένος θα βγει, αρκεί να μείνει μαχητής στις επάλξεις των δικαίων και των συμφερόντων του. Αυτό το κείμενο είναι γραμμένο σε μονοτονικό. Διαβάστε την πολυτονική του έκδοση.