Λέκτορα στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης

Εκτιμώ ότι είναι σημαντικό να ειπωθεί πως για πρώτη φορά στην ιστορία του τουρκικού κράτους γίνεται γνωστή η καταστροφή μίας προτομής του Μουσταφά Κεμάλ - μαζί με την κλοπή(;) της τουρκικής σημαίας- σε έναν τόπο, όπου ο κεμαλισμός, έδρασε ολοκληρωτικά. Και αναφέρομαι στην Κύπρο. Εκεί όπου το ιδεολόγημα του κεμαλισμού, λειτούργησε και λειτουργεί και στις δύο όψεις του. Σ΄ αυτήν του φασισμού, που δολοφόνησε, και κρατά σήμερα όμηρο τον ελληνικό λαό (αγνοούμενοι και συγγενείς, «εγκλωβισμένοι», και άλλα εγκλήματα) και σ΄ αυτήν του ρατσισμού που ξεκινά από την εγκατάσταση των εποίκων και καταλήγει στο βιασμό του περιβάλλοντος και του πολιτισμού προς όφελος της τουρκοποίησης. Είναι επίσης σκόπιμο να ειπωθεί η σημειολογία της καταστροφής του κεμαλικού μαρμάρινου προσωπείου, την ώρα που πολλοί στην Ελλάδα και την Κύπρο, συναγωνίζονται για το ποιος θα φωτογραφηθεί και θα χαιρετίσει εισβολείς και Γκρίζους Λύκους, με αυτό το φόντο. Και δίπλα σ΄ όλα αυτά υπάρχει και η ανέγερση αγάλματος στα κατεχόμενα, του επίσημου συνομιλητή ΟΛΩΝ, του Ραούφ Ντενκτάς, την ώρα που σε όλον τον κόσμο γκρεμίζονται τα ανάλογα σύμβολα εκπροσώπων ολοκληρωτικών καθεστώτων. Την ίδια στιγμή που συμβαίνουν αυτά (και άλλα) στην κατεχόμενη Κύπρο και που αποδεικνύουν με καθυστέρηση την αντίδραση των τουρκοκυπρίων στον κεμαλισμό που τους καταπιέζει, προκύπτει ένα μεγάλο ερώτημα που σχετίζεται με την πολιτική που ακολουθείται για τον Κυπριακό Ελληνισμό. Υπάρχει νομιμοποίηση της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας στην Αθήνα και τη Λευκωσία να συνδιαλέγεται και να διαπραγματεύεται την Κύπρο και το δικαίωμά του εκεί Ελληνισμού στο μέλλον και την ελληνικότητά του; Και αυτό το ερώτημα προκύπτει την στιγμή που όλοι μα όλοι συμφωνούν για την ενισχυμένη θέση της Κύπρου στην ευρωπαική πολιτική σκηνή με τη δίκαιη ένταξή της στην Ευρωπαική Ένωση.

Η υπόθεση της Κύπρου δεν είναι ζήτημα μίας πολιτικής τάξης - ελίτ, η οποία κατά καιρούς εφευρίσκει νέους όρους και «σχέδια» για να νομιμοποιήσει την αποκαλούμενη «λύση», να εδραιώσει τα τετελεσμένα της φασιστικής εισβολής και κατοχής, να διαιωνίσει το ζήτημα των αγνοουμένων και των εποίκων, ουσιαστικά να εγκαταστήσει με ελληνική υπογραφή τον κεμαλισμό στην Κύπρο. Γιατί η λύση δεν μπορεί ποτέ να στηριχθεί στο ρατσισμό, στη διαιώνιση της αδικίας, στο διαχωρισμό, στη χυδαιότητα, στην ανηθικότητα, δηλαδή στη μη πολιτική. Η επιβίωση του Ελληνισμού της Κύπρου δε μπορεί να στηρίζεται στην πολιτική και στρατιωτική ομήρεια, στα (ψευτο) διλήμματα, αλλά μόνο στις πανανθρώπινες αρχές και αξίες, στις ελληνικές έννοιες της δημοκρατίας και της ελευθερίας.

Η ουσία σήμερα είναι ότι η Κύπρος αποτελεί πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τη δική της δύναμη και αξία - ο Κυπριακός Ελληνισμός δούλεψε και αγωνίστηκε με επιτυχία πάνω στα ερείπια της εισβολής- και κανείς δεν μπορεί να το ανατρέψει αυτό με οποιεσδήποτε παραχωρήσεις στην Τουρκία. Δεν υπάρχει η νομιμοποίηση, ούτε η αποδοχή στην κοινωνία για υποχωρήσεις, τόσο στην Κύπρο, όσο και στο Αιγαίο. Η τριτοκοσμική οδός της συνδιαλλαγής με τους τούρκους στρατηγούς, παρ΄ όλες τις προσπάθειες (;) των ισλαμιστών να απαλλαγούν από αυτούς, με βάση το ρατσιστικό σχέδιο Ανάν, αποτελεί πισωγύρισμα και υποχώρηση προς τον εισβολέα και τον κεμαλισμό- φασισμό- ρατσισμό που εκπροσωπεί, σημαίνει την ίδια ακολουθούμενη (αποτυχημένη) οδό των τριάντα ετών. Η Κύπρος βαδίζει πλέον με ενωμένες τις δυνάμεις της, όλος ο λαός και η κοινωνία, και πορεύεται το δρόμο της πολιτικής, της αλήθειας, δηλαδή της μη λήθης. Της μνήμης, αυτής της ελληνικής συνεισφοράς στην οικουμένη που μαζί με τις αξίες της δημοκρατίας και της ελευθερίας, η ευρωπαϊκή οικογένεια στην οποία η Κύπρος μετέχει ισότιμα πιστεύουμε ότι θα προασπίσει, ενάντια σε κάθε υπερατλαντικό και κεμαλικό σχέδιο.

Μέρος της ομιλίας του Φάνη Μαλκίδη σε εκδήλωση της Ένωσης Κυπρίων Φοιτητών του Πανεπιστημίου Πατρών. Πάτρα, 2 Νοεμβρίου 2003.