27/02/2003

"Πολύ καλή ταινία, εξαίρετοι ηθοποιοί, αλλά μία θλιβερή ιστορία…Είμαι Τούρκος και τα τελευταία 12 χρόνια ζω στο Μόντρεαλ. Είμαι υπερήφανος που είμαι Τούρκος και μουσουλμάνος, αλλά μερικές φορές αναρωτιέμαι για όποιον λόγο μας μισούν τόσο πολύ στον κόσμο. Αναρωτιέμαι αν σύντομα θα χρειαστεί να κρυφτώ από ον κόσμο αυτό στους Αρμένιους, στους Έλληνες, στους Ισπανούς. Και ναι νιώθω ντροπή.. πρέπει να κάνουμε κάτι, ώστε να μας συγχωρέσουν όλοι. Αυτό πρέπει να σταματήσει, διότι δεν μας μισούν μόνο οι Αρμένιοι, αλλά σχεδόν κάθε λαός στον πλανήτη αυτό…Όσο για την ταινία "Αραράτ" είναι μία ταινία που δεν πρέπει να χάσετε, μας ανοίγει τα μάτια στην πραγματικότητα και πιστεύω ότι μία μέρα η χώρα μου και η φίλτατη κυβέρνησή της θα κάνει ό, τι της περνά από το χέρι για να τη συγχωρέσουν Αρμένιοι, Έλληνες και όλοι οι λαοί που τιμωρήθηκαν από εμάς….". Τούρκος μετανάστης ετών 22 Μόντρεαλ Καναδάς. 30/12/2002. Αξιολόγηση ταινίας "Αραράτ" στο Διαδίκτυο.

Περιοδικό Αρμενικά τ.29 (2003)

Υπάρχουν ορισμένες φορές στη ζωή του ανθρώπου που υπάρχουν ευνοϊκές συγκυρίες να προκειμένου να συμβεί κάτι σημαντικό. Ήμουν προσκεκλημένος πριν λίγο καιρό σε εκδηλώσεις που διοργάνωσε ο Πολιτιστικό Σύνδεσμος Ελλήνων και Φιλελλήνων Καναδά, και οι Σύλλογοι Θρακών και Ποντίων του Τορόντο. Ήταν μία ακόμη επαφή με τους Έλληνες και άλλους λαούς πρώτης δεύτερης και τρίτης γενιάς μετανάστες στον Καναδά, μόνο που αυτή η επικοινωνία συνέπεσε τόσο με ένα σημαντικό συμβάν για την παγκόσμια τέχνη, όσο και μία αληθινά συγκλονιστική γνωριμία.

Στο Τορόντο γινόταν η πρεμιέρα του ιστορικού από κάθε πλευρά κινηματογραφικού έργου "Αραράτ", της κινηματογραφικής ταινίας του Ατόμ Εγκογιάν που εξιστορεί το μεγάλο έγκλημα κατά των Αρμενίων. Το έργο αποτελεί την πρώτη απόπειρα μεταφοράς στη μεγάλη οθόνη ενός ιστορικού γεγονότος, της γενοκτονίας ενάμισι και πλέον εκατομμυρίου συνανθρώπων μας, Αρμενίων, ανδρών, γυναικών, παιδιών, ηλικιωμένων, που δολοφονήθηκαν από τους Νεότουρκους και τους Κεμαλικούς.

Ένα έγκλημα που η επιμονή και οι οργανωμένες κινήσεις των Αρμενίων ανά την υφήλιο έχουν οδηγήσει πολλές κυβερνήσεις και φορείς να το αναγνωρίσουν επίσημα. Πλην φυσικά του θύτη που αρνείται την διάπραξή του. Το αντίθετο μάλιστα, υποστηρίζει τόσο με πολιτικές όσο και με "επιστημονικές" κινήσεις ότι δεν υπήρξε γενοκτονία, ή ότι οι Αρμένιοι δολοφόνησαν τουρκικούς πληθυσμούς! Ο Ατόμ Εγκογιάν μάλιστα λεει σχετικά σε συνέντευξή του "τι απαντάει κανείς σε κάποιον που δηλώνει αυτό δεν έγινε ποτέ; συμπληρώνοντας ότι είναι άξιο απορίας πως το τουρκικό καθεστώς εξακολουθεί να λεει ψέματα στο λαό του εδώ και 87 χρόνια".

Λίγο πριν την πρεμιέρα του "Αραράτ" γνώρισα ένα ζευγάρι ηλικιωμένων ανθρώπων κατοίκων του Τορόντο εδώ και χρόνια, που η δική τους διαδρομή σ' αυτή τη ζωή, έχει συμπυκνωμένη την ιστορία των λαών της Ιωνίας, του Εύξεινου Πόντου, του Καύκασου, της Μεσοποταμίας, του Αραράτ. Ήταν ένας Αρμένιος γεννημένος στον Εύξεινο Πόντο και μία Πόντια. Ήταν ένα ζευγάρι ενός Αρμένιου και μίας Ελληνίδας, που στα μάτια τους έβλεπες τον πόνο, τη δυστυχία, το χαμό των αγαπημένων προσώπων τους, τη γενοκτονία δύο ιστορικών λαών της περιοχής. Μόνο που υπήρχε μία διαφορά. Ο Αρμένιος έδειχνε την ικανοποίηση για την κινηματογραφική ταινία που πλέον έκανε γνωστό το δράμα του λαού, το δικό του δράμα σ' όλον τον κόσμο, αλλά ένιωθε ικανοποιημένος από τον αγώνα της πολιτικής του ηγεσίας για την αναγνώριση διάπραξης του εγκλήματος και του δικαιώματος στη μνήμη. Από την άλλη πλευρά, στην Ελληνίδα σύζυγό του, έβλεπες στα μάτια της το γιατί. Γιατί ο δικός λαός, ο Ελληνικός δεν έχει να παρουσιάσει τους ίδιους αγώνες, την ίδια πολιτική ηγεσία, ακόμη και ανάλογα κινηματογραφικά έργα για την δική του υπόθεση. Για τη γενοκτονία από τον ίδιο ένοχο 350.000 και πλέον Ελλήνων του Πόντου.

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα περίμενα να έλθει και εδώ το "Αραράτ". Ήρθε έστω και καθυστερημένα, χωρίς να πάψουν με απασχολούν ωστόσο σκέψεις για τους λόγους καθυστέρησης. Σκέψεις και υποψίες που ενισχύθηκαν όταν έμαθα ότι σε ολόκληρη την περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης θα προβληθεί μόνο σε αίθουσα της Αλεξανδρούπολης…. Σ' αυτήν την πόλη, την πόλη μου, ζουν εδώ και πολλά χρόνια Αρμένιοι, συμμαθητές και φίλοι από παλιά. Αυτούς συνάντησα και είδα στα μάτια τους την ικανοποίηση για το αποτέλεσμα των αγώνων τους για την υπόθεση της γενοκτονίας ακόμη και στη τέχνη. Δεν μπορώ όμως να νιώσω ικανοποίηση για τη ελληνική προσπάθεια αναγνώρισης τέλεσης του εγκλήματος εναντίον των Ποντίων. Δυνάμεις, φορείς και πρόσωπα της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας δεν μπορούν να συγκριθούν ούτε στο ελάχιστο με την αντίστοιχη αρμενική. Αυτή έχει δείξει το δρόμο του αγώνα, της συνεχούς προσπάθειας και της δικαίωσης. Η ελληνική δυστυχώς την οδό της υπονόμευσης, της αδιαφορίας και της αδράνειας.

http://antibaro.gr