Λες και επιλέχτηκε επί τούτου η Λουκέρνη, η Καστοριά αυτή της Ελβετίας της οποίας τέσσερα καντόνια, όπως σημειώνουν οι τουριστικοί οδηγοί, συναντώνται στην ομώνυμη λίμνη της, δίπλα ακριβώς στο Ελβετικό θέρετρο. Κάτι αντίστοιχο, ως προς τον αριθμό -όχι ως προς τίποτε άλλο- θα συμβεί με την Κύπρο: η Ελληνική ζώνη, η Τουρκική, η Βρετανική και η Οηέδικη, τουτέστιν η από την πίσω πόρτα Αμερικανική. Οι τρεις θα είναι κατ έκταση, η τέταρτη καθ ύψος. Μπορεί η τελευταία να είναι ολιγάριθμη πλην όμως ως δικαστική, είναι η σιδηρά. Ο ουσιαστικός κυβερνήτης. Ένας υπερατλαντικός κατής.

1. ΔΗΛΩΣΗ ΠΑΡΑΛΥΣΙΑΣ

Η συγκεκριμένη «δικαιοπραξία» μετά των όποιων προνοιών του Γ. Γ. είναι γνωστή στους κύκλους των νομικών και συμβολαιογράφων ως πράξη σύστασης οριζοντίου και καθέτου ιδιοκτησίας. Και ναι μεν η Κυπριακή Δημοκρατία μεταβαίνει στη συνδεδεμένη με άσχημες ιστορικές της στιγμές Ελβετία, ως κυρίαρχη, έστω και τραυματισμένη, κρατική οντότητα και ως πλήρες και ισότιμο μέλος κράτος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κινδυνεύει όμως να επιστρέψει στη Λευκωσία ως ένα εκ των τεσσάρων μερών του νέου μορφώματος -ούτε καν ως ένα καντόνι- που θα αποτελέσει η υπό ίδρυση τετραζωνική η οποία φυσικά και δεν έχει σχέση με την γνωστή από το παρελθόν, διζωνική Κυπριακή ομοσπονδία.

Η Κύπρος του σχεδίου Ανάν είναι μια Κύπρος τετραπληγική. Από την κρατική υπόσταση και τη διοικητική της λειτουργικότητα ως τη θεσμική και τόσα άλλα. Αντί για συμβαλλόμενα μέρη κουμάντο θα κάνουν τα επιβαλλόμενα. Μπορεί η επίκληση της φράσης «λειτουργική λύση» να δέεται υπέρ της υπερνίκησης των μελλοντικών δυσχερειών και δυσλειτουργιών, όμως από την άλλη δεν παύει να ενισχύει το καθ ύψος κράτος, έτι περαιτέρω. Και όλα αυτά όταν η Κυπριακή γεωοικονομία ζεσταίνει τις μηχανές για απογείωση, κατά την ομοιοπαθή της Ιρλανδία, να προσυπογράφει ταυτόχρονα δήλωση παραλυσίας της στο τετράζωνο, αν όχι πεντάζωνο εφόσον και οι έποικοι εκληφθούν ως κατηγορία ζώνης.

2. ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΛΟΥΚΕΡΝΗ ή ΔΙΑΣΚΕΨΗ ΔΙΑΣΤΡΟΦΗΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ;

Δανείζομαι τον όρο από την πόλη μου. Στη βορειοδυτική γωνιά του τείχους της, υψώνεται το «μπέσκουσιακ», το Βυζαντινό πεντάζωνο, που ονομάστηκε έτσι εξ αιτίας των πέντε ζωνών πλίνθων που το διατρέχουν. Αποτελεί ένα από τα πιο γνωστά δεσμωτήρια επί τουρκοκρατίας. Κρανίων τόπος λόγω των βασανιστηρίων και των εκεί εκτελέσεων. Κάτι σαν τα φυλακισμένα μνήματα της Λευκωσίας. Μόνο που κανείς οφείλει να υποκλίνεται στους Κυπρίους. Από τη Θράκη έως την Ιρλανδία. Μπορεί η πρώτη να βίωσε την τουρκοκρατία και η δεύτερη την Αγγλοκρατία, η Μεγαλόνησος όμως τις έζησε αμφότερες. Την εξ αυτών νέα τουρκοκρατία, συνεχίζει να τη ζει, καλούμενη μάλιστα και να την νομιμοποιήσει.

Σκεφτόμουν ποιος χαρακτηρισμός θα απέδιδε πιο πιστά τη διαφαινόμενη πραγματικότητα της επόμενης ημέρας, μετά από την τετραμερή λεγόμενη διάσκεψη της Ελβετίας. Δεν βρήκα καλύτερο από αυτόν που έβαλα στον παραπάνω τίτλο, διαζευκτικά βέβαια, ως προς το πρώτο σκέλος του που είναι η γνώμη όσων προσδοκούμε και αγωνιζόμαστε για απεμπλοκή από τον de jure Αττίλα. Όσοι πιστεύουμε δηλαδή ότι μπορεί να αναδειχθεί η πολιτική. Δεν ενδιαφέρει ποιοι θα πιστωθούν τα οφέλη της απαλλαγής από το νέο εφιάλτη. Ενδιαφέρει όμως τα μέγιστα η αποφυγή του. Αν υπάρχει δηλαδή δίλημμα έχει ως εξής: πολιτική Λουκέρνη ή συνδιάσκεψη διαστροφής της αλήθειας;

3. ΤΡΟΠΟΙ ΕΠΙΒΟΛΗΣ ΤΗΣ ΑΠΟΥΣΙΑΣ ΣΚΕΨΗΣ

Σε ό,τι μας αφορά, όσο μας εμπνέει η Κύπρος άλλο τόσο συμβάλουν στον αγώνα αυτό, οι ανά την υφήλιο εκατοντάδες Ελληνικοί ηλεκτρονικοί κόμβοι στο διαδίκτυο. Σιγά σιγά θα ξεπεράσουν ακόμη και τα εστιατόρια. Ποιες πρεσβείες και ποια Αθηναϊκά Μέσα. Χωρίς αυτό το καινούργιο είδος Δημοκρατίας, που ακόμη δεν κατάφεραν να το ποδηγετήσουν, οι ιδέες και οι προτάσεις μας θα ήταν καταχωνιασμένες αν όχι εξαφανισμένες. Αντίθετα σήμερα είναι παρούσες σε πολλές, πάρα πολλές βιτρίνες. Απόψεις που διακινούνται, σχολιάζονται και κριτικάρονται αλλά και διαχέονται από τη μια άκρη του οικουμενικού Ελληνισμού μέχρι την άλλη μέσω των καλών αυτών αγωγών της Δημοκρατίας. Και το πιο σημαντικό τα κάνουν όλα αυτά νέοι άνθρωποι. Νέοι σε όλα. Ένας νέος φιλικός και συμμαχικός χώρος, ο ηλεκτρονικός.

Ακόμη και η διανοητική αντιπολίτευση όσο η ερευνητική ιδρυματική πλην όμως κατά κανόνα κρατικοδίαιτη διπλωματική παιδεία -διεθνολόγοι κλπ- είναι εξόφθαλμα ψεύτικες. Αν δεν ήταν, οίκοθεν θα προωθούσαν απόψεις που, όπως οι δικές μας, εμπεριέχουν «δια ταύτα». Έστω θα έγραφαν κάτι για τη «θεσμική» λογοκρισία όλων αυτών των ετών. Όχι όμως μόνο δεν έπραξαν κάτι από αυτά αλλά προσέφυγαν και στις δι άρθρων απειλές καθώς και στην εξ Αθηνών ιδεολογική τρομοκρατία σε βάρος των πολιτών της Κύπρου να “συμμορφωθούν προς τα διατάξεις” του σχεδίου αφού πλέον και η Τουρκία συμφωνεί με αυτό. Κούνια που τους κούναγε. Μια άλλη φορά θα μιλήσω για ένα τέτοιο ερευνητικό Ελλαδικό ίδρυμα και δη δικομματικό, μετά πολλών βέβαια ακαδημαϊκών, απέναντι στο οποίο ακόμη και τα Κεμαλικά πρότυπα, ωχριούν. Τόσο στα εθνικά όσο στη γεωοικονομία της Ανατολικής Μεσογείου.

4. ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΑΡΧΗΓΩΝ

Ως πρώτη κίνηση, αφού προηγηθεί η αυτοκριτική της, μπορούσε να προτείνει αυτό που δεν έκανε ως συμπολίτευση. Τη σύγκληση συμβουλίου πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο, όπως λέγεται. Να συμφωνηθεί ποια μπορεί να είναι η εθνική γραμμή και τακτική. Οι τούρκοι κάνουν κάθε τρεις και μια, το δικό τους, εκείνο το γνωστό με τους υπεράριθμους στρατηγούς, που περισσότερο μοιάζει με επιτελείο και κάποιους με πολιτικά. Δεν ακούστηκε όμως να προταθεί κάτι τέτοιο στην Ελληνική Βουλή, όλες αυτές τις ημέρες της συζήτησης των προγραμματικών. Καταρχήν από την συμπολίτευση που πριν γίνει κυβέρνηση πολλές φορές επικαλούνταν την εθνική αναγκαιότητα του συμβουλίου. Πόσο μάλλον που τα πράγματα σήμερα βρίσκονται στο αμήν, όφειλε να την έχει κάνει ήδη πράξη. Ούτε όμως από τη μείζονα αντιπολίτευση ούτε από την ελάσσονα ζητήθηκε. Ακόμη και οι εκ της τελευταίας εκείνοι που την πρότειναν σε παλιότερες εποχές δια πάσα νόσο κλπ. σήμερα που η υποτροπή της είναι η σοβαρότερη από υπάρξεως Κυπριακής Δημοκρατίας, θα λέγαμε ζήτημα ζωής και θανάτου, λησμόνησαν να τη ζητήσουν εκ νέου.

5. ΑΠΕΜΠΛΟΚΗ ΑΝΤΙ ΑΠΕΜΠΟΛΗΣΗΣ

Το άλλο είναι ο πολιτικός λόγος της Ελληνικής παρουσίας στην τετραμερή. Η υπεράσπιση δηλαδή της αλήθειας, από τα πραγματικά δεδομένα και ιστορικά γεγονότα της εισβολής και κατοχής έως το Κυπριακό κεκτημένο στην Ευρώπη. Η Ελλάδα που γέννησε την πολιτική, δηλαδή τη λογική, το λόγο, και πριν από αυτά, τη σκέψη μέχρι την ιστορική, πολιτισμική και ηθική ίριδα, να μπορεί να αποδείξει ότι όλα αυτά δεν της είναι ξένα. Η φράση «λαϊκή ηθική» πάει. Η ηθική όμως δεν πάει στη λαϊκή. Αν αυτό δεν είναι προϋπόθεση αναγέννησης τότε ποιο είναι; Εκτός κι αν είναι η εκστομισμένη σε τηλεοράσεις φράση Βουλευτών: «πήραμε το κράτος». Θα τους έλεγα: «να το χαίρονται».

6. -Χ- ΙΣΟΝ ΧΑΝΟΥΜΕ

Αν πάλι του γίνουν διευκρινιστικές ερωτήσεις, να πει την αλήθεια και μόνον την αλήθεια. Ότι επί τρεις συνεχόμενες προσφυγές σε πρόωρες εκλογές η Ελληνική Κυβέρνηση είχε προτείνει και η αντιπολίτευση είχε αποδεχτεί να γίνουν λόγω του Κυπριακού ζητήματος. Δεν μπορεί τώρα να αποτελεί δευτερεύον ζήτημα, να μην δικαιούται δημοψηφίσματος. Ιδιαίτερα όταν στην πρόσφατη προεκλογική περίοδο δεν συζητήθηκε καν. Και στη Βουλή που έγινε κουβέντα στις προγραμματικές, το εξ απαλών ονύχων αποτελεί υπερβολή. Μην πει δε κανείς εκ των καθ ημάς, περί παιχνιδιών με τους θεσμούς, γιατί θα πέσει κανένα κεραμίδι στο κεφάλι του. Στο κεφάλι του οποιουσδήποτε. Αποτελεί άλλωστε έκφραση άσκησης πολιτικής κυριαρχίας. Δεν είναι θέμα χατιριού προς κάποιους τρίτους ή δούναι και λαβείν. Το πρόβλημα που παραμένει είναι με τα εκ τριακονταετούς μεταφοράς, βάρη της υπόθεσης. Με άλλα λόγια, η διπλωματική και πολιτική ισοπαλία για την Ελλάδα, είναι κάτι σαν ήττα. Το χι σημαίνει ότι και το αρχικό της λέξης, «χάνουμε». Δεν εισέβαλαν Έλληνες. Ούτε η κατοχή διαιωνίζεται από αυτούς. Αυτά αρκούν γιατί το -Χ- ισοδυναμεί με -2-.

7. ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟΣ ΚΕΜΑΛΙΣΛΑΜΙΣΜΟΣ

Για τους επεξεργασμένους αν όχι άριστους τουρκικούς χειρισμούς χρόνου έγραψα στο κείμενο “στο πλάι της αλήθειας και της Κύπρου”. Αντιλαμβάνεται εύκολα κανείς τις σφαίρες στις οποίες θα κινηθεί το προπαγανδιστικό προσωπείο της τουρκικής αντιπροσωπείας, με φόντο τη συνεχή πενθήμερη τηλεοπτική καταιγίδα, πριν από τις Δημοτικές εκλογές στις 28 Μαρτίου 2004 στη χώρα της αλλά και κατά τη διάρκειά τους. Εκεί δεν είναι όπως στην Ελλάδα όπου ακόμη και οι κομματικές καταιγίδες της τηλεόρασης καταλήγουν τελικά σε πάχνη ή το πολύ, σε χιονόπτωση.

Ακόμη και ο Λαζόπουλος θα ζήλευε τους φίλους αμφότερων των ημεδαπών ταγών, για τόσο πολλούς ρόλους: «πρωθυπουργοί», «συνομιλητές», «εθνικοί ηγέτες», «κομματάρχες», «δημοσιογράφοι», «ψεκαστές», «δημοσκόποι», μέχρι και «εκφωνητές του exit poll» στις τοπικές εκλογές. Ο λόγος, για τα της γειτονικής πολιτικής Λουκέρνης, τον τηλεοπτικό κεμαλισλαμισμό. Το πως έτυχε να γίνει τις ημέρες αυτές του Μαρτίου με αποκορύφωση την 28η Μαρτίου, και όχι κάποιες άλλες, αντιλαμβάνεται κανείς το γιατί. Επίσης το γιατί μοίρασε στις πρόσφατες εκλογές τα κουκιά των μειονοτήτων της Θράκης κατ ισομοιρία. Δεν τιμά τους επελθόντες η στάση τους για το ζήτημα αυτό. Αντί να παραδεχτούν ότι έπαιξαν το ίδιο βρόμικο παιχνίδι με τους απελθόντες, διατείνονται ότι για «λόγους οικονομικούς» συνέβη ό,τι συνέβη. Λες και βγήκε Βουλευτής Ροδόπης από το Κ.Κ.Ε. Έστω το Συνασπισμό. Εκτός και αν επανέφεραν την πάλη των τάξεων που κατάργησε κάποτε ο μακαρίτης Λάσκαρης.

Η τουρκική πολιτική είναι σαφής. Με ένα σμπάρο όχι δυο μόνο αλλά τρία τρυγόνια. Τρεις λαούς αν όχι και τέσσερις. Ως τέταρτο εννοώ τον ιστορικό Κουρδικό λαό που τον αναμένουν νέα δεινά. Στη γειτονική χώρα δεν είναι όπως εδώ, που παρατηρεί κανείς τα περισσότερα ράφια του πλανήτη και επόμενα, τις πιο πολλές απεμπολήσεις. Παλιά αυτοκρατορία είναι. Και όταν έπαψε να είναι, το μητρώο της λερώθηκε ανεξίτηλα όχι μια ή δυο αλλά τρεις φορές, με γενοκτονίες. Δεν υπάρχει ιστορικός λαός της περιοχής που να μην τη βίωσε.

8. EUROPE YES OR YOK

Η ανάληψη των ευθυνών εγγυήτριας δύναμης από την Ελλάδα δεν επιδέχεται εκπτώσεις. Το λέω αυτό γιατί μπορεί ακόμη και να υπάρξει τουρκικός ελιγμός να δεσμευτούν ότι θα προχωρήσουν σε επικύρωση πριν την 20η Απριλίου, την ημέρα των Δημοψηφισμάτων, ενώ έως σήμερα διεκδικούν δι εαυτόν, τον τελευταίο λόγο. Επίσης τον συναρτούν άμεσα από την προοπτική των συμφερόντων της τουρκικής γεωοικονομίας στην Ανατολική Μεσόγειο. Το μόνο που τους ανησυχεί είναι να μην υπάρξει απεμπλοκή. Να γίνει η παράδοση στον μοιραίο Γ. Γ. ολόκληρης οντότητας, τυλιγμένης σε μια κόλα χαρτί. Να προσφέρει το σχοινί που θα την κρεμάσουν, λες και τέτοιες περιπτώσεις εννοούσε ο γνωστός Γερμανός θεωρητικός.

Την απεμπλοκή οφείλει η Ελληνική πολιτική Λουκέρνη να έχει ως σταθερό της γνώμονα. Αυτήν άλλωστε προϋποθέτει η λύτρωση της Μεγαλονήσου. Όσο για την Τουρκία προτού αποφασίσει να συνοφρυωθεί απέναντι στους Ελληνικούς χειρισμούς θα σκεφτεί το Κυπριακό κεκτημένο στην Ευρώπη, όπως και το Ελλαδικό, όπως επίσης των άλλων χωρών μελών, πλην μεμονωμένων εξαιρέσεων, αφού αν απαιτηθεί όλες αυτές οι χώρες της Ε.Ε. θα αναγκασθούν να σταθούν απέναντι στην έναρξη των ενταξιακών της διαπραγματεύσεων. Όσο ποτέ άλλοτε τότε οι γείτονες έχουν να αντιμετωπίσουν το σαφές δίλημμα: Europe, yes or yok. Η στιγμή αυτή ακριβώς προσφέρεται για επίθεση φιλίας. Να παίξει η χώρα το χαρτί των Ολυμπιακών.

9. ΕΝΑΣ ΑΚΟΜΗ ΚΥΠΡΙΟΣ

Η Ελλάδα μπορεί να πάρει την πρωτοβουλία να ζητήσει να επισπευσθεί η χορήγηση ημερομηνίας έναρξης διαπραγματεύσεων για τη γειτονική χώρα. Τότε ναι, να μπει ακόμη και μπροστά, στο ζήτημα αυτό. Όχι όπως με το δίδυμο Σημίτη-Μπερλουσκόνι που ο δεύτερος το είχε καμάρι που οι δυο τους αποτελούσαν μοναδικούς συνηγόρους της Τουρκίας στην Ε.Ε. Μη σπεύσει κανείς και βγει από θέσεις που τις πιο πολλές φορές συνιστούν προβοκατόρικες ενέργειες. Το λέω αυτό γιατί αν ο Μανιαδάκης επί Μεταξά έκανε δική του Κ. Ε. σε κάποιο κόμμα, τα πράγματα δεν παρέμειναν εκεί. Εξελίχθηκαν. Προκειμένου να συκοφαντηθούν οι αγνές πατριωτικές ιδέες στην Ελλάδα, όταν απέτυχε κάθε απόπειρα σπίλωσης γνωστών για τη διαδρομή τους πολιτικών προσώπων, επιχειρήθηκε, κατά την παρελθούσα μόλις οκταετία, νέα δοκιμή. Σχέδιο, το ίδιο. Τα πρόσωπα άλλαξαν. Αυτή τη φορά δια της πλειοδοσίας αν όχι υστερίας εντεταλμένων προς αυτό, προσώπων όσο χώρων και με κάθε δυνατή συνδρομή εντύπων. Δεν ήταν μόνο το ζήτημα της λειτουργίας συγκοινωνούντων δοχείων με άλλους όμορους πολιτικούς χώρους, επί τη βάσει δήθεν ότι: ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Κάτι δηλαδή σαν Μεταξοστάλιν. Ήταν και το άλλο που είπα, αν όχι κυρίως εκείνο. Τόσο πολύ πείραξε το πανό: Οι Έλληνες δεν είναι καταδότες.

Κατά τα λοιπά, ούτως ή άλλως είναι μακρύς ο δρόμος από την τουρκική πρωτεύουσα έως τη Δανέζικη, όπως επίσης για τα οικονομικά, δημοσιονομικά και αναπτυξιακά κριτήρια της τελευταίας. Πόσο μάλλον ο δρόμος με τα πολιτικά κριτήρια και το κορυφαίο ζήτημα όλων των Ευρωπαϊκών αρχών και αξιών που είναι η Δημοκρατία. Από τα βάθη της καρδιάς μου εύχομαι καλή επιτυχία στον Τάσο Παπαδόπουλο όσο στην κυβερνητική και διπλωματική ομάδα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Δεν έκρυψα άλλωστε τα ευγενή αισθήματα που τρέφω. Νομίζω, δικαιούμαι να υπογράψω το σημερινό σημείωμα, ως ένας ακόμη Κύπριος.

10. ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ

Καλή επιτυχία εύχομαι επίσης στον Κώστα Καραμανλή. Δεν αμφιβάλλω για το δυσχερές του όλου εγχειρήματος. Ούτε το υποτιμώ. Οφείλω όμως να πω προκαταβολικά ότι υπάρχει πολιτική {1}. Επίσης να συμπληρώσω το εξής. Ζω, όπως και άλλοι, επί έτη, ως ανεπιθύμητο πολιτικό πρόσωπο. Κι αυτό, για τις ιδέες μου. Όσοι διαβάζουν καταλαβαίνουν τι εννοώ. Και ο ίδιος γνώρισε κάποτε βρόμικο πόλεμο. Δεν έβλαψα. Απεναντίας αν και συμπολιτευόμενος Βουλευτής αγωνίστηκα, αδιαφορώντας για το κομματικό συμφέρον, όπως θυμάται κατά τη θητεία του, ως συνάδελφος τότε, πριν αναλάβει επικεφαλής της Ν. Δ.. Μιλώ για την περίοδο που αν και αντιπολιτευόμενος εκείνος, εν τούτοις σιγούσε για την Εγνατία, το περιφερειακό, την άρση του Βέτο. Για όλα τα μεγάλα ζητήματα. Θυμάται επίσης καλά, αφού συνυπήρξαμε συνάδελφοι επί επτά περίπου έτη, ότι τα έβαλα πολλές φορές όχι μόνο με τον Κώστα Σημίτη αλλά με τον ίδιο τον αείμνηστο Ανδρέα Παπανδρέου, που οφείλω να ομολογήσω ότι εκείνος έδινε τόπο στην οργή. Μεταξύ άλλων λόγω της καθημαγμένης περιφέρειας που είχα την τιμή να εκπροσωπώ και λόγω της συναίσθησης των δικών του προσωπικών ευθυνών. Μια στάση, οφείλω να πω, ευρισκόμενη σε πλήρη αντίθεση με τον θλιβερό του επιγενόμενο.

Τα λέω αυτά γιατί σε περίπτωση που η νέα Κυβερνητική Ελλάδα δεν φανεί αντάξια των περιστάσεων στη Λουκέρνη και στη συνέχεια και τη λύση του Κυπριακού δράματος, τα ανεπιθύμητα πολιτικά πρόσωπα θα αυξηθούν. Να ρισκάρω και μια πρόβλεψη. Δεν πρόκειται να περιμένει κανείς κάτι εκ των υπολοίπων, από τους 165. Πέραν των άλλων, από ποιο διανοητικό, πολιτικό, ηθικό καθώς και εν τοις πράγμασιν σύγχρονο αρχέτυπο, μπορούν να εμπνευστούν; Το ίδιο και οι της άλλης πλευράς. Κοινή αιτία για τις δυο περιπτώσεις, η πτώχευση της πολιτικής. Το οικονομικό «επτωχεύσαμε» του Τρικούπη, αποτελεί παρανυχίδα μπροστά στο σημερινό πολιτικό. Τότε τουλάχιστον τους έμεινε αμανάτι ο σιδηρόδρομος. Σήμερα το καρά γιαπί του Καλατράβα -κάποιοι βωμολόχοι θα θύμιζαν τον Καράμπελα- από κοινού με τις αναμενόμενες σε λίγους μήνες, εκρηκτικές μορφές ανεργίας.

11. ΜΗ ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ

Δεν έχει καμιά σημασία αν ο ένας είναι πρωθυπουργός και ο άλλος, πρώην Βουλευτής. Το επιβεβαιώνουν, η ιστορία και η Εκκλησία όσο η ίδια η πολιτική πραγματικότητα. Κυρίως όμως τα γραπτά. Τα περί της Κύπρου που έγραψα, είναι τα πιο αγαπημένα μου. Ένας λόγος που το κάνω είναι να αποδείξω ότι υπάρχει τόσο πολιτικός δρόμος όσο μοντέλο πολιτικής. Ας τα πνίγουν οι εν Αθήναις κυρίως, κυνηγοί κεφαλών και ιδεών. Ένας λόγος που το κάνουν είναι επειδή τόσο οι κυβερνώντες όσο οι αντιπολιτευόμενοι, παρά τα όσο περί του αντιθέτου διατυμπανίζουν, δεν διαθέτουν ούτε όραμα ούτε επόμενα έχουν σχέδιο για τη χώρα. Κάποιος που τους βλέπει και ξέρει έστω λίγο από τέτοια, το καταλαβαίνει. Φαίνονται. Η πολιτική κρύβει τελικά μέσα της, μέχρι ακόμη και μεταφυσικές ιδιότητες. Δεν εξηγείται αλλιώς το πώς μπορεί να κάνει μέχρι θαύματα. Το αναπτυξιακό Ιρλανδικό ανήκει σε αυτά. Η Μεγαλόνησος δεν τα έχει ανάγκη αυτή τη στιγμή. Της αρκεί η μη διαστροφή της αλήθειας. Τα υπόλοιπα είναι καθοδόν. Από το σκληρό πυρήνα των μελών της Ε.Ε. έως την πλήρη ισοτιμία και την ευημερία όλων των αυτοχθόνων πολιτών του νησιού. Τουρκοκυπρίων και Ελληνοκυπρίων.

_______________