Θα κοιμάται ήσυχα ο Βιεννέζος
ζαχαροπλάστης που έφτιαξε ομοιόσχημη με την ημισέληνο γλυκιά
σφολιάτα, το κρουασάν, ώστε να γλυκάνει τους συμπολίτες του στον
εορτασμό της επιτυχούς απόκρουσης της Οθωμανικής πολιορκίας, πριν
αιώνες. Αυτό διότι, αν και δεν υφίστατο τότε Ευρωπαϊκή Ένωση, τα
συγκεκριμένα εδέσματα κατέκλυσαν τις κουζίνες της, αναδεικνυόμενα σε
ευρωπαϊκό γαστρονομικό θεσμό-μέρος πρωινού.
Τα θύμισε αυτές τις ημέρες μια
συμπατριώτισσα του ζαχαροπλάστη. Η Ούρσουλα Πλάσνικ, που έθεσε το
θέμα της ειδικής σχέσης Ευρώπης Τουρκίας. Και αν ακόμη έκανε τελικά
πίσω για τα μάτια της Κροατίας, το εκ μέρους της κέρασμα κρουασάν
στους είκοσι τέσσερεις ομολόγους υπουργούς εξωτερικών, είναι
γεγονός.
ʼλλο αν αυτοί εκώφευσαν, με το
ζητούμενο να μένει στα αζήτητα. Συγκεκριμένα η επικράτηση της
θεμελιώδους αξίας της Δημοκρατίας στην Ευρώπη, απέναντι στον
συνομήλικο με το τουρκικό μόρφωμα, ρατσιστικό φασισμό. Ούτε τα
λαστιχένια κριτήρια ούτε τα πέραν του Ατλαντικού βουλκανιζατέρ,
αποτελούν εγγύηση. Ούτε το προσωπικό των εν Ευρώπη παραρτημάτων τους
ούτε κάποιοι νέοι οίκοι. Αν υπάρχει εγγύηση, είναι οι Ευρωπαϊκοί
λαοί, των οποίων τα δείγματα γραφής, θα πληθαίνουν. Η νέα πολιορκία
της Βιέννης, θα έχει ίδια τύχη με τις προηγούμενες δύο.
Δεν γνωρίζω τι απαγόρευσε την
κυβερνητική και την αντιπολιτευτική Ελλάδα, να δοκιμάσουν βιεννέζικο
κρουασάν. Αν φταίει κάποιο ζάχαρο που τις κατατρύχει ή τα χρόνια
ζαχαρώματα με το γειτονικό αυτοφυή όσο διάχυτο κεμαλισμό. Ούτε
κατανοώ το «όχι» στην τουρκική ένταξη, λόγω κακής Ευρώπης. Γνωρίζω
όμως ποιος εμποδίζει τους Έλληνες να γευθούν προϊόντα Ευρωπαϊκής
Δημοκρατίας: η πολιτική Ελλάδα του νέου αιώνα που διανύει πολυετή
χειμώνα. Οι μόνοι που λένε κάτι, είναι οι νεκροί. Και οι θεωρούμενοι
ως τέτοιοι.
