Τι πραγματικά έχει συμβεί και το θέμα της αναγνώρισης της γενοκτονίας των Ποντίων από τους Τούρκους κατά την περίοδο 1916-1923 δεν έχει προχωρήσει στην Ευρώπη και στον υπόλοιπο κόσμο;
Γιατί την γενοκτονία των Αρμενίων να την έχουν αναγνωρίσει σαράντα εννέα κράτη, την γενοκτονία των Ουκρανών με λιμό από τον Στάλιν κατά το 1932 δέκα πέντε, ενώ των Ποντίων μόλις
δύο, δηλαδή στην ουσία σχεδόν κανένα, αφού το ένα είναι η Ελλάδα και το άλλο η Κύπρος;
Γιατί το επίσημο ελληνικό κράτος, μέσω του υπουργείου των Εξωτερικών του, δεν αναλαμβάνει μια εκστρατεία για την ευρύτερη δημοσιοποίηση αυτής της ανοιχτής πληγής της ποντιακής μνήμης;
Και γιατί να μην θέσουμε ως Ελλάδα σαν βασική προϋπόθεση της ένταξης της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, την αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων και των Ποντίων εκ μέρους της;
Ένας προσεκτικός μελετητής του θέματος της εθνοκάθαρσης που υπέστησαν οι Πόντιοι από το Κεμαλικό καθεστώς, θα μπορούσε άνετα να διαπιστώσει, πως μεγάλες ευθύνες για την μη ευρύτερη δημοσιοποίηση του αδιαμφισβήτητου αυτού γεγονότος, την φέρουν εκτός από το ίδιο το ελληνικό κράτος και οι ίδιοι οι Πόντιοι.
Διότι ναι μεν καλοί είναι οι πολιτιστικοί σύλλογοι, καλά είναι τα χορευτικά συγκροτήματα και οι παραδοσιακές φορεσιές, αλλά υπάρχει το μέγα ζήτημα και πρώτο, υπάρχει το έγκλημα, που τεκμηριώθηκε επιστη μονικά από δεκάδες τόμους, πολλών επιστημόνων, το οποίο μένει όχι μόνο ατιμώρητο, αλλά μη αναγνωρίσιμο από τον ίδιο τον θύτη!
ʼγνωστο στην παγκόσμια κοινότητα.
Είναι το μοναδικό έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, το οποίο δεν έχει πιστοποιητικά διεθνούς νομιμότητας!
Διαθέτει μόνο πιστοποιητικά μνήμης!
Και στον αιώνα της παγκοσμιοποίησης, καθώς θα περνούν τα χρόνια και οι δεκαετίες, θα τείνει να σβηστεί μια και καλή και από αυτήν!
Διότι στην ουσία δεν έχουμε να κάνουμε με ένα θέμα εκδίκησης, αλλά με ένα θέμα διεκδίκησης, όπως αναφέρει και ο μεγάλος έλληνας Νίκος Λυγερός. Γιατί όσο ο θύτης δεν έχει λογοδοτήσει για το έγκλημά του, τόσο οι προϋποθέσεις επανάληψης του ίδιου εγκλήματος είναι υπαρκτές.
Διεκδικούμε την μη παραγραφή από την μνήμη της ανθρωπότητας, ενός εγκλήματος που διαπράχθηκε εναντίον της.
Διεκδικούμε τη διεθνή αναγνώριση του εγκλήματος, όχι επειδή είμαστε Πόντιοι, αλλά πρωτίστως επειδή είμαστε άνθρωποι. Να γιατί στον αγώνα αυτόν έχουν υποχρέωση να στρατευθούν όλοι όσοι επιμένουν να είναι άνθρωποι, όσοι εξακολουθούν να αγωνίζονται για την ειρήνη.
Δεν είναι δυνατόν η Ελλάδα, να έχει αναγνωρίσει μόλις το 1994 τη γενοκτονία των Ποντίων και έπειτα από λίγα χρόνια, όχι μόνο να μην κάνει τίποτε, αλλά να δημιουργεί εμπόδια στον αγώνα μας για αναγνωρίσεις. Να αρνείται η Βουλή των Ελλήνων, που εξέδωσε τον τόμο του Καθηγητή Κώστα Φωτιάδη για τη γενοκτονία, να τον στείλει στα σχολεία, να τον μεταφράσει στις κυριότερες γλώσσες όπως δεσμεύτηκε και να τον στείλει στα διεθνή Fora και σε άλλους φορείς ανά τον κόσμο. Μετά απ αυτό έχουμε ή όχι δικαίωμα να πιστεύουμε ότι το κράτος βρίσκεται απέναντί μας, ταυτιζόμενο με τους Βερέμηδες, τις Ρεπούσηδες και τα ΕΛΙΑΜΕΠ, που στηρίζουν (άθελά τους;) με τον τρόπο τους το γενοκτόνο κεμαλικό καθεστώς;
Στην διεκδίκηση αυτή όμως, πρέπει να αναζητήσουμε οπωσδήποτε συμμάχους. Φυσικοί σύμμαχοί μας είναι όσοι υπέστησαν γενοκτονία από την ίδια πηγή. Οι Αρμένιοι και οι Ασσύριοι, οι Ουκρανοί, αλλά προπάντων, πρέπει να πλησιάσουμε τους Εβραίους!. Πρέπει να αξιοποιήσουμε την εμπειρία που απέκτησαν κυρίως οι πρώτοι και οι τελευταίοι
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο στρατηγικής σκέψης, εντάσσεται και η πρότασή μου για την δημιουργία στην Ελλάδα ενός Μουσείου Γενοκτονίας.
Μια καλή επιλογή για την ίδρυση ενός τέτοιου μουσείου-αν δεν γίνει στην Αθήνα ή στη Θεσσαλονίκη- θα ήταν η περιοχή της Νέας Σάντας, που παραπέμπει στη μαρτυρική Σάντα του Πόντου, ένα τόπο-σύμβολο της Γενοκτονίας.
Στο νέο μουσειακό χώρο που θα δημιουργηθεί, θα προβάλλονται με διάφορα οπτικοακουστικά μέσα στον επισκέπτη, όλα εκείνα τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας τα οποία διαπράχτηκαν από ανθρώπους όπως ο Χίτλερ, ο Στάλιν και ο Κεμάλ.
Θα υπάρχει ειδικός χώρος ο οποίος θα φιλοξενεί διάφορα συνέδρια, επιστημονικές ημερίδες και γενικά εκδηλώσεις που θα έχουν σαν θέμα τους τα μεγάλα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, την αναγνώρισή τους και την ευρύτερη δημοσιοποίησή τους στους πολίτες, με σκοπό να μην επαναληφθούν ποτέ ξανά!
Η ίδρυση ενός τέτοιου εξειδικευμένου μουσείου γενοκτονίας, με την βοήθεια των Εβραίων και των Αρμενίων που ζουν στην μητέρα Ελλάδα, θα δώσει μιαν άλλη δυναμική στο ποντιακό ζήτημα.
Θα δώσει δυναμική στον αγώνα για τη διεθνοποίηση της ποντιακής γενοκτονίας.
Χρόνο με τον χρόνο, η ποντιακή εθνοκάθαρση θα πάρει τη θέση που της αξίζει στην παγκόσμια συλλογική μνήμη, δίπλα σε εκείνη των Εβραίων και των Αρμενίων.
Τότε θα γαληνέψουν οι ψυχές εκείνων που χάθηκαν εκείνα τα σκοτεινά χρόνια, χωρίς να φταίνε σε τίποτε, από το Κεμαλικό μαχαίρι.
Τότε ίσως θα αναγκαστεί το τουρκικό κράτος να ζητήσει συγνώμη. Γιατί δεν είναι ανάγκη να μολύνεται η νέα γενιά της Τουρκίας με το έγκλημα.
Αναστάσιος Καζαντζίδης
Ένας σεμνός και ταπεινός δάσκαλος
