Η κατεδάφιση του φυλακίου της αντίστασης στην Οδό Λήδρας Η χορήγηση ακόμα μιας δόσης του δηλητηρίου της υποταγής. Πανίκος Ελευθερίου ʼσσια – Κατεχόμενη Αμμόχωστος, Κύπρος Αντίβαρο, Απρίλιος 2007 Το θέμα που κυριάρχησε τις τελευταίες βδομάδες στην επικαιρότητα ήταν αναμφίβολα η αιφνιδιαστική κατεδάφιση του φυλακίου στην οδό Λήδρας. Είναι γεγονός ότι η κυβέρνηση πέτυχε στον στόχο αυτό (στον αιφνιδιασμό). Πέτυχε όμως κάτι το ουσιαστικό η καταδρομική κατεδάφιση του φυλακίου σύμβολου της κατοχής; Αν βασιστεί κανείς στις αντιδράσεις των πολιτικών, και των ουδέτερων ξένων, το κέρδος για τους κυβερνώντες είναι μεγάλο. Εισέπραξε άλλωστε τα εύσημα για την ‘τολμηρή ενέργεια που συμβάλλει στην επανένωση’. Ακόμα και η μονίμως αντιτιθέμενη αντιπολίτευση επικρότησε το όλο εγχείρημα (αυτό το γεγονός από μόνο του θα έπρεπε να μας ανησυχήσει). Κατά την άποψή μας, η ξαφνική κίνηση της κυβέρνησης, δεν είναι βήμα προς την σωστή κατεύθυνση. Συμβάλλει το όλο συμβάν στην παραπλανητική εικόνα που δίδεται προς τα έξω. Παρακολουθώντας οι ξένοι τους τίτλους των ειδήσεων, επιχαίρουν για ένα μεγάλο βήμα που γίνεται για την επανένωση της Κύπρου. Δυστυχώς, πολλοί ντόπιοι (όχι μόνον δημοσιογράφοι που ψάχνουν για ηχηρούς τίτλους), με την στάση τους επιβεβαιώνουν τους ισχυρισμούς του Ταλάτ και της ʼγκυρας. Στην Κύπρο, λένε αυτοί, υπάρχουν δύο μέρη, που ευθύνονται εξίσου για το ‘απαράδεκτο status quo’ (έτσι εκφράζονται οι ξένοι, και τα σαΐνια οι πολιτικοί μας σπεύδουν να πανηγυρίσουν για τις φιλικές τους προθέσεις). Μιλούν για το πέσιμο του τείχους της κατοχής, για την επανένωση της τελευταίας χωρισμένης πρωτεύουσας, και άλλα ανακριβή και απαράδεκτα. Οι ξένοι έχουν το μεγάλο ελαφρυντικό, του να είναι... ξένοι. Οι δικοί μας όμως..., αυτοί που αναπαράγουν τις ανακρίβειες αυτές; Ζούμε στιγμές εξευτελισμού, παρόμοιες με αυτές του 2003, όταν ‘ψευδο-άνοιξαν’ τα οδοφράγματα. Οι δηλώσεις των πολιτικών μας, που είναι απίστευτα ευρηματικοί στην εξεύρεση της καλύτερης ατάκας, προσγειώνουν ανώμαλα όσους ήλπιζαν ότι από τις πολλές σφαλιάρες, κάποτε θα παίρναμε το μάθημά μας. Όσο για τον απλό λαό..., από τις αντιδράσεις, αντιλαμβάνεται κανείς εύκολα τον πλήρη αποπροσανατολισμό του. Υπήρξαν και οι κατασυγκινημένοι, που έτρεξαν αμέσως να μιμηθούν τους Βερολινέζους, μαζεύοντας κομμάτια από το μπετόν. Τελικά, από αυτές τις αντιδράσεις (πολιτικών και απλών πολιτών), το μήνυμα που έχει περάσει είναι ότι επιτέλους καταλάβαμε το λάθος μας, και κάναμε ένα βήμα προς την επιθυμητή από όλους επανένωση. Για άλλη μια φορά, για να δείξουμε την καλή μας διάθεση, υποχωρούμε. Με το αιτιολογικό ότι θα καταδείξουμε την τουρκική αδιαλλαξία ξεβρακώνουμε και αυτήν ακόμα την άμυνα. Μας ανησυχεί αφάνταστα το γεγονός ότι σύσσωμη η πολιτική ηγεσία έχει πλέον ως σημαία της την απαγκίστρωση και το ξήλωμα των φυλακίων στην γραμμή καταπαύσεως του πυρός. Αντί για συγκροτημένη πολιτική αναβάθμισης της άμυνάς μας, σε κάθε ευκαιρία τονίζουν όλοι την ετοιμότητα για απαγκίστρωση και αποστρατικοποίηση. Προσωπικά, αδυνατώ να κατανοήσω πως μπορεί μια υπό κατοχή χώρα να συζητά με τον κατακτητή της, για ‘απαγκίστρωση’ (εξουδετέρωση ναρκοπεδίων, αμυντικών έργων), και αποστρατικοποίηση. Πόσον μάλλον όταν το καθοριστικό δεδομένο είναι η εγγύτητα της Τουρκίας. Ποια θα ήταν η ωφελιμότητα της οποιασδήποτε μορφής απαγκίστρωσης των τουρκικών στρατευμάτων έχοντας υπόψην και το υφιστάμενο ισοζύγιο δυνάμεων; Ως χώρα υπό κατοχή, αντί να ξεγυμνωνόμαστε αμυντικά, θα έπρεπε συστηματικά να δουλεύουμε προς την κατεύθυνση της αναβίωσης του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος, με απώτερο στόχο το κτίσιμο αξιόπιστης αποτρεπτικής δύναμης στην Κύπρο (για να αυξηθεί το κόστος της κατοχής για την Τουρκία). Οι ισχυρισμοί ότι με την κατεδάφιση του φυλακίου αποδεικνύεται ποιος είναι υπεύθυνος για την μη διάνοιξη της διόδου, και βάζουν την Τουρκία στην γωνιά, δεν πείθουν παρά μόνον τους άσχετους (αυτούς που δεν ξέρουν τι εστί τουρκική πολιτική). Μόνον οι ξένοι, που δεν τυγχάνουν της σωστής ενημέρωσης, μπορεί να εντυπωσιάζονται από τους τίτλους των ειδήσεων. Δυστυχώς, η δουλειά που θα έπρεπε να έχει ήδη γίνει από μια διπλωματική υπηρεσία, πλήρως επανδρωμένη, και χρηματοδοτούμενη με τα απαραίτητα κονδύλια, δεν έγινε. Περιμένουμε οι αφελείς, ότι θα ενημερωθούν σωστά οι ξένοι από τέτοιες σπασμωδικές κινήσεις, και συνεννοήσεις με τον κατακτητή, και τους ψευδοδημάρχους του; Τι να περιμένουμε όμως από τους διπλωμάτες μας, όταν η επίσημα διακηρυγμένη πολιτική της πλειοψηφίας των κομμάτων, και των εκάστοτε κυβερνήσεων, είναι για αναζήτηση λύσης Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας; Τι να περιμένουμε από τους ξένους όταν οι δικοί μας έχουν τέτοιες θέσεις; Στα τριάντα τρία χρόνια της κατοχής θα έπρεπε ήδη να ξέρει όλη η οικουμένη ότι 45000 πάνοπλοι Τούρκοι στρατιώτες ευθύνονται για την κατοχή, και την ύπαρξη γραμμής καταπαύσεως του πυρός στην Κύπρο. Θα έπρεπε η ηγεσία να μην επιτρέψει να μετατραπούν τα οδοφράγματα της κατοχής, σε σημεία διέλευσης, και τον λαό να εξευτελιστεί, επισκεπτόμενος τα κατακτημένα εδάφη ως τουρίστας. Αυτή όμως η κατάντια, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνούμε, είναι το αποτέλεσμα της πολιτικής των ηγετών που δρούσαν μετά από την λαϊκή εντολή. Όσο κι αν κάποιοι διαμαρτύρονται για τον ξεπεσμό, θα πρέπει να αναλογιστούν τις δικές τους ευθύνες. Το πιο ανησυχητικό, που προκαλεί τον τρόμο (αυτών που συνεχίζουν να βάζουν τον νου τους να δουλεύει), είναι ότι οι ίδιοι ηγέτες, παρά τα όσα βγήκαν στην φόρα στο δημοψήφισμα, τυγχάνουν ακόμα της ίδιας εμπιστοσύνης. Είναι τραγική η διαπίστωση του ότι, παρά τα όσα συνέβησαν, παρά την χρεοκοπία της πολιτικής τους, που μας έφερε στο σχέδιο Ανάν, οι ηγέτες συνεχίζουν απτόητοι, έχοντας τον λαό στο τσεπάκι τους. Το έχουμε ξαναπεί. Οι ηγέτες οδηγούν την Κύπρο και τον λαό της σε επικίνδυνα μονοπάτια. Κάποιοι από αυτούς, ευθύνονται οι ίδιοι για το ότι το πρόβλημα μας έχει ευθύς μετά το 1974 μετατραπεί από θέμα εισβολής και κατοχής σε θέμα διακοινοτικής διαμάχης. Δεν υπάρχει η πολυτέλεια για εφησυχασμό, παρά την επίτευξη του στόχου της ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Δυστυχώς, λόγω ακριβώς της ανεπάρκειας της ηγεσίας μας, η Ε.Ε. αρχίζει να εξασκεί όλο και πιο μεγάλη πίεση για την αποδοχή των τετελεσμένων της εισβολής. Αυτό, επειδή η ηγεσία δεν έχει το ανάστημα να διεκδικεί ως κράτος-μέλος, αυτά που δικαιούται (και όχι λύση ‘επανένωσης’, διζωνικής ομοσπονδίας). Το γεγονός και μόνο, ότι η Τουρκία είναι υποψήφια για ένταξη, ενώ κατέχει την Κύπρο, και εμείς συναινούμε στο άνοιγμα κεφαλαίων στην ενταξιακή της πορεία, μιλά από μόνο του. Έτσι, με συνεργούς τους ηγέτες μας, η ένταξη μας στην Ε.Ε. τείνει να κάνει την μεγάλη ζημιά, παρά το κέρδος που ήταν αρχικά το κίνητρο για να ενταχθούμε. Απωλέσαμε κιόλας σε πολλούς τομείς την κρατική μας κυριαρχία, υπακούοντας τυφλά στον κάθε Ευρωπαϊκό κανονισμό, χωρίς να υποδεικνύουμε σε κάποιες περιπτώσεις το αυτονόητο: «Κύριοι Ευρωπαίοι, αυτά δεν μπορούν να εφαρμοστούν γιατί η Κύπρος είναι ακόμα υπό κατοχή». Με την χλιαρή και ανεχτική στάση μας, πετύχαμε να μιλούν όλοι για την απομόνωση των τουρκοκυπρίων, και να πιέζουν μανιωδώς για το απ’ ευθείας εμπόριο με τα κατεχόμενα, χωρίς να μιλά κανείς για την επιστροφή των προσφύγων και την αποχώρηση του Τουρκικού στρατού. Γενικά, μας ποτίζουν σιγά-σιγά το δηλητήριο της συμφιλίωσης με την κατοχή, ξέροντας ότι με την μέθοδο αυτή δεν θα υπάρχουν αντιδράσεις. Αποδεχτήκαμε ήδη (αυτοί που αποδέχονται δηλαδή), τα ψευδοκόμματα, των οποίων μέλη είναι και έποικοι, αποδεχτήκαμε τον ψευδοδήμαρχο της Λευκωσίας, σε λίγο θα αποδεχτούμε τα ψευδοπανεπιστήμια του κατοχικού μορφώματος, και σταδιακά φαίνεται ότι θα αποδεχτούμε τα πάντα. Όλα θα τα χωνέψουν οι Κύπριοι, είχε πει παλαιότερα κάποιος αμερικανός απεσταλμένος. Τα κλεμμένα προϊόντα πωλούνται πια στην κρατική έκθεση από τους σφετεριστές των περιουσιών μας, επειδή είναι λέει, ‘προϊόν μόχθου’. Ακόμα και στο θέμα των αγνοουμένων, ‘καταφέραμε’ οι ξένοι να τηρούν ίσες αποστάσεις. Στο πρόσφατο ψήφισμα του το Ευρωκοινοβούλιο καλεί τις δύο πλευρές να δείξουν καλή διάθεση για την διαπίστωση της τύχης των αγνοουμένων. Ούτε μία νύξη για την κατοχική Τουρκία η οποία αρνείται να δώσει στοιχεία, και που ευθύνεται για την ύπαρξη των αγνοουμένων. . Γίνεται πολύ λόγος για τα επεισόδια που προκλήθηκαν από ‘τραμπούκους’ που διαδήλωσαν ενάντια στο άνοιγμα της οδού Λήδρας. Βασιζόμενος στα ρεπορτάζ των ειδήσεων, και την κριτική που ασκήθηκε (δεν ήμουν παρόν), επιβεβαιώνεται ότι επιχειρείται η ισοπέδωση των ιδεών και η ποινικοποίηση του πατριωτισμού. Τι ήταν αυτό που έπραξαν δηλαδή οι ‘εξτρεμιστές’ που ενόχλησε τόσο πολύ; Το ότι φώναξαν ότι η Κύπρος είναι Ελληνική, το ότι κρατούσαν Ελληνικές σημαίες και σύμβολα του Έθνους, το ότι διαφωνούν με την κατεδάφιση φυλακίων ενώ υπάρχει κατοχή; Το ότι χρησιμοποίησαν βαρετούς χαρακτηρισμούς για πολιτικούς που προσυπογράφουν την ομοσπονδοποίηση της Κύπρου (συνεπώς την νομιμοποίηση της κατοχής); Ή το ότι έβρισαν τους χειροκροτητές ενός άλλου εθνικού ξεβρακώματος; Μάλλον λίγο απ’ όλα. Ενόχλησαν επειδή είπαν τις αλήθειες, ενόχλησε που επιτέλους βρέθηκαν κάποιοι για να φωνάξουν ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός. Ξέφυγαν, είναι γεγονός, από τα όρια, όπως μπορεί να ξεφύγει ο οποιοδήποτε αγανακτισμένος. Ας μην ξεχνούν οι ‘σώφρονες’ επικριτές, ότι έχουμε να κάνουμε με νεαρούς πολίτες σε πολυσύχναστη οδό (που βρίσκονταν αντιμέτωποι με το άκρο άωτο της υποχωρητικότητας και της τουρκολαγνείας), και όχι με πολιτικούς που μετρούν τις λέξεις με το πολιτικό τους κόστος. Δεν μπορεί πλέον να αμφισβητηθεί από κανέναν η διολισθαίνουσα πορεία στο Κυπριακό. Από εδώ και μπρος, για να ανατραπεί η διαφαινόμενη πορεία, θα πρέπει να ευτυχήσουμε να υπάρξουν μεταβολές στα διεθνή στρατηγικά συμφέροντα, ενώ εννοείται ότι ταυτόχρονα οι ηγέτες μας θα πρέπει να έχουν φροντίσει να κάνουν τις επιβαλλόμενες κινήσεις με αλλαγή νοοτροπίας και στρατηγικής. Αν συνεχίσουμε σε αυτή την ολέθρια πορεία, δίδοντας τα όλα χωρίς να διεκδικούμε τίποτα, πολύ σύντομα θα χαθούν κι οι τελευταίες αμυδρές ελπίδες. Πρωτοβουλίες όπως την κατεδάφιση του φυλακίου της Οδού Λήδρας (όπως αυτές που ζητά ο Νίκος Αναστασιάδης), δεν συνιστούν παρά χορήγηση νέων δόσεων από το δηλητήριο της υποταγής στα δεδομένα της εισβολής και της κατοχής. Η εξελίξεις προκαλούν την ανησυχία. Όσοι όμως είναι έτοιμοι να παραδοθούν, ας ξέρουν και το εξής πολύ σημαντικό: Τα πιο δυνατά τείχη της αντίστασης είναι αυτά που είναι ριζωμένα βαθιά στις ψυχές των Ελλήνων της Κύπρου (τουλάχιστον σε κάποιες από αυτές). Οι μπουλντόζες, τα λόγια μικρών ανθρώπων, και οι πολιτικές και κομματικές σκοπιμότητες, δεν μπορούν να τα κατεδαφίσουν αυτά. Υπάρχουν οι αντιξοότητες, ο αγώνας όμως συνεχίζεται, όσο μακρύς κι αν θα είναι ο δρόμος μέχρι την δικαίωση. Πανίκος Ελευθερίου ʼσσια – Κατεχόμενη Αμμόχωστος (16.3.07) Αυτό το κείμενο είναι γραμμένο σε μονοτονικό. Διαβάστε την πολυτονική του έκδοση.