Κούρσα ανάδειξης ‘διαλλακτικού υποψηφίου προέδρου, που επιδιώκει λύση’ Πανίκος Ελευθερίου ʼσσια – Κατεχόμενη Αμμόχωστος (18.07.2007) Αντίβαρο, Ιούλιος 2007 Ο γράφων, ως ένας από τους παθόντες λόγω της ανεπάρκειας των ηγετών (όντας ένας από τους πολλούς που έχασαν τον ύπνο τους παραμονές του δημοψηφίσματος του 2004, εβρισκόμενος προ του φάσματος της υπογραφής της νομιμοποίησης της τουρκοποίησης της Κύπρου), έχει πολλές φορές επαναλάβει εαυτόν: Με τους ηγέτες μας να εμμένουν στην αναχρονιστική λύση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, οδεύουμε ολοταχώς προς την καταστροφή. Επιμένουμε, ίσως γιατί πιστεύουμε ότι οι Έλληνες της Κύπρου δεν έχουν ακόμα μετατραπεί σε τούβλα (το απέδειξαν περίτρανα για τελευταία φορά στο δημοψήφισμα του 2004 με το βροντερό ‘ΟΧΙ’ που προέταξαν έναντι των αγγλοαμερικανικών ανθελληνικών σχεδίων). Υπάρχει η ελπίδα ότι κάποιοι αναγνώστες θα ‘ξυπνήσουν’, και επιτέλους θα ενεργοποιηθούν ως ‘πολίτες-πατριώτες’, αντί να παραμένουν ‘πολίτες-κομματικοί’, άβουλοι και αδρανείς, μαντρισμένοι δια βίου στα κόμματα ενός ενδοτικού κατεστημένου. Μας αρκούσε, πιστεύω, η οδύνη που φέρνουν μαζί τους οι μαύρες επέτειοι της 15ης και της 20ης Ιουλίου. ʼλλες όμως οι βουλές των ηγετών μας. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας υποκύπτοντας πάλι, στις προερχόμενες από πανταχόθεν πιέσεις, απέστειλε επιστολή στον Ταλάτ, στοχεύοντας σε έναρξη διαλόγου για την ενεργοποίηση της συμφωνίας της 8ης Ιουλίου. Ας σημειωθεί, ότι η συμφωνία αυτή επιβεβαιώνει, τι άλλο, τη δέσμευση της πλευράς μας για επιδίωξη λύσης Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας (άρα, λύση της μορφής του σχεδίου Ανάν). Ανεξάρτητα από την τελική κατάληξη του όλου εγχειρήματος, η επιστολή αυτή μας θυμίζει μιαν άλλη, που έστειλε ο Πρόεδρος, που μας οδήγησε τελικά στον εφιάλτη της Νέας Υόρκης και του δημοψηφίσματος. Αναρωτιόμαστε: Εν όψη εκλογών, θα επιδοθούν οι ηγέτες μας σε άλλη μία κούρσα, αυτήν της ανάδειξης ‘του διαλλακτικού υποψηφίου, αυτού που πραγματικά επιδιώκει λύση’; Ελπίζαμε οι αφελείς, ότι ο Πρόεδρος αρνιόταν να συναντηθεί με τον Ταλάτ, γιατί είχε κατά νου να επανατοποθετήσει το Κυπριακό, συζητώντας μόνο με την κατοχική Τουρκία, και όχι με τον ψευδο-εκπρόσωπο των τουρκοκυπρίων. Τέτοιες πρωτοβουλίες ζητούσαν οι Αναστασιάδης και Κασουλίδης, και τελικά φαίνεται, εισακούστηκαν. Ικανοποιήθηκε, μαθαίνουμε, και ο Χριστόφιας που συμφωνούσε, (μέχρι πρότινος) σε όλα με τον Πρόεδρο, αλλά τώρα άλλαξε τροπάρι. Είναι δεδομένο ότι κάποιοι εκ των ηγετών μας έχουν δυστυχώς καταντήσει εθνικά επικίνδυνοι. Ελπίζουμε ότι ο Πρόεδρος δεν θα ‘κατορθώσει’ στο τέλος, να συμπεριληφθεί στην ίδια κατηγορία με αυτούς. Θυμίζουμε την ολέθρια πορεία που μας έφερε στο σχέδιο Ανάν, για την οποία τεράστιο μερίδιο ευθύνης είχαν ο Γλαύκος Κληρίδης και η κυβέρνησή του. Ο τελευταίος έχει φύγει από την πολιτική σκηνή, όμως η σχολή σκέψης μένει, με τον πρώην υπουργό των εξωτερικών, Γ. Κασουλίδη (ναι, αυτόν που μας προέτρεπε να δεχθούμε το σχέδιο Ανάν, αλλιώς θα επέλθει η Μικρασιατική καταστροφή), να διεκδικεί την προεδρία της Δημοκρατίας. Θυμίζουμε επίσης την αποδοχή του σχεδίου Ανάν από το πολιτικό γραφείο του Α.Κ.Ε.Λ., όπως και την πλειοψηφία των πρωτοκλασάτων στελεχών του κόμματος αυτού (αυτών που τώρα πυροβολούν τους ‘ναιναίκους’ του ΔΗ.ΣΥ.), που δούλεψαν σκληρά υπέρ της αποδοχής του σχεδίου καταστροφής της Κύπρου. Συμπερασματικά, ο κίνδυνος το 2008 να έχουμε πρόεδρο, θιασώτη της λύσης Ανάν, είναι μεγάλος. Σε μια τέτοια περίπτωση η λύση θα βαφτιστεί με άλλο όνομα, θα ωραιοποιηθεί έντεχνα, και τότε φτάνει το τέλος. Ελπίζουμε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να εκτιμήσει σωστά την κατάσταση, αποφεύγοντας να πάρει μέρος στην κούρσα για την ανάδειξη του πλέον ενδοτικού υποψηφίου, στην οποία κούρσα θα προσπαθήσουν να τον σύρουν οι άλλοι δύο κύριοι διεκδικητές (που επιμένουν να στηρίζουν μια πολιτική αλλαγών στο σχέδιο Ανάν – ένα σχέδιο που αποδεδειγμένα, μετά από παραδοχή των ίδιων των Αμερικανών, έδινε την Κύπρο, δώρο στην Τουρκία). Οφείλει να εμμένει σε λύση με βάση το Ευρωπαϊκό Κεκτημένο, και όχι σε ένα πρωτοφανές διεθνώς, πείραμα, για δήθεν Διζωνική Ομοσπονδία. Αν δεν το κάνει αυτό, αυτόματα ομαδοποιείται με τους υπόλοιπους, σπρώχνοντας τις πατριωτικές δυνάμεις του τόπου... μακριά του.