«Πως θα υποδεχθεί, άραγε, η ευρωπαϊκή κοινότητα τον νέο πρόεδρο κ. Χριστόφια, έναν πολιτικό σταμπαρισμένο με τον χαρακτηρισμό του κομμουνιστή ηγέτη; Θα διατηρηθεί το υπάρχον οικονομικό σύστημα ή μήπως θα ζήσουμε εποχές κολλεκτιβοποίησης;»
Aυτές και άλλες θαυμάσιες ερωτήσεις διατύπωναν τηλεοπτικοί σταθμοί και μερίδα του τύπου μετά τα αποτελέσματα της Κυριακής. Μερικοί εγκυρότατοι πολιτικοί αναλυτές σημείωναν πως «το ΑΚΕΛ δεν ανήκει σε κάποιο ευρωπαϊκό κόμμα, άρα είναι αποκομμένο από τον ιδεολογικό αέρα της Ε.Ε.», προφανώς αγνοώντας πως υπάρχουν πάρα πολλά κόμματα (τα οποία μάλιστα εκλέγονται στο ευρωκοινοβούλιο) που ενεργούν αυτόνομα και δεν ανήκουν σε κάποιον ευρύτερο πολιτικό σχηματισμό.
Ο παραλογισμός που ζούμε τις τελευταίες ημέρες είναι πρωτοφανής, και κρύβει έριδες προηγούμενων δεκαετιών, οι οποίες ακόμη δεν λένε να σβήσουν. Η διαμάχη «εθνικοφρόνων-κομμουνιστών» καλά κρατεί. Κι ας χάνονται πλέον (στα πλαίσια της παγκοσμιοποιημένης αγοράς των μεν, στα πλαίσια της κατάρρευσης του υπαρκτού σοσιαλισμού και των εναλλακτικών αριστερών προτάσεων των δε) οι σημασίες που κρατούσαν τις έννοιες εθνικοφροσύνη και διεθνισμό διακριτές στην κοινωνική αντίληψη.
Ερωτώ ανοιχτά όποιον έχει την σωφροσύνη και την κρίση μέσα σε όλο αυτό το εκλογικό γαϊτανάκι, υπάρχει έστω και ένας Κύπριος πολίτης που να πιστεύει ότι από 24/2 έγινε ένα βήμα προς την σοβιετοποίηση της Κυπριακής Δημοκρατίας; Υπάρχει έστω και ένας νοήμων πολίτης που πιστεύει ότι το ΑΚΕΛ θα κάνει την Κύπρο, Κούβα;
Είναι δυνατόν να αποκαλείται μια κυβέρνηση δεσμεύτηκε να δώσει έμφαση στην «ενίσχυση της επιχειρηματικότητας», κομμουνιστική; Καιρός για μια βαθειά ψυχανάλυση του κυπριακού λαού, σχετικά με το τι θεωρεί «αριστερό», «κομμουνιστικό», «επαναστατικό», μήπως ποτέ βρεθεί και ο δρόμος προς την πλήρη νοηματοδότηση των εννοιών αυτών και ένα ανάλογο πολιτικό αντίκρισμα.
Οι υπόλοιποι, μπορούν να βλέπουν το ΑΚΕΛ ως το νέο κίνημα των κυπρίων Μπολσεβίκων, και το ΔΗΚΟ ως την στήριξη των μενσεβίκων για να επιτευχθεί η επιτυχία της επαναστάσεως (κατά τας γραφάς). «Αρχή του παραμυθιού καλησπέρα σας.»
Χρήστος Ε. Δημητριάδης
