Με το τουφέκι και τη λύρα ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ! Μανώλης Εγγλέζος Δεληγιαννάκης Νέα Υόρκη Μάιος 2007 Αντίβαρο, Ιούλιος 2007 Παρακολουθήσαμε πριν λίγο καιρό με έκπληξη κάποια ακάτεχα παιδάκια να υψώνουν ένα πανώ σε γήπεδο του Ηρακλείου διεκδικώντας ανεξαρτησία για την Κρήτη! Πολλοί προσπάθησαν να υποβαθμίσουν το γεγονός, να του δώσουν διαστάσεις γραφικότητας και να το θάψουν. Όμως, όσο κι αν είναι πράγματι περιθωριακή, ανιστόρητη και αντικρητική μια τέτοια διεκδίκηση, τόσο κι εμείς δεν πρέπει να την υποτιμούμε. Γιατί όσοι την υποδαυλίζουν, απευθύνονται στην υπερηφάνεια και την πρεπιά του Κρητικού για να της δώσουν άλλο περιεχόμενο. Και εκμεταλλεύονται την υπαρκτή παραμέληση όλης της ελληνικής υπαίθρου από τον αθηναϊκό υδροκεφαλισμό για να εκτρέψουν τα παράπονα σε αποσχιστικές τάσεις. Το φαινόμενο δεν είναι μόνο κρητικό. Στην Κύπρο, το άλλο μεγάλο ελληνικό νησί, πάλι σε ποδοσφαιρικό αγώνα, οι οπαδοί της Ομόνοιας έφτασαν να φωνάζουν στους οπαδούς του ΑΠΟΕΛ «Έλληνες είστε και φαίνεστε», και να σηκώσουν το ίδιο πανώ που σηκώνουν οι Τούρκοι στα γήπεδα όταν παίζουν με ελληνικές ομάδες, «“Ισταμπούλ” από το 1453». Δείχνει βέβαια τη βαθιά κρίση ταυτότητας που περνάμε, την οποία θεωρούμε καλό να εκτονώνουμε στα γήπεδα. Δείχνει όμως και πόσο μπορεί να γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης και να χρησιμοποιηθεί για άλλους σκοπούς, και πόσο πρέπει εμείς να είμαστε σε εγρήγορση απέναντι σε όσους προωθούν τέτοιες τάσεις. Αν και είναι πράγματι περιττό να προσπαθείς να αποδείξεις το αυτονόητο, σήμερα πράγματι έχομε φτάσει σ’ αυτό το κατάντημα. Πρέπει να πείθουμε για αυτά που είναι δεδομένα, να αμφιβάλομε για τους ίδιους μας τους εαυτούς. Αυτός είναι κι ο στόχος άλλωστε. Η παγκοσμιοποίηση δε θέλει τις ταυτότητες και τις ρίζες. Δε θέλει πρόσωπα. Θέλει άτομα, καταναλωτές, που το μόνο σύνολο στο οποίο να ανήκουν να είναι της παγκόσμιας αγοράς. Όσο περισσότερο χτυπήσει τις ιδιαίτερες κουλτούρες, τόσο πιο εύκολα θα φτιάξει πειθήνιους και χειραγωγούμενους πληθυσμούς εκεί που κάποτε υπήρχε η αντίσταση κι η υπερηφάνεια της ιδιαίτερης ταυτότητας. Η Ελλάδα είναι μέσα σ’ αυτούς τους στόχους και γι άλλο λόγο. Προορίζεται από τις ΗΠΑ για δορυφόρος της Τουρκίας στην ανατολική μεσόγειο. Όσο πιο αδύνατη είναι λοιπόν, τόσο πιο εύκολα θα επιτευχθεί αυτός ο ρόλος. Η προετοιμασία εδώ γίνεται σε δυό επίπεδα, στις συνειδήσεις και στην πολιτική έντασης. Για τις συνειδήσεις, επιστρατεύονται από τη Νέα Τάξη «παντογνώστες» ιστορικοί που προσπαθούν να εμφυσήσουν στα παιδιά μας μια εξιδανικευμένη εικόνα της Τουρκοκρατίας, που στοχεύουν να προετοιμάσουν την αποδοχή του ρόλου του ραγιά από την κοινωνία μας και τώρα και σε βάθος χρόνου. Η πολιτική της έντασης μας είναι πολύ οικεία, τόσο που πια δε μας απασχολεί. Δε μας νοιάζει που πια οι Τούρκοι αναχαιτίζουν τα αεροπλάνα μας στο Κεντρικό Αιγαίο, που στη Θράκη το Προξενείο είναι η ουσιαστική εξουσία της περιοχής, που εκτουρκίζει και τρομοκρατεί τους Πομάκους και επιδοτεί τους μουσουλμάνους για την αγορά της γής των χριστιανών. Η Κρήτη είναι κεντρικός στόχος της προσπάθειας αυτής, γιατί το αντιστασιακό της πνεύμα πολλές φορές βρέθηκε στην πρωτοπορία του Ελληνισμού. Από το 1204, οι Κρητικοί, υπόδουλοι στους Ενετούς, προσέβλεπαν στην ελληνική αυτοκρατορία της Νίκαιας για βοήθεια. Έτρεξαν στην Πόλη το 1453, ο πρώτος θρήνος για την άλωση της Αδριανούπολης είναι ριζίτικο τραγούδι, συντονίστηκαν με τους Μανιάτες και τις παραδουνάβιες ηγεμονίες το 1770 («ο Μπέης από τη Βλαχιά κι ο Μπέης απ’ τη Μάνη, κρυφοκουβέντες είχασι με το Δασκαλογιάννη»), πάλεψαν με λύσσα το 1821 για ελευθερία μαζί με τους υπόλοιπους Έλληνες και για Ένωση από κει και μετά. Επέβαλαν την Ένωση, μεταλαμπάδευσαν την ορμή τους στην κουρασμένη παλαιά Ελλάδα του 1897 και την έστειλαν στη Σμύρνη, πολέμησαν στη Μακεδονία και την Ήπειρο, έφτασαν στον Πόντο. Για την ιδέα της Ελλάδας. Αυτό το πνεύμα, το φοβάται η Νέα Τάξη. Γι’ αυτό πρέπει να σπάσει ο δεσμός της με τον υπόλοιπο Ελληνισμό. Και καλλιεργεί, είτε φανερά είτε μουλωχτά την ιδέα της ανεξαρτησίας. Έχει για ιστορική αναφορά την περίοδο της Κρητικής Πολιτείας, του κράτους δηλαδή για το οποίο κανείς Κρητικός δεν αγωνίστηκε, και το οποίο είδαν απλά σαν τακτικό ελιγμό που θα οδηγούσε στην Ένωση. Πολλοί Κρητικοί, νομίζοντας ότι τονίζουν την ταυτότητά τους, αναρτούν τη σημαία της Κρητικής Πολιτείας στα σπίτι τους, δηλαδή της σημαίας που εκτός από τη γαλανόλευκη και το σταυρό έχει και το κόκκινο των τούρκων και το αστέρι του Ισλάμ! Υπάρχουν όμως κρητικές σημαίες που μας κάνουν περήφανους, είναι τα μπαιράκια των χαίνηδων και οι γαλανόλευκες με την επιγραφή «Ένωση ή Θάνατος». Όμως δεν προβάλλονται αυτές, κι οι καλοπροαίρετοι χρήστες της σημαίας της Κρητικής Πολιτείας ασυναίσθητα παίζουν το παιχνίδι του ακρωτηριασμού της Ελλάδας. Τέτοιες απόπειρες δεν είναι καινούργιες. Οι ʼγγλοι στην κατοχή, προσπαθούσαν να δελεάσουν τους αντάρτες μας με την ιδέα αυτή, όμως συναντούσαν την οργισμένη αντίδρασή τους και δεν προχώρησαν. Σήμερα όμως είναι πολύ πιο οργανωμένες και επικίνδυνες. Κι ακόμα, η δικαιολογημένη αγανάκτηση για την εγκατάλειψη της υπαίθρου από το πριγκιπάτο των Αθηνών, που σε άλλες περιοχές της πατρίδας μας είναι ακόμα χειρότερη (Θράκη, Ήπειρος, άγονη γραμμή), γίνεται απόπειρα να μετατραπεί σε αγανάκτηση κατά της Ελλάδας, που θα οδηγήσει βέβαια αργά ή γρήγορα σε φαινόμενα κάποιων άκαπνων να διεκδικούν ανεξαρτησία! Όμως οι Έλληνες δεν είναι στην Αθήνα. Η άλωση των συνειδήσεων έχει προχωρήσει πάρα πολύ στο λεκανοπέδιο, κι ο κόσμος μεταβάλλεται σε αδιάφορο καταναλωτή που ακούει ξένη μουσική, χρησιμοποιεί όλο και λιγότερα ελληνικά στην ομιλία του και αγνοεί τις ρίζες και την ταυτότητά του. Γι’ αυτό και είναι πολύ επικίνδυνο που οι αποφάσεις παίρνονται στην Αθήνα, το χώρο που απομυζά την υπόλοιπη Ελλάδα για να ενισχύσει το γιγαντισμό και τον παρασιτισμό του. Οι συνειδητοί Έλληνες όλο και σπανίζουν στην Αθήνα. Αντίθετα, στην Κρήτη, στη Μακεδονία, στη Θράκη, στα νησιά ακόμα ξέρουμε ποιοι είμαστε. Οι Έλληνες είμαστε εμείς! Αυτό το κείμενο είναι γραμμένο σε μονοτονικό. Διαβάστε την πολυτονική του έκδοση.