Από "P.E.O.F Thessalonikis" <peof_th@hotmail.com> 15.11.2002
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΛΥΣΗ ΤΟΥ ΑΝΑΝ, ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ
Ξεφεύγοντας από τους διθυραμβικούς θριάμβους σχετικά με το σχέδιο Ανάν, οφείλουμε να εξετάσουμε με ποιά λογική συνίσταται η απόρριψη του σχεδίου βασιζόμενη σε απολύτως ορθολογιστική και επιστημονικά τεκμηριωμένη επιχειρηματολογία:
Το σύνταγμα στηρίζεται, όπως και το σύνταγμα του ΄60, στην φυλετική διάκριση, στον φυλετικό και θρησκευτικό διαχωρισμό των κατοίκων του νησιού, σε όλα τα επίπεδα εκπροσώπισης και λειτουργίας του κράτους. Είναι τραγικό που λίγα χρόνια μετά την δεύτερη χιλιετία, να κατατείθεται ακόμη και σαν πρόταση, σύνταγμα με διαχωριστικά χαρακτηριστικά, που όμοιά του παρατηρούμε μόνο στο απερχαιντ της Ν. Αφρικής. Τόσα χρόνια μετά την δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ, ο ρατσισμός πλέον επίσημα εναρμονίζεται στο νέο κυπριακό σύνταγμα, ενάντια σε κάθε ευρωπαϊκή αρχή.
Το σύνταγμα προβλέπει τον τεχνητό διαχωρισμό της Κύπρου, σε δύο ζώνες, την Ελληνοκυπριακή και την Τουρκοκυπριακή. Παραμένει όμως η απορία πως μπορεί να θεωρείται νίκη η παροχή κάποιου ποσοστού πίσω, κάποιων πόλεων και χωριών πίσω, ώστε ουσιαστικά «κερδίζουμε» με τις υποχωρήσεις μας, τα δικαιωματικά εδάφη της Κυπριακής Δημοκρατίας, παραχωρόντας με την υπογραφή μας πλέον τα μετά το ’74 κατακτηθέντα εδάφη από την Τουρκία, τα οποία παγειώνονται σαν status quo.
Ενάντια στην αρχή της αυτοδιάθεσης, το σύνταγμα είναι δοτό από τρίτους, ο λαός της Κύπρου, για ακόμη μια φορά, βρίσκεται αντιμέτωπος με μια de jure κατάσταση στην οποία ή δέχεται ή θα της επιβληθεί φασιστικά από τον ΟΗΕ.
Το σχέδιο αναγνωρίζει ότι το «κοινό» κράτος, θα δημιουργηθεί από τα δύο συμβαλλόμενα κρατίδια στη βάση της ισότητας. Είναι αδιανόητο το non valid κράτος του Ντενκτάς, το οποίο από το ’83 ο ίδιος προσπαθεί να πετύχει την αναγνώριση του, να δικαιώνεται και να αναγνωρίζεται από τον ΟΗΕ.
Το σχέδιο καταδικάζει ένα μεγάλο αριθμό προσφύγων να μην επιστρέψει στις πατρογωνικές του εστίες. Σύμφωνα με το σχέδιο, μόνο ένα μικρό ποσοστό θα μπορεί να επιστρέψει και αυτό θα εντάσσεται σε συγκεκριμένους περιορισμούς για περίοδο 20 ετών. Εκφράζουμε έντονες φοβίες για τους περιορισμούς σε αυτά τα 20 χρόνια, τα οποία έρχονται να καταδικάζουν τα υπάρχοντα ψηφίσματα του ΟΗΕ της 3ης Βιέννης, τα οποία απαιτούν επιτροφή όλων των προσφύγων. Οι δε αποζημειώσεις είναι πρακτικά ασήμαντες σε σχέση με τη αποστέρηση της περιουσίας τους επί 28 χρόνια. Η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου στην υπόθεση της Τιτίνας Λοϊζίδου, χάνει πλέον το νόημά της, και το χρέος της εισβολής καλείται να το πληρώσει η «νόμιμη» κυβέρνηση της Κύπρου.
Στο θέμα της εκτελεστικής εξουσίας, απορρίπτουμε την αντιδημοκρατική εφαρμογή της «πολιτικής ισότητας», ένα τεχνητό κατασκεύασμα που προσπαθεί να εξισώσει το 82% με το 18%, καταστρατηγόντας την αρχή Ένας Άνθρωπος=Μια Ψήφος. Η δυσλειτουργική αυτή παράμετρος ήταν κύριο συστατικό στο σύνταγμα του ’60, και ήταν αυτή που οδήγησε στην ίδια την κατάλυση του επίσημου κράτους και απόσχιση της τουρκοκυπριακής κοινότητας το ΄63.
Η όλη φύση της λύσης μας οδηγεί σε ένα δυσλειτουργικό σύστημα υψηλής πολυπλοκότητας, έντονα γραφειοκρατικό και είναι άξιο απορείας πως αυτό το κράτος θα χρηματοδοτείται και θα λειτουργεί, με τόσο μεγάλο ποσοστό του λαού να απασχολείται στις δημόσιες υπηρεσίες.
Συμπερασματικά, η λύση της ομοσπονδίας που στηρίζεται στις αρχές της φυλετικής διάκρισης, του ρατσισμού, της αντιδημοκρατικότητας, της αδικίας, της μη εφαρμογής του ευρωπαϊκού κεκτημένου στην ολότητά του, στην αναγνώριση του ψευδοκράτους και δικαίωση των στόχων της εισβολής κρίνεται ανεφάρμοστη, ασταθείς, επικίνδυνη και καταστροφική για την Κύπρο.
Ηλιάδης Δημήτριος