Σε διάφορα κείμενα τελευταία υπάρχει η προτροπή προς τους Ποντίους να ανασύρουν τους παλιούς οθωμανικούς τιτλους ιδιοκτησίας και να προσφύγουν στα διεθνή δικαστήρια για διεκδίκηση των περιουσιών των προγόνων τους κατά τον τρόπο των Αρμενίων ή των Ελλήνων της Κύπρου.
Διαβάζουμε λοιπόν κάποιες θέσεις που αξίζει να σχολιαστούν, όπως:
Είναι προφανές ότι, ό,τι ισχύει για τους Αρμένιους ισχύει και για τους Έλληνες που υπέστησαν την ίδια «μεταχείριση» από τους Νεότουρκούς, ξεκινώντας το 1914 πριν ακόμα ξεκινήσει ο Α Παγκόσμιος Πόλεμος.
και
"Διεκδικήσεις δεν μπορούν να κάνουν όμως, εκείνοι οι πολίτες που έχασαν τις περιουσίες τους στη διάρκεια πολέμου, όπως για παράδειγμα οι κάτοικοι της Σμύρνης για το 1922 ή οι Βούλγαροι για τις περιουσίες τους που καταστράφηκαν την περίοδο των βαλκανικών πολέμων!"
Όλα αυτά δεν είναι καθόλου προφανή!!!
Η ελληνική και η αρμενική γενοκτονία
Το ζήτημα της ελληνικής γενοκτονίας με την αρμενική έχει ουσιαστικές διαφορές
Όσον αφορά τις οικονομικές εκκρεμότητες, αυτές υπάρχουν μόνο στην περίπτωση των Αρμενίων, των Ασσυροχαλδαίων ή των Αραμαίων που διώχτηκαν και όχι των Ελλήνων.
Η Συνθήκη Ανταλλαγής πληθυσμών και περιουσιών της Λωζάννης εγκαινίαζε τη λύση της οριστικής ανταλλαγης με διαχειριστή τα δύο κράτη (Ελλάδα και Τουρκία), ενώ με τη συνθήκη της ʼγκυρας ολοκληρώθηκε η διαδικασία οικονομικής διευθέτησης.
Η περιουσία των 350.000 μουσουλμάνων που απελάθηκαν από την Ελλάδα εξισώθηκε στις διεθνείς αυτές συμφωνίες με τις περιουσίες των 2 περ. εκατομμυρίων Ελλήνων της Ανατολής (Ποντίων, Ιώνων, Καππαδοκών Ανατολικοθρακών).
Η παλιά μουσουλμανική περιουσία είναι η περίφημη Ανταλλάξιμη Περιουσία, η οποία θα έπρεπε να αξιοποιηθεί προς όφελος της προσφυγικής αποκατάστασης. Κάτι που εν μέρει μόνο έγινε
Κατά συνέπεια, όσον αφορά την κρατική ευθύνη, οι προσφυγικές οργανώσεις έχουν ως αντίπαλο το ελληνικό κράτος το οποίο διαχειρίστηκε με σκανδαλώδη τρόπο την Ανταλλάξιμη Περιουσία τους και απαγόρευσε την αποζημίωση απ αυτήν των προσφύγων της Μικρασιατικής Καταστροφής που είχαν καταφύγει στην ΕΣΣΔ.
Όσον αφορά όμως τις ασφάλειες προσώπων σε ασφαλιστικά γραφεία εκεί πιθανόν να υπάρχει δυνατότητα αποζημίωσης.
Για τις ασφάλειες περιουσιών είναι απίθανο να κερδηθεί κάποια υπόθεση αφού οι περιουσίες αυτές έχουν ανταλλαγεί με ελληνική κρατική εγγύηση.
Παρόλα αυτά, σε πολιτικό επίπεδο θα έχει μεγάλη σημασία η ανακίνηση τέτοιων ζητημάτων.
Οι εκκρεμότητες
Τα μόνα ζητήματα που παραμένουν σε εκκρεμότητα είναι:
-το ζήτημα της αποζημίωσης των Ελλήνων μικρασιατών προσφύγων (Πόντιοι κυρίως) που είχαν καταφύγει στη Σοβιετική Ένωση, εγκλωβίστηκαν εκεί και η Ελλάδα δεν επέτρεψε την κάθοδό τους και η νομοθετική απαγόρευση αποζημίωσής τους από τηςν Ανταλλάξιμη περιουσία με ένα βασιλικό διάταγμα πριν τη χούντα και ένα χουντικό νόμο.
-Οι Έλληνες της Ρωσίας που εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν της περιουσίες τους μετά την επικράτηση της Οκτωβριανής Επανάστασης. Οι Έλληνες της Ρωσίας εξαιρέθηκαν των διευθετήσεων, σε αντίθεση με υπηκόους Αγγλίας και Γαλλίας, γιατί η τότε ελληνική κυβέρνηση δε θέλησε να δημιουργήσει προσκόμματα στην ανάπτυξη των ελληνοσοβιετικών σχέσεων και αυτό να εμποδίσει τους Έλληνες εφοπλιστές να διεκδικήσουν τη μεταφορά από και προς την ΕΣΣΔ
-Οι Έλληνες θυμάτα των σταλινικών διώξεων του '37-'49, των οποίων οι περιουσίες κατασχέθηκαν από το σταλινικό καθεστώς όταν οι ίδιοι μεταφέρθηκαν βιαίως στην Κεντρική Ασία.
Πόντιοι και Σμυρνιοί!!!
Επίσης θα ήθελα να σχολιάσω τη θέση που διαχωρίζει της Έλληνες της Μικράς Ασίας και της Ανατολικής Θράκης σε κατηγορίες. Οι κάτοικοι της Σμύρνης, ή των περιχώρων της Κωνσταντινούπολης που επίσης απελάθηκαν το '22, είναι Έλληνες όπως ακριβώς και οι κάτοικοι του Πόντου. Ο ελληνο-τουρκικός πόλεμος και οι συνέπειές του, όπως αυτές αποτυπώθηκαν σε διεθνείς συνθήκες, αφορά το σύνολο του οθωμανικού εδάφους και όχι μόνο τις περιοχε΄ς που η Συνθήκη τωνΣεβρών επιδίκαζε στην Ελλάδα. Κατά συνέπεια, μια τέτοια διάκριση δεν μπορεί να υπάρχει.
Όμως υπάρχει εδώ και πολύ καιρό ένα μεγάλο πρόβλημα που σχετίζεται με τον εμμονικό διαχωρισμό -από συγκεκριμένα κέντρα και πολιτικές ομάδες- της ποντιακής ιστορικής εμπειρίας από την υπόλοιπη μικρασιατική ελληνική. Αυτή η πολιτική έχει κοστίσει τα μάλα στον αγώνα των Ελλήνων της Ανατολής για τη διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας τους, αλλά και για την καταγραφή της ως ενιαίου φαινομένου στην άξενη "μητέρα-πατρίδα".
Αλλά αυτό είναι ένα άλλο τεράστιο ζήτημα που χρήζει ιδιαίτερης παρουσιάσης.
