Χρειάστηκαν είκοσι οκτώ χρόνια επίθεσης ενάντια στη λογική και τη μνήμη για να φτάσουμε σήμερα στην νομιμοποίηση του χθεσινού Αττίλα και την υποθήκη για τον αυριανό Αττίλα.

Είκοσι οκτώ χρόνια υποχωρήσεων, ενδοτισμού και ραγιαδισμού σε Ελλάδα και Κύπρο, από όλες τις κυβερνήσεις, Δεξιές, Μεσαίες, Αριστερούτσικες.

Ένα ζήτημα ξένης εισβολής, κατοχής, φόνων, εθνοκάθαρσης, προσφυγιάς, αγνοούμενων, καταπάτησης κάθε νομιμότητας, έγινε υπόθεση “διευθέτησης την αντιπαράθεσης δύο κοινοτήτων” με ευθύνη τόσο των Πόντιων Πιλάτων της παγκοσμιοποιημένης τάξης πραγμάτων, όσο και (κυρίως) των πολιτικών μας ηγεσιών που αποδείχτηκαν πολύ ισχνές για να σηκώσουν το βάρος ενός αντικατοχικού αγώνα.

Είκοσι οκτώ χρόνια προσπάθειας να αποσβεσθεί η μνήμη, να φτάσει το Κυπριακό να αντιμετωπίζεται σαν μια ενόχληση, σαν ένα αγκάθι στον Ευρωπαϊκό προσανατολισμό του Ελλαδικού κράτους, σαν ένας τελετουργικός διάλογος κουφών για την Κυπριακή ελίτ που επιβίωνε από τη διαχείριση του προβλήματος θησαυρίζοντας παράλληλα με την εκμετάλλευση του φτηνού εργατικού δυναμικού των προσφύγων.

Έτσι φτάσαμε στο σήμερα.

Τα κέντρα που απεργάζονται την εφαρμογή της επικυριαρχίας του πλανητάρχη, ανάμεσα στους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς των πολέμων, της καταστροφής χωρών, των αλλαγών συνόρων, αποφάσισαν να “λύσουν” το Κυπριακό.

Ιδού λοιπόν: Η “ λύση” περιέχει όλους τους όρους που κατέστησαν το κυπριακό άλυτο για μισό αιώνα, την κατάργηση της δημοκρατίας μέσα από τα τερτίπια των πολιτικών προνομίων της μειονότητας των Τουρκοκυπρίων (αλλά και των εποίκων πλέον), το απαράδεκτο καθεστώς των Εγγυητριών Δυνάμεων που μπορούν να επέμβουν όποτε θέλουν (βλέπε 1974), μέχρι την νομιμοποίηση του καθεστώτος της κατοχής, της εθνοκάθαρσης, της αρπαγής των περιουσιών.

Η Τουρκία μέσω της ελεγχόμενης τουρκοκυπριακής ηγεσίας αποκτά δικαίωμα βέτο σε όλα τα κρίσιμα ζητήματα του “κράτους” και σε όλες τις εξουσίες (νομοθετική, εκτελεστική, δικαστική). Η “Κυπριακή Δημοκρατία” του σχεδίου Ανάν είναι ένα “μη κράτος”, ένα μόρφωμα που διοικείται ως προτεκτοράτο, ένα μόρφωμα όπου η θέληση των κατοίκων του δεν παίζει κανένα ρόλο.

Έτσι οι εισβολείς του 1974 και οι ξένοι πάτρωνές τους μπορούν να είναι διπλά ευχαριστημένοι. Η Κύπρος, ένα αβύθιστο αεροπλανοφόρο στον προθάλαμο των πετρελαίων, όπου όλα συζητιούνται εκτός από το δικαίωμα των κατοίκων του στην αυτοδιάθεση και βέβαια τις βάσεις και την ξένη στρατιωτική παρουσία, τη ιδανική εξέλιξη για τους ηγεμόνες.

Και οι κυβερνήσεις μας σε Ελλάδα και Κύπρο, αυτές που άφησαν να περάσουν 28 χρόνια δίχως να γίνει τίποτε, αυτές που στέρησαν το νησί από τα μέσα να υπερασπίσει τον εαυτό του (S-300), αυτές που κατασυκοφάντησαν κάθε πράξη λαϊκής αντίστασης ενάντια στο καθεστώς κατοχής (όπως η θυσία των Ισαάκ-Σολωμού), αυτές που ως χθες μας διαβεβαίωναν ότι η ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. είναι ο μονόδρομος για την διασφάλιση των εθνικών δικαίων και η ένταξη αυτή δεν συνοδεύεται από κανέναν εκβιαστικό όρο, όλοι αυτοί τι μας λένε σήμερα;

Πολύ απλά έχουν εξαπολύσει όλους τους μηχανισμούς έλεγχου της κοινής γνώμης, καναλάρχες, δημοσιογράφους, “έγκριτους” αναλυτές για να μας πείσουν ότι δεν μένει παρά να πιούμε κι αυτό το πικρό ποτήρι, ότι τίποτε άλλο δεν μπορούμε να κάνουμε.

Αυτοί ίσως δεν μπορούν.

Εμείς όμως;

Εμείς μπορούμε να κάνουμε αυτό που φοβούνται ο πλανητάρχης και οι τοπικοί του κλητήρες.

Να δείξουμε έμπρακτα ότι δεν θα αφήσουμε να συμβεί ένα τέτοιο έγκλημα, “όχι στο όνομά μας”, όπως λέει και το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης.

Κι αυτό το οφείλουμε.

Το οφείλουμε απέναντι σε όσους χάθηκαν το τραγικό καλοκαίρι του’74, δίνοντας τον άνισο αγώνα μόνοι τους, όταν εδώ πανηγυρίζαμε την Δημοκρατία, νεκροί, αγνοούμενοι, όλοι αγνοημένοι.

Το οφείλουμε απέναντι στον Ισαάκ και τον Σολωμό, που έπεσαν χτυπημένοι από την βαρβαρότητα, στην πρώτη απόπειρα Ιντιφάντα στην Κύπρο.

Το οφείλουμε απέναντι σε όσους, λίγους πια, επιμένουν να ζουν εγκλωβισμένοι στην Καρπασία, φυλάγοντας Θερμοπύλες όταν οι βάρβαροι έχουν πια περάσει.

Το οφείλουμε απέναντι σε όσους, σε πείσμα των ραγιάδικων καιρών, ανασαίνουν το όνειρο της Επιστροφής, της Δικαίωσης, το όνειρο μιας Ελεύθερης πατρίδας.

Ομιλητές Λιάνα ΚΑΝΕΛΛΗ βουλ. του ΚΚΕ

Νίκος ΚΟΥΤΣΟΥ, πρόεδρος του Κόμματος Νέοι Ορίζοντες της Κύπρου

Γιώργος ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑΣ, συγγραφέας

Παναγιώτης ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ, βουλ. του ΣΥΝ

Πάνος ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ, βουλ. της Ν.Δ.

Στέλιος ΠΑΠΑΘΕΜΕΛΗΣ, βουλ. του ΠΑΣΟΚ

Θέμος ΣΤΟΦΟΡΟΠΟΥΛΟΣ, πρέσβυς ε.τ.

Δημήτρης ΤΣΟΒΟΛΑΣ, πρόεδρος του ΔΗΚΚΙ

Αναστάσης ΠΕΠΟΝΗΣ, πρ. υπουργός

Συντονίζει ο δημοσιογράφος Γιάννης ΤΡΙΑΝΤΗΣ

http://www.antibaro.gr