Εντυπο: Αgence Europe 14.5.04 (Βέλγιο)

          Tίτλος: Για μια λύση στην Κύπρο κάτω από την αιγίδα

                   την Ευρωπαϊκής Ενωσης- Η στιγμή της πίκρας ξεπεράστηκε

                    Από: Ferdinando Riccardi

«O ουρανός κάπως άνοιξε σε σχέση με την κατάσταση στην Κύπρο ως χώρας μέλος της ΕΕ, έστω και αν ορισμένα βασικά ερωτήματα που είχα θέσει  σε αυτό το χώρο στις 5 Μαΐου αναμένουν καθαρές απαντήσεις.  Το θετικό στοιχείο εντοπίζεται στις τοποθετήσεις των ελληνοκυπριακών αρχών και στις δηλώσεις των εκπροσώπων  των πολιτικών δυνάμεων και της κοινωνίας των πολιτών, που βεβαιώνουν ότι η απόρριψη του σχεδίου Ανάν από τα ¾ του πληθυσμού της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν μπορεί να εκλαμβάνεται ως άρνηση στην επανένωση του νησιού ή ακόμα του σχεδίου Ανάν στο σύνολο του, αλλά στόχευε αποκλειστικά συγκεκριμένα ειδικά στοιχεία του σχεδίου αυτού».

 Έτσι αρχίζει το άρθρο/σχόλιο του διευθυντή και εκδότη του κοινοτικού εντύπου Agence Europe, Ferdinando Riccardi που δημοσιεύθηκε στις 14.5.04 με τίτλο  : «Για μια λύση στην Κύπρο κάτω από την αιγίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης – Η στιγμή της πίκρας ξεπεράστηκε».

 Στη συνέχεια, αναφέρει ότι ο Πρόεδρος Τάσσος Παπαδόπουλος το είχε επιβεβαιώσει αμέσως μετά τη γνωστοποίηση των αποτελεσμάτων. Ιδού το πλήρες κείμενο της δήλωσης του: «Ο λαός της Κύπρου, με πλήρη συνείδηση της ιστορικής του ευθύνης για το μέλλον και το καθήκον του να διασφαλίσει λειτουργική και βιώσιμη λύση για τις επόμενες γενεές, δεν αποδέχτηκε το προτεινόμενο σχέδιο.  Η βούληση του κυρίαρχου λαού δεν θα πρέπει να ερμηνευτεί λάθος.  Ο λαός δεν είπε όχι στη λύση, είπε όχι στο συγκεκριμένο  σχέδιο.  Θέλουμε την επανένωση της Κύπρου μέσα σε συνθήκες ασφάλειας και για τις δύο κοινότητες, που να διασφαλίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις βασικές ελευθερίες».

Αυτή η δήλωση, γράφει, δεν είχε μεγάλο αντίκτυπο γιατί ο κ. Παπαδόπουλος είχε δώσει τον καλύτερο του εαυτό ώστε το σχέδιο να απορριφθεί με επιχειρήματα που δεν είχαν ιδιαίτερα να κάνουν με τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις βασικές ελευθερίες.  Ειδικοί απεσταλμένοι των ευρωπαϊκών ΜΜΕ μίλησαν για μια προεκλογική καμπάνια παραπληροφόρησης βασισμένη σε επιχειρήματα πολύ διαφορετικά από

αυτά που υποδείχτηκαν στην δήλωση του Προέδρου: προσπαθούσαν να περάσουν στην κοινή γνώμη ότι το σχέδιο Ανάν θα εμπόδιζε τα κυπριακά πλοία από το να περνούν ελεύθερα τα στενά του Βοσπόρου, ότι όλοι οι Τούρκοι έποικοι θα έμεναν  στο νησί, ότι 1/3 των υπαλλήλων της δημόσιας διοίκησης θα έχανε τη δουλειά του σε περίπτωση επανένωσης .... Και γνωρίζουμε τις διαμαρτυρίες του Επιτρόπου Verheugen  και του εκπροσώπου του ΟΗΕ, γιατί δεν μπόρεσαν να εκφραστούν μέσω της κυπριακής τηλεόρασης.

Όμως, τονίζει ο κ. Ferdinando,  η στιγμή της πίκρας έχει ξεπεραστεί.  Ο ίδιος ο κ. Verheugen υπενθύμισε ότι οι Τούρκοι είχαν στο παρελθόν βαριές ευθύνες για την απουσία λύσης και συνεπώς η τάση πηγαίνει πλέον προς το να μη θεωρηθεί η αποτυχία ως οριστική και να αναζητηθεί μια λύση που να επιτρέπει όπως η ένταξη ολόκληρου του νησιού στην ΕΕ μην μείνει μια νομική επινόηση, αλλά να καταστεί μια πραγματικότητα.  Για να χρησιμοποιήσω μια ορολογία που είναι στη μόδα, έφτασε η στιγμή «να συλλογιστούμε κατά θετικό τρόπο».

Το παράδειγμα, συνεχίζει, δόθηκε από τον εισηγητή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Jacques Poos,  ο οποίος στις 4 Μαΐου δήλωσε στην Ολομέλεια του Στρασβούργου: «Παραμένω πεπεισμένος ότι οι Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι μπορούν  και θέλουν να ζήσουν μαζί.  Εάν η βούληση υπάρχει, υπάρχει επίσης και ο δρόμος για να καταλήξουμε επιτυχώς.  Αυτός ο δρόμος είναι ο ανανεωμένος δικοινοτικός διάλογος υπό την αιγίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.  Εάν το δημοψήφισμα  απέτυχε, είναι ίσως επειδή οι ψηφοφόροι αισθάνθηκαν πιεσμένοι και ο χρόνος των επεξηγήσεων ήταν πολύ περιορισμένος και σ΄αυτό κυριάρχησαν εθνικιστικά συνθήματα.  Τώρα σημασία έχει ότι  οι Κύπριοι στρέφονται προς μία συζήτηση σε βάθος για το δικό τους κοινό μέλλον.  Κάνω λοιπόν έκκληση προς την Επιτροπή και το Συμβούλιο ώστε να περάσουν το σφουγγάρι και να σβήσουν τη δικαιολογημένη απογοήτευση τους.  Δεν θα πρέπει να μείνουμε με σταυρωμένα χέρια.  

Πρέπει να επαναρχίσουμε την πρωτοβουλία γιατί η επανένωση της Κύπρου είναι τώρα ένα ευρωπαϊκό πρόβλημα».

Έχω την εντύπωση, επισημαίνει ο δημοσιογράφος, πως αυτή η σύντομη δήλωση του κ. Poos πάει πιο μακριά από ότι φαίνεται.  Βεβαιώνοντας πως η επανένωση της Κύπρου είναι πλέον «ένα ευρωπαϊκό πρόβλημα» και πως ο διάλογος μεταξύ των δύο κυπριακών κοινοτήτων θα έπρεπε να διεξάγεται υπό την αιγίδα της ΕΕ, θέτει, με σύνεση, το ερώτημα, εάν οι στρατιωτικές δυνάμεις των δύο χωρών (Ελλάδας και Τουρκίας) δικαιολογείται να παραμένουν, για μια απροσδιόριστη περίοδο, στο έδαφος της Κύπρου (έστω και αν προβλέπεται ότι η παρουσία τους αυτή θα μειώνεται προοδευτικά).  Επιπλέον, ερωτώ  κατά πόσο η Τουρκία πρέπει να διατηρεί το «δικαίωμα επέμβασης» στο βαθμό που η συνταγματική τάξη δε  γίνεται σεβαστή στο μέλλον.  Ως μέλος της ΕΕ η Κύπρος θα διαθέτει ευρωπαϊκές εγγυήσεις συμπεριλαμβανομένης, εάν χρειαστεί της ρήτρας της «κοινής άμυνας» (που προβλέπονται από το Σχέδιο Συντάγματος της ΕΕ) και θα δεσμεύεται από τις ευρωπαϊκές πρόνοιες σε σχέση με τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα δικαιώματα των μειοψηφιών κ.λ.π Δεν είναι αρκετά αυτά όλα;

Συνεπώς, το σχέδιο Ανάν δεν θα έπρεπε άραγε να αναθεωρηθεί ως προς την παρουσία  στην Κύπρο, ξένων στρατιωτικών δυνάμεων; Και δεν θα έπρεπε να προβλεφθεί ένας μηχανισμός ελέγχου ως προς τον αριθμό των Τούρκων εποίκων που θα εξουσιοδοτηθούν να παραμείνουν στο νησί και ως προς την πραγματική αποχώρηση των υπολοίπων;

Αυτές οι προοπτικές προϋποθέτουν ότι όλοι οι πολίτες του επανενωμένου νησιού θα έχουν το βαθύ αίσθημα πως είναι πρώτα Κύπριοι και μετά Έλληνες ή Τούρκοι.  Οι συμπολίτες τους είναι οι Κύπριοι της άλλης εθνικής κοινότητας και όχι οι πολίτες της Ελλάδας ή της Τουρκίας από την απέναντι πλευρά της θάλασσας.  Αυτό είναι ένα από τα βασικά σημεία που είχα θίξει στις 5 Μαΐου.  Είναι ζωτικής σημασίας γιατί διαφορετικά, όλες οι προοπτικές αλλάζουν, καταλήγει το σχόλιο.

Εφημερίδα.: Norrköpings Tidningar, 10.05.04 (Σουηδία)

Τίτλος: «Μην αποσιωπάτε το θέμα της Τουρκίας»

Από: Lennart  Sacrédeus, Ευρωβουλευτής

 Η σουηδική εφημερίδα Norrköpings Tidningar (10.05.04) δημοσίευσε εκτενές άρθρο του Ευρωβουλευτή κ. Lennart Sacrédeus (Χριστιανοδημοκράτης) με τίτλο «Μην αποσιωπάτε το θέμα της Τουρκίας».

 Στο άρθρο του ο κ. Sacrédeus επισημαίνει μεταξύ άλλων τα εξής:

 «Κατά τη διάρκεια των πέντε μου χρόνων στην Επιτροπή του Ευρωκοινοβουλίου για Θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αναγκάστηκα, δυστυχώς, να αναφερθώ σε αυτονόητα πράγματα, όπως το ότι χώρες της ΕΕ δεν καταλαμβάνουν η μια την άλλη και δεν το αρνούνται αν διέπραξαν γενοκτονία.

 Είναι φανερό ότι η πλειοψηφία των αρχηγών των κυβερνήσεων της ΕΕ δεν θεωρεί ότι αυτές οι αρχές αφορούν την Τουρκία, χώρα που είναι υποψήφιο μέλος της ΕΕ από το 1999. Η σιωπή είναι παντελής για τη στρατιωτική κατοχή, εδώ και 30 χρόνια, του περισσότερου από το 37 τοις εκατό του εδάφους της Κύπρου, η οποία είναι χώρα-μέλος της ΕΕ. Το ίδιο σιωπηλοί είναι οι ηγέτες της ΕΕ για το ότι η Τουρκία συνεχίζει να αρνείται τη γενοκτονία των χριστιανικών μειονοτήτων, των Αρμενίων και των Συριανών-Ασυρίων-Καλδέρων το 1915-1918 που στοίχισε τη ζωή σε 1.5 εκ.

 Το λυπηρό είναι ότι η ηγεσία της ΕΕ δεν τολμά να κάνει παρατήρηση γι’ αυτό. Στην περίπτωση που η Τουρκία, η οποία είναι δύναμη κατοχής και αρνείται ότι διέπραξε γενοκτονία, μπορέσει να αρχίσει ενταξιακές διαπραγματεύσεις, τότε τορπιλίζεται η EE ως οικοδόμημα ειρήνης.

 Στο Κυπριακό, από τότε που έγινε το δημοψήφισμα, όλη η ευθύνη αποδίδεται στους Ε/Κ, γιατί εμπόδισαν την επανένωση του νησιού και όχι στην τουρκική στρατιωτική παρουσία που είναι δύναμη κατοχής. Αυτήν την εικόνα έδωσαν τα ΗΕ, η ΕΕ και τα ΜΜΕ. Πάνω σε ποια ηθική βάση στηρίζεται η διεθνής υποστήριξη του Σχεδίου Ανάν;

 Στο Σχέδιο, οι δυνάμεις κατοχής της Τουρκίας μειώνονται σταδιακά και επιτρέπεται να παραμείνουν για απεριόριστο χρόνο. Στην Τουρκία συνεχίζει να δίνεται το δικαίωμα να επεμβαίνει μονομερώς στρατιωτικά στο νησί. Η 30χρονη τουρκική κατοχή της Κύπρου θα συνεχιστεί αφού η χώρα θα διαιρεθεί σε δύο ζώνες/συνιστώντα κράτη, ένα για κάθε κοινότητα. Η πραγματική κατοχή μειώνεται από το 37 τοις εκατό που είναι σήμερα στο 28.5 τοις εκατό του εδάφους του νησιού.

 Μια μεγάλη πλειοψηφία των 115.000 - 120.000 εποίκων από την ηπειρωτική Τουρκία δεν χρειάζεται να πάει πίσω, αλλά της επιτρέπεται να παραμείνει στην Κύπρο. Αντιθέτως επιτρέπεται μόνο στους μισούς από τους Ε/Κ πρόσφυγες να επιστρέψουν στο βόρειο μέρος, μόνο το ένα τρίτο από αυτούς στα σπίτια που τους πήραν το 1974. Στους υπόλοιπους προσφέρεται οικονομικό αντάλλαγμα υπό μορφή ομολογιών, οι οποίες μπορούν να εξαργυρωθούν, σε μια άγνωστη τιμή, σε 20 - 25 χρόνια. Στην ουσία αυτό σημαίνει ότι η κατοχή είναι επικερδής, η απαλλοτρίωση της περιουσίας γίνεται μόνιμη και τη μικρή οικονομική αποζημίωση που θα δοθεί θα την χαρούν μόνο τα παιδιά των προσφύγων.

 Υπό το φως αυτών των δεδομένων η απόρριψη του Σχεδίου των ΗΕ από τους Ε/Κ δεν φαίνεται παράλογη. Ούτε οι ηγέτες της ΕΕ θα έπρεπε φέτος να ανταμείψουν μια δύναμη κατοχής που αρνείται ότι διέπραξε γενοκτονία, την Τουρκία, με μια ημερομηνία έναρξης ενταξιακών διαπραγματεύσεων. Θα ήταν σαν να αποκρύβει κάποιος ζωτικής σημασίας αρχές της ευρωπαϊκής συνεργασίας. Γι’ αυτό δεν πρέπει και το θέμα της Τουρκίας να αποσιωπάται στην προεκλογική εκστρατεία.»