O πολυ-πολιτισμικός Λαβύρινθος ή
περί Ευρω-αφασίας
μέρος πρώτο http://library.techlink.gr/4t/article.asp?mag=1&issue=90&article=2372
ακολουθούν κάτω τα άλλα δύο μέρη στο κάτω
μέρος της σελίδας
Κ. Ζουράρις
(ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ): οίκημα καμπαίς πολυπλόκοις
πλανών την έξοδον,
δηλαδή φυλακή με πολύπλοκες καμπές απ' όπου
δεν έχει έξοδο,
αλλά μόνον πλάνη.
«Την πνευματική καλλιέργεια ενός λαού,
δυστυχώς, δεν τη
φτιάνει μονάχα ο ποιητής_ Τη φτιάνουν ακόμη
-και στην
περίπτωση αυτή με τρόπο ολωσδιόλου
ανεξέλεγκτο και ασύδοτο- ο
κινηματογράφος, το ραδιόφωνο, τα τηλέτυπα,
τα διάφορα φτηνά
ξενόφωνα ή ελληνόφωνα περιοδικά, τα φάρμακα,
οι κονσέρβες, οι
ρεκλάμες, οι προπαγάνδες κάθε λογής, τα μέσα
του πολέμου και
της ειρήνης_ _
_Γι' αυτό, το πρόβλημα δεν είναι τόσο απλό. Με
την πορεία που
πήρε ο κόσμος μετατοπιστήκαμε ξαφνικά από
μια θέση τοπικού
ενδιαφέροντος σε μια θέση ενδιαφέροντος
γενικού και είμαστε
ένα από τα επίκεντρα της παγκόσμιας κρίσης.
Αυτό δημιουργεί,
ανάμεσα στον τόπο μας και τα μεγάλα κράτη
της γης, επαφές τόσο
επιτακτικές και τόσο διεισδυτικές, που δεν
μπορούσαμε καν να
τις υποψιαστούμε πριν από μια ή δυο
δεκαετίες. Είναι σχεδόν
βέβαιο πως η απότομη αυτή μεταβολή
υποχρεώνει το λαό μας ν'
απορροφά αλλότριες επιδράσεις σε βαθμό
μεγαλύτερο από ό,τι θα
έπρεπε, και με τρόπο υπερβολικά βιαστικό.
Χωρίς αμφιβολία, από
την άποψη αυτή ο κίνδυνος δεν είναι μικρός_
_Πώς είναι δυνατό ο νέος που θα έχει
τελειώσει τουλάχιστο το
γυμνάσιο (εξατάξιο) - (μου φαίνεται πως
κανονικά αυτό θα
έπρεπε να είναι το κατώτερο όριο ηλικίας
που πρέπει να έχουν
τα παιδιά μας όταν αντικρίζουν την ξένη
ανατροφή) - πώς είναι
δυνατόν ν' αναπτυχθεί ομαλά στο ξένο
σχολείο και να μην
περιπέσει κάποτε σε πολύ δυσάρεστες
ψυχολογικές ακρότητες, αν
δεν έχει λάβει στον τόπο του τα απαραίτητα
θεμέλια;_
_Έτσι δημιουργούνται τα διάφορα
συμπλέγματα κατωτερότητας
απέναντι των ξένων, ανωτερότητας απέναντι
των ντόπιων, και ο
πνευματικός νεοπλουτισμός, που είναι από τα
συνηθισμένα
χαρακτηριστικά των μορφωμένων μας.»
(Γ. Σεφέρης: Δοκιμές, τομ. Γ', «Ελληνική και
Ευρωπαϊκή
παιδεία», εκδ. Ίκαρος)
Το ως άνω κείμενο, είναι ένα από τα πιο
σημαντικά του
νεοελληνικού μας βίου. Ανήκει σε μια
επιστολή, που απέστειλε ο
Γ. Σεφέρης από την Αγκυρα, στις 15
Φεβρουαρίου 1950, στον
Κων/νο Δοξιάδη. Αν εξαιρέσει κανείς την
έλλειψη μνείας για την
τηλεόραση, η οποία δεν υπήρχε, τότε, στην
Ελλάδα, ο Σεφέρης τα
έχει προβλέψει όλα, και έχει κατανοήσει τα
πάντα: και την
σύγχυση όπου έχουν εγκατασταθεί πια οι
σύγχρονες
αλληλοδιαπερατές κοινωνίες, και τους
κινδύνους για τις μικρές,
όπως η δική μας και τον πνευματικό
νεοπλουτισμό για τους
# !(&g* εκ των εγκεφάλων, όπως στους παρ' ημίν
«προχωρημένους»
κοσμοπολίτες και λοιπούς ευρωλιγούρηδες.
O εκπλήσσουσας προορατικότητας Γ. Σεφέρης,
ορίζει σ' αυτό το
κείμενο το συναμφότερον της σωφροσύνης και
της ακράτειας: και
τα όρια της ευρυχωρίας, που πρέπει να έχει
μια κοινότητα, αν
δεν θέλει να πνιγεί από ασφυξία αυτάρκειας
και μίζερη
ξενηλασία, αλλά και την στραβομάρα ή την
διάλυση όπου
φτάνουμε, αν παραγνωρίσουμε τα όρια αντοχής
μιας κοινωνίας,
που αυτοδιαλύεται όταν μπουκώσει με
πράγματα παραπάνω απ' όσο
μπορεί να αφομοιώσει. («_η απότομη αυτή
μεταβολή υποχρεώνει το
λαό μας ν' απορροφά αλλότριες επιδράσεις σε
βαθμό μεγαλύτερο
από ό,τι θα έπρεπε_ Χωρίς αμφιβολία _ ο
κίνδυνος δεν είναι
μικρός» Γ. Σεφέρης, οπ. παρ.)
Αυτός ο στοχασμός του Γ. Σεφέρη, προφητικός
και ήδη επίκαιρος
στα 1950, πρέπει να είναι ένας μέγιστος
οδοδείκτης για την
πορεία μας σ' αυτούς τους δύσβατους καιρούς.
Μας χρειάζεται
αυτή η σκέψη του, για όλες τις αμηχανίες
αλλά και βεβαιότητες
οι οποίες μας παλινδρομούν ανάμεσα στο
αστάθμητον του
μέλλοντος και την χαζοχαρούμενη
μελλοντολογία των ευρώ-
καφετζούδων, που μας παρουσιάζουν τα φύκια
για μεταξωτές
κορδέλες.
Διότι η μόδα, τον τελευταίο καιρό, σε
ορισμένους υποκύκλους,
περιορισμένης δημοκρατικής αποδοχής μεν,
απεριόριστης ανοησίας
δε, αλλά, δυστυχώς, διαβρωτικής επιρροής,
επειδή ελέγχουν
τμήματα των MME και της Παιδείας, η μόδα
λοιπόν σ' αυτούς τους
τριτοκοσμικής αλλοτριώσεως «μετά-μοντέρνους»
αναπτυξιακούς,
είναι ότι, πατρίδες, θρησκείες και εθνικές
παιδείες είναι πια
όλα ξεπερασμένα κι επαρχιώτικα. Και μπροστά
μας υπάρχει ένας
λαμπραυγής αιών, όπου οι λαοί, όλοι μαζί,
καταργώντας
τζατζίκια, τραγούδια, τελετουργίες, γλώσσες
και Λείψανα, που
τους χωρίζουν, θα πλάσουν έναν καινούργιο
Λαό, σαν το νέο
απορρυπαντικό, που θα ξεπλένει και θα
λευκαίνει καλύτερα από
τους παλιούς.
Τον νεοπαγή αυτόν Λαό, τον φαντάζονται σαν
ένα εκτόπλασμα UFO,
διότι κανείς από τους φωστήρες, δεν μπορεί
να μας πει, τι θα
τραγουδάει, για τι θα κλαίει (αλλά μάλλον,
λόγω καινοφανούς
επιτυχίας, το κλάμα θα έχει καταργηθεί), πώς
θα τρώει και σε
ποιον θεό θα πιστεύει η καινοφανής τούτη
κοινωνία. Ξέρουμε
όμως πως δεν θα' χει σύνορα (διότι τα σύνορα
προκαλούν
πολέμους), δεν θα' χει πολυγλωσσία (διότι
αυτή δυσχεραίνει την
επικοινωνία), θα καταργήσει τα γιαούρτια (διότι
με τις
ζυμώσεις τους αυτά δεν μεταφέρονται κι έτσι
θα' χουμε
«ζωντανά» πλαστικά), δεν θα' χουμε νησιά
δικά μας (διότι, βρε
αδελφέ, όλοι αδέλφια είμαστε και ας μην
είμαστε επαρχιώτες),
και τα Χριστούγεννα π.χ. δεν θα τα λέμε
Χριστούγεννα [για να
μην πάθει ψυχικό τραύμα ο Πλησίον μας
Κινέζος τραπεζίτης ή ο
Τούρκος τουρίστας στην «βόρεια» (όχι «κατεχόμενη»)
Κύπρο],
αλλά θα τα λέμε winter holidays, και γενικώς δεν θα
είμαστε
πια Έλληνες, διότι το Έλλην είναι
μερικώτερον του Ευρωπαίου
και πρέπει να αναρριχώμαστε από το ειδικό
στο γενικό.
Το Αιγαίον, δε, δεν θα είναι ελληνικό, διότι
αυτό το παραμύθι
με τον Αιγέα, τα μαύρα πανιά, τον Θησέα, τον
Μίτον, την
Αριάδνη και το «αποφώλιον βρέφος», δηλαδή
τον Μινώταυρο ή
Αστερίωνα, αυτό πια παραείναι επαρχιώτικο,
μουχλιασμένο και
«προ-λογικής» δομής. Επομένως, το Αιγαίο,
επειδή προσωρινώς
δεν μπορεί να ανήκει στα ψάρια του, θα τελεί
υπό καθεστώς
συνδιαχειρίσεως, από μια επιτροπή
πολυεθνικών εταιριών
πετρελαίου, τους μεγαλοδικηγόρους του
γραφείου του κυρίου
Βανς, ο οποίος έχει την διαπίστευσιν των ως
άνω εταιριών κι
από άλλους, αντικειμενικούς μεσολαβητές
από την Ολλανδία,
Αγγλία, Γερμανία, Γαλλία, οι οποίοι,
ανεπηρέαστοι, διότι δεν
είναι κάτοικοι του Αιγαίου και δεν κάνουν
μπίζνες με την
Τουρκία, θα διαμορφώσουν το νέο μετα-Αιγαίο.
Έλληνες, δεν
προβλέπονται στην επιτροπή, πρώτον, διότι
το Έλλην είναι
ξεπερασμένο και μερικόν έναντι του γενικού
και δεύτερον, διότι
το «Έλλην» όζει εθνικιστικής υστερίας, και
προ-επιστημονικής
μούχλας. Τι δουλειά έχει το «Έλλην», στην
ποστ-μόντερν
κοινωνία της οικουμενικής υφαλοκρηπίδας
και της πανανθρώπινης
αγολαγνείας;
Σ' αυτά κι άλλα τέτοια παρεμφερή
σπουδαιολογήματα,
σπουδαιοτριβούν διάφοροι προχωρημένοι
αλλοδαποί και ημεδαποί,
οι οποίοι εκχέουν δαψιλή την ονείρωξιν της
Ενωμένης Ευρώπης,
«μετά οίας ανεπιστημοσύνης και μαλακίας
γενήσοιτο». (Θουκ. E,
7) (πάλι, τα ξαναλέει όλα ο Θουκυδίδης, μαζί
με τον Σεφέρη).
Αυτή η αντίληψη, είναι σήμερα της μόδας στην
Δύση και
απαγγέλλεται με περίσσεια μπουρδολογία ως
«πολυ-πολιτισμικό»
πρότυπο. Δηλαδή και εξηγώ τον όρο με την
αντιστοίχου βλακείας
απλούστευση, που εμπεριέχεται μέσα στον
λαπά «πολυ-
πολιτισμικός»: αυτό σημαίνει πάνω-κάτω, ότι
όλες οι
ιδιομορφίες των πολιτισμών σιγά ή γρήγορα
πρέπει να
καταργηθούν και ότι πρέπει να
δημιουργήσουμε έναν άλλον
αχταρμά, που θα παίρνει βέβαια κάτι από τους
παλιούς
«ξεπερασμένους» λαούς, αλλά θα' ναι κυρίως
κάτι το νέον, το
φωσφορίζον αντισηπτικόν μέλισμα, κάτι το
ενιαίο και μη
χωρισμένο, κάτι χωρίς αμαρτίες και σκωρίες,
αλλά με αρμονίες,
ομοφωνίες και ομοψυχίες. (Ενδέχεται δε και
με ομοβροντίες,
προσθέτω, θουκυδίδειος και καθυστερημένος,
εγώ).
Σ' αυτό το πολυ-πολιτισμικό μυθολόγημα, που
προσπαθεί να
πουλήσει στον λαουτζίκο ή συγχρονη
ληστρική εκδοχή του πιο
ανάλγητου καπιταλισμού, με συνεπικούρους
μάλιστα τους βαθειά
νυχτωμένους «διανοουμένους», η Ελλάδα -διά
του Σεφέρη- έχει
ήδη απαντήσει.
Θα συνεχίσω με ταπείνωση στα χνάρια του
Σεφέρη, στα επόμενα
θερινά τμήματα των 4 Τρ., συν θεώ.
Ένα έχω προσωρινά να παρατηρήσω, τα εξής δυό:
α). Αυτή η πολύ-πολιτισμική αρλούμπα,
μοιάζει να παίρνει την
φόρα της από το έξοχο του Αποστόλου Παύλου,
το και διάσημο και
συνέχον την χριστιανική απόπειρα κοινωνίας
σ' Ανατολή και
Δύση, πλούσιο Βορρά και ληστευόμενο Νότο, το
«ουκ ένι άρσεν ή
θήλυ, Έλλην ή Εβραίος, ελεύθερος, ή δούλος» (δεν
υπάρχουν
τέτοιες αντιθέσεις), αλλά εν εσμέν εν Χριστώ
(αλλά είμαστε
ένα, όλοι μας, ένα πράγμα σε μια αγκαλιά,
στην αγκαλιά του).
Αυτό όμως το χριστιανικό εν εσμέν, αυτό
δηλαδή το αληθινό πολύ-
πολιτισμικό, για να μην είναι
κεφαλαιοκρατική απάτη και
πεπονόφλουδα για μικρομεσαίους «στοχαστές»
της μπούρδας,
προϋποθέτει και το «ην αυτοίς άπαντα κοινά»
(Πράξεις των
Αποστόλων), δηλαδή την αλληλεγγύη και την
μοιρασιά, το
«αλλήλων ισόδουλοι, αλλήλων κύριοι» του
Μεγάλου Βασιλείου.
Το πολύ-πολιτισμικό δηλαδή, το οποίο τάχα
μου, διά της
καταργήσεως των συνόρων και των εθίμων θα
καταργήσει και τους
πολέμους, προϋποθέτει επίσης κατάργηση των
πλουσίων και
μοιρασιά των αγαθών, των πλουτοπαραγωγικών
πηγών σε όλους,
δηλαδή κατά προτεραιότητα στην φτωχολογιά
του πλανήτη.
Αλλοιώς, το «πολυ-πολιτισμικό» μοντελάκι,
είναι αυτό που
\ίναι, δηλαδή μια ιδεολογική μηχανή η οποία
επιτρέπει στην
Δυτική πλουτοκρατία, να πολτοποιεί τα
σύνορα, διαμορφώνοντας
μια ενιαία παγκόσμια αγορά, όπου θα πουλάει
τα υπο-προϊόντα
της, θα παράγει ντόπιους πιθηκο-γενίτσαρους
για να
καταναλίσκουν τα προϊόντα της
πλουτοκρατίας και θα ελέγχει
νομισματοστρατιωτικά τις πηγές της γνώσης
και των πρώτων υλών.
Αυτό, ώ κενευέλπιδες ευρωλιγούρηδες, δεν
είναι το εν εσμέν του
Αποστόλου Παύλου, αυτό δεν είναι, το «ην
αυτοίς άπαντα κοινά»,
ούτε το «αλλήλων ισόδουλοι, αλλήλων κύριοι»
του Μεγάλου
Βασιλείου (Τι έξοχη σύλληψη! Να είμαστε ο
ένας προς στον
άλλον, ελεύθερα, «ίσοι δούλοι», ώστε,
αυτομάτως να γινόμαστε
ίσοι Κύριοι-Αφεντικά, ο ένας έναντι του
άλλου!)
Αυτή η «πολυ-πολιτισμική» απάτη τύπου
Μάαστριχ, και Διεθνούς
Τραπέζης, του Διεθνούς Νομισματικού
συστήματος, και του GATT,
δηλαδή του μπάτε σκύλοι αλέστε (σκύλοι της
δυτικής
πλουτοκρατίας, η οποία μονοπωλεί τα MME, τα
χρηματιστήρια των
πρώτων υλών, την παρασιτική κερδοσκοπία των
hedges funds και
το εμπόριο όπλων) και αλεστικά μη δώστε,
αυτό δεν είναι πολυ-
πολιτισμός.
Αυτό, σ' όλες τις δυτικές γλώσσες, λέγεται
αλλοιώς και ο όρος
φυσικά είναι ελληνικός και προέρχεται
ακόμη πιο φυσικά από την
Κρήτη, στην οποία υπήρξε ο Λαβύρινθος και το
αποφώλιον βρέφος,
από το τέρας, ο Μινώταυρος.
O όρος είναι «συγκρητισμός», που σημαίνει
μια κακοχυμένη και
κακοραμμένη «ένωση όλων των Κρητών».
Εκφράζει δε και για τους
Κρητικούς-κτήτορες και κτίτορες της
καταστάσεως αυτής, αλλά
και για τους Δυτικούς, που υιοθέτησαν τον
όρο, την πεποίθηση
ότι ενώσεις τέτοιες βιαστικές και πονηρές,
μόνον καταστροφή
φέρνουν: συγκρητισμός = πολυ-πολιτισμικός
Μινώταυρος =
Ευρωπαϊκή Ένωση.
H συνέχεια στο κατόπιν._Κ.Ζ.
O πολυ-πολιτισμικός Λαβύρινθος ή περί ευρω-αφασίας
(2ον μέρος) http://library.techlink.gr/4t/article.asp?mag=1&issue=89&article=2347
«Ο νέος ελληνισμός για πρώτη φορά, ύστερα
από συνεχή οδυνηρά πλήγματα,
εξαναγκάζεται ν' απορρίψει ένα μεγάλο μέρος
από το φορτίο της μεγαλομανίας
του. Δεν ακούγεται πια τόσο καθαρά ο
υποβολέας
των γερμανικών πανεπιστημίων και πίσω από
τις Φραγκοπαναγιές, που
κουβαλούνε στις αποσκευές τους οι
φαντασμένοι ταξιδιώτες της Φλωρεντίας,
προβάλλει το αυστηρό Βυζάντιο... O Φώτης
Κόντογλου είναι εκεί για να μας το
θυμίζει με το πείσμα και τη φλόγα του
θεόπνευστου.
O Τσαρούχης, αφού μαθητέψει κοντά του και
κοντά στα κείμενα, στους Ύμνους
της Εκκλησίας, στον Ερωτόκριτο, στον
Παπαδιαμάντη, δεν έχει πια να φοβηθεί
τίποτε από το τραγούδι των Σειρήνων της
εποχής του.»
(Οδυσσέας Ελύτης :«Ανοιχτά χαρτιά, Επίμετρο
- Γιάννης Τσαρούχης», σελ. 573
Εκδ. Ίκαρος.)
ΣΤΟ ΠΡΩΤΟ μέρος, την πολυ-πολιτισμική
μπούρδα, εντός της οποίας ευημερεί η
επιδρομή της δυτικής πλουτοκρατίας, την
υπέδειξα με την μαρτυρία του Γ.
Σεφέρη. Σ' αυτόν τον άρχοντα του τρόπου μας
οφείλουμε την επεξεργασία και
επιστημονική ορολογία, όπως πχ : «τα διάφορα
συμπλέγματα κατωτερότητας
απέναντι των ξένων, ανωτερότητας απέναντι
των ντόπιων και ο πνευματικός
νεοπλουτισμός, που είναι από τα συνηθισμένα
χαρακτηριστικά των μορφωμένων
μας» (4T, προηγούμενο τεύχος). O Σεφέρης ακόμη,
σ'αυτόν τον στοχασμό του,
τον ορθοτομούντα τον λόγον της αλήθειας - («Ελληνική
και Ευρωπαϊκή
παιδεία», Δοκιμές Γ'), μας έδειξε την
αλλοτριωτική συσχέτιση που
εγκαθιδρύεται, όταν ανάμεσα στην «πνευματική
καλλιέργεια ενός λαού» και
«την ξένη ανατροφή», κάποια λόγω νέων
συνθηκών «απότομη μεταβολή», δηλαδή
«με τρόπο ολωσδιόλου ανεξέλεγκτο και
ασύδοτο»... «υποχρεώνει το λαό μας ν'
απορροφά αλλότριες επιδράσεις σε βαθμό
μεγαλύτερο από ό,τι έπρεπε και με
τρόπο υπερβολικά βιαστικό» (Γ. Σεφέρης, οπ.
παρ.)
Πώς λοιπόν μπορούμε να συζήσουμε
ισορροπημένα ανάμεσα σ' αυτό που είμαστε
και στο αλλότριο, που ίσως πρέπει να
προσλάβουμε χωρίς όμως να
αλλοτριωθούμε, χωρίς επίσης να κλειστούμε
μίζερα στο καβούκι μας;
Πώς δηλαδή μπορούμε να είμαστε «οικουμενικοί»,
όπως μας δίδαξε συνεχώς «η
καθ' ημάς καθεστηκυία πολιτεία», χωρίς να
μας γελοιοποιεί ο «πνευματικός
νεοπλουτισμός ...των μορφωμένων μας», χωρίς
να πιθηκίζουμε ημιαναλφαβήτως
όπως οι ευρωλιγούρηδες, χωρίς να γινόμαστε
εθελόδουλα - αγράμματα αθύρματα
του ιμπεριαλισμού, όπως τα ντόπια ευρω-ψώνια
του «πολυ-πολιτισμού»;
Μα, βεβαίως, μα φυσικώς και αβιάστως το
μπορούμε με τον τρόπο του Οδυσσέα
Ελύτη, όπως ο ίδιος ο Γενάρχης μας το
προτείνει διά του τρόπου του
Τσαρούχη: όταν έχεις φάει με το κουτάλι τα
κείμενα και τα έθιμα, τον
τζιγεροσαρμά, την Μετάληψη και τον
ζεϊμπέκικο, όταν έχεις προηγουμένως
κάνει υπακοή «στους Ύμνους της Εκκλησίας,
στον Ερωτόκριτο, στον
Παπαδιαμάντη», τότε κι εσύ κι ο Τσαρούχης,
ναι, ας σαγηνευθείτε από τις
Σειρήνες. Θα τις κορφολογήσετε εσείς,
ταπεινόφρονες Ιέρακες του τρόπου μας
και δεν θα σας μαδήσουν οι Σειρήνες
εισαγωγής, σαν να είστε μεγαρόπληκτα
κουτορνίθια και ποστ-μόντερν ασυνάρτητα
χάρβαλα.
H πολυ-πολιτισμική απάτη, είναι ο νέος
Λαβύρινθος, «πολυπλόκοις καμπαίς
πλανών την έξοδον», κατασκευασμένος από τον
πολτοποιητικό ιμπεριαλισμό της
Δύσης. Εντός του κατοικοεδρεύει ο
Μινώταυρος του δυτικού καταναλωτισμού,
έτοιμος να κατασπαράξει όλες τις
ιδιομορφίες των περιφερειακών κοινωνιών.
Είναι δε χαρακτηριστικό, ότι μόλις ένα
υποσύστημα του Δυτικού
ολοκληρωτισμού, νιώθει πως χάνει την
προνομιούχο ανθρωποβορία του έναντι
συγγενικού του πιο ανθρωποφαγικού
συστήματος, τότε, το απειλούμενο δυτικό
υποσύστημα, έντρομο και μετανιωμένο
ανακαλύπτει πάλι τις «επαρχιώτικες»
αρετές της «ιδιομορφίας», της «ιδιοπροσωπίας»
(!!!). Ή, ακόμη χειρότερα,
παράγει ξενηλασία, ξενόφοβο εθνικισμό και
ρατσισμό!
Ιδού το σχήμα της απάτης: προτείνουμε πολυ-πολιτισμικό
μοντέλο (μπάτε
σκύλοι αλέστε) όταν αισθανόμαστε ισχυροί,
και διοχετεύουμε την πραμάτειά
μας. Φωνασκούμε για αλλοτρίωση, όταν
χάνουμε και τότε ζητούμε ποσοστώσεις
και περιορισμούς για τα εισαγόμενα
πολιτιστικά προϊόντα, ενώ ταυτοχρόνως
στιγματίζουμε για πράξεις «φυλετικής
εκκαθαρίσεως» τους μικρούς λαούς, οι
οποίοι προσπαθούν να διασώσουν την
ταυτότητά τους, όπως κι εμείς οι Δυτικοί! Κι όλα αυτά τα φρικαλέως αντιφατικά και
αλληλογρονθοκοπούμενα εν ονόματι
του ορθολογισμού !
Έστωσαν τα κάτωθι παραδείγματα:
1) Στις πλανητικές διαπραγματεύσεις του GATT
για την «απελευθέρωση» του
εμπορίου και των επικοινωνιών, η Ευρωπαϊκή
Ένωση, προεξαρχούσης της
Γαλλίας, μετά από έντονες εχθροπραξίες προς
τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία, πέτυχε
την επιβολή ποσοστώσεων και περιορισμών σε
όλη την προβολή τηλεοπτικών και
λοιπών ηχοακουστικών προϊόντων που δεν
παράγονται εντός της Ευρωπαϊκής
Ενώσεως, επέβαλε δε την Κοινοτική και
Εθνική προτίμηση έναντι τρίτων.
Γιατί; Διότι, λέει, επειδή απειλείται η «φυσιογνωμία
και πολιτισμική
ταυτότητα» των ευρωπαϊκών λαών από την «ανεξέλεγκτη»
και «άμετρη» εισβολή
αμερικανικών και γιαπωνέζικων
υποπροϊόντων κι επειδή, λέει, «τα προϊόντα
του πολιτισμού δεν είναι εμπόρευμα, όπως τα
άλλα»!
Δηλαδή, ο πανικόβλητος γαλλικός υπο-ιμπεριαλισμός
και οι λοιποί
παρακατιανοί δυτικο-ευρωπαϊκοί,
επαναλαμβάνουν περιδεείς και
καθυστερημένοι
την αυτονόητη νηφάλια αλήθεια, που
πρωτοδιατύπωσαν με ελληνική σεμνότητα κι
όχι επειδή διακυβεύονταν μπίζνες και
ντόλαρς, οι πρωτομάστορες Γιώργος
Σεφέρης και Οδυσσέας Ελύτης!
Τώρα ξυπνήσατε, ώ Όστρο-Βισι-Γότθοι και
λοποί Ούννοι; Ώστε έτσι, έ;
«Ο πολιτισμός δεν είναι εμπόρευμα όπως τα
άλλα»... Και δώστου απαγορεύσεις
και ποσοστώσεις και «προτιμησιακό καθεστώς»
η επιδότηση για «τα δικά
μας»... Και η sacro-sainte «ελευθερία»; Πάπαλα; Μα
όλα αυτά, ώ
αμφοτερόγλωσσοι Φαρισαίοι, υποκριτές, όλα
αυτά δεν είναι «επιχείρηση
φυλετικής καθαρότητας»; Όλα αυτά δεν είναι
ενέργειες που αποσκοπούν στην
διατήρηση της φυλετικής καθαρότητας των
πολιτιστικών σας προϊόντων, διότι
αλλοιώς, λέτε, αλλοτριώνεται ο τρόπος με τον
οποίον ζουν, τρέφονται,
διασκεδάζουν, κλαίνε και γεννιούνται ή
πεθαίνουν οι λαοί σας; Δεν
επιδιώκετε να διατηρήσετε, κατά την μπόρεσή
σας, «καθαρή» την κοινωνία σας,
έναντι των εισαγομένων προσμείξεων;
2) Γιατί όλοι οι δάσκαλοι στην Γερμανία,
άλλοι με το γλυκό κι άλλοι με το
γερμανικό, προσπαθούν να επιβάλλουν στους
γονείς-μετανάστες την εγκατάλειψη
της μητρικής γλώσσας, επισείοντας στους
τρομοκρατημένους φτωχούς μετανάστες το φάσμα της κοινωνικής αποτυχίας των
παιδιών τους; Σε μας, τους Έλληνες, μας αποθαρρύνουν ακόμη και γι' αυτά τα έρμα
τα «σαββατιανά» μας σχολεία - (δύο τρεις ώρες ψευτοελληνικά κάθε Σάββατο),
διότι τα παιδιά μας
«κουράζονται», άρα πέφτουν οι επιδόσεις
τους στο «σωστό» σχολείο, το
γερμανικό, και άρα νάτη η κοινωνική
αποτυχία και το περιθώριο και η
«εγκληματικότης» και η απέλαση και η φυλακή...
Είναι πολύ-πολυτισμική
πρόταση αυτό, ή στυγνή φυλετική εκκαθάριση -
εξυγίανση και φυλετική
εξομάλυνση των περιφερειακών Κούρδων,
Ελλήνων, Πολωνών κ.λπ. επ' ωφελία του
κυρίαρχου πολτοποιητικού πανγερμανισμού;
2α) Και κάτι για τα προγράμματα-ειρκτές του
GATT: τι με ενδιαφέρει εμένα
τον Έλληνα, η προστασία της Γαλλικής
γλώσσας ή του Γερμανικού «πολιτισμού»;
Αν τα σηριάλια τους δεν βλέπονται (που δεν
βλέπονται, διότι σκυλοβαριέμαι),
γιατί να μην χαζεύω τα αμερικάνικα, που
είναι σπαρταριστικά, ακόμη και στην
μαλακία τους; Κι αν είναι να πάθω αλλοτρίωση,
γιατί δηλαδή να προτιμήσω την
«ευρωπαϊκή» από την αμερικανική, την Σκύλα
από την Χάρυβδη;
Εξίσου με βλάπτει η γαλλική μπουρδολογία
και η αμερικάνικη, με την εξέχουσα
πλεονεκτούσα διαφορά, ότι πιθηκίζοντας
αμερικανιστί, γίνομαι καρνάβαλος του
προσωρινώς νικητηρίου συστήματος και όχι
τζουτζές του θνήσκοντος... Και
μετά και ξανά, με την ποικίλη δράση των
στοχαστικών προσαρμογών το
ξαναβλέπουμε...
3) Αν τα προϊόντα του πολιτισμού δεν είναι
εμπόρευμα όπως τα άλλα», τότε
γιατί, ώ πλιατσικολόγοι, κλεπταποδόχοι
Δυτικοί, περιορίσατε πέρυσι την
προστασία των έργων τέχνης σε πενήντα και
εβδομήντα χρόνια και μετά...
παραγραφή; Για να προστατέψετε τα Μουσεία
σας και τα Σόθμπυ σας, ώ αλήτες
του πλιάτσικου; Κατά τα άλλα, θεσπίζετε ως
απαράγραπτα (και καλώς το
θεσπίζετε) τα λεγόμενα «εγκλήματα κατά της
ανθρωπότητας», εξαιρώνται
βεβαίως από την τιμωρία τους Αμερικανούς
που χτύπησαν με ατομικές βόμβες
άμαχο πληθυσμό κι όχι στρατιωτικούς
στόχους, τους Αγγλους για βομβαρδισμό
της άμαχου Δρέσδης και τους Γάλλους για την
γενοκτονία στο Σετίφ της
Αλγερίας το 1945: Για καμμιά δεκαριά
σκοτωμένους αποίκους Γάλλους, ο
Γαλλικός στρατός έκλεισε την πόλη αυτή και
μετά από τρεις μέρες ο
Αλγερίνικος λαός έκλαιγε εικοσιτρείς
χιλιάδες νεκρούς (23000) !!! 23000 για
10 = Αυτό κι αν είναι πολυ-πολιτισμικό
μοντέλο!
Απαράγραπτα, χωρίς παραγραφή, χωρίς όριο
χρόνου δηλαδή, αθάνατα, επομένως
και ες αεί κολάσιμα τα εγκλήματα κατά της
ανθρωπότητας. Καλώς... Ερώτηση
κρίσεως προς τους ημετέρους ευρωλιγούριδες,
για να την απευθύνουν ως
ευβλαβείς γενίτσαροι στα αφεντικά τους: H
κλοπή και ο ακρωτηριασμός της
Αφροδίτης στην Μήλο, η κλοπή της Νίκης από
την Σαμοθράκη, το Ελγίνειον
άγος, δεν αποτελούν απαράγραπτα εγκλήματα
κατά της ανθρωπότητας, ώ
ευρω-χάσκακες;
4) Αφού καταδικάζετε, ως βάρβαρη, την «φυλετική
καθαρότητα», ώ Δυτικοί
ορθολογιστές, γιατί δεν αφήσατε σώα την
ακεραιότητα της ταλαίπωρης ενιαίας
Γιουκοσλαβίας, η οποία αποτελούσε, έστω
κακήν-κακώς, ένα ειρηνικό
πολυ-πολιτισμικό υπόδειγμα, εφόσον ουδείς
ήταν μόνον Σέρβος, ή Σλοβένος, ή
μουσουλμάνος, ή παπικός, αλλά - υποτίθεται-
όλοι μαζί προσπαθούσαν να
στήσουν έναν καινούργιο άνθρωπο - (πολυ-πολιτισμικό),
τον Γιουγκοσλάβο; Κι
όλα αυτά, ανελεύθερα, ναι, αλλά χωρίς ν'
ανοίξει ρουθούνι επί μισόν αιώνα !
Διότι, είπατε (και σωστά το είπατε), δεν
υπήρχε ελευθερία. Κυρίως όμως,
διότι οι κυρίως ενδιαφερόμενοι, οι Σλοβένοι
πρώτα και μετά οι Κροάτες και
οι Βόσνιοι, είπαν: Δεν θέλουμε να είμαστε ή
να γίνουμε «Γιουγκοσλάβοι»
Θέλουμε, στο όνομα της ελευθερίας και της
ιδιομορφίας μας, να παραμείνουμε
Σλοβένοι, Κροάτες, Βόσνιοι και, επομένως,
αποχωρούμε από την Γιουγκοσλαβική
ομοσπονδία. Θέλουμε να είμαστε μόνοι μας,
μεταξύ μας !
Αυτό όμως, το κατά Σεφέρη και Ελύτη εντελώς
νόμιμο, αυτό, κατά την άποψή
σας, ώ Δυτικοί Υποκριτές, δεν ήταν τυπική
περίπτωση φυλετικής καθαρότητας;
Γιατί, στην περίπτωση της Σλοβενίας,
Κροατίας, Βοσνίας, υποθάλψατε και
ενισχύσατε την απόσχισή τους, δηλαδή μια
πράξη φυλετικής καθαρότητας και,
κατά παράβαση των αρχών της ΔΑΣΕ (σεβασμός
των συνόρων στην Ευρώπη), δεν
στηρίξατε το ενιαίον της Γιουγκοσλαβικής
ομοσπονδίας, δηλαδή ένα εν
λειτουργία πολυ-πολιτισμικό μοντέλο;
Διότι βεβαίως είστε, όταν θέλετε,
θουκυδίδειοι κι όταν πάλι σας συμφέρει,
ψευτοχριστιανοί ...
Κι επειδή η «ανάλυση» της Δυτικής αλητείας
είναι ανιαρή υπόθεση, όταν
θάλλει το Ιόνιον Πέλαγος και λάμπει το
καλοκαίρι των ήχων, ψάλλοντας
Ελλάδα, διά ταύτα, πάλι ερώτηση κρίσεως
στους επιχωρίους ευρω-ζηλωτές: αυτό
που θεωρήθηκε πρέπον για την Σλοβακία,
γιατί δεν είναι σωστό για την Βόρειο
Ήπειρο; (Όλα κοινά και όμοια: δύο κοινωνίες,
που δεν θέλουν να αφομοιωθούν
σε μια άλλη, ξένη, συμπαγής παρουσία
γεωγραφική, πολιτική, πνευματική και
ανελεύθερο, ξένο «πλαίσιο», το οποίο τις
καταδυναστεύει).
Συν, το γεγονός, ότι η διεθνής Συνθήκη του
1914, θεωρεί ως εθνική κοινότητα
τους Βορειοηπειρώτες και όχι «θρησκευτική
μειονότητα».
(Το αντί-παράδειγμα της μουσουλμανικής στην
Θράκη μειονότητος, βεβαίως δεν
είναι ισόκυρον της ισοτιμίας των
περιπτώσεων μεταξύ Σλοβενίας- Βορείου
Ηπείρου).
...«Φυλετική καθαρότητα», «πολυ-πολιτισμικό»
μοντέλο, ή επιτέλους και λίγη
κοινή λογική, χωρίς ευρω-θολούρα;_Κ.Ζ.
Πολυ-πολιτισμός; Ναι!
Δηλαδή, Μακρυγιάννη το ανάγνωσμα.
τρίτο μέρος http://library.techlink.gr/4t/article.asp?mag=1&issue=88&article=2301
Τσιτάτο
_...Κατοικίσαμεν τους κατοίκους μέσα στα
σπήλαια...
...και ρημώσαμε τους τόπους και εγίναμε η
παραλυσία του
κόσμου...
...Κι από τότε βλέποντας αυτήνη την αρετή,
σιχάθηκα το
Ρωμαίικον, ότι είμαστε ανθρωποφάγοι.._.
Στρατηγός Μακρυγιάννης
ΠΟΤΕ άραγε η κριτική και κυρίως η
αυτοκριτική βοηθεί έναν
άνθρωπο ή ένα λαό; Όταν ξένη φροντίδα και
αλλότριος νους
μέμφεται τις πράξεις μας με κριτήρια που,
ίσως, δεν ταιριάζουν
στην περίπτωση ή όταν εμείς οι ίδιοι, επειδή
έχουμε υψηλόφρονη
ιδέα για την παρουσία μας, κρίνουμε
αμείλικτα νηφάλιοι τα
αταίριαστα και τα πτωτικά μας;
Πάντοτε, όταν ακούω και διαβάζω την _κριτική_
που ασκούν για
τα χάλια μας διάφοροι καλοπροαίρετα
άσχετοι ή κακοπίστως
στρεψόδικοι, ο νους κι η ματιά μου
επιστρέφουν στον Γενάρχη
Μακρυγιάννη, παθιασμένο με το λαό του,
αγράμματο Ποιμένα του
νικημένου τότε τόπου του, που γνωρίζει όμως,
τόσο γνήσια την
αρχοντιά του ξεπεσμένου λαού του, η οποία
και του επιτρέπει να
γίνεται είρων κατήγορος της καθημερινής
κακομοιριάς μας.
O Μακρυγιάννης συνεχώς ασκεί εις βάρος του
εαυτού του,
συλλογικού και ατομικού, το _εδιζησάμην
εμεωυτόν_ που του
διδάσκει ο Ηράκλειτος, ασκεί έναντι του
εαυτού του μια
περιδίνηση διώξεως, ένα στρόβιλο κριτικής.
_Δίζημαι_ τον εαυτό μου. Το ρήμα μας μιλάει
για _στροβιλισμό_,
για καταδίωξη. Τόσο έντονη είναι η εις βάρος
του εαυτού μας
απαίτηση αυτογνωσίας, την οποία μας ορίζει
ο συλλογικός μας Νους.
Κι ο Μακρυγιάννης, αυτήν την ανηλεή
ανάκριση την ασκεί
καθημερινά, γιατί γνωρίζει ότι ο _άριστος
βίος_, αίτημα του
ακραιφνούς αριστοκράτη, δεν περιμένει να
του πει τα στραβά του
ο ξένος, διότι πρώτος Τιμωρός, πάντοτε, για
την _μετ_
ευβουλίας πλήθους αριστοκρατίαν_, είναι ο
ίδιος μας ο εαυτός.
Τιμωρός για τους Έλληνες, δεν είναι ένας
μικρομίζερος χαφιές,
που παριστάνει τον δάσκαλο, ή τον νταβατζή
της ψυχής μας ή τον
δικαστή της μορφής μας, αλλά κάποιος
Διάκονος-Τιμωρός, ο
φροντίζων την τιμή μας. Αυτό λέει η λέξη.
_Πρόσεχε σεαυτώ_, του ξαναθυμίζουν μαζί με
τον Εφέσιο Σκοτεινό
ιερέα και οι Πατέρες της Εκκλησίας: _έχε
προς τον εαυτό σου_,
μη χαλαρώνεις, να τον προσέχεις τον εαυτό
σου, μην τον
εγκαταλείπεις στην πλαδαρότητα, στην
ακηδία. Να κήδεσαι του
εαυτού σου, να του κάνεις καλή κηδεία είτε
είσαι ζωντανός είτε
πεθαμένος. Και προσέχεις, κήδεσαι του
εαυτού σου, όταν δεν
παρασύρεσαι ως μικρομεσαίος δυτικός στην
αλαζονεία της
εξουσίας, στην ψευδαίσθηση της εξουσίας,
στην αναλγησία του
πλούτου, στην νευρωσική σου δηλαδή αγωνία
να το παίζεις σοφός
και θεός. Γιατί εμείς το νοιώσαμε οριστικά
και οριστικοί:
_Ανθρώπων ο σοφώτατος προς θεόν πίθηκος
φανείται και σοφία και
κάλλει και τοις άλλοις πάσιν_ (Ηράκλειτος,
απόσπ. 83)
Πάψε λοιπόν να ασχολήσαι περιαυτολογώντας
και κορδακιζόμενος
με τις σοφίες σου και τα κάλλη σου,
πιθηκίζοντας τον θεό, για
να μην έχεις συνεχώς αναπτυξιακό, golden boy
κάλο στο κεφάλι
σου. Και πάψε να λατρεύεις είδωλα, χρυσά
βόδια, ζαντολάστιχα
παθητικής ενεργητικότητας, αερόμπικ πισίνα
για την κυτταρίτιδα
του πισινού σου, πάψε να κυνηγάς μέχρι
θαλάμου εντατικής του
Ωνασείου τον άπληστο κορεσμό σου με _αγαθά_,
που δεν θα τα
πάρεις μαζί σου και δεν σε πηγαίνουν
πουθενά. O αριστοκράτης
ασκεί καθημερινή πενία και δωρεά: δεν
μαζεύει ως ρακοσυλλέκτης
τα περιττά -ως γνωστόν, δε, τα πάντα είναι
συνήθως περιττά-
και δωρίζει απλόχερα και σκορπά. O τρόπος
μας ξέρει ότι η
αποταμίευση είναι η αρετή της τσιγγουνιάς,
κι ο κορεσμός μέσα
στα καταναλωτικά, cosmetics, και λοιπά δια-κοσμητικά,
αποσμητικά, τον ενάρετο τον κάνει όχλο. _Δωρεάν
ελάβατε,
δωρεάν δότε!_, σατιρίζει την πανικόβλητη
τσιγγουνιά μας, η
παιγνιώδης μας Παράδοση.
Από κορεσμό θα πας κι από τα κεκορεσμένα
λίπη της απληστίας
σου. Τζάμπα θα πας, έτσι που σου μπουκώνουν
τα ξεχειλωμένα
μυαλά σου με παθητική ασφάλεια, πριν τα
τινάξεις ενεργητικά,
επισφαλώς ανασφαλής, αλλά ασφαλισμένος
στην
_Χάρος-Ιnter-thanatican, illimited_, υπερόριος, χωρίς
σύνορα,
όσο κι η αναπτυξιακή σου μαλακία.
O κορεσμός σε κάνει κτήνος: _... οι δε πολλοί
κεκόρηνται
όκωσπερ κτήνεα_ (Ηράκλειτος, αποσπ. 29). Ναι,
οι πολλοί
προσπαθούν να κορέσουν τα πάθη τους, την
αγωνία τους, τον
λιγούρικο εαυτό τους, όπως κάνουν τα κτήνη:
μέχρι σκασμού.
Ενώ, _αιρεύνται γαρ εν αντί απάντων οι
άριστοι, κλέος αέναον
θνητών_ (Ηράκλειτος, αποσπ. 29). Ενώ, οι θνητοί
αριστοκράτες,
που ξέρουν ότι είναι θνητοί, _αιρεύνται_,
επιλέγουν, προτιμούν
το λίγο, το εν κι όχι τα πολλά, όχι τα άπαντα.
Κι αυτή η
επιλογή τους για το εν, το λίγο, είναι το
κλέος του, το
Δοξαστικό τους το αθάνατο.
Διότι με τα συσσωρευμένα και τα υπό
συσσώρευσιν αγαθά,
_κεκόρηνται τα κτήνεα_.
Μα τα απαραίτητα; Τι θα γίνει με τα
απαραίτητα; ψελλίζει
πανικόβλητος ο μόνιμος δουλοπάροικος της _διαφημιστικής
πίτας_, που τον κάνει πίτα με στερητικό
σύνδρομο _Artisti
χαυνωμένοι_.
Ποιά απαραίτητα; _Οι άριστοι... αιρεύνται γαρ
εν αντί
απάντων_: αριστοκράτες γίνονται εκείνοι που
καταργούν τα
απαραίτητα. Διότι τα _απαραίτητα_, δεν έχουν
ούτε αρχή ούτε
τέλος και μας κάνουν φονιάδες, φονουργούς,
δράστες του
_οικονομικού εγκλήματος_, φονιάδες υπέρ της
Νέας τάξης
πραγμάτων και υπέρ του _δικαιώματος
ανθρωπιστικής επεμβάσεως_,
για τα απαραίτητα πετρέλαια.
O Μακρυγιάννης ξέρει και ελεεινολογεί το _απαραίτητο_,
που
οδηγεί τον ενάρετο στην χωματερή του φόνου
και της ακηδίας:
_...το καλύτερο λελούδι, διαμάντι, του Δυσσέα,
τ_ άλλο του
Γκούρα. Διά _φόδιασμα του κάστρου λίγα
χρήματα πιάσανε. Κι
έμεινε άδειον και ξερόν το κάστρο_.
Έτσι: η __διοτέλεια_ μας, καταστρέφει την
Επανάσταση και τον
εαυτό μας. Κι ούτε βέβαια ο Ανδρούτσος ή ο
Γκούρας χάρηκαν το
λελούδι και το διαμάντι που _χαν ληστέψει,
όκωσπερ κτήνεα.
..._Όταν μπήκαμε εις την 'ρτα ήμαστε τέσσερες
χιλιάδες.
Ύστερα, διά να γυμνώσωμεν τους δυστυχείς
Αρτινούς, γενήκαμεν
περίπου από δέκα. Όταν μπήκαμε με πόλεμον
στην 'ρτα, δεν
σκοτωθήκαμεν τίποτας, μικρά πράγματαΑ διά
το βίον του
κονσουλάτου σκοτωθήκαμεν πλήθος, ότι το
είχαν ολόγυρα πιασμένο
οι Τούρκοι κι όλο σε κρέας βαρούγαν... Και
γυμνώσαμεν όλους
τους καημένους και τους αφήσαμεν δυστυχείς_.
Κλέος Ελλήνων, δοξασμένη ελληνική
επανάσταση της απληστίας,
της λεηλασίας και της σφαγής. Κεκόρηνται όκωσπερ κτήνεα, κι είναι ακόμη
ακόρεστοι.
Κι ο Γενάρχης Μακρυγιάννης ακόρεστος
αρετής, ετυμηγορεί: _Κι
από αυτό δεν θα κάμωμεν ποτέ προκοπή, μήτε
θα ιδούμεν θεού
πρόσωπον, ότι είμαστε θερία, ανθρωποφάγοι,
άτιμοι άνθρωποι.
Είμαστε τοιούτοι όλοι, ανάξιοι της
λευτεριάς._
Ανάξιοι αναγνώστες, για να ιδούμεν Θεού
πρόσωπον, λέω να
επανέλθω μακρυγιαννηκότερος._Κ.Ζ.