η Ταυτότητα της Επιβολής

Γιώργος Καστρινάκης

Είναι γνωστή μια προτίμηση του επίσημου ηγέτη της Νέας Τάξης, να ανακοινώνει τις επιχειρήσεις της επικαλούμενος την «θεϊκή»... συμπαράσταση.

Αρκεί ετούτο για την στοιχειοθέτηση του «σταυροφορικού» χαρακτήρα της εκστρατείας - άρα και της ευθύνης των χριστιανών – σπεύδουν να συμπεράνουν ορισμένοι. Αναπαράγοντας, έτσι, την ερμηνείας τής Ιστορίας που τους υπαγορεύει, ακριβώς, η «πλανηταρχική» ρητορεία.

Οχι ότι δεν προκύπτει ενοχή της θρησκευόμενης αμερικανικής συνείδησης, για μια παρόμοια κατανόηση των πραττομένων. Μόνο που, πολύ πριν απ’ αυτήν, στοιχειοθετείται μια ασύλληπτα αντιδημοκρατική Εξαπάτηση. Ας δούμε : η όλη στρατηγική των ΗΠΑ είναι μια στρατηγική αξιοποίησης της υπεροπλίας τους προς όφελος μιας πολιτιστικής επιβολής. Προς όφελος, δηλαδή, της διάδοσης (εν ανάγκη διά της βίας) του κρατούντος, σήμερα, στη Δύση πολιτισμού.

Ο πολιτισμός αυτός (η κουλτούρα του Χόλυγουντ και του lifestyle) βεβαίως, δεν είναι άλλος από τον πολιτισμό του Διαφωτισμού. Ο πολιτισμός, δηλαδή, που οικοδομήθηκε γύρω - όχι από μια κατάφαση αλλά - από μιαν άρνηση : την Εναντίωση στη Θρησκευτικότητα. (Εναντίωση, διευκρινίζω, όχι κατ’ ανάγκην με την μέθοδο μιας «κατά μέτωπον» σύγκρουσης αλλά, πρωτίστως, με την μέθοδο τής «εκ των ένδον» άλωσης : τη σταδιακή μετάπλαση των θρησκευόμενων κοινωνιών σε κοινωνίες αποθρησκειοποιημένες.) Επιδίωξη η οποία σήμερα, στη δυτική γεωγραφία, έχει εν πολλοίς εδραιωθεί. Επιδίωξη η οποία έχει, προσέτι, διαπιστώσει ότι δεν συναντά ιδιαίτερα προσκόματα για την διάδοσή της στα τέσσερα σημεία τού μικρού μας πλανήτη. Με μία μόνο, εξόφθαλμη, εξαίρεση : τις χώρες της μουσουλμανικής οικουμένης... Η Νέα Τάξη, λοιπόν, δεν είναι παρά η στρατιωτική, εκείνη, μεθόδευση που θα επιτρέψει τη σ υ ν τ ρ ι β ή ενός από τους «σκληρότερους πυρήνες» θρησκευτικότητας τού - υποτιθέμενου - «παγκόσμιου χωριού» μας. Τη συμμόρφωση, δηλαδή, του μόνου τμήματος της υφηλίου τού οποίου ο λαός δεν δείχνει να... συγκινείται από την «γοητεία» του αμερικανικού αρχετύπου ζωής.

Το ότι ο εν ενεργεία πλανητάρχης σκηνοθετεί από ’κεί και πέρα, την απόλυτη α ν α σ τ ρ ο φ ή της εικόνας (ότι πρόκειται, δήθεν, για μια πολιτική εν ονόματι της χριστιανικότητας - ενώ αυτή θα [ξανά]είναι ο αμέσως επόμενος στόχος της Νέας Τάξης) αποδεικνύει, ίσα ίσα, ότι το καθεστώς εκείνο που ενεργεί απολύτως ενάντια προς την πραγματική Βούληση του λαού του δεν ήταν, για παράδειγμα, αυτό του Ιράκ τόσο όσο είναι εκείνο των ΗΠΑ!

Εξηγούμαι : Ο «μέσος» αμερικανός (προτεστάντης) πιστός παρέχει, πράγματι, τη συναίνεσή του στην εκστρατεία - αλλά την παρέχει μόνο και μόνο διότι το σύνολο των ΜΜΕ της πατρίδας του έχει συντονιστεί στην υπηρεσία μιας τρομακτικής παραπλάνησης : στη συσκότιση των αυθεντικών ζητουμένων της εκστρατείας αυτής.

Παρουσιάζοντάς την, πότε σαν προληπτικό πλήγμα εναντίον των «όπλων μαζικής καταστροφής της διεθνούς τρομοκρατίας», πότε σαν επιχείρηση «εξαγωγής Δημοκρατίας» και πότε σαν σύγκρουση Χριστιανισμού και Ισλάμ. Σημειωτέον, μάλιστα, ότι υπέρ της τρίτης από αυτές τις εκδοχές συνηγορούν και τα ευρωπαϊκά ΜΜΕ : ότι, τάχα, η αντίληψη του Μπους είναι αυτή... Οπότε, ο αμερικανός πολίτης ακόμα κι αν αντιπαρέλθει τα δύο πρώτα ενδεχόμενα παραμένει (κατά τρόπο ασυγχώρητο, ξαναλέω) παγιδευμένος στο τρίτο.

Η προτεσταντική θρησκευτικότητα, λοιπόν, έχει τον ρόλο της. Οσοι αναλυτές όμως διακόπτουν την ανάλυσή τους σε αυτό το σημείο, φανερώνουν ότι μέριμνά τους δεν είναι να εντοπίσουν την πηγή των δεινών - αλλά μόνο να εκμεταλλευτούν μια επιμέρους διαπίστωση, χάριν ενός προαποφασισμένου πορίσματος.

Αποσαφηνίζω τη δική μου αντίρρηση : Πηγή των δεινών είναι, ολοφάνερα, η καταστρατήγηση της δημοκρατίας διά μέσου της Αποπληροφόρησης (στην οποία, ενσυνειδήτως, μετέχουν όσοι αναπαράγουν την πλανηταρχική ρητορεία). Διότι ακόμα και, αυτός, ο σημερινός αμερικανικός λαός θα... απονομιμοποιούσε - άρα θα απέτρεπε - την πολεμική επιβολή εάν τυχόν είχε αντιληφθεί τον πραγματικό χαρακτήρα της. Η αμερικανική πολιτική, όθεν, δεν είναι «φιλοθρησκευτική». Ο πρόεδρος, ειδικά, των ΗΠΑ υποκρίνεται τον θρησκευόμενο διότι, απλούστατα, τούτος είναι ο μόνος τρόπος για να υ π ο κ λ έ ψ ε ι τη συναίνεση του λαού του.

Ψηλαφείται, μ’ άλλα λόγια, μια κυνική «κατανομή ρόλων» μεταξύ των «φίλων» του κρατούντος, ενταύθα, πολιτιστικού παραδείγματος : οι πρωταγωνιστές του θα υποδύονται τούς... αντιπάλους τους, έτσι ώστε ακόμα και τα εγκλήματα των πρώτων να αποδίδονται στους δεύτερους. Τα θύματα να καταγράφονται ως θύτες!

Και το «τέλειο έγκλημα» νά ’χει, σε οικουμενικές διαστάσεις, συντελεσθεί.

Συνοψίζω : Το ότι η Αντιθρησκευτικότητα είναι υποχρεωμένη να υποδυθεί την Θρησκευτικότητα προκειμένου να μεθοδεύσει την εξάλειψη της δεύτερης ισοδυναμεί - πέρα από μια ηθική τερατουργία - με την κατάρρευση της θεμελιωδέστερης πολιτικής (αυτο)δικαίωσης της Νεωτερικότητας : ότι, δήθεν, οι κοινωνίες της Αποϊεροποίησης θα εγγυόνταν τη διαφύλαξη της Δημοκρατίας.

Ολη η, σοβούσα, αιματοχυσία κατά βάρος του μουσουλμανικού (επί του παρόντος) κόσμου έχει ως αποκλειστική της πρόθεση την «παγκοσμιοποίηση», απεριφράστως, του προτύπου της νεωτερικότητας. Μόνο που βλέπουμε, πλέον, ιδίοις όμμασιν ότι το Πρότυπο αυτό όχι μόνο δεν ισοδυναμεί με την εγκατάσταση της Δημοκρατίας αλλά προϋποθέτει, ίσα ίσα, την οριστική της αναίρεση - ακόμα και όσον αφορά τις, υποτιθέμενες, «μητροπόλεις» της.

Ωστε το «κράτος» να κινείται ερήμην (ερήμην της γνώσης άρα και ερήμην της βούλησης) του «δήμου» του. Και η ιστορία να ο ρ ί ζ ε τ α ι , σήμερα, όχι από πλευράς Λαού αλλά από πλευράς Εξουσίας, περισσότερο απ’ όσο συνέβαινε έτσι σε οποιοδήποτε πολιτικό παρελθόν.