Ανάγκη
για πραγματική Δικαιοσύνη
Διονύσιος
Κ. Καραχάλιος
Δικηγόρος
Αντιπρόεδρος
του «Δικτύου 21»
Αγανάκτηση, φρίκη, αποτροπιασμός. Οι λέξεις δεν φθάνουν, για να αποδώσουν το αβάσταχτο βάρος, που προκαλεί στην ψυχή το μέγεθος της καταστροφής. Αυτής της απρόσμενης καταστροφής, που προξένησε το άνανδρο τρομοκρατικό κτύπημα στην καρδιά της μοναδικής σύγχρονης υπερδύναμης. Ο εφιαλτικός θάνατος χιλιάδων ανυποψίαστων, ανυπεράσπιστων και αθώων ανθρώπων επιβάλλει την απερίφραστη και απόλυτη καταδίκη του στυγνού αυτού εγκλήματος. Ως άνθρωποι, δεν μπορούμε παρά να απεχθανόμαστε αυτό το εκτυφλωτικό μίσος, που οδηγεί τη σκέψη και τις πράξεις των τρομοκρατών. Ως Έλληνες, δεν μπορούμε παρά να εκφράσουμε την οδύνη μας για την απώλεια χιλιάδων ανθρώπων και, μεταξύ αυτών και των ομογενών μας, που, αναζητώντας το όνειρο και την ελπίδα στην μητρόπολη της παγκόσμιας οικονομίας, χάθηκαν, τόσο άδικα, στα ερείπια των διδύμων ουρανοξυστών. Ως πολίτες, δεν μπορούμε παρά να ανησυχούμε για την αδυναμία που εμφανίζει μια ελεύθερη, δημοκρατική χώρα (ακόμη και αν πρόκειται για την αμερικανική υπερδύναμη) μπροστά στη διαστροφική μανία μερικών εκατοντάδων ( ή, το πολύ, μερικών χιλιάδων) φανατισμένων υπανθρώπων.
Η
αντίδραση των, όπου γης, πολιτισμένων
ανθρώπων, γι αυτόν τον άκρατο παραλογισμό,
δεν μπορεί να εκδηλωθεί παρά ως απόλυτη
αποστροφή και άνευ όρων αποδοκιμασία της
τυφλής βίας. Γι αυτό και οι
βαθυστόχαστες αναλύσεις κάποιων «εκ
γενετής» απολογητών του
αντιαμερικανισμού, που βρήκαν αφορμή να
συμψηφίσουν το αίμα αθώων με τις
ιδεολογικές τους προκαταλήψεις, μόνον
θλίψη και αηδία μπορεί να προκαλεί??.
Η
επιλεκτικότητα μεταξύ «καλής» και «κακής»
τρομοκρατίας, με μοναδικό κριτήριο την
ιδεολογική «συμπάθεια» ή «αντιπάθεια» προς
τον στόχο, αποτελεί διανοητικό
έκτρωμα, καταδικαστέο από κάθε άποψη.
Πρόκειται για «παρά φύσιν» αντίδραση, η
οποία, αποκαλύπτει την ολοκληρωτική
αντίληψη των οπαδών αυτής της διακρίσεως,
ισοδυναμεί με έμμεση, αλλά σαφή αποδοχή των
ψευδοϊδεολογικών κατασκευασμάτων, με τα
οποία οι τρομοκράτες επενδύουν τα φρικαλέα
εγκλήματά τους και, ασφαλώς, ουδεμία σχέση
έχει με το περί δικαίου αίσθημα, που
καταξιώνει την ιδιαιτερότητα της
ανθρώπινης φύσεως.
Όμως, το τρομοκρατικό πλήγμα στη Νέα Υόρκη και την Ουάσιγκτον δεν προκάλεσε μόνον τον αποτρόπαιο και άδικο θάνατο χιλιάδων αθώων ανθρώπων. Αποτύπωσε, κατά τον τραγικότερο τρόπο, το μέγεθος της απειλής, που πλανάται πάνω από την πολιτισμένη ανθρωπότητα.
Πρόκειται
για την απόλυτη απειλή, αφού, μέσα σε
ελάχιστα λεπτά, σχετικοποίησε, αν δεν
απομυθοποίησε πλήρως, την αναμφισβήτητη
τεχνολογική υπεροπλία των Η.Π.Α. Αυτή
ακριβώς η «φύση» της απειλής, που,
οφειλομένη στα απροσδιόριστα
όρια της τρομοκρατικής παραφροσύνης,
εξακοντίζει τις μέχρι σήμερα
παραδεδεγμένες αντιλήψεις για τον βαθμό
προστασίας και ασφαλείας των δημοκρατικών
κοινωνιών μας, επιβάλλει
την ενδελεχή εξέταση της σχεδιαζομένης
αντιδράσεως. Οπωσδήποτε είναι απόλυτα
δικαιολογημένη, συναισθηματικά, η εμφανής
πίεση της αμερικανικής κοινής γνώμης για «αντίποινα»,
αλλά, θα αποτελούσε ανεπίτρεπτο σφάλμα για
την ηγεσία των Η.Π.Α. η επιβαλλόμενη τιμωρία
των ενόχων να εξελιχθεί σε, χωρίς περίσκεψη
και αυτοσυγκράτηση, εκδίκηση. Διότι η
εκδίκηση συνήθως είναι τυφλή, ξεπερνά, εκ
των πραγμάτων, το μέτρο και ανοίγει νέους
κύκλους βίας. Η τιμωρία πρέπει να είναι
δίκαιη και, σε κάθε περίπτωση, δεν
επιτρέπεται, πέρα από τους ενόχους, να
ξεπεράσει τους αποδεδειγμένα συνενόχους
τους.
Η ψύχραιμη αντιμετώπιση της καταστάσεως από μια ηγεσία, που θέλει να υπερηφανεύεται ότι κυβερνά την ισχυρότερη δημοκρατία του σύγχρονου κόσμου, θα έπρεπε να οδηγήσει σε μια γενικότερη αναθεώρηση της πολιτικής των Η.Π.Α στην διεθνή σκακιέρα. Μια αναθεώρηση, περισσότερο παρά ποτέ, επιβεβλημένη σήμερα, καθώς οι αμερικανοί πολίτες βιώνουν τον τρόμο, που ποτέ τους δεν είχαν φαντασθεί ότι μπορεί να πλήξει τους ίδιους, μέσα στην παντοδύναμη χώρα τους. Μια αναθεώρηση που θα δικαιολογούσε, έστω και εκ των υστέρων, τα «αντίποινα», ως έκφραση συνειδητής επιθυμίας για πραγματική και όχι υποκριτική απονομή Δικαιοσύνης. Γιατί, αν η μοναδική υπερδύναμη δεν συγκινείται, 27 χρόνια τώρα, με το δράμα των Κυπρίων ή θεώρησε «ανθρωπιστικό πόλεμο» την απρόκλητη επέμβαση στη Σερβία, ας γίνει, ο άδικος και παράλογος θάνατος των χιλιάδων αθώων δικών της πολιτών, η αφορμή για περισσότερη δικαιοσύνη και ανθρωπιά στον πλανήτη μας. Μαζί με την καταδίκη και την επιβεβλημένη τιμωρία των οργάνων της απάνθρωπης τρομοκρατικής βίας, ας ανατείλει μια δικαιότερη αντίληψη για την αντιμετώπιση των προβλημάτων της παγκόσμιας κοινότητας. Μόνον έτσι οι τρομοκράτες θα αισθανθούν ότι αποκόπτονται από κάθε πιθανότητα «νομιμοποιήσεως» της άμετρης παραφροσύνης τους. Μόνον έτσι θα καταλάβουν ότι, ακόμη και αυτοί που σήμερα, με τόση απερισκεψία και κυνισμό, βρίσκουν προφάσεις για να τους υποθάλπουν, δεν θα μπορούν να στηρίξουν τις όποιες προσχηματικές «δικαιολογίες» τους. Μόνον έτσι ακόμη και κάποιοι, δήθεν διανοούμενοι, αλλά στην πραγματικότητα απλώς διεστραμμένοι, υποστηρικτές τους θα αντιληφθούν ότι, η ισχύς του Δικαίου είναι αποτελεσματικότερη από την ισχύ των όπλων, ακόμη και των πλέον εξελιγμένων. Και μόνον έτσι αυτοί που σήμερα διακρίνουν μεταξύ «καλών και «κακών» τρομοκρατών, θα αναγκαστούν να παραδεχθούν ότι τα «αντίποινα» δεν έγιναν διότι χτυπήθηκε «το δικό μας σπίτι», αλλά γιατί η διεθνής νομιμότητα είναι υπεράνω όλων, ανεξάρτητα από συμφέροντα, σκοπιμότητες και υστερόβουλες επιδιώξεις