Το ισχυρό ΟΧΙ της Γένοβας στην επιβολή της Νέας Τάξης
Λάμπρος Καλαρρύτης, Επενδυτής 22 Ιουλίου 2001
Η άρνηση, ιδιαιτέρως η πείσμων και ανελέητη απόκρουση κάθε προσπάθειας άλωσης οιουδήποτε είδους -- ψυχικής, νοητικής, πολιτικής, πολιτισμικής, εδαφικής, ακόμα κι ερωτικής -- είναι το μονάκριβο όπλο των "αδυνάμων" απέναντι στην επέλαση των οικουμενικών νεοβαρβάρων. Στο απόλυτο ΟΧΙ φωλιάζουν δηλητηριώδεις για τον αντίπαλο παρενέργειες, οι οποίες στη μάχη ξεδιπλώνονται σαν φίδια, τυλίγοντας και σφίγγοντας τον επιβουλέα με ένταση ανάλογη του ψυχικού φορτίου του αμυνόμενου. Παρενέργειες που, σε ορισμένες περιπτώσεις, μπορούν να προκαλέσουν στον εχθρό από απλό εκνευρισμό κι αμηχανία, άρα αυξημένες πιθανότητες κακής πρακτικής εκτίμησης και συνεπακόλουα λάθους, μέχρι πλήρη σύγχυση, αποπροσανατολισμό, παράλυση και τελικώς κατάρρευση. Το απόλυτο ΟΧΙ δεν πρέπει να εκλαμβάνεται ως στείρα άρνηση σε κάθε πρόταση, αδιακρίτως περιεχομένου, αλλά μόνον ως απόρριψη υποβολιμιαίων ενεργειών που έχουν μοναδικό στόχο την εκ των ένδον, ως επί το πλείστον, διάβρωση και κατοχή του "ελευθέρου" των ατόμων και εθνών.
Η καταπάτηση του πνευματικού και γεωπολιτικού χώρου προσώπων και λαών, η τυραννική επιβολή μονοδιάστατης σκέψης και συμπεριφοράς με αυθαίρετη (το δίκαιο του ισχυρού), πλην ουσιαστική, ποινικοποίηση των αποκλίσεων και άμεση εκτέλεση τησ ποινής από τον "Τζον Γουέιν 2000 - the Millenium" -- βλέπε Σερβία -- φέρνουν στην επιφάνεια κομμάτια του πλανητικού οικονομικοπολιτικού παζλ του οποίου η ολοκλήρωση θα αποκαλύψει, κι επισήμως, την εικόνα της παγκόσμιας εξουσίας. Αργά αλλά σταθερά το πρόσωπο της Μέδουσας αναδύεται πίσω τα trailer της νέας εποχής, μέσα από την ηλεκτρονική κι έντυπη ηχο-εικονοκαταιγίδα που μαίνεται νυχθημερόν, τις κραυγές των ντελάληδων των fast food θρησκειών, της light διατροφής και ζωής γενικώς, των politicaly correct προσωπικών πεποιθήσεων, του must ντυσίματος, της in μουσικής, της de facto και de jure αποκύρηξης της εθνικής ιδιότητας και των παρεπομένων της (ελευθερία, αυτοπροσδιορισμός, εθνολογική ιδιαιτερότητα, αίσθηση της κοινωνικότητας, εμπέδωση -- και όχι την επιβολή -- των κοινών, ανιδιοτελής αγάπη για τον πλησίον λόγω και των δεσμών αίματος, παραγωγή αξιών και μέτρων, αναζήτηση του Θείου, πραγματική διασφάλιση της πολυπολιτισμικότητας για την οποία δήθεν κόπτεται η Νέα Τάξη).
Οι πλανητικές παραστάσεις που δίνει ο περιφερόμενος θίασος των G-8, η βιτρίνα του παγκόσμιου διευθυντηρίου, συγκεντρώνουν όλο και περισσότερους ανεπιθύμητους, αλλά πάντως παγκόσμιους θεατές, οι οποίοι στο τέλος του έργου κάθε φορά φεύγουν με όλο και λιγότερες απορίες για το παγκόσμιο σενάριο: Μια χλιαρή, νερόβραστη σούπα ειρηνικών καταναλωτικών πληθυσμών με ξεπλυμένη εθνική και ατομική συνείδηση, ένας δύσοσμος κυκεώνας λαών με ξεθωριασμένη ιστορική αναφορά και ατελή εώς ανύπαρκτη σύνδεση με το παρελθόν, υπό μια ενιαία πολιτική, οικονομική και στρατιωτική διοίκηση, με, ελέω ισχύος, αρμοδιότητα επιβολής προτύπων επί παντός, είναι η νέα Εδέμ της Νέας Τάξης.
Ευτυχείτε!