Ανεργία και φτώχεια στη νέα τάξη

Μανώλης Βασιλάκης (*)
Αντίβαρο, Δεκέμβριος 2001

Τα τελευταία χρόνια γινόμαστε μάρτυρες μιας περίεργης και δυσνόητης λειτουργίας του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος. Μιας λειτουργίας που οφείλεται στην πλήρη απελευθέρωση των αγορών από κάθε κρατικό έλεγχο. Μιας λειτουργίας που σιγά οδηγεί σε αμφισβήτηση την ίδια την λειτουργία του πολιτικού μας συστήματος και των δημοκρατικών θεσμών σε ολόκληρο τον κόσμο αλλά ακόμα και σε αυτή την ίδια την Ευρώπη.

  Γιατί τι άλλο μπορεί να είναι η αδυναμία των κυβερνήσεων να παρέμβουν σε περιπτώσεις που η λειτουργία της αγοράς οδηγεί σε υπερβολές τέτοιες που να μπορεί να διαταραχθεί η οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη ενός ολόκληρου λαού;

     Τι άλλο μπορεί να είναι η διαφαινόμενη ήδη κοινωνική αναταραχή που θα προέλθει από την αύξηση της φτώχιας σε πανευρωπαϊκό αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο;

     Αλλά και τι επιπτώσεις μπορεί να έχει η επερχόμενη κοινωνική κρίση στην ίδια την οικονομική ανάπτυξη και στην πολιτική σταθερότητα κάποιων, γιατί όχι και ευρωπαϊκών, κρατών;

     Η ανησυχία αυτή διακατέχει και τους πιο φανατικούς υπέρμαχους της παγκοσμιοποίησης και της οικονομίας της αγοράς. Πιο χαρακτηριστική είναι η δήλωση και έκφραση ανησυχίας από τον γνωστό Χ. Κίσινγκερ “για την ενδεχόμενη έλευση ενός νέου Μαρξ” εξαιτίας της περιθωριοποίησης μεγάλων κοινωνικών στρωμάτων.

     Στην ίδια την Αμερική, όπου οι νεοφιλελεύθεροι οικονομολόγοι την έχουν σαν πρότυπο για την μείωση τα τελευταία χρόνια του ποσοστού της ανεργίας, ομολογείται από δημοκρατικό γερουσιαστή ότι “λόγω της ανταγωνιστικής υστερίας η αμερικανική μεσαία τάξη ζει ολοένα και χειρότερα, είναι υποχρεωμένη να δουλεύει ολοένα και περισσότερο για να διατηρήσει το επίπεδο ζωής της” ενώ το εβδομαδιαίο περιοδικό Neesweek δεν δίστασε να στηλιτεύσει τον “δολοφόνο καπιταλισμό” καταγγέλλοντας τους δώδεκα μεγαλύτερους εργοδότες ότι  τα τελευταία χρόνια έχουν απολύσει παραπάνω από 360.000 εργαζόμενους.

     “Η παγκοσμιοποίηση δημιουργεί στις βιομηχανικές δημοκρατίες ένα         είδος υποβαθμισμένου κοινωνικού στρώματος απογοητευμένων και           φτωχών ανθρώπων”

     Αυτά τα λόγια δεν προέρχονται από Έλληνα συνδικαλιστή της παραδοσιακής αριστεράς αλλά από δήλωση του υπουργού εργασίας των ΗΠΑ Ρόμπερτ Ράϊν στο περιοδικό “The Economist” στις 10  Φεβρουαρίου του 1996.

  Το τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα που έχει διαμορφωθεί στην Ευρώπη μετά την επιλογή για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και την προσπάθεια για την εφαρμογή της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης χωρίς να υπάρχει κανένα ενδιαφέρον για τις οδυνηρές συνέπειες, που  διαφαίνονται ήδη,  στην κοινωνική συνοχή των ίδιων των ευρωπαϊκών κρατών. Οδηγεί στο συμπέρασμα ότι το κυριότερο πρόβλημα του νέου αιώνα για την Ευρωπαϊκή ήπειρο δεν είναι η ΟΝΕ και το ενιαίο νόμισμα αλλά τα 20 εκατομμύρια ανέργων και τα 38 εκατομμύρια φτωχών που έχει δημιουργήσει η επιλογή αυτή. Φαινόμενο που δεν υπήρχε ούτε στην χειρότερη φάση του οικονομικού κραχ του 1929.

     Θα πρέπει να γίνει κατανοητό λοιπόν από τους Ευρωπαίους ηγέτες ότι ο στόχος της ενωμένης Ευρώπης δεν μπορεί να επιτευχτεί μόνο με επιτόκια και κριτήρια σύγκλισης.

     Η Ευρώπη του κράτους πρόνοιας και της κοινωνικής αλληλεγγύης δεν μπορεί και δεν πρέπει να μεταβληθεί σε ένα σωρό από ερείπια παρόμοια με εκείνα του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου σε κοινωνικό επίπεδο. Αν πραγματικά θέλουμε ενωμένη Ευρώπη  θα πρέπει να διατηρήσουμε την κοινωνική συνοχή. Διαφορετικά οι εξελίξεις προδιαγράφονται απειλητικές για ολόκληρο το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

 

(*) Μανώλης Βασιλάκης

Μέλος Γραμματείας ΔΗΣΕΚ  

[Αισθάνομαι την ανάγκη να διευκρινίσω ότι εγώ ο Μανώλης Βασιλάκης του Αναστασίου εργαζόμενος στην Ιονική Τράπεζα και μέλος του Τομέα Μαζικών κινημάτων του Δημοκρατικού Κοινωνικού Κινήματος καμμία σχέση (είτε συγγενική είτε πολιτική) δεν έχω με τον γνωστό δημοσιογράφο Εμμανουήλ Βασιλάκη του Δημητρίου]

http://www.antibaro.gr