Η σημιτική "ολοκλήρωση"

Όμως αυτή η παρασιτική ενσωμάτωση στην παγκόσμια αγορά-μέσω της Ευρωπαϊκής Ένωσης- δεν μπορεί να ολοκληρωθεί αν δεν εξαλειφθούν όλα τα εμπόδια που η "κοινωνική" φάση της μεταπολίτευσης και οι παλιότερες περίοδοι της συσσώρευσης ορθώνει απέναντί της. Πρόκειται κατ' αρχήν για το θεσμικό πλαίσιο, σε τομείς που αφορούν τις εργασιακές σχέσεις, το ασφαλιστικό, τη στήριξη του αγροτικού τομέα, τις δημόσιες επιχειρήσεις που πρέπει να ιδιωτικοποιηθούν -γενικά για την αποδόμηση του κράτους πρόνοιας και του δημόσιου τομέα που είχε οικοδομηθεί στο παρελθόν- και την πλήρη αντικατάσταση κάθε αρχής αλληλεγγύης και κοινωνικής συνοχής με εκείνη της ανταγωνιστικότητας. Εξ ίσου σοβαρό εμπόδιο στην απρόσκοπτη πορεία της "παγκοσμιοποίησης" είναι τα εθνικά θέματα και η διαιώνισή τους, γιατί όχι μόνο δημιουργούν διαρκώς προβλήματα σε σχέση με τους "εταίρους", συντηρώντας μια κατάσταση εθνικής ιδιαιτερότητας, αλλά και εμποδίζουν την απρόσκοπτη είσοδο των ξένων κεφαλαίων, την αποτελεσματική συν-εκμετάλλευση του Αιγαίου και του τουρισμού, την "περιφερειακή ολοκλήρωση", μαζί με την τουρκική οικονομία κλπ.κλπ. Ούτως ή άλλως, για τους οπαδούς της απρόσκοπτης παγκοσμιοποίησης, η εθνική ταυτότητα γενικά αποτελεί εμπόδιο και άχρηστο απομεινάρι του παρελθόντος, πόσο μάλλον για μια χώρα η οποία έχει εθνικά προβλήματα και επομένως πρέπει να τα εξαλείψει, με τον ένα ή άλλο τρόπο -έστω και με "αναπόφευκτες" υποχωρήσεις- για να μπορέσει να ενταχθεί ταχύτερα και πληρέστερα στο "παγκόσμιο περιβάλλον" . Γι' αυτό και οι "εκσυγχρονιστές" στη χώρα μας πέρα από τις επιμέρους διαφορές τους στηρίζονται σε ένα κοινό τρίπτυχο: αποδόμηση του κοινωνικού κράτους και "απελευθέρωση " της ιδιωτικο-οικονομικής λογικής, προσαρμογή με κάθε τίμημα στις επιταγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης-Μάαστριχτ και ενδοτική λογική στα ζητήματα της εθνικής κυριαρχίας. Γι' αυτό και πολιτικοί σαν τον Σημίτη ή το Μητσοτάκη εμφανίζονται συνεπείς ως προς αυτές τις "επιταγές" της παγκόσμιας μεγαμηχανής σε αντίθεση με τον "ασυνεπή" Παπανδρέου, που άλλα έλεγε και ίσως επιθυμούσε και άλλα έκανε εν τέλει συρόμενος. Η ολοκλήρωση της παγκοσμιοποίησης σημαίνει για την Ελλάδα, με τις κατευθύνσεις που έχει σήμερα η ελληνική οικονομία, τα εξής: Α. Ολοκλήρωση της αποβιομηχάνισης, μια και η ελληνική οικονομία θεωρείται, τουλάχιστον στη σημερινή φάση, ελάχιστα αποδοτική για το βιομηχανικό τομέα, και επέκταση μόνο στους τομείς του τουρισμού και των υπηρεσιών. Μόνο "αργότερα" στα πλαίσια μιας πιθανής ενσωμάτωσης της Τουρκίας, των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής σε μια περιφερειακή ολοκλήρωση, θα ήταν δυνατό να υπάρξουν και κάποιες νέες βιομηχανικές δραστηριότητες στην Ελλάδα. Και πάντα με την προϋπόθεση ότι θα έχει δημιουργηθεί το κατάλληλο εργασιακό και θεσμικό καθεστώς. Β. Αλλαγή του εργασιακού καθεστώτος. Ολοκλήρωση της αποδόμησης του "φορστιστικού παραδείγματος" και του κράτους πρόνοιας με τη μετάβαση σε μια "απελευθερωμένη αγορά εργασίας", όπως ήδη έχει γίνει εν μέρει με τη χρησιμοποίηση των ξένων εργατών. H ουσιαστική κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, μέσω των "τοπικών συμβάσεων εργασίας", η μερική απασχόληση, η άνοδος του ηλικιακού ορίου συνταξιοδότησης, οι περικοπές στο δημόσιο τομέα της υγείας όχι μόνο θα ρίξουν την αξία της εργατικής δύναμης αλλά και θα δημιουργήσουν μια εκτεταμένη γκρίζα ζώνη "απασχολήσιμων", σπάζωντας κάθε εργασιακό " μονοπώλιο " . Γ. Συρρίκνωση του αγροτικού τομέα. Ο "πληθωρικός" αγροτικόςτομέας, που σε μια πρώτη φάση συντηρήθηκε -"καταστρεφόμενος"- από τις επιδοτήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα πρέπει να περιοριστεί δραστικά και οι εναπομείναντες Έλληνες αγρότες να γίνουν "ανταγωνιστικοί" σε παγκόσμια κλίμακα. Δηλαδή ο Έλληνας αγρότης με τον κλήρο (κατά μέσο όρο) των 40 στρεμμάτων να γίνει "ανταγωνιστικός" με εκείνον της Καλιφόρνιας με "κλήρο" 1.500 στρεμμάτων! Και αυτό παραβιάζοντας πλήρως την ιδιαιτερότητα του κλίματος και του φυσικού περιβάλλοντος της Ελλάδας, που δημιουργεί ευνοϊκές συνθήκες για μικρό σχετικά κλήρο. Δ. Ολοκληρωτική ισοπέδωση κάθε εκπαιδευτικής και πολιτιστικής ιδιαιτερότητας, μέσω της υποταγής στην παγκόσμια βιομηχανία πληροφόρησης-επικοινωνίας-εκπαίδευσης που εξακολουθεί να έχει επίκεντρό της τις Η.Π.Α. και ως όχημα μετάδοσης/κυριαρχίας την Αγγλική γλώσσα. Η παγκοσμιοποίηση σημαίνει και απαιτεί την μεταβολή της ελληνικής γλώσσας/κουλτούρας σε τοπικό συμπλήρωμα -φολκλορικού χαρακτήρα- σε σχέση με την "παγκόσμια", δηλαδή την "παγκοσμιοποιημένη τοπικότητα" της Δύσης και του αγγλοσαξονικού κόσμου.

Ένας πρώτος απολογισμός

Ο απολογισμός της περιόδου της παγκοσμιοποίησης, σε σχέση με εκείνη του "κεϋνσιανού εθνικού μοντέλου", είναι για την Ελλάδα απολύτως αρνητικός, ακόμα και στο επίπεδο των ποσοτικών μεγεθών - πόσο μάλλον των ποιοτικών. Η Ελλάδα και η οικονομία της ανήκε στους "χαμένους" της παγκοσμιοποίησης και η διεθνής της θέση υποχωρεί σε σχέση με το σύνολο των δεικτών. Κατά συνέπεια θα έπρεπε να αποτελεί ένα από τα επίκεντρα της κριτικής στην "παγκοσμιοποίηση", αν οι ελίτ και οι διανοούμενοι της χώρας έπαιζαν έναν στοιχειωδώς κριτικό ρόλο ή έστω πληροφόρησης και όχι εκείνον της απόκρυψης/συσκότισης τον οποίο παίζουν, έχοντας κυριολεκτικά εξαγοραστεί στη μεγάλη πλειοψηφία τους. Το "όραμα" των εκσυγχρονιστών σημαίνει μια Ελλάδα εθνικά ταπεινωμένη και κοινωνικά άνιση, με μια οικονομία παρασιτική, "συμπλήρωμα" της Ευρωπαϊκής Δύσης. Όμως αυτός ο αρνητικός απολογισμός της ένταξης της Ελλάδας στο νέο παγκόσμιο πλαίσιο, δεν μπορεί παρά να προκαλέσει αντιδράσεις και εκρήξεις, τόσο στο κοινωνικό πεδίο, όσο και στο -απόλυτα συναφές- πεδίο των εθνικών θεμάτων. Και υπάρχουν αντίρροπα ρεύματα, τα οποία θα τείνουν να ισχυροποιούνται, τόσο μάλλον καθώς η "παγκοσμιοποίηση" θα αμφισβητείται όλο και πιο έντονα σε παγκόσμια αλλά και ευρωπαϊκή κλίμακα. Η ενδυνάμωση των σχέσεών μας με τις βαλκανικές οικονομίες και την Ανατολική Ευρώπη που -παρά την απουσία του ελληνικού κράτους- είναι πραγματική, διότι αυτό επιτάσσει, η γεωγραφία, η ιστορία και η οικονομική πραγματικότητα, θα αρχίσει να ισχυροποιεί μια διαφορετική κατεύθυνση εθνικής και περιφερειακής ολοκλήρωσης έναντι του παγκοσμιοποιημένου φιλελευθερισμού. Η εμμονή των εθνικών θεμάτων και η ανάγκη διασφάλισης της εθνικής ανεξαρτησίας θα ενισχύει τη θέση των εργαζομένων δεδομένου ότι θα απαιτεί και ένα μίνιμουμ εσωτερικής κοινωνικής συναίνεσης και θα ενισχύει τομείς της οικονομίας συνδεδεμένους με την άμυνα της χώρας, όπως και με το βαλκανικό προσανατολισμό. Για την ώρα, όπως συμβαίνει και σε πλανητική κλίμακα, η παγκοσμιοποίηση και ο εκσυγχρονισμός επελαύνουν χωρίς σοβαρούς αντιπάλους. Αλλά η εποχή της απρόσκοπτης ηγεμονίας του μοιάζει μάλλον να εξαντλείται.

http://www.antibaro.gr