Κωνσταντίνος
Χολέβας
Πολιτικός Επιστήμων – Αθήνα
ΣΗΜΕΡΙΝΗ Λευκωσίας
25 Ιουνίου 2002
Τώρα
με τον Ευρωστρατό, προσφάτως ή παλαιότερα
με άλλα θέματα, το ερώτημα έρχεται στα χείλη
όλων μας: Γιατί οι Δυτικοί εταίροι μας,
Ευρωπαίοι και Αμερικανοί, στηρίζουν τόσο
πολύ την Τουρκία; Πολλές απαντήσεις έχουν
δοθεί. Ότι η Τουρκία είναι μεγάλη αγορά, ότι
αγοράζει μαζικά δυτικά όπλα, ότι γειτνιάζει
με την Ρωσία και τα πετρέλαια της Κασπίας
κλπ. Όλα αυτά ευσταθούν σε ένα βαθμό. Όμως
την ουσιαστικότερη ερμηνεία την έχει δώσει
ο μεγάλος Βρετανός ιστορικός ARNOLD
TOYNBEE. Στο
βιβλίο του THE
WORLD AND THE WEST – THE CIVILISATION ON TRIAL,
που
εξεδόθη το 1966 στη Νέα Υόρκη , γράφει ότι η
Δύση εχθρεύεται το Ισλάμ κυρίως επειδή το
Ισλαμικό πολιτιστικό πρότυπο αντιτίθεται
στην κατανάλωση . Η Τουρκία μετά το αιματηρό
Κεμαλικό πείραμα είναι η πρώτη χώρα με
σαφές μουσουλμανικό υπόβαθρο που
δυτικοποιήθηκε, έστω και επιφανειακά. Η
Δύση την χρειάζεται ως πρότυπο απέναντι
στις υπόλοιπες ισλαμικές κοινωνίες. Γι αυτό,
λέει ο TOYNBEE,
ο
Δυτικός κόσμος είναι διατεθειμένος να
ανεχθεί όλες τις αταξίες της Τουρκίας,
ακόμη και τα εγκλήματά της!
Αυτήν
την ίδια διαπίστωση για την χρησιμότητα της
Τουρκίας σε ρόλο « πολιτιστικού προτύπου»
δυτικοποιημένης χώρας με δημοκρατικούς
θεσμούς – έστω και τύποις δημοκρατικούς-επαναλαμβάνει
και ο διακεκριμένος Αμερικανός αναλυτής GRAHAM
FULLER σε
άρθρο του σχετικό με το πολιτικό Ισλάμ, που
δημοσιεύεται στο τεύχος Μαρτίου- Απριλίου
2002 του γνωστού περιοδικού της αμερικανικής
διεθνολογικής κοινότητας FOREIGN
AFFAIRS (
ίδε σελίδα 59). Από την άλλη πλευρά οι
Ευρωπαίοι εταίροι μας δεν πρόκειται να
εντάξουν την Τουρκία στην Ευρ.Ένωση ως
πλήρες μέλος και διότι φοβούνται την
ανεξέλεγκτη ροή εργατών- μεταναστών και
κυρίως, όπως τονίζει ο πρώην
Καγκελλάριοςτης Γερμανίας Χέλμουτ Σμίτ,
λόγω θρησκευτικής διαφοροποιήσεως. Αντί
της πλήρους εντάξεως, όμως, και επειδή την
χρειάζονται, φοβούμαι ότι θα της δώσουν ό,τι
άλλο ζητήσεικαι μάλιστα εις βάρος των
ελληνικών εθνικών συμφερόντων. Τα μάτια μας
ανοικτά, λοιπόν, ιδίως κατά το β΄ εξάμηνο
του 2002, οπότε θα κριθεί η ένταξη της Κύπρου
στην Ευρ. Ένωση.
Θα
πρέπει πάντως να παραδεχθούμε και κάτι εξ
ίσου σημαντικό. Οι πάσης φύσεως σύμμαχοι
και εταίροι μας θα υποστήριζαν περισσότερο
τον Ελληνισμό, αν τους είχαμε πείσει ότι
έχουμε ισχύ και πυγμή. Αντιθέτως με τις
συνεχείς υποχωρήσεις μας στα εθνικά θέματα
απέναντι στην Τουρκία, αλλά και απέναντι σε
αδύναμες χώρες όπως τα Σκόπια, δώσαμε την
εικόνα λαού υποχωρητικού. Όταν είσαι
έτοιμος να υποχωρήσεις σε καίρια εθνικά σου
συμφέροντα κανείς δεν σε θέλει για σύμμαχο.
Αντιθέτως η Τουρκία με την σκληρή εθνική
της στάση και με τους συνεχείς εξοπλισμούς
της έχει δώσει την εικόνα χώρας που αξίζει
να την έχεις σύμμαχό σου. Τον αδύναμο ουδείς
τον θέλει συνεταίρο, τον ισχυρό πολλοί. Ας
μην λησμονούμε άλλωστε αυτό που είπε ο τότε
Αμερικανός Προεδρικός μεσολαβητής για το
Κυπριακό Άλφρεντ Μόουζες τον Σεπτέμβριο
του 2000 σε αντιπροσωπία Ελληνοκυπρίων. « Η
Άγκυρα και ο Ντενκτάς δεν προβαίνουν σε
καμμία υποχώρηση. Η ελληνική πλευρά
υποχωρεί και παραχωρεί διαρκώς. Εμείς,
λοιπόν, που παίζουμε τον ρόλο ενδιαμέσου,
ποιόν θα πιέσουμε; Μα φυσικά αυτόν που
ξέρουμε ότι είναι έτοιμος να υποχωρήσει.
Δηλαδή την ελληνική πλευρά»! Σκληρά λόγια,
αλλά χρήσιμα και διδακτικά.