|
Διάτρητη ἡ λογική της πρότασης «Ὅλα στὴ Χάγη»
Ἡ περίπτωση τῶν χωρικῶν ὑδάτων
Ἀνδρέας Σταλίδης
Ἀντίβαρο, Ἰούνιος 2006
Στὴ Φινλανδία βρισκόταν ἡ ὑπουργὸς τῶν ἐξωτερικῶν τὴν Τρίτη 23 Μαϊου ὅταν συγκρούστηκαν τὰ δυὸ πολεμικὰ ἀεροσκάφη τῆς Ἑλλάδας καὶ τῆς Τουρκίας πάνω ἀπὸ τὰ γαλανὰ νερὰ τοῦ Αἰγαίου ποὺ ἐπέφερε τὸν τραγικὸ θάνατο τοῦ πιλότου μας Κωνσταντίνου Ἡλιάκη. Στὰ αὐτιὰ ὁρισμένων ὅμως ἀντήχησε σᾶ «Φινλανδοποίηση» τῆς ἐξωτερικῆς μας πολιτικῆς ἡ πρόταση τοῦ τέως προέδρου τῆς Δημοκρατίας Κωστῆ Στεφανόπουλου σὲ βαρυσήμαντο ἄρθρο του στὴν Καθημερινὴ λίγες ἡμέρες ἀργότερα. Ἡ Φινλανδία, ὦς χώρα ποὺ μοιραζόταν μακρὰ σύνορα μὲ τὴν πρώην Σοβιετικὴ Ἕνωση, κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ Ψυχροῦ Πολέμου θεωροῦνταν χώρα μειωμένης κυριαρχίας. Σ\' αὐτὴν τὴν κατάσταση φαίνεται νὰ ὁδηγούμαστε σήμερα, ποὺ ἐμφανιζόμαστε νὰ ἐπεξεργαζόμαστε δημόσια τὴν πρόταση νὰ θέσουμε κυριαρχικά μας δικαιώματα ἔναντι διεθνοῦς δικαστηρίου.
Κατ\' ἀρχὰς εἶναι ἄξια χειροκροτήματος ἡ μὲ παρρησία διαπίστωση τοῦ κ. Στεφανόπουλου περὶ τῆς παταγώδους ἀποτυχίας τῆς ἑλληνικῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς νὰ ἀποφέρει καρποὺς τὰ τελευταῖα χρόνια. Ἀντιγράφω τὰ δικά του λόγια:
«ἡ πολιτική μας ποὺ ἐλπίζει καὶ εὔχεται τὴ λύση τῶν προβλημάτων μὲ τὴν Τουρκία, μέσω τῶν διαπραγματεύσεων γιὰ τὴ μελλοντικὴ ἔνταξη τῆς χώρας αὐτῆς στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἑνώση, δὲν ἔχει ἀποδώσει τὸ παραμικρό».
Τὴν ἴδια περίπου διαπίστωση κάναμε ἀπὸ τὸ Ἀντίβαρο τρεῖς μόλις ἡμέρες πρὶν τὸ ἐπεισόδιο στὸ Αἰγαῖο σὲ σχέση μὲ τὴ συνεχῆ ὑποχωρητικότητα τῆς Ἑλλάδος καὶ τὴ μόνιμα μὴ ὑλοποιήσιμη ὑπόσχεση γιὰ τὴν ἐπαναλειτουργία τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης.
Ἡ πρόταση ὅμως γιὰ μαζικὴ ἐπίλυση ὅλων τῶν ἑλληνοτουρκικῶν διαφορῶν ἀπὸ τὸ Διεθνὲς Δικαστήριο τῆς Χάγης εἶναι ἀνήκουστη καὶ δὲ συνάδει μὲ τὴν ὀξύνεια πού μας εἶχε συνηθίσει ὁ τέως Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας.
Ἡ λογική του κ. Στεφανόπουλου ἑστιάζεται στὸ ἑξῆς: «Οἱ διαφορὲς δημιουργοῦνται, ὅταν ἕνα κράτος διατυπώνει ἀξιώσεις, δίκαιες ἢ ἄδικες, κατὰ τοῦ ἄλλου». Βάσει αὐτοῦ τοῦ σκεπτικοῦ λοιπὸν προχωρᾶ καὶ συγκεκριμενοποιεῖ τὴν πρότασή του:
«Ποιὲς διαφορὲς θὰ ὑποβληθοῦν στὸ Δικαστήριο; Ἀπαντῶ, ὅλες: τὰ χωρικὰ ὕδατα καὶ ἡ ἔκτασή τους, ἡ ὑφαλοκρηπίδα τῶν νήσων καὶ ὁ καθορισμὸς τῆς μεταξὺ τῶν δυὸ χωρῶν καὶ ἡ ἀποστρατιωτικοποίηση τῶν νήσων. Δὲν γνωρίζω ἂν ἡ εἴσοδος τουρκικῶν ἀεροπλάνων στὸ FIR Ἀθηνῶν, χωρὶς τὴν ὑποβολὴ σχεδίου πτήσεως, μπορεῖ νὰ ἀποτελέσει ἀντικείμενο κρίσεως τοῦ Δικαστηρίου ἢ τοῦ ἄλλου Διεθνοῦς Ὀργανισμοῦ, τοῦ ICAO. Ἂν ναί, τότε καὶ αὐτή.»
Τὸ ἀδιανόητό της λογικῆς του τὸ ἀντιλαμβάνεται καὶ ὁ ἴδιος στὴν ἀμέσως ἑπόμενη φράση:
«Καὶ οἱ γκρίζες ζῶνες; Ὄχι αὐτές. Οἱ γκρίζες ζῶνες ἀνήκουν στὴ φαντασία τῆς Τουρκίας μόνον, ὄπως ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὴ Συνθήκη τῆς Λωζάννης, τὸν τρόπο τῆς μακρᾶς ἐφαρμογῆς της καὶ τὸ Ἰταλό-Τουρκικὸ Πρωτόκολλο καθορισμοῦ τῶν θαλασσῖων ὁρίων τοῦ 1932. H δὲ διεθνὴς κοινότης ἔχει ἀποδεχθεῖ ἀνέκαθεν τὸ ὑπάρχον ἐδαφικὸ καθεστὼς τῶν νησίδων καὶ βραχονησίδων.»
Ἡ αὐτοαντίφαση εἶναι χαρακτηριστική. Οἱ -δίκαιες ἢ ἄδικες-- ἀξιώσεις ποὺ διατυπώνει ἕνα κράτος συνιστοῦν (ἐξ ὁρισμοῦ) διαφορές, ἄρα ἐπιδέχονται ἐπίλυση στὴ Χάγη. Ἑξαιροῦνται ὅμως οἱ λεγόμενες «γκρίζες ζῶνες» ἐπειδὴ βρίσκονται «στὴ φαντασία τῆς Τουρκίας», παρόλο ποὺ καὶ αὐτὲς συνιστοῦν (ἔστω, ἄδικες) ἀξιώσεις τῆς μίας πλευρᾶς. Αὐτὸ προβλέπει τὸ σκεπτικὸ τοῦ κ. Στεφανόπουλου.
Ποιὸς θὰ κρίνει ὅμως τί εἶναι στὴ φαντασία τῆς Τουρκίας καὶ τί ὄχι; Γιατί οἱ γκρίζες ζῶνες καὶ ὄχι τὰ χωρικὰ ὕδατα; γιατί ὄχι ἡ ἀναγνώριση ὅτι τὰ νησιὰ δικαιοῦνται ὑφαλοκρηπίδας; Γιατί ὄχι ἡ παραβίαση τοῦ ἐθνικοῦ ἐναέριου χώρου στὸ διάστημα μεταξὺ ἕξι καὶ δέκα μιλῖων (ποῦ δὲν ἀναγνωρίζει ἡ Ἄγκυρα); Καὶ τέλος πάντων, γιατί αὐτὴ ἡ τόσο ὑπερβολικὴ ἀμυντικὴ στάση νὰ θεωροῦμε μόνοι μας ὦς ζητήματα «ἄξια διεθνοῦς διευθέτησης» ὅ,τι «δίκαια ἢ ἄδικα» ἀξιώνει ἡ Τουρκία κατὰ τὴν πάγια ἐπιθετική της πολιτικὴ καὶ ὄχι τὰ δικά μας νομικὰ βάσιμα αἰτήματα γιὰ προστασία τῆς Ἑλληνικῆς μειονότητας στὴν Κωνσταντινούπολη, γιὰ αὐτοδιοίκηση τῆς Ἴμβρου καὶ τῆς Τενέδου, γιὰ ἀπόσυρση τοῦ στρατοῦ κατοχῆς στὴν Κύπρο, γιὰ ἀπόσυρση τῆς Στρατιᾶς τοῦ Αἰγαίου ἀπὸ τὰ παράλια κλπ; (ὦς ἀντίβαρο στὴν ὁποία, στρατιωτικοποιήσαμε ἐμεῖς τὰ νησιὰ τοῦ Ἀνατολικοῦ Αἰγαίου).
Ἐπίσης, κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ προβλέψει τί ἄλλο θὰ ἀξιώσουν αὔριο οἱ Τοῦρκοι, ποὺ μὲ βάση τὴν παραπάνω λογικὴ θὰ πρέπει ἐμεῖς νὰ δεχθοῦμε τὴν παραπομπὴ στὸ Διεθνὲς Δικαστήριο τῆς Χάγης...
Ἡ περίπτωση τῶν χωρικῶν ὑδάτων
Θὰ σταθοῦμε, πρὸς τὸ παρόν, στὴν περίπτωση τῶν χωρικῶν ὑδάτων ἐπιχειρώντας νὰ δείξουμε καὶ γιὰ τὴν περίπτωση αὐτὴ ἰσχύει ὅ,τι περίπου ἰσχύει γιὰ τὶς γκρίζες ζῶνες.
Τὸ 1982 ὑπογράφτηκε τὸ Δίκαιο τῆς Θάλασσας ἀπὸ τὶς περισσότερες χῶρες τοῦ κόσμου. Ἤτανε ἡ τρίτη μεταπολεμικὰ προσπάθεια νὰ γίνει κάτι τέτοιο καὶ ἡ πρώτη ποὺ στέφθηκε μὲ ἐπιτυχία μὲ τὴ σύγκλιση σὲ ἕναν ἀριθμὸ κοινὰ ἀποδεκτῶν κανόνων. 149 χῶρες τὸ ἔχουν ἤδη ἐπικυρώσει, ἐνῶ 28 ποὺ τὸ ἔχουν ὑπογράψει ἀναμένεται νὰ προχωρήσουν καὶ στὸ δεύτερο βῆμα σύντομα. Ἀπὸ τὸ 1994, ὅταν ἐπικυρώθηκε ἀπὸ τὴν 60η κατὰ σειρὰ χώρα, τέθηκε σὲ ἰσχὺ καὶ ἀποτελεῖ πλέον πηγὴ διεθνοῦς δικαίου, μία ποὺ θεωρεῖται ὅτι κωδικοποιεῖ τὸ λεγόμενο «ἐθιμικὸ δίκαιο». Ἔτσι, δὲν εἶναι ἀπαραίτητο μία χώρα (λ.χ. ἡ Τουρκία) νὰ τὸ ἔχει ὑπογράψει γιὰ νὰ δεσμεύεται ἀπὸ αὐτό, ἐφόσον καταδειχθεῖ ὅτι πρώτον οἱ διατάξεις τοῦ ἀποτελοῦν κοινὴ πρακτικὴ μεταξὺ τῶν χωρῶν καὶ δεύτερον ὅτι αὐτὸ γίνεται ἀπὸ «νομικὴ ὑποχρέωση». Καὶ οἱ δυὸ αὐτοὶ ὄροι ἱκανοποιοῦνται, στὸ σημεῖο μάλιστα ποὺ τὸ Δίκαιό της Θάλασσας νὰ ἀποτελεῖ σήμερα τὸ χαρακτηριστικότερο παράδειγμα διεθνοῦς δικαίου ποὺ νὰ ἔχει ἰσχὺ ἐθιμικοῦ δικαίου!
Μία ἀπὸ τὶς βασικὲς διατάξεις τῆς διεθνοῦς αὐτῆς συνθήκης εἶναι ὅτι ἀποδέχεται τὸν ὁρισμὸ τῶν χωρικῶν ὑδάτων στὰ 12 ναυτικὰ μίλια. Ἀπὸ τὰ πλήθη τῶν κρατῶν ποὺ βρέχονται ἀπὸ θάλασσα ἔχουμε τὶς ἑξῆς μόνο χῶρες μὲ χωρικὰ ὕδατα λιγότερο ἀπὸ 12 ναυτικὰ μίλια.
Ἰορδανία, 3 μίλια. Μὲ συνολικὸ μῆκος ἀκτογραμμὴς μόνο 26 χιλιόμετρα, ἀνάμεσα στὴ Σαουδικὴ Ἀραβία καὶ τὸ Ἰσραὴλ καὶ θαλάσσια σύνορα μὲ τὴν Αἴγυπτο δὲν ἔχει περιθώριο γιὰ περαιτέρω ἐπέκταση.
Φινλανδία, 12 μίλια παντοῦ ἐκτὸς ἀπὸ τὸν «κόλπο τῆς Φινλανδίας» ποὺ ἔχει 3 μίλια καὶ τὸν μοιράζεται μὲ τὴ Ρωσία καὶ τὴν Ἐσθονία
Δημοκρατία τοῦ Δομίνικου, 6 μίλια, ὅμως ταυτόχρονα ἔχει οἰκονομικὴ ζώνη 200 μιλῖων καὶ ὑφαλοκρηπίδα ἐπίσης 200 μιλῖων (τὰ ὁποία ἐπίσης ὁρίζονται στὴν ἴδια συνθήκη γιὰ χῶρες ποὺ βρέχονται ἀπὸ ἀνοιχτῆ θάλασσα)
Τουρκία, 6 μίλια στὸ Αἰγαῖο, ὅμως 12 μίλια στὴ Μαύρη Θάλασσα καὶ 12 μίλια στὴ Μεσόγειο
Σιγκαπούρη, 3 μίλια
Ἑλλάδα, 6 μίλια
Ἂν ἑξαιρέσουμε τὶς εἰδικὲς περιπτώσεις τῆς Ἰορδανίας, τῆς Φινλανδίας ποὺ δὲν μποροῦν νὰ ἐπεκταθοῦν παραπάνω, τῆς Τουρκίας ποὺ τὸ κάνει γιὰ νὰ κρατάει ζωντανὲς τὶς διεκδικήσεις της, καὶ τοῦ Δομίνικου ποὺ δὲν τὸν ἐνδιαφέρει μία ποὺ ἔχει πολὺ μεγαλύτερη θαλάσσια ἔκταση νὰ ἐκμεταλλεύεται τοὺς πόρους, μένουμε μόνο ἐμεῖς καὶ ἡ Σιγκαπούρη ποὺ ἄνευ σοβαροῦ λόγου διατηροῦμε χωρικὰ ὕδατα λιγότερο ἀπὸ 12 ναυτικὰ μίλια. Ὅλες οἱ ἄλλες χῶρες ἔχουν ἀπὸ 12 ἐῶς 200 ναυτικὰ μίλια, καὶ οἱ περισσότεροι μάλιστα ἔχουν ὁριοθετήσει καὶ τὴν ὑφαλοκρηπίδα τους ἀπὸ κεῖ καὶ πέρα (ποὺ ἐμεῖς δὲν ἔχουμε κάνει ἀκόμα). Ἡ περίπτωση τῆς Τουρκίας εἶναι ἰδιάζουσα, ἀφοῦ διατηρεῖ casus belli ἐναντίον μίας ἄλλης χώρας γιὰ κάτι ποὺ ἡ ἴδια τὸ κάνει. Μοναδικὸ φαινόμενο!
Ἐπιπρόσθετα, ἀρκετὲς χῶρες ποὺ δὲν ἔχουν ἐπικυρώσει τὴ Συνθήκη γιὰ δικούς τους (συχνὰ ἐσωτερικούς) λόγους, ὄπως γιὰ παράδειγμα οἱ ΗΠΑ, ἔχουν ταυτόχρονα δηλώσει ὅτι ἀναγνωρίζουν τὸν χαρακτήρα τῆς ὦς ἐθιμικοῦ δικαίου καὶ ἤδη ἔχουν ἐναρμονιστεῖ μὲ τὶς διατάξεις της. Τὸ ἴδιο ἔχουν δηλώσει κατὰ καιροὺς καὶ ἀξιωματοῦχοι διεθνῶν ὀργανισμῶν.
Συνεπῶς, ἡ πλήρης κυριαρχία στὴ θάλασσα μέχρι ἀπόσταση 12 μιλῖων ἀπὸ τὶς ἀκτὲς ἠπειρωτικῆς ἢ νησιώτικης γῆς, ὄπως ἀκριβῶς στὰ ἐδάφη, εἶναι ἀναγνωρισμένο δικαίωμα κάθε χώρας. Ἀπὸ κεῖ καὶ πέρα ἐκτείνεται ἡ ζώνη οἰκονομικῆς ἐκμετάλλευσης καὶ ἡ ὑφαλοκρηπίδα μέχρι τὰ 200 μίλια, ἐφόσον δὲν συκγρούεται μὲ τὴν ἀντίστοιχη ζώνη ἄλλου κράτους.
Ἡ Ἑλλάδα ὄχι μόνο δὲν προχωρᾶ στὸ δικαίωμά της αὐτὸ γιὰ τὸ φόβο τοῦ πολέμου μὲ τὴν Τουρκία, ἀλλὰ φαίνεται νὰ φλερτάρει μὲ τὸ ἐνδεχόμενο νὰ παραπέμψει τὸ ἐν λόγῳ θέμα στὸ διεθνὲς δικαστήριο τῆς Χάγης. Ἐπειδὴ τὰ ζητήματα τοῦ Αἰγαίου εἶναι ἀλληλοεμπλεκόμενα, παίζει τεράστιο ρόλο ποιὲς θὰ εἶναι οἱ ἀρχικὲς συνθῆκες ὅταν οἱ δυὸ χῶρες προσφύγουν σ\'αὐτὸ (ἀπὸ κοινοῦ, προφανῶς, γιατί ἔτσι ἀπαιτεῖται προκειμένου νὰ ὑπάρχει δικαιοδοσία ἀπὸ τὸ διαιτητικὸ ὄργανο νὰ ἀποφανθεῖ).
Οἱ ξένοι δικαστὲς δὲν πρόκειται νὰ ἀποκωδικοποιήσουν τὸ ἐθιμικὸ δίκαιο ξεκαθαρίζοντας τὰ πράγματα ἔτσι ὥστε νὰ συμπεράνουν ὅτι ἡ Ἑλλάδα δικαιοῦται 12 μίλια καὶ νὰ ἐπιβάλλουν αὐτὴν τὴν ἀπόφαση στὶς ἐμπλεκόμενες πλευρές. Ὅταν ἡ Ἑλλάδα δὲν τὸ πράττει ἡ ἴδια, ἀλλὰ ἀντίθετα ἀποδίδει δικαιοδοσία σὲ ξένη διαιτησία γιὰ τὸ δικαίωμά της αὐτό, οἱ δικαστὲς δὲν ἀναμένεται νὰ ἀποδειχθοῦν βασιλικότεροι τοῦ βασιλέως. Ἔτσι, ἐὰν ἡ Ἑλλάδα ἔχει ἕξι μίλια ὅταν συζητάει στὸ δικαστήριο, καὶ δεδομένου ὅτι ὑπάρχει τὸ φαινομενικὸ παράδοξο (τὸ ὁποῖο ἰσχύει ἀπὸ τὸ 1931 καὶ ἀμφισβητήθηκε γιὰ πρώτη φορᾶ τὸ 1973 ἀπὸ τὴν Τουρκία) ὅτι χρησιμοποιεῖ διαφορετικὴ ἀπόσταση ἀπὸ τὴν ἀκτὴ ὦς ἐναέριο χῶρο, τὸ πιθανότερο εἶναι οἱ δικαστὲς νὰ ζητήσουν τὴν ἐναρμόνιση τῶν δυὸ ὁρίων: εἴτε στὰ ἕξι, εἴτε στὰ δέκα μίλια. Τὸ ἀποτέλεσμα θὰ εἶναι κακὸ οὕτως ἢ ἄλλως. Θὰ εἶναι λιγότερο ἀπὸ αὐτὸ ποὺ δικαιούμαστε, μὲ βάση τὴ δική μας ὑπογραφὴ καὶ ἐπικύρωση τῆς Συνθήκης τὸ 1995, ἀλλὰ καὶ μὲ βάση τοῦ τί κάνουν τὰ ἄλλα κράτη, συμπεριλαμβανομένης καὶ τῆς Τουρκίας.
Ἐὰν ὅμως ἡ Ἑλλάδα τολμήσει νὰ ἐπεκτείνει τὰ χωρικά της ὕδατα στὰ 12 μίλια καὶ μετὰ νὰ βρεθεῖ στὸ δικαστήριο, τότε ἡ ἐναρμόνιση ποὺ θὰ ἀπαιτηθεὶ ἐναρμονίσει καὶ τὸν ἐθνικὸ ἐναέριο χῶρο μὲ αὐτὴ τὴν ἀπόσταση καὶ θὰ ἐπισφραγίσει αὐτὴ τὴν ἀπόφαση μὲ βάση τὸ ἐθιμικὸ διεθνὲς δίκαιο καὶ τὴ διεθνῆ πρακτική, ποὺ περιγράφτηκε πιὸ πάνω. Τότε ὅμως θὰ ἔχουμε ἐπιπλέον κερδίσει καὶ κάτι ἀκόμη. Τὰ νερὰ ποὺ θὰ ἀπομένουν γιὰ τὴν ὁριοθέτηση τῆς ὑφαλοκρηπίδας θὰ εἶναι πολὺ λιγότερα ἀπὸ ὅσα εἶναι σήμερα. Τυχὸν ἐπέκταση στὰ 12 σημαίνει τὸν αὐτόματο χαρακτηρισμὸ τοὺς ὦς χωρικῶν ὑδάτων ὅποτε λιγοστεύουν τὰ «διεθνῆ νερά» ποὺ ἔχουν νὰ μοιραστοῦν μεταξύ μας γιὰ ἐκμετάλλευση τῶν πόρων τους.
Ἡ χρήση 12 ναυτικῶν μιλῖων γιὰ τὰ χωρικὰ ὕδατα μίας χώρας (παρεμπιπτόντως θὰ πρέπει νὰ ἀναφερθεῖ καὶ τὸ δικαίωμα ὑφαλοκρηπίδας στὰ νησιὰ ποὺ ἡ Τουρκία ἀρνεῖται ἐνῶ ἡ πρόταση γιὰ «ὅλα στὴ Χάγη» τὸ συμπεριλαμβάνει), ἀπορρέει ἀπὸ τὸ Δίκαιο τῆς Θάλασσας τὸ ὁποῖο ἀποτελεῖ σήμερα ἐθιμικὸ δίκαιο καὶ ὦς τέτοιο εἶναι πηγὴ διεθνοῦς δικαίου. Συνεπῶς, πρόκειται γιὰ ἀπόλυτο κυριαρχικὸ δικαίωμα ποὺ κανένα κράτος δὲν παραχωρεῖ σὲ τρίτους γιὰ νὰ τοῦ ἀποδοθεῖ -- τουλάχιστον σὲ εἰρηνικὴ περίοδο. Τοῦ ἔχει ἤδη ἀποδοθεῖ ἀπὸ τὴ διεθνῆ κοινότητα καὶ τοὺς κανόνες ποὺ αὐτὴ ὁρίζει.
Ὅταν λοιπὸν τὸ διὰ ταῦτα στὴ διαπίστωση πὼς ἡ πολιτικὴ τῆς Τουρκίας παραμένει ἀδιάλλακτη ὅσες ὑποχωρήσεις καὶ νὰ κάνει ἡ Ἑλλάδα, εἶναι νὰ δεχθοῦμε διεθνῆ διαιτησία «γιὰ κάθε δίκαιη ἢ ἄδικη ἀξίωση» τῆς ἄλλης πλευρᾶς, μέχρι τὸ σημεῖο νὰ ἀφορᾶ θεμελιώδη κυριαρχικά μας δικαιώματα, τί μπορεῖ νὰ πεῖ κανεὶς ἐκτὸς ἀπὸ τὸ ὅτι ἡ κυρίαρχη τάξη πάσχει ἀπὸ ἔλλειψη φρονήματος. Αὐτὸ εἶναι τὸ δικό μου ταπεινὸ καὶ συνάμα θλιβερὸ συμπέρασμα.
Το άρθρο του κ. Στεφανόπουλου:
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_politics_100014_28/05/2006_185616
Αὐτὸ τὸ κείμενο εἶναι γραμμένο σὲ πολυτονικό. Διαβάστε τὴ μονοτονική του ἔκδοση.
|
