Η επαναφορά του ζητήματος της επίσημης ονομασίας της γειτονικής πΓΔΜ αναδεικνύει μία ακόμα φορά ένα μεγάλο πρόβλημα της ελληνικής πολιτείας: το ότι η ηγεσία της πάσχει από έλλειψη φρονήματος. Στον όρο "ηγεσία" συμπεριλαμβάνεται και η πολιτική αλλά και άλλες εκδοχές της στην κοινωνία (πχ, οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης μέσω του τύπου, της εκπαίδευσης κλπ).
Απλή ανάγνωση των εφημερίδων ή των δηλώσεων επισήμων φορέων, καθιστά την αναγνώριση του προβλήματος φανερή. Παράδειγμα: μονότονα επαναλαμβάνεται πολλάκις και ποικιλοτρόπως ότι έχουμε ήδη ηττηθεί παγκοσμίως από τη γειτονική χώρα, και είμαστε περίπου ο περίγελος του σύμπαντος κόσμου, από το γεγονός ότι 117 χώρες έχουν αναγνωρίσει την πΓΔΜ με το περίφημο «Συνταγματικό Όνομα». Καλλιεργείται έτσι μία πρωτοφανής ηττοπάθεια που -αν μη τι άλλο - δυσχεραίνει την οποιαδήποτε διπλωματική μας προσπάθεια εξεύρεσης λύσης και μας καταδικάζει σε διαρκείς τέτοιες «ήττες».
Αγνοούνται, εν προκειμένω, τα εξής:
1. το «ληξιαρχείο» των κρατών, δηλαδή ο ΟΗΕ, όχι μόνο ρητά την αναφέρει με το επίσημό της όνομα (πΓΔΜ), αλλά έχει αναλάβει μεσολαβητικό ρόλο εξεύρεσης λύσης με την υπογραφή μάλιστα των ηγετών της. Κοντολογίς, το επίσημο όνομα μίας χώρας διεθνώς το δίδει ο ΟΗΕ αποκλειστικά, και σ' αυτόν προσφύγαμε από κοινού.
Μάλιστα, η καταχώριση της χώρας μετά την Ενδιάμεση Συμφωνία δεν γίνεται στο γράμμα Μ όπως ζητούσαν οι ηγέτες των Σκοπίων (ούτε στο γράμμα F όπως ζητούσαμε εμείς), αλλά στο γράμμα T από το πλήρες επίσημο όνομα “The Former Yugoslav Republic of Macedonia”.
2. όλοι οι διεθνείς οργανισμοί ακολουθούν την τακτική του ΟΗΕ, δηλαδή η Ευρωπαική Ένωση, το ΝΑΤΟ, διεθνείς οργανισμοί (εμπορίου, αθλητικών αγώνων, αλληλεγγύης και συνεργασίας) κοκ. Οι πάντες. Ενδεικτική η λίστα, όπου η πλειονότητα ακολουθεί την τακτική του ΟΗΕ καταχώρισης στο Τ, χωρίς να έχει ζητηθεί ποτέ επίσημα κάτι τέτοιο από κανέναν.
Καταχώριση ως FYROM στο γράμμα F
Καταχώριση ως FYROM στο γράμμα Τ Καταχώριση ως FYROM στο γράμμα Μ
3. επειδή «ουκ εν το πολλώ το ευ», ίσως θα έπρεπε να μας προβληματίσει η αντιδιαμετρική στάση (από την ηττοπάθεια) την οποία υιοθετεί η ηγεσία της Τουρκίας, και η επιμονή της παντελούς άρνησης αναγνώρισης του ψευδοκράτους από τον ΟΗΕ αλλά και από όλα του ανεξαιρέτως τα μέλη του. Όχι μόνο να μας προβληματίσει αλλά γιατί όχι να μη μας διδάξει! Το ίδιο έκανε και η Δυτική Γερμανία που επέμενε επί δεκαετίες, ως γραφική, να μην αναγνωρίζει την Ανατολική Γερμανία. Και δικαιώθηκε το 1990.
Αντί λοιπόν να παραπονιόμαστε μεταξύ μας ότι «ω τι φοβερό! και ο Καναδάς αναγνώρισε την πΓΔΜ ως Μακεδονία» και να ισχυριζόμαστε ότι «παραποιείται η Ιστορία», θα έπρεπε να τους ξεμπροστιάζουμε παγκοσμίως ότι για 2-3 ψωροσυμβόλαια Καναδικών εταιρειών με τη χώρα αυτή κατάπιαν το δόλωμα και την εξωφρενική απειλή ότι «για να κάνουμε δουλειές μαζί σας πρέπει να μας αναγνωρίσετε», ότι παραβιάζουν έτσι κατάφωρα τους όρους του ΟΗΕ, τη διαδικασία εξεύρεσης λύσης υπό τον ΟΗΕ, ότι πληγώνουν μεγάλο μέρος Καναδών πολιτών Ελληνικής καταγωγής και ότι υπονομεύουν τα πολύ μεγαλύτερα συμφέροντά τους στην Ελλάδα εδώ και πολλές δεκαετίες. Αυτά έπρεπε να λέμε επίσημα, χωρίς περιστροφές και με παρρησία.
Αν-αντίστοιχα με τις 117 χώρες (61% των χωρών του ΟΗΕ) και τις διμερείς τους αναγνωρίσεις (κάποιος θα έπρεπε να υπενθυμίσει στους πιτσιρικάδες Υπουργούς της πΓΔΜ ότι το τι είναι διμερές και τι διεθνές δεν το ορίζει ο αριθμός διμερών συμφωνιών - εδώ έχουμε 117 διμερείς αναγνωρίσεις αλλά ουδεμία διεθνή), έχουμε το εξής:
145 χώρες του πλανήτη που βρέχονται από θάλασσα (96%) χρησιμοποιούν χωρικά ύδατα 12 ναυτικών μιλίων (ή περισσότερα). Βγήκε ποτέ κανείς να πει «ας ακολουθήσουμε κι εμείς αυτές τις χώρες - κερδίσαμε» όπως λένε «όλοι θα ακολουθήσουν τις 117 χώρες - χάσαμε»; Ουδείς!
Βέβαια, θα αποκριθεί κάποιος, δεν είναι το ίδιο, υπάρχουν διαφορές.
Ασφαλώς και υπάρχουν διαφορές!
Ο χώρος των 12 ναυτικών μιλίων είναι καταγεγραμμένος σε διεθνείς συνθήκες (Δίκαιο της Θάλασσας), έχει επίσης καταστεί «Εθιμικό Δίκαιο», ενώ οι δύο από τις έξι μόνο χώρες που έχουν λιγότερα από 12 μίλια είμαστε οι δύο εμπλεκόμενοι - η Ελλάδα και η Τουρκία, εκ των οποίων η Τουρκία χρησιμοποιεί χωρίς πρόβλημα 12 μίλια και στη Μεσόγειο, αλλά και στη Μαύρη Θάλασσα! Και έχει θέσει αιτία πολέμου την επέκταση στα 12 μίλια από την πλευρά μας στο Αιγαίο. Τα 12 μίλια είναι, πλέον, μέρος του Διεθνούς Δικαίου, αναγνωρισμένου από Συνθήκες υπό τον ΟΗΕ. [Οι άλλες τέσσερις χώρες των οποίων το παράδειγμα ακολουθούμε είναι το Μπαλί, η Σιγκαπούρη, η Ιορδανία και ο ʼγιος Δομίνικος]
Όσο και αν επιμένουμε εμείς (λόγω υπακοής στην απειλή πολέμου) να μην τα επεκτείνουμε, καμία χώρα από τις 145 δεν πρόκειται να μας ακολουθήσει και να ελλαττώσει τα δικά της χωρικά ύδατα από τα 200 ή τα 12 μίλια στα 6.
Αντίθετα, αν εξευρεθεί και συμφωνηθεί μία λύση με την πΓΔΜ στο ζήτημα του ονόματος, τότε είναι υπόθεση ενός πρωινού για όλες τις 117 χώρες να επαναρυθμίσουν τις «αναγνωρίσεις τους» και να χρησιμοποιούν πλέον το νέο συμφωνηθέν όνομα.
Αυτές είναι οι διαφορές μεταξύ των δύο θεμάτων.
Αλλά η πρωτοφανής έλλειψη φρονήματος και αυτοπεποίθησης στην Ελλάδα, θέλει μονίμως να μειώνει την αξιοπρέπειά μας: με το παραμικρό μας καταδικάζει ως χαμένους οριστικά και με την απόκρυψη δίκαιων και ευσταθών επιχειρημάτων, ακόμα και όταν είναι με το μέρος μας.
Η ήττα μας δεν είναι η απώλεια του όρου «Μακεδονία» από την επιδιωκόμενη αποκλειστικότητα χρήσης κάποιων ασταθών γειτόνων που σε 30 χρόνια μπορεί να μην υπάρχουν καν ως ξεχωριστή οντότητα. Αυτή η «ήττα» για να τελεστεί, θα πρέπει να γίνουν και άλλα πράγματα εντωμεταξύ.
Η ήττα μας είναι η απώλεια αξιοπρέπειας και φρονήματος. Διότι αυτή
εγγυάται την τέλεση μελλοντικών ηττών. (Θα) είναι το αίτιό τους.
