Απόσπασμα από το βιβλίο 
"Αναζητώντας Στρατηγική στην Εξωτερική μας Πολιτική", 
Χρύσανθος Λαζαρίδης, εκδ. Ποιότητα

Οι πέντε συνιστώσες της Αποτροπής, σελ. 29-31

Η έννοια της Αποτροπής στηζίζεται σε πέντε στοιχεία

Είναι λάθος να μην ξέρει τίποτε - γιατί στην περίπτωση αυτή μπορεί να επιχειρήσει επίθεση που θα του στοιχίσει μεν ακριβά, αλλά που μπορεί να στοιχίσει ακόμα ακριβότερα στη δική μας πλευρά.

Και είναι σφάλμα, βεβαίως, να γνωρίζει τα πάντα, γιατί τότε θα ξέρει πώς (ή θα προσπαθήσει να βρει τρόπους) να εξουδετερώσει, εκ των προτέρων, κάθε δική μας αντίσταση.

Σε αντίθεση με τις κλασικές στρατηγικές πολέμου οπυ στηρίζονται στη μεγαλύτερη δυνατή μυστικότητα - απόκρυψη, η Αποτροπή στηρίζεται σε μία "λεπτή ισορροπία" ανάμεσα σε αυτά που διακηρύσσουμε κι αυτά που αποκρύβουμε. Και ο καλύτερος τρόπος για να εξουδετερώσουμε μιαν αποτρεπτική στρατηγική, δεν είναι απλώς να γνωρίσουμε τα "μυστικά" της, αλλά - κυρίως - να κλονίσουμε την αξιοπιστία των διακυρήξεών της.

Όποιος υιοθετεί αποτρεπτική στρατηγική πρέπει να είναι διατεθειμένος να διαφυλάξει την αξιοπιστία του πάνω απ' όλα - να αναλάβει το ρίσκο περιορισμένων "θερμών επεισοδίων", ώστε να εξακολουθεί ο αντίπαλός του να τον λαμβάνει σοβαρά υπόψιν. Απο την άποψη αυτή, είναι προτιμότερο να αντιδράσει, ακο΄μα κι αν πρόκειται να χάσει τοπιοκά, παρά να δείξει ότι δεν τολμά να αντιδράσει - γιατί στην περίπτωση αυτή έχει ήδη χάσει συνολικά.

Τέτοια ευελιξία χρειάζεται ιδιαίτερα στα ξεχωριστά μέτωπα μιας αντιπαράθεσης. Μπορεί δηλαδή ο ισχυρότερος των δύο αντιπάλων να εκβιάζει σε ένα μόν ομέτωπο κάθε φορά, προσπαθώντας να συρρικνώσει τον αντίπαλό του "τμηματικά". Δεν επιχειρή συνολική ρήξη, αλλά μπορεί να διακινδυνεύει τη σύγκρουση σε ένα μέτωπο κάθε φορά, ώστε να κερδίσει τελικά σε όλα. Εδώ η αδύναμη πλευρά μπαίνει στο δίλημμα, αν, για να σώσει ένα μέτωπο αξίζει να διακινδυνέυσει τη δύγκρουση - και την ήττα - σε όλα τα μέτωπα.

Για να λειτουργήσει η Αποτροπή, πρέπει να δίνει στην αδύναμη πλευρά πολλές "ενδιάμεσες" επιλογές από την τοπική αντίσταση ως τη συνολική αντιπαράθεση, όταν κινδυνεύει σε ένα μόνο μέτωπο. Έτσι δεν τίθεται εξ αρχής το δίλημμα: τοπική συνθηκολόγηση ή συνολική συντριβή. Όσο περισσότερα "ενδιάμεσα στάδια" υπάρχουν, τόσο μεγαλύτερες οι πιθανότητες να σταματήσουν οι εχθροπραξίες με τοπική "νίκη στα σημεία" ή με "ισοπαλία", πριν φτάσουν στο επίπεδο της πλήρους ρήξης.

Η "ευέλικτη απάντηση" στην περίπτωση αυτή, δίνει τη δυνατότητα πολλών "ενδιαμέσων σταδίων" αναμέτρησης, ανάμεσα στην τοπική σύγκρουση και τη συνολική σύρραξη - στοιχείο απαραίτητο για την αξιοπιστία μιας αποτρεπτικής στρατηγικής. Όσο πιο μεγάλα περιθώρια "Ευέλικτης Απάντησης" (δηλαδή, όσο περισσότερες ενδιάμεσες επιλογές, πριν την ολοκληρωτική κλιμάκωση) υπάρχουν σε μία τοπική πρόκληση, τόσο πιο απίθανο είναι να αποτολμήσει τέτοια πρόκληση η άλλη πλευρά.

 

Δική μας σημείωση

Το βιβλίο στο οποίο περιέχεται το παραπάνω κείμενο ανήκει στο πρώτο μέρος "Εισαγωγή στη Θεωρία της Στρατηγικής Ανάλυσης", το οποίο συνεχίζεται με το δεύτερο "Εφαρμοσμένη Στρατηγική Ανάλυση - Ελληνοτουρκικά, Κυπριακό, Σκόπια, Αλβανικό" και κλείνει με το τρίτο μέρος "Ιδεοογικές Προυποθέσεις μιας Σύγχρονης Στρατηγικής". Συνολικά, θα προτείναμε το εν λόγω βιβλίο ανεπιφύλακτα στους αναγνώστες μας.

 

 http://www.antibaro.gr