Το μειονοτικό της Θράκης «Αν η συνολική πολιτική μιας χώρας είναι η γνωστή ορχήστρα που τη διευθύνει με τη μπαγκέτα του ο ομώνυμος διευθυντής, τότε και η συμβολική πολιτική είναι οι σολίστ» Χρήστος Κηπουρός πρώην Βουλευτής Αντίβαρο, Δεκέμβριος 2006 Α. Εισαγωγή Ευχαριστώ και εγώ τις ΗΠΑ αλλά για διαφορετικούς λόγους. Όχι σαν αυτούς της μακροημέρευσης που είχαν στο μυαλό τους πρωθυπουργοί, όταν προ δεκαετίας και, ανέπεμπαν τις προς τις ΗΠΑ ευχαριστίες τους. Οι δικοί μου λόγοι είναι σαν εκείνους που ενέπνεαν το Λυσία κατά την εκφώνηση του υπέρ αδυνάτου λόγου του. Μάλιστα αποτέλεσαν την αιτία όχι μόνο για να γεννηθούν μια ή έστω δύο αλλά τρεις ιδέες και προτάσεις οι οποίες κι αναπτύσσονται στα ισάριθμα μέρη της νέας τριλογίας σχετικά με το μειονοτικό της Θράκης και την Αμερικανική θέση περί Τουρκικής μειονότητας. Το πρώτο μέρος αποτελεί ένα προσχέδιο επιστολής, ενός e-mail, που θα μπορούσε να αποτελέσει βάση να στείλουν παρόμοια και άλλοι συμπατριώτες. Ελλαδίτες αλλά και ομογενείς. Και ακόμη να είχε παραδοθεί με βάση βέβαια και τα διπλωματικά θέσμια, από την Ελληνίδα Υπουργό Εξωτερικών, στον Αμερικανό Πρεσβευτή. Δεν θα είχε νομίζω καμιά σημασία αν ήταν «υπογεγραμμένη διακοίνωση» ή ρηματική. Η ουσία ήταν και είναι να μπορεί να υπερασπιστεί τα Ελληνικά συμφέροντα, και βέβαια την πραγματικότητα. Και στην περίπτωση αυτή, τα γραπτά τα οποία ως γνωστό μένουν, μπορούν να αποδώσουν καρπούς. Γιατί υπάρχει και ένας κανόνας στη ζωή και την ιστορία. Βρίσκουν συνήθως και κάνουν, όσοι κάνουν. Τα λέω αυτά διότι το πρώτο κείμενο με ένα πολύ φυσιολογικό και λογικό τρόπο καταλήγει, όπως θα διαπιστώσει και ο αναγνώστης, στη χρήση της αποδεδειγμένης αυτοχθονίας των Πομάκων, ως ιδιαίτερα σοβαρού λόγου ώστε να θεωρηθεί ο όρος «τουρκική μειονότητα» τουλάχιστον άδικος για τις υπόλοιπες δύο μειονότητες αλλά και για την ίδια την ιστορία, την αλήθεια και την πραγματικότητα. Στο δεύτερο μέρος εκτίθεται επίσης αποδεικτικά η πολιτική γύμνια των στερεότυπων επιχειρημάτων της επίσημης πολιτικής Ελλάδας αφού ακόμη και μια χονδροειδής πολιτική παιδεία, μπορεί πολύ εύκολα να φέρει σε δύσκολη θέση τις «θέσεις» της. Καλά και άγια είναι τα διαβήματα αλλά αν δεν έχουν διανοητικό, πολιτικό και ηθικό αντίκρισμα, δεν λένε απολύτως τίποτε. Δεν φτάνει μόνο να έχει κανείς το δίκαιο με το μέρος του. Ιδίως όταν αγνοεί πώς να τοποθετεί τα ζητήματα. Και σε ό,τι αφορά το ζήτημα των μειονοτήτων της Θράκης, ο τρόπος με τον οποίο εκτίθεται εκ μέρους της χώρας μας ούτε καν τα «σκέφτομαι και γράφω» του Δημοτικού Σχολείου δεν μπορεί να φτάσει σε ποιότητα. Το λέω αυτό γιατί απουσιάζει και αυτή ακόμη η απλή, απλούστατη λογική. Η μόνη λογική που υπάρχει, αν μπορεί να θεωρηθεί ότι είναι λογική, είναι ο αφοπλισμός από το όπλο του αυτοπροσδιορισμού. Η άρνηση να εφαρμοστεί ακόμη και μεμονωμένα στον Πομάκο και το Ρομ. Αυτό διότι οι κύριοι φορείς πολιτικής, τα πολιτικά κόμματα και οι τοπικοί τους εκπρόσωποι σιγούν. Λες και πρόκειται για απαγορευμένες λέξεις. Οπότε και ο Κεμαλισμός αλωνίζει κανονικότατα. Κάτι που γίνεται επί δεκαετίες. Και σαν να μην έφτανε αυτό, και ενώ το διεθνές πολιτικό και νομικό περιβάλλον, αν μη τι άλλο αδυνατίζει τη χρήση του όρου «μουσουλμανική μειονότητα», η επίσημη πολιτική Ελλάδα συνεργεί στην πολιτισμική Πομακοκτονία. Αν δε δεν το κάνει, τότε γιατί δεν το έθεσε στον Αμερικανό Πρεσβευτή; Και γιατί και η αντιπολίτευση δεν το πρότεινε να γίνει; Γιατί; Αν μη τι άλλο, η δήλωση των επισήμων της χώρας του, περί της τουρκικής μειονότητας εκτός από τη χρήση του αδόκιμου αυτού όρου, ήταν και μια ευκαιρία να θέσει η Ελλάδα το ζήτημα των Πομάκων. Εγώ ναι μεν το θέτω, όμως μόνο ηθική αξία μπορεί να έχει αυτό που κάνω. Τέλος στο τρίτο μέρος επεξεργάζομαι μια ακόμη ιδέα που ενέπνευσε η Αμερικανική δήλωση. ʼσχετη αλλά και πολύ σχετική. Μιλώ για την ιδέα κατάθεσης στεφανιού στο μνημείο προς τιμή της Συμφωνίας της Λοζάνης στο Κάραγατς Αδριανούπολης, με Ελληνική πρωτοβουλία. Μπορεί εκ πρώτης όψεως να ξενίζει αλλά αν κανείς ψάξει το θέμα στις εσωτερικές σελίδες, μόνον οφέλη θα διαπιστώσει και θα απαριθμήσει. Οφέλη που είναι σαφώς καλύτερα από τις οφειλές. Πόσο μάλλον τις ληξιπρόθεσμες του είδους. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν προσφέρεται δια πάσα νόσο. Ούτε υπάρχει χώρα μέλος της που να μην επεξεργάζεται και να μη χρησιμοποιεί τη συμβολική πολιτική. Σημαντικά κομμάτια της τα βλέπει κανείς μέχρι και να εισβάλουν στην ημερήσια διάταξη, ακόμη και των κορυφαίων θεμάτων των συγκεκριμένων χωρών. Αν η συνολική πολιτική μιας χώρας είναι η γνωστή ορχήστρα που τη διευθύνει με τη μπαγκέτα του ο ομώνυμος διευθυντής, τότε και η συμβολική πολιτική είναι οι σολίστ. Και φυσικά δεν είναι μόνο ένας. Στη δική μας χώρα από πολλών ετών γίνεται ακριβώς το ανάποδο. Ενώ ο χειρισμός των συμβόλων αποτελεί τελικά την πεμπτουσία της πολιτικής, εδώ, στην πατρίδα του Περικλή αλλά και του Θουκιδίδη, όχι μόνον εντάξεις συμβολικής πολιτικής στην ατζέντα δεν συναντά κανείς αλλά αντίθετα αλλεπάλληλες εκτρώσεις. Επόμενα και εκτρώματα ιδεών και πολιτικής. Εκεί που έκανε κάτι η Ελλάδα που όμως οφείλει πολλά περισσότερα και που είναι το ζήτημα της κοινωνικής ισοκρατίας απέναντι σε όλες τις μειονότητες, κάθε παρόμοια κίνηση επιπλέον είναι και ένα έργο Δημοκρατίας. Επί του προκειμένου η Τέταρτη. Αυτή είναι και το μεγάλο συλλογικό όσο όμως και Ατομικό όπλο της χώρας κατά του Κεμαλισμού και του παρεμπίπτοντος σήμερα Μπουσισμού αλλά και αύριο, του Κλιντονισμού και του όποιου Κλυδωνισμού σχεδιάζεται, όπως επιχειρεί η πρόσφατη Αμερικανική ενέργεια. Εγώ πάντως εκτός από πρόκληση, που αναμφισβήτητα είναι, τη βλέπω και σαν μια ακόμη αιτία αν όχι και ως ευκαιρία ώστε να επισπεύσει η χώρα το πέρασμα από την Τρίτη στην Τέταρτη Δημοκρατία {1}. Το μόνο που με ανησυχεί είναι αυτό. Και όχι βέβαια αβάσιμα. ____________ Σημείωση {1}, Χρήστος Κηπουρός, Τέταρτη Δημοκρατία, βλέπε την ιστοσελίδα του Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης, http://alex.eled.duth.gr/kipouros/ 1. Ευχαριστώ και εγώ τις ΗΠΑ Μια επιστολή μου προς τις ΗΠΑ, μέσω του εδώ Πρεσβευτή τους, θα μπορούσε να λέει και τα εξής: «Παρά τα περί του αντιθέτου λεχθέντα εγώ βρίσκω θετικό το ενδιαφέρον σας για την Τουρκική μειονότητα της Θράκης. Όμως θα έπρεπε επίσης να δειχθεί και ένα ανάλογο ενδιαφέρον για τους Πομάκους, όπως βέβαια και τους Ρωμά της Θράκης. Οι οποίοι και αν ακόμη σε αντιδιαστολή με τις αναφερόμενες ως μη μουσουλμανικές μειονότητες της Τουρκίας, χαρακτηρίζονται στη συνθήκη της Λοζάνης σαν θρησκευτική οντότητα, διαβιούν στη Θράκη, ακόμη επί Ρωμανίας {Βυζαντινών}. Ειδικά οι Πομάκοι ζουν εδώ, από την εποχή ακόμη του Ορφέα, αλλά και πιο πριν. Είναι βέβαια δικαίωμα σας ακόμη και η επιλεκτική προτίμηση. Μόνο που είναι σαν να αποσιωπάτε παντελώς την ιστορία, τον πολιτισμό και ακόμη και την ύπαρξη των Ινδιάνων της Αμερικής. Όχι μόνο τις εις βάρος τους αλλεπάλληλες γενοκτονίες από τους προγόνους σας αλλά και την ύπαρξη των εναπομεινάντων Ιθαγενών. Γιατί και οι Πομάκοι είναι οι Ινδιάνοι των Βαλκανίων και παρόλο που είναι οι αρχαιότεροι και αυτόχθονες Θράκες και Βαλκάνιοι εντούτοις έχουν εναπομείνει λίγες μόλις εκατοντάδες χιλιάδες χωρίς να έχουν ακόμη εκτουρκιστεί. Το μόνο παρηγορητικό σημείο είναι ότι όντας αυθεντικές πολιτισμικές συνιστώσες που ζουν σε Ελλάδα -κάποιες δεκάδες χιλιάδες- πολύ δε περισσότερες στη Βουλγαρία και λιγότερες στη Ρουμανία, μπορούν στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης να επανασυνδεθούν. Ακόμη και να επαναπομακοποιηθούν. Και ίσως αργότερα κάτι ανάλογο να συμβεί και με τον άγνωστο αριθμό των εκατοντάδων χιλιάδων Πομάκων της σημερινής Τουρκίας, όταν θα εκδημοκρατιστεί και ίσως ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Μη κάνετε όμως λανθασμένους συνειρμούς, του τύπου: όπως οι Ινδιάνοι έχουν εξαμερικανιστεί έτσι κaι οι εναπομείναντες Πομάκοι ας εκτουρκιστούν. Όχι μόνο γιατί, και αν ακόμη η Τουρκία είναι Βαλκανική, τα Βαλκάνια δεν είναι Τουρκικά, αλλά γιατί ο σεβασμός στην πολυπολιτισμικότητα όσο και οι ίδιες οι Ευρωπαϊκές αρχές και αξίες επιβάλουν να παραμείνουν Πομάκοι. Ούτε να εκβουλγαρισθούν ούτε να εξελληνιστούν ούτε βέβαια και να εκτουρκιστούν. Αρκετές πολιτισμικές γενοκτονίες έχουν άλλωστε υποστεί στη μακραίωνα διαδρομή τους. ʼλλες φορές στη γλώσσα, άλλες στη θρησκεία και στον δια αυτής εκτουρκισμό τους. Ας μην επεκταθώ στη συνέργεια της δικής μου πατρίδας στον δια της πολιτικής εκτουρκισμό. Τι να πω. Να πω μόνο ότι σε περίοδο όπου παντού ανεγείρονται Μουσεία ιστορικών λαών, έστω και αν παραπέμπουν σε μια παροιμία μας: «να σε κάψω Γιάννη, να σε αλείψω λάδι» -μιλώ για τη δική σας πατρίδα και το Μουσείο του Ινδιάνικου Πολιτισμού, όπως επίσης μιλώ για τον Καναδά, όπου ήδη υπάρχει, αλλά και αλλού- θα ανέμενε κανείς να ανεγερθεί επίσης και στη Θράκη ένα αντίστοιχο Μουσείο Πομακικού Πολιτισμού. ʼλλωστε το πόσο αρχαίος λαός είναι οι Πομάκοι, φαίνεται και από το ότι οι γυναίκες Πομάκισσες που και σήμερα ακόμη σταυρώνουν προτού να ψήσουν το ζυμωτό ψωμί, δεν το κάνουν βέβαια επειδή πριν να εξισλαμιστούν ήταν Χριστιανές -που έχει όντως συμβεί και αυτό- αλλά κυρίως γιατί έβλεπαν από το 1100 π.Χ. και από πιο πριν ακόμη, τις Ορφικές βραχογραφίες {1} με το πλήθος των σταυρικών συμβόλων αφού οι τελευταίες ήταν επάνω στο δρόμο τους. Και οι οποίες ευτυχώς σώζονται και σήμερα ευρισκόμενες δίπλα στο Πομακικό Χίλγια, στη νοτιοανατολική υπώρεια της Ροδόπης, και που ο οιοσδήποτε, μπορεί να τις επισκεφτεί. Πόσο μάλλον ο Πρεσβευτής μιας μεγάλης φίλης χώρας, όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες. Η Ελλάδα είναι άλλωστε μια ανοιχτή χώρα. Προς τι λοιπόν τα κλειστά οχήματα, τα γνωστά και ως βαν στη Θράκη; Από την άλλη πάλι, σας οφείλω και ευχαριστίες αφού χωρίς τη δήλωσή σας περί Τουρκικής μειονότητας δεν θα υπήρχε η σημερινή επιστολή». Σημείωση {1}, Χρήστος Κηπουρός, Pomaki, Πομάκοι, Pomaks, Pomatski, Pomaklar, βλ. ιστοσελίδα Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης, http://alex.eled.duth.gr/kipouros/ 2. Το μειονοτικό της Θράκης Αν το τρίγωνο Ελλάδα, Τουρκία, ΗΠΑ παραπέμπει σε κάτι αυτό είναι το σκαληνό τρίγωνο. Το γνωστό με τις άνισες πλευρές αλλά και το χωλό, το ανώμαλο, το άνισο, το ακανόνιστο, όπως γράφουν τα λεξικά της αρχαιοελληνικής για το συγκεκριμένο λήμμα «σκαληνός- η- ον». Ναι μεν, όπως δείχνει η ιστορία αλλά και το παρόν, με άλυτο το Κουρδικό, τα Αμερικανικά συμφέροντα δεν ταυτίζονται με τα Τουρκικά στην ευρύτερη περιοχή, όμως αυτό δεν εμποδίζει τις Ηνωμένες Πολιτείες προτού χρυσώσουν το χάπι στη γνωστή τουρκική πλεονεξία, να στέλνουν το λογαριασμό να εξοφληθεί από τον Ελληνισμό. Να πληρώσει αυτός τα σπασμένα με τις αναγκαίες τουρκικές αποζημιώσεις. ʼλλες φορές με σχέδια, όπως του Annan στη Μεγαλόνησο, άλλες με την ενεργειακή Ελλάδα να γίνεται, αν δεν έχει γίνει ενεργειακό εξάρτημα της Τουρκικής μηχανής. Κάτι ανάλογο καλλιεργείται με την πρόσφατη Αμερικανική δήλωση, περί τουρκικής μειονότητας στη Θράκη. Πέραν της ισχύος των διεθνών συνθηκών, όπως εκείνη της Λοζάνης, η συγκεκριμένη δήλωση παραμορφώνει την ιστορική πραγματικότητα αλλά και την αλήθεια αφού αποσιωπά τις υπόλοιπες μειονότητες της Θράκης. Τους Πομάκους {1} και τους Ρωμά {2}. Η αποσιώπηση είναι αυτή που έπρεπε να ενοχλεί κι όφειλε να επισημαίνεται από την Ελλάδα, όταν διατυπώνονται παρόμοιες πολιτικές εκφράσεις, που σαφώς, όπως η συγκεκριμένη, αποτελούν καταθέσεις στην τράπεζα των αποσταθεροποιητικών, υπέρ της Τουρκίας, εξελίξεων. Από την άλλη, η επίσημη Ελλάδα δίνει τη γνωστή της απάντηση. Παραπέμπει στη συμφωνία της Λοζάνης παθητικά ενώ παράλληλα είναι η ίδια που και σε αυτό ακόμη το πεδίο παραβαίνει εις βάρος της την εν λόγω συνθήκη που επικαλείται. Όμως και αν ακόμη δεν ήταν έτσι τα πράγματα και δεν ίσχυε η συγκεκριμένη συνθήκη, πάλι υπήρχε τρόπος να διακονηθεί η ιστορική αλήθεια, το δίκαιο αλλά και να αποτυπωθεί η ίδια η ιστορική όσο η σημερινή πραγματικότητα Θα αρκούσε ένα πράγμα. Η ίδια η πολιτική Αθήνα μετά των εν τη Θράκη κανακάρηδών της να μην αποσιωπά και αυτή, όπως οι ΗΠΑ και όπως και η Τουρκία, την ύπαρξη των Πομάκων και των Ρωμά. Ας το θέσω όμως και διαφορετικά. Ακόμη και να κάνω το συνήγορο του διαβόλου, όπως θα έλεγε για το Bush, ο Πρόεδρος της Βενεζουέλας, που τώρα μετά και από τις ενδιάμεσες Αμερικανικές εκλογές, θα λέει φαντάζομαι, «ο διάβολος είναι γυμνός», κατά το «ο βασιλιάς είναι γυμνός». Και που εγώ βλέποντας τα επινίκια μετά των υποκριτικών ασπασμών των λεγόμενων Δημοκρατικών και των εξ αυτών ζευγών, θα πρόσθετα ότι και ο διάδοχος είναι γυμνός, κι ολόκληρο επίσης το ανάκτορο αυτής της πιο αδύναμης υπερδύναμης στην παγκόσμια ιστορία. Και οπότε φαντάζεται κανείς τη δύναμη που έχουν τα ανά την οικουμένη διαπιστευμένα της πολιτικά και διοικητικά βαποράκια, τα οποία ο Hugo Chavez θα αποκαλούσε διαβολάκια. Είτε βρίσκονται στην Κομισιόν είτε σε κάποιες χώρες μέλη της Ε.Ε., όπως η δική μας, όπου και το πιο δόκιμο όνομα θα ήταν τα Κεμαλάκια. Γιατί ανεξάρτητα από την αποσιώπηση που έλεγα και ανεξάρτητα από το εάν όλη η Ελλάδα γνωρίζει ότι, π.χ. η συμπαθής Γκιούλ Καραχασάν είναι Πομάκισσα, και μόνο ο Γιώργος Παπανδρέου δεν το έχει πει, αν στη Θράκη υπάρχουν Πομάκοι και Ρωμά, που υπάρχουν, τότε υπάρχουν και Τούρκοι. Ας μιλούσαν τότε οι ΗΠΑ και οι όποιες ΗΠΑ περί Τουρκικής μειονότητας. Δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Όλοι θα καταλάβαιναν ότι η αναφορά γίνεται για τμήμα των μειονοτήτων αν μάλιστα δεν το απέφευγαν οι ίδιες οι ΗΠΑ, αφού ως μη όφειλαν θα παρέλειπαν τις άλλες μειονότητες. Γιατί παρατηρεί κανείς και μια ακόμη αντίφαση σε ένα εθνικόφρον μεν, πλην όμως βλακώδες αν δεν είναι κουτοπόνηρο και ευάλωτο διακομματικό μπλοκ, έστω και αν είναι ευάριθμο. Το οποίο από τη μια διατείνεται ότι η Ελλάδα αναγνωρίζει μόνο τη μουσουλμανική μειονότητα. Από την άλλη όμως μιλάει και περί Πομάκων. Ε, δεν συμβιβάζονται μεταξύ τους αυτά τα δύο. Δεν γίνεται. Γιατί θα τους ρωτήσει κανείς, τι είναι οι υπόλοιποι, αν από την μουσουλμανική μειονότητα, για την οποία ομιλούν, αφαιρεθούν οι Πομάκοι και οι Ρωμά, για τους οποίους επίσης ομιλούν; Ε, λοιπόν δεν γίνεται να υπάρχουν Πομάκοι, και από την άλλη να υπάρχει μόνο η μουσουλμανική μειονότητα. Είναι μια θέση που τελικά αν είναι κάτι, πέραν από τα υπόλοιπα, είναι ένα φύλλο συκής και μάλιστα διάτρητο. Γιατί και εδώ δεν είναι λίγοι αυτοί που είναι γυμνοί. Όπως και η πολιτική και η επιχειρηματολογία τους είναι διάτρητες. Υπάρχει όμως και το εξής. Η ιστορία έδειξε ότι οι εκ των πολιτικών κομμάτων από την Αθήνα και πιο πολύ, οι ίδιοι οι τοπικοί εκπρόσωποι που χρησιμοποιούν τον όρο μουσουλμάνοι ή μουσουλμανική μειονότητα, από τη μια αποκαλύπτουν μεν τη διακομματική εθνικοφροσύνη τους, από δε την άλλη όμως αποφεύγουν να πουν την αλήθεια για να μη δυσαρεστήσουν τον κατοικοεδρεύοντα στην περιοχή Κεμαλισμό. Ο οποίος μεταξύ άλλων χρησιμοποιεί τον όρο «τουρκομουσουλμανική μειονότητα» μόνο και μόνο για να παρακάμψει την ύπαρξη των Πομάκων και δευτερευόντως των Ρωμά, μέσα από αυτό το συγκεκριμένο εφευρεθέν εθνικοθρησκευτικό υποκατάστατο. Από τη στιγμή που τα πολιτικά κόμματα αποσιωπούν τη λέξη «Πομάκοι» και τη λέξη «Ρωμά», και φέρονται παθητικά κάθε φορά που κάποιος τρίτος εντός ή και εκτός Ελλάδας μιλήσει για τουρκική μειονότητα, εξ αντικειμένου είναι σαν να συνεργούν στην πολιτισμική γενοκτονία των Πομάκων και ταυτόχρονα να προωθούν πολύμορφα την τουρκοποίηση των μειονοτήτων της Θράκης. Επιπλέον κοτσάρουν επιλεκτικά τον αυτοπροσδιορισμό, όπως έκανε παλιότερα ο Γιώργος Παπανδρέου, και μόλις χθες η κυρία Μπακογιάννη, και η διαδικασία τουρκοποίησης καλά κρατεί με τις ευλογίες της εκάστοτε επίσημης Ελλάδας. Σε επίρρωση όλων αυτών έρχεται και ο χώρος των ακατέργαστων εκείνων μυαλών που κινούνται στη σφαίρα του εθνικισμού και μιλάνε για Έλληνες μουσουλμάνους αλλά που εξ αντικειμένου παίζουν το ρόλο πλυντηρίου, όντας άλλωστε και οι μόνιμοι προσκεκλημένοι των Μέσων όταν πρόκειται να γίνει κάποια συζήτηση για τα εθνικά. Δεν είναι διαφορετική η δράση των προοδευτικών εκείνων χώρων και ομάδων που ενσωματώνουν όλες τις μειονότητες σε μια, και συγκεκριμένα, την τουρκική. Όπως δηλαδή και η Τουρκία και οι ΗΠΑ. Αριστεροί μεν, Κεμαλιστές δε. Επίσης και με τον Bush. Όπως το ίδιο έκαναν και με το σχέδιο Annan. Εκ των οποίων κάποιους τα Μέσα των Αθηνών παρουσιάζουν και ως το νέο, μετά τις πρόσφατες Δημοτικές. Απέναντι στην πολιτική αυτή πραγματικότητα βλέπει κανείς και άλλη μια υποκριτική συμπεριφορά εκ μέρους της επίσημης πολιτικής Ελλάδας. Αυτό συμβαίνει κάθε φορά που γίνεται λόγος για τουρκική μειονότητα. Είτε γίνεται υπό την μορφή ανάδρασης -αν δεν βρίσκουν και κάνουν, όπως πρόσφατα έκαναν οι ΗΠΑ- είτε όταν το θέτει με επίταση και κυρίως το απεργάζεται με το γνωστό υπόγειο τρόπο, η ίδια η γειτονική χώρα. Τότε και πάλι η απάντηση είναι η ίδια τετριμμένη και στερεότυπη, πλην όμως μόνο για τα μάτια. Γιατί από πίσω άλλα λαμβάνουν χώρα. Τα χαρτιά παίζονται κάτω από το τραπέζι. Μάλιστα με σημαδεμένη την τράπουλα και με μάνα να είναι πάντοτε ο ίδιος ο Κεμαλισμός. Για αυτό και εγώ έγραψα το άρθρο «Η κάλπη στη Θράκη δεν μένει ποτέ έγκυος». Μπορώ σήμερα να προσθέσω: Διότι κάνει συνεχώς εκτρώσεις. Αν η Ελλάδα δεν υπέστη ακόμη Βατερλό στο μειονοτικό, αυτό οφείλεται κυρίως στο γνωστό τουρκικό ταμάχι που δεν έχει όρια. Και επίσης στις ίδιες τις μειονότητες της Θράκης, ακόμη και στην τουρκική μειονότητα που τα γνωρίζει όσα γίνονται όπως και τους λόγους, για τους οποίους λογικό είναι να μη συμφωνεί πάντοτε. Και φυσικά στη δειλή έστω Πομακική άνοιξη, την οποία βέβαια η Ελλάδα ποτέ δεν είδε με καλό μάτι. Δεν είναι τυχαίο ότι οι Θρακικοί άρχοντες συμβάλουν με κάθε δυνατό τρόπο στην τουρκοποίηση του κατά τα άλλα αρχαίου αυτού Θρακικού φύλου. Αντιλαμβάνεται κανείς την τύχη μιας πρότασης για Πομακικό Μουσείο, που όμως εγώ την κάνω. Επιμύθιο Αν η Ελλάδα έστω κατά τα τελευταία χρόνια προωθούσε τον αυτοπροσδιορισμό σε όλες τις μειονότητες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, και δεν τον περιόριζε στην τουρκική, όπως κάνει κατά σύστημα, σήμερα θα είχαμε ένα μεγάλο Πομακικό διανοητικό και πολιτισμικό ρεύμα. Και ένα ανάλογων βέβαια διαστάσεων για τους Ρωμά. Ακόμη και η τουρκική μειονότητα θα ακολουθούσε το δρόμο του εκδημοκρατισμού και της αποκεμαλοποίησης. Το αν δεν έχουν γίνει όλα αυτά, δεν φταίει και λίγο η Ελλάδα που αντί μια αληθινής κοινωνικής ισοκρατίας απέναντι σε όλες τις μειονότητες, και αντί μιας πολιτικής Δημοκρατικής παιδείας σαν αυτή που περιγράφω σε γραπτά κατά την τελευταία εικοσαετία, ακολουθεί την ίδια πεπατημένη, αναπαράγοντας πολιτικές συνθήκες μιας ιδιότυπης τουρκοκρατίας στην περιοχή. Σημειώσεις {1}, Χρήστος Κηπουρός, Pomaki, Πομάκοι, Pomaks, Pomatski, Pomaklar, βλέπε την ιστοσελίδα του Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης, http://alex.eled.duth.gr/kipouros/ {2} ο. π., Ρωμά, Τσιγγάνοι, Γύφτοι, Κατσίβελοι, ο. π., 3. Κάραγατς Αδριανούπολης. Το λεγόμενο μνημείο προς τιμή της Συμφωνίας της Λοζάνης. Δεν θα επεκταθώ βέβαια στο γιατί ανεγέρθηκε στη συγκεκριμένη πόλη, και μάλιστα πρόσφατα. Στην κάποτε αυτή Γλυφάδα της Αδριανούπολης αλλά μαζί και μητέρα της Νέας Ορεστιάδας. Ούτε στο γιατί έγινε τόσο πολύ «κατόπιν εορτής». Ούτε βέβαια τι σημαίνει η ίδια η συνθήκη για την Τουρκία, όσο για την Ελλάδα, αλλά και άλλους ιστορικούς Μικρασιατικούς λαούς, και λαούς της Ανατολίας. Ούτε καν στο είδος του σεβασμού προς τη συμφωνία, της οποίας ένα έστω άρθρο δεν υπάρχει, που να έχει εφαρμοστεί ποτέ από την γειτονική χώρα. Όλα αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά. Από το πώς η Τουρκία προσάρτησε το Μάιο του ‘23 {!} το μέρος αυτό της Δυτικής Θράκης, το οποίο συναποτελούσαν το Κάραγατς, η παλιά Βύσσα και η παλιά Καβύλη, έως την τραγική κατάληξη του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου. Το ότι δηλαδή αφού προηγούμενα τους έθεσε πολύμορφα εκτός, έστησε και μνημείο προς τιμή της συνθήκης που τους προστάτευε {!}. Μιλώ για τα άρθρα 37 έως 45 με το γενικό τίτλο Προστασία των Μειονοτήτων της Συμφωνίας της Λοζάνης. Γιατί το ανέγειρε; Διότι άλλα είχε στο νου για τη συνέχεια. Δεν στόχευε απλά μόνο στην παραχάραξη της ιστορικής μνήμης ή την περιύβριση του «συλλογικού νεκρού» αλλά και του εναπομείναντος ζωντανού, πλην όμως από δεκαετιών τελούντος υπό συστηματικό στραγγαλισμό Οικουμενικού Πατριαρχείου. Η Τουρκία ήθελε το εν λόγω μνημείο, πολιορκητικό κριό της Δυτικής Θράκης διαμέσου των μειονοτήτων της τελευταίας και διαμέσου των εξαρτημένων τοπικών αιρετών της πλειονότητας, με την ίδια σε ρόλους εγγυήτριας δύναμης για τη Συνθήκη και με πρώτη της προτεραιότητα τον εκ του σύνεγγυς παρακολουθούμενο εκτουρκισμό των Πομάκων. Η Ευρώπη Ευρώπη αλλά και ο Κεμαλισμός Κεμαλισμός. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο. Επειδή το κύριο χαρακτηριστικό του μνημείου είναι ότι αποτελεί το σύμβολο της πιο μεγάλης Τουρκικής κουτοπονηριάς, και επειδή σε ό,τι αφορά την εφαρμογή της Συνθήκης εκ μέρους της Ελλάδας, δεν υπάρχει άρθρο της, το οποίο να παραβίασε η χώρα μας ή μάλλον που να μη παραβίασε σε βάρος της, για αυτό και εγώ λέω το εξής. Να χειριστεί το θέμα μια φορά, έστω και πειραματικά, στα πλαίσια της λεγόμενης συμβολικής πολιτικής. Την επόμενη δηλαδή φορά, κατά την οποία η Τουρκία θα θέσει εκ νέου θέμα τουρκομουσουλμανικής, όπως την αποκαλεί για προφανείς λόγους μειονότητας, η Ελλάδα, μεταξύ των άλλων, αφού επαναλάβει το σεβασμό της στη διεθνή συνθήκη και την πρόθεσή της να τον επιβεβαιώνει στο διηνεκές έμπρακτα και με βάση όλες τις θεμελιώδεις αρχές και αξίες, να προτείνει να προβεί η ίδια σε μια συμβολική κατάθεση στεφάνου στο μνημείο του Κάραγατς. Αν η υλοποίηση της συγκεκριμένης ιδέας από έναν Έλληνα επίσημο θα δείξει στη διεθνή κοινότητα όχι μόνο το σεβασμό που η χώρα τρέφει προς τις διεθνείς συνθήκες και προς τη συγκεκριμένη, για την οποία κατηγορείται κατά καιρούς από διάφορους, από την άλλη, θα αποκαλύψει τόσο την υποκριτική ενέργεια ανέγερσης του μνημείου, όσο και θα επιτύχει στην πράξη την ουσιαστική αχρήστευση της όποιας τουρκικής μελλοντικής επένδυσης. Επιπλέον θα παραδώσει ένα μάθημα για το πως ο ιστορικός ένοχος δεν μπορεί πάντα να γίνεται και τιμητής. Φαντάζομαι δε ότι δεν θα σπεύσει κανείς και πει ότι είναι αμφιλεγόμενη πράξη ή ακόμη και μια Ελληνική περιύβριση. Γιατί αν είναι κάτι, πέραν των άλλων, είναι μια έμπρακτη συγνώμη της Ελλάδας από το συλλογικό της νεκρό που έλεγα και που τον εγκατέλειψε απολύτως απροστάτευτο. Όπως βεβαιότατα και το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Αν δε κάποιος αντιπαραθέσει τις επί πολλά έτη τώρα συχνές επισκέψεις Ελλήνων επισήμων στο Φανάρι, ας έχει κατά νου και μια δεύτερη ανάγνωση. Γιατί χρειάζεται να γίνεται και αυτή στην πολιτική. Μιλώ για την χρήση των επισκέψεων ως άλλοθι μετάβασης και παρουσίας στην Τουρκία του Κεμαλισλαμισμού που για κάποια εκ της πολιτικής ημεδαπά πρόσωπα, στερείται κάθε μέτρου. Δεν μιλώ βέβαια για την προτεινόμενη κατάθεση. Εξαιρείται, όσες φορές και αν αυτό χρειαστεί. Πέραν των άλλων είναι η μόνη που προωθεί την αληθινή ειρήνη και τη φιλία. Ακόμη και αν για κάποιους οι οποίοι βρίσκονται στον αντίποδα των προηγούμενων θιασωτών του Κεμαλισμού, υπάρχει ένα «πλην», που παραπέμπει στη Μικρασιατική καταστροφή, και που οφείλει κανείς να προσθέτει και την παλατιανή προβοκάτσια που την κυοφόρησε μετά των πολλών άλλων φίλων της, τα «συν» είναι τόσα που η κίνηση αξίζει τον κόπο. Εκτός κι αν κάποιος δεν δει κανένα ή δεν βλέπει γενικώς, και επιμείνει στο «πλην», αναγνωρίζοντας όμως εξ αντικειμένου, από την άλλη, ρόλους μοναδικού θεματοφύλακα ως προς την συμφωνία της Λοζάνης, στην Τουρκία. Κάτι που η ίδια προετοιμάζει μεθοδικά, με παράλληλη μουσειακή στήριξη του μνημείου, στην ίδια πόλη του Κάραγατς. Θα ανέμενα λοιπόν με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον από τους όποιους συνηγόρους του Κεμαλισμού να εξηγήσουν τα του μνημείου που λέω, με άλλο τρόπο. Όπως και από τους αρνητές της όποιας ανάληψης πρωτοβουλιών, σαν αυτή που αναπτύσσω. Από αμφότερα τα «ρεύματα». Γιατί πατριωτισμός δεν είναι βέβαια μόνον η αγάπη προς την πατρίδα. Στη γη που κάποτε σύμφωνα με τη μυθολογία λατρεύονταν και ως θεά. Και τα ζώα αγαπούν τις πατρίδες τους. Αν δε θέλει κανείς, ας δοκιμάσει να πλησιάσει προς τις φωλιές τους. Αυτό που διαφοροποιεί τον άνθρωπο από τα ζώα είναι ως γνωστό το μυαλό και η λογική. Ούτε είναι πατριωτισμός, όπως λένε άλλοι, η οικονομική δραστηριοποίηση και η ανάπτυξη. Είναι η Παιδεία. Και η αγάπη και η ανάπτυξη και η Παιδεία μετά Δημοκρατικής πολιτικής. Και γιατί χωρίς την πολιτική και ηθική και επόμενα και τη Δημοκρατία, ακόμη και η όποια εξυπνάδα πάει στράφι αν τελικά δεν θα συνιστά διαστροφή. Ναι μεν διαβάζει κανείς στα γραπτά του Ησίοδου την πρόσκληση των γειτόνων στη χαρά, και που ένας άλλος, ο πρώτος Ρωμαίος Ρωμιός -μιλώ για το γνωστό Ιουλιανό- ήλθε να την αντικαταστήσει με την πρόσκληση στους φίλους, προσδοκώντας σε ένα φιλικό think tank τον καλύτερο χειρισμό της εξουσίας, όμως κι οι σημερινές εταιρίες που συμβουλεύουν τους εν Ελλάδι πολιτικούς από τη μια θεοποιούν το γειτονισμό, από δε την άλλη αν προωθούν κάτι αυτό είναι η γνωστή μακιαβελιακή αφιλία. Μόνο για την πολιτική, την ηθική και τη Δημοκρατία δεν έχουν να πουν κάτι. Πόσο μάλλον για τη φιλία που γεννάει η Δημοκρατία. Φιλία εν Δημοκρατία. Και οι πρώτοι, που έλεγα λίγο πιο πάνω, έγιναν συνήγοροι του Κεμαλισμού επειδή ακριβώς τους έλειπε η Παιδεία, και επειδή άλλα τους έλεγαν οι συμβουλευτικές τους εταιρείες. Έτσι δημιουργήθηκε η προ αρκετών ετών πολιτική Ελλάδα του συνηγόρου του Τουρκικού φασισμού με την υπόλοιπη διακομματική χώρα να ακολουθεί κατά πόδας. Και η πρώτη διδάξασα πολιτική, τρομάρα της, ήταν η κεντροαριστερή. Και μάλιστα θέτοντας ως βάση ένα σταλινικών προδιαγραφών δίλημμα σύμφωνα με το οποίο: Ή Κεμαλισμός ή Πόλεμος, λες και χάθηκε η Δημοκρατία. Πολεμοχαρής δε όποιος έθετε το δίλημμα ή Κεμαλισμός ή Δημοκρατία. Τα άλλα ήταν αναμενόμενα. Από τα βασιλικότερα του βασιλέως Μέσα που είχαν τη σκυτάλη μέχρι τα πολιτικά πρόσωπα που στη στιγμή ανέβαιναν στην κορυφή, αρκεί να ήταν των συγκεκριμένων προδιαγραφών και που σήμερα πια έχουν κατακλύσει όλους τους χώρους. Οι δε δεύτεροι, που διαχειμάζουν στις όποιες κομματικές παρυφές, αποκαλούμενοι από τους προηγούμενους εθνικιστές, που επίσης λείπει και από αυτούς ένα εθνικό σχέδιο, πλειοδοτούν μεταξύ άλλων στη σφαίρα της φόρτισης γιατί πέραν των όποιων αισθημάτων αλλά και των ρεφλέξ κόντρας στους προηγούμενους, προσπορίζονται τα πολιτικά οφέλη. Λες και αυτή είναι η δουλειά τους. Μπορεί και να είναι. Κοινός τόπος αμφότερων πάντως των ρευμάτων της εθνικής λεγόμενης αυτής παιδείας, είναι η οποιουδήποτε χρώματος εθνικοφροσύνη. Και Αθηναϊκή και Περιφερειακή, με την κοινωνία ναι μεν να μη συναινεί αλλά και να μην έχει έλθει ίσως ακόμη η ώρα της να δώσει μια καθολική απάντηση. Όσο τώρα αφορά το δικό μου τόπο, όπως βέβαια και τον τόπο πολλών άλλων, κάθε κατηγορίας, προσώπων, που κάποια είναι γνωστά σε εμένα, τα δε περισσότερα όχι, φαντάζομαι ότι είναι μια λιλιπούτεια Δημοκρατία. Όσο είναι το σπίτι. Κοινός δε τόπος είναι η Δημοκρατία που προτείνεται για τη γειτονική χώρα σαφώς αλλά δυστυχώς και για εδώ. Και ναι μεν δεν γίνεται σύγκριση μεγεθών, όμως δεν ισχύει το ίδιο και για την παρενέργεια της εδώ απουσίας, που είναι μέγεθος αντιστρόφως ανάλογο. Το στεφάνι για το οποίο μιλώ όχι μόνο δεν έχει καμιά σχέση με το γνωστό εκείνο στο μαυσωλείο του γενοκτόνου Κεμάλ αλλά πετυχαίνει το εντελώς αντίθετο αποτέλεσμα. Και με την ευκαιρία, τι κρίμα που ο Παπανδρέου ήταν στην Αδριανούπολη κατά τις αρχές Μαρτίου του 2000 -επισκέπτεται άλλωστε τακτικά την Τουρκία, και σίγουρα κάθε φορά τις προεκλογικές περιόδους- οπότε και θα μπορούσε να κάνει αυτός την κατάθεση. Θα ήταν δε ο πρώτος αφού το μνημείο μόλις είχε αποπερατωθεί. Δεν το λέω σκωπτικά, επειδή γνωρίζει από τέτοια. Αντίθετα νομίζω ότι θα λειτουργούσε θετικά ενώ θα ήταν και ένα ελάχιστο είδος έμπρακτης αυτοκριτικής για την κατάθεση στεφάνου στον Κεμάλ. Κάτι που δεν θα το έκανε ούτε καν γαλαζοαίματος διάδοχος. Αλλά επιπλέον και κάτι που νομίζω εξ αιτίας του ο Γιώργος Παπανδρέου έψαχνε για πλυντήριο μέχρι και στη Λατινική Αμερική, επισκεπτόμενος συγκεκριμένα τη Χιλή. Όμως αλήθεια τι κοινό μπορεί να υπάρχει μεταξύ Αλλιέντε και Κεμάλ; Μια δε και ο λόγος για επισκέψεις, με μια τέτοια επίθεση ειρήνης και φιλίας, όπως αυτή που ανέπτυξα σαν σχέδιο, θα μπορούσε να προετοιμάσει η διπλωματική Ελλάδα την εξαγγελθείσα πλην μη πραγματοποιηθείσα ακόμη επίσκεψη του Καραμανλή στη γειτονική χώρα. Ενημερώνοντας η Ελλάδα την πρόθεσή της για τη συγκεκριμένη κατάθεση στεφανιού σε μνημείο, όπως αυτό της τιμής προς τη Συνθήκη της Λοζάνης, πέραν όλων των άλλων θετικών που ήδη τόνισα, πετυχαίνει και κάτι άλλο. Κόβει με το μαχαίρι τον τουρκικό βήχα και ψαλμό περί κατάθεσης στεφάνου στο μαυσωλείο του Κεμάλ, που για κάποιους ημεδαπούς περιέχεται δήθεν στο επίσημο τουρκικό πρωτόκολλο. Και μάλιστα οι ίδιοι άλλες φορές επικαλούνται τον ύστερο Ελευθέριο Βενιζέλο, που βέβαια δεν έχει καμιά σχέση με τον πρώιμο, αλλά και ξεχνώντας τη ρήση του Κρητικού πολιτικού για τα μεγάλα λάθη που κάνουν οι μεγάλοι άνδρες. Κατά τα άλλα, ένας επιπλέον λόγος που η Τουρκία ανέγειρε τα τελευταία χρόνια το μνημείο αυτό στο Κάραγατς είναι η μελλοντική του κυρίως αξιοποίηση -σε μια άλλη ευκαιρία θα πω και περισσότερα για αυτή- πέραν του ρόλου του θεματοφύλακα των διεθνών συνθηκών που επιφυλάσσει και διεκδικεί για τον εαυτό της, αν δεν το επιχειρεί από καιρό. Απλά λέω πως μπορεί να ακυρωθεί η προοπτική κάθε παρόμοιας χρήσης για αξιοποίηση. Και η κατάθεση η συγκεκριμένη κλείνει πολλές πόρτες. Αν υπάρχει τέλος κάποιο εις βάρος μας Βατερλό στις σχέσεις με την Τουρκία είναι ο χώρος της συμβολικής πολιτικής. Πότε με τη χρήση των ημερομηνιών, όπως η 19η Μαϊου, πότε με τις φωτογραφίσεις των επισκεπτόμενων, πλην όμως μη σκεπτόμενων, επισήμων της χώρας μας, κάτωθεν του γνωστού υπερμεγέθους πορτρέτου. Να όμως που υπάρχει και ένας χώρος συμβολικής πολιτικής όπου η Ελλάδα μπορεί να πάρει τα επάνω της. Και το πιο σημαντικό είναι ότι η χώρα θα κερδίσει στο συμβολικό πεδίο, ακόμη και στην περίπτωση που η Τουρκία απαντήσει αρνητικά. Το μόνο μειονέκτημα είναι το σπάσιμο του πρωθυπουργικού ταξιδιού προς την ʼγκυρα. Όμως και ο Tayip Erdogan έκανε κάτι ανάλογο με τη Θεσσαλονίκη, και μια άλλη φορά με τη Θράκη. Αυτή είναι μια πολιτική. Μάλιστα είναι και ένα μάθημα στην έμπειρη, κατά τα άλλα, Τουρκία στο πεδίο του χειρισμού των συμβόλων, όπως έλεγε ότι αποτελεί η πολιτική, ένας μεγάλος Ευρωπαίος ηγέτης. Μακάρι να υπάρχουν και άλλες πολιτικές ιδέες να ακουστούν. Το λέω γιατί όλος αυτός ο διάχυτος πολιτικός διακομματικός χώρος κάθε άλλο παρά πολιτικές έχει επεξεργαστεί. Δεν μιλώ μόνο για εκείνους που αναμασούν τα περί Ευρωπαϊκού προσανατολισμού της Τουρκίας αλλά και για πολλούς άλλους. Ας μην επεκταθώ. Να μείνω μόνο σε ένα. Να πω ότι η εκ μέρους κάποιων γνωστών για την ιστορία τους Μέσων, χρησιμοποίηση του Κουρδικού ως δολώματος ώστε να πείσουν την Ελληνική κοινή γνώμη ως προς το πόσο απαραίτητη είναι η Ευρωπαϊκή στήριξη του Κεμαλισλαμισμού, μυρίζει πολύ αν δεν βγάζει μάτι. Δεν ξέρω βέβαια ποια μπορεί να είναι η τελική έκβαση της Συνόδου του Δεκεμβρίου. Αν είναι η παράταση ή το πάγωμα, η αναστολή ή το time out για το οποίο μίλησε και η Αυστριακή Υπουργός των Εξωτερικών και η οποία το μόνο κοινό που έχει με την Ελληνίδα είναι το ύψος. Εκείνο πάντως που ξέρω καλά είναι ότι ένας αχταρμάς του Κουρδικού με τον Κεμαλισλαμισμό, και με ολίγον έστω Bush, είναι μεταοργουελική κουζίνα. Το ίδιο είναι και το «ετεροχρονισμένο» μείγμα τιμής στον Κεμάλ και στον Αλλιέντε. Το οποίο κάνει ακόμη περισσότερο εκρηκτικό η ειρκτή και ο Δεσμώτης του Ίμραλι, που όχι μόνο τον παρέδωσαν αναγκάζοντας με να αποχωρήσω, αλλά και αυτοί έκτοτε σιγούν. Όπως και οι άλλοι. _________ Θράκη Νοέμβριος 2006, Αυτό το κείμενο είναι γραμμένο σε μονοτονικό. Διαβάστε την πολυτονική του έκδοση.