23.2.2005

Σας άκουσα μερικούς μιλώντας από το βήμα να σχολιάζετε τον τίτλο και να αναρωτιέστε τι δουλειά έχει η γεωμετρία με τα εθνικά. Δεν σκεφθήκατε ότι αυτός που τον εμπνεύσθηκε μπορεί να σκέφθηκε για την Ακαδημία της Φλώρινας αυτό που έγραφε απέξω μια άλλη Ακαδημία, η Ακαδημία του Πλάτωνα, το “μηδείς αγεωμέτρητος εισίτω”. Θα προσέθετα μάλιστα ότι εκτός από τη γεωμετρία χρειάζονται ανώτερα μαθηματικά. Με άλλα λόγια, ανώτερη πολιτική.

Κοιτάξτε. Η ιστορία είναι γεμάτη από θεωρίες ερμηνείας της. Λέγεται ότι την γράφουν οι νικητές. Όμως όπως ή ίδια έδειξε, αυτοί πάντοτε την παραχαράζουν. Άλλοι πάλι, οι συνήθως ηττημένοι στο πεδίο της πολιτικής θεοποιούν το λειτουργισμό. Τα εκλογικεύουν όλα, όπως γίνεται με την υπαρκτή πολιτική Ελλάδα, προκειμένου να αναπαράγονται οι ίδιοι. Θυμίζουν εκείνους που για το θάνατο ενοχοποιούν τον πυρετό, συγχέοντας τις αιτίες με τα συμπτώματα, αν δεν πρόκειται για κουτοπονηριές.

Όπως διδάσκουν όλες οι επιστήμες, κάθε καινούργια θεωρία υπερτερεί από άλλες προηγούμενες εφόσον τα αναλυτικά της εργαλεία ερμηνεύουν πληρέστερα την πραγματικότητα. Ένα από τα εργαλεία αυτά είναι η παιδεία της γεωοικονομίας. Θα έλεγα η πολιτική γεωοικονομία. Κινητήρια δύναμη της ιστορίας είτε αυτή εκλαμβάνεται ως παρελθόν είτε κυρίως, ως παρόν και ως μέλλον. Δυστυχώς όμως, όπως συμβαίνει με πολλά άλλα, λάμπει δια της απουσίας της, από την χώρα αυτή. Τόσο από τους επιφανείς της πολιτικής όσο από το Πανεπιστήμιο. Επίσης από το χώρο της αγοράς.

Αν ήταν άλλη χώρα στη θέση μας θα την είχε ως καμβά του εθνικού και αναπτυξιακού της σχεδίου. Η ύφανση επάνω του, νέων υψηλών και ηθικών σταθερών θα ήταν το κλειδί για την ειρηνική συμβίωση, συνεργασία και συνανάπτυξη ανάμεσα σε όλους τους γειτονικούς λαούς. Σε όλους τους Βαλκανικούς και Ευρωπαϊκούς λαούς. Με δεδομένη την ανακατάταξη, τον επανασχεδιασμό των παγκόσμιων χωροταξικών μπορούσε μέσα από τη γεωοικονομική της άνοιξη, να βάλει πλώρη μέχρι ακόμη και για κεντρική πλατεία του παγκόσμιου χωριού ως προς τις θαλάσσιες, τις χερσαίες και τις ενεργειακές μεταφορές. Η μετατροπή της σε σοκάκι ή τούρκικο μαχαλά, όπως θέλετε πέστε το, μόνο ως ηθικός αυτοχειριασμός μπορεί να εκληφθεί. Το λέω αυτό διότι η Τουρκία έχει σχέδιο. Η Ελλάδα δεν έχει. Και όταν έχει, εφαρμόζει το Τουρκικό. Τα γράφω αυτά στο βιβλίο που έκανα για τη γεωοικονομική Δημοκρατία και που το ένα μετά από το άλλο σημείο του, επιβεβαιώνονται. Το ενεργειακό είναι ένα από αυτά.

Ας πάμε όμως σε κάποια αντιπροσωπευτικά ιστορικά παραδείγματα, από το μακρινό έως το πρόσφατο παρελθόν, από το παρόν και γιατί όχι και από την ιστορία ως μέλλον. Μπορούμε να βουτήξουμε και να φθάσουμε στο βυθό της, μέχρι δηλαδή την αρχή ή πιο σωστά, την έναρξη της ιστορίας, τη μυθιστορία. Είναι γνωστό ότι ο αποκληθείς Τρωικός πόλεμος, που στην ουσία και αυτός ήταν εισβολή, πραγματοποιήθηκε εξ αιτίας της γεωοικονομίας και της γεωστρατηγικής θέσης της Τροίας και όχι για τα μάτια της ωραίας Ελένης. Μάλιστα ενώ οι εισβάλλοντες ήταν οι πραγματικοί βάρβαροι, ονόμασαν βαρβάρους τους συμπατριώτες μου Θράκες που πήγαν να υπερασπισθούν τους αμυνόμενους συγγενείς τους και γείτονες Τρώες. Πολλαί δ΄ ομωνυμίαι Θραξίν και Τρωσίν, επισημαίνει ο Στράβωνας. Λίγοι, όπως ο Ευριπίδης που έφυγε από την Αθήνα και έζησε τα τελευταία του χρόνια στη Μακεδονική αυτή πατρίδα, πήρε αποστάσεις. Διεκτραγώδησε τα γεγονότα με έναν αντικειμενικό περιφερειακό τρόπο. Δεν ήταν όμως ο κανόνας.

Δεν έκαναν το ίδιο άλλοι οι οποίοι προκειμένου να πλιατσικολογήσουν τα σοφά πολιτικά διανοήματα του Δημόκριτου, όταν δεν τα έκαιγαν, ονόμαζαν τα Άβδηρα, χώρα των μωρών. Μοιάζουν τελικά οι εποχές. Μάλλον όμως οι σημερινοί χρόνοι είναι πολύ χειρότεροι, με την ηλεκτρονική πυρά στη θέση της απλής. Τουλάχιστον τότε υπήρξε ο Σταγειρίτης που είπε μια καλή κουβέντα για το Θράκα σοφό. Ότι μοιάζει να τα φρόντισε όλα.

Στην ίδια γεωοικονομική αιτία οφείλεται η εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο. Επίσης η επιχειρούμενη διαιώνισή της με άλλους τρόπους και σχέδια, όπως του Ανάν. Προηγήθηκαν βέβαια οι Θρακικές Σποράδες Ίμβρος και Τένεδος, που πλήρωσαν με τη ζωή τους τη θέση τους κοντά στα Δαρδανέλια. Τη γεωοικονομική του έξωση προσδοκά να εμποδίσει μέσα από την ισότιμη προς όλους τους αυτόχθονες νησιώτες, Ευρωπαϊκή αναπτυξιακή διαδρομή, ο Δημοκρατικός και φιλόπονος Κυπριακός Ελληνισμός. Η γνώμη μου είναι ότι ελάχιστο χρόνο πρόκειται να μείνει αν τελικά χρειαστεί να μείνει, στις χώρες συνοχής. Πολύ σύντομα πρόκειται να κάνει ένα καινούργιο αναπτυξιακό πέταγμα. Μοιάζει σε πολλά με την Ιρλανδία. Μεταξύ των άλλων τη συνδέει με αυτήν η κοινή ιστορική μνήμη της αγχόνης έχοντας μάλιστα η ίδια γνωρίσει, περισσότερους του ενός τύπους.

Η συγκρότηση ενός πρώτου ηθικού πυρήνα που θα συμπεριλάβει Ελλάδα, Κύπρο, Σκανδιναβικές χώρες και Ιρλανδία μπορούσε να αποδώσει πολλούς καρπούς. Είναι σε θέση να μεταφέρει το πολιτικό ζήτημα του ιστορικού τραύματος της Μεγαλονήσου στο Ευρωπαϊκό ηθικό και διπλωματικό γήπεδο με ταυτόχρονη παραπομπή του λεγόμενου σχεδίου του Ο.Η.Ε. με τις όποιες παραλλαγές του, στον Κουρουπητό της ιστορίας. Επίσης πρόκειται με αυτό να προστατεύσει τόσο τους Ελληνοκυπρίους όσο τους Τουρκοκυπρίους, από τις σκαστές αντιευρωπαϊκές προθέσεις του, που τις ονομάζουν πρόνοιες.

Αν και τραυματισμένος και πρόσφυγας λαός, ποτέ δεν έπαψε να εμπνέεται από τη σχολή του Μακαρίου. Αυτό έδειξε η ετυμηγορία της 16 Φεβρ.΄03, προς μεγάλη λύπη πολλών, με πρώτη τη σχολή των Αθηνών.

Ειδικά η τελευταία αν είχε κάτι που να της προκαλεί δικαιολογημένα θλίψη, είναι το οξύ περιφερειακό ζήτημα της χώρας. Η δυσαρμονία π.χ. ανάμεσα στο πλούσιο φυσικό, μνημειακό, αρχιτεκτονικό, έως και Αλπικό, Βαλκανικό τοπίο και το πλήρως εξασθενημένο ανθρώπινο τοπίο των περιφερειών, ιδιαίτερα μερικών κομματιών όπως η περιοχή αυτή. Αντί του αποτυχημένου ακτινικού και δορυφορικού μοντέλου της Θεσσαλονίκης, ο Μακεδονικός δακτύλιος, η οδική δηλαδή και σιδηροδρομική ένωση των δεκατριών Μακεδονικών πόλεων όσο ένας αντίστοιχος παραλίμνιος άξονας επανασύνδεσης όλων των Βαλκανικών λιμνουπόλεων, αποτελούν τα αναπτυξιακά χελιδόνια μιας νέας περιφερειακής και διαπεριφερειακής χωροταξίας. Φέρνουν μαζί τους την ανάκτηση της κεντρικότητας και επόμενα της γεωοικονομικότητας από τη Μακεδονική πόλη και ύπαιθρο.

Επιτρέψτε να σας πω επίσης ότι η “επιστημονική” εκείνη ερμηνεία που θεωρεί τη δημογραφική κατάρρευση ως τίμημα που καταβάλουν οι παραμεθόριες περιοχές, δεν είναι σοβαρή. Αν ο τόπος αυτός δεν αναπτύχθηκε αυτό οφείλεται στο ότι δεν υπήρξαν ποτέ πολιτικές ανάπτυξής του. Και μη τον αποκαλείτε εσχατιά, υιοθετώντας ανιστόρητες αν όχι υβριστικές λέξεις της πρωτεύουσας που αναπαράγουν και διαιωνίζουν τις σχέσεις υφισταμένου προς την ίδια όταν από παλιά ακόμη όφειλαν αυτές να είναι ισότιμες. Σύμφωνα με αυτό, ως προς τη συγνώμη που σας οφείλουν οι κυβερνώντες αλλά και οι αντιπολιτευόμενοι, μπορούσατε να τους πείτε να τη ζητήσουν προτού ανεβούν στο αεροπλάνο από τα Σπάτα ώστε να επισκεφθούν την περιοχή. Διαφορετικά να μην είναι επιθυμητοί.

Τι να πει κανείς για την αντιμετώπιση της γεωργίας ως αρρώστου που τον περιμένουν. Αντίθετα η δημιουργική επιστροφή στην ιστορική γαστρονομία, η αγροδιατροφή και ο αγροτουρισμός όταν δεν αποτελούν κακόγουστο φολκλόρ που πολλές φορές απωθεί αντί να έλκει, τότε μπορούν να αναδειχθούν σε σοβαρή αναπτυξιακή πολιτική και βασική συνιστώσα στη γεωοικονομική άνοιξη. Αυτό κάνει η Ευρώπη κατά κόρον. Ο οίνος του Αμύντα δεν φτάνει. Χρειάζονται εκατοντάδες αν όχι χιλιάδες πιστοποιημένες ονομασίες προέλευσης. Κάτι που ειδικά για τα βιολογικά γεωργικά και κτηνοτροφικά προϊόντα μπορεί να γίνει ακόμη και μέσα σε μια νύκτα, αφού τόσο η Ελληνική ιστορία όσο η μυθολογία βρίθουν από ιστορικές ονομασίες προέλευσης που δεν επείγονται για αναγνώριση και λήψη διεθνών πιστοποιήσεων. Μιλώ για το πρώτο μεγάλο βήμα. Τα επόμενα πρόκειται να είναι τυφλοσούρτης. Μυαλό χρειάζεται. Μόνο να κερδίσει έχει η Μακεδονικότητα και η περιφερειακότητα αν αντί του σημερινού καημακάμη, υπάρξει εκλεγμένος περιφερειάρχης-κυβερνήτης Μακεδονίας όπως από παλιά έχουμε προτείνει.

Μπορεί να είναι διαφορετικής κλίμακας όμως δεν είναι διαφορετική η αιτία που πρωταγωνιστεί στις εξελίξεις της ευρύτερης περιοχής. Πότε η γεωοικονομία του νερού και πότε της φωτιάς με τις χιλιάδες πυρπολήσεις των οικισμών της κουρδικής Ανατολίας και Μεσοποταμίας προηγήθηκαν, πριν η μεγάλη και πανάκριβη Αμερικανοτουρκική ιδέα του αγωγού Μπακού Τσεϊχάν στερήσει με Ελληνική συνέργια, τον ιστορικό κουρδικό λαό από το φυσικό του ηγέτη. Τα εκτυλισσόμενα σήμερα γεγονότα αποτελούν τη νέα πράξη ενός παλαιού δράματος.

Το όχι των αντιπολεμικών κινημάτων στην εισβολή στο Ιράκ από μόνο του δεν αρκεί αν η αντίθεσή του προς τους νέους σταυροφόρους δεν συμπεριλαμβάνει τους ιερούς πολέμους. Επίσης τα αντιδημοκρατικά καθεστώτα τόσο της Βαγδάτης όσο της Άγκυρας. Αν η έμπρακτη αλληλεγγύη προς τον Ιρακινό λαό δεν επεκτείνεται προς το μεγαλύτερο παγκόσμια ιστορικό θύμα της ανήθικης γεωοικονομίας, τον Κουρδικό λαό. Και φυσικά αν δεν απαιτήσει την απελευθέρωση του ιστορικού του ηγέτη.

Οι πολίτες, οι λαοί αλλά και η δική τους Ευρώπη, που επιβεβαιώνει καταρχήν το όνομά της, το να βλέπει δηλαδή μακριά, να έχει ευρύτητα στην όρασή της, αυτό οφείλει. Να υιοθετήσει τη γνωστή ιδέα του Μιχάλη Χαραλαμπίδη προτείνοντας τον Αμπτουλάχ Οτσαλάν για το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης.

Ρωτήσατε για το νέο. Κοιτάξτε, το αντί δεν είναι νέο. Είναι μέρος του παλιού. Εμείς είμαστε το νέο. Μέρα με τη μέρα οι απόψεις μας δικαιώνονται. Τόσο στα εθνικά θέματα όσο στα διεθνή. Νέο είναι κάτι που μπορεί να ξαναγράψει την ιστορία. Τόσο ως χώρος σχεδίου και πρότασης όσο όμως ως ηθική διαδρομή. Να σας φέρω ένα παράδειγμα. Ο Κώστας Φωτιάδης είναι νέο. Με το πολύτομο επιστημονικό του έργο για το Ποντιακό ολοκαύτωμα, ταυτόχρονα ξαναέγραψε και την ιστορία.

Kρίμα που δεν ζει ο Γιλμάζ Γκιουνέι. Δυο φορές κρίμα στους εδώ συνομήλικους εν ζωή συναδέλφους του. Εκπρόσωπε της εκκλησίας, αντί άλλων, αυτό μπορείτε να προτείνετε στον σκηνοθέτη Θεόδωρο Αγγελόπουλο αν ξαναέλθει στην περιοχή. Να γυρίσει μια ταινία για το γολγοθά του μαρτυρικού αυτού λαού.

Δεν έγιναν γνωστοί οι λόγοι αρχής που επικαλέστηκε η Ελλάδα, προκειμένου να συνδράμει τη συνεισβάλουσα Τουρκία. Μυρίζουν όμως άσχημα. Όπως το ίδιο κάνει η λέξη “αμέσως” καθώς και άλλες, από το κείμενο συμπερασμάτων της πρόσφατης Συνόδου κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πέραν από το γνωστό στρατιωτικό “πάραυτα”, παραπέμπει σε γνωστό επίσης υποβολέα αν όχι εντολέα.

Αποτελεί ύβρη προς τον πολιτισμό της Ελληνικής γλώσσας, η χρησιμοποίηση της λέξης του πολέμου, για την προετοιμαζόμενη Αμερικανοβρετανική εισβολή στο Ιράκ. Ας το δούμε αυτό, στο κείμενο ψηφίσματος που θα κάνει η σημερινή συνεύρεση. Ακόμη και οι ίδιοι οι Αμερικανοί μέσα στην κυνικότητα που τους διακρίνει, μιλούν γι αυτήν.

Θυμάμαι μια συνάντησή μας στη Νέα Μάκρη με την κυρία Δαμιανάκου, όταν της είπα ότι αν ξαναζούσε ο σύντροφός της ο Βασίλης Ρώτας καθώς και άλλοι Δημοτικιστές, δεν θα επαναλάμβαναν το εγχείρημά τους με τη γλώσσα. Δεν θα το έκαμναν αν ήξεραν ότι στον επόμενο αιώνα θα έπαιρναν το λείψανό της οι κομματικές νομενκλατούρες και θα καθιέρωναν τα κορακίστικα, μια γλώσσα με τριακόσιες λέξεις σε μια Ελλάδα των τριάκοντα. Τριάντα μόνιμοι λεγόμενοι πολιτικοί και άλλοι που κατοικοεδρεύουν στις Υ.ΕΝ.Ε.Δ. των Αθηνών, στους χώρους αυτούς της διαφθοράς με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου. Τουτέστιν Μ. Μ. Ευθανασίας της Πολιτικής και της Δημοκρατίας. Θα αδικούσα την γνωστή ευφυϊα, τη θυμοσοφία αλλά και την καχεξία όσο και την οικονομική δυσπραγία του καραγκιόζη, αν τους αποκαλούσα με το ίδιο όνομα.

Όπως θα έκανα το ίδιο στη Φλώρινα και την Καστοριά, αν ως διατελέσαν μέλος του κοινοβουλίου δεν τις κατέθετα, με τη σημερινή ευκαιρία, δημόσια το σεβασμό μου, λόγω του ότι ως ενιαίος κάποτε Νομός και τόπος εξέλεξε από ανεξάρτητο ψηφοδέλτιο ως Βουλευτή Φλωρίνης, τον Ίωνα Ιωάννη Δραγούμη, με καταγωγή από το Βογατσικό. Ένα ιστορικό πρόσωπο που αποτέλεσε μέρος του εθνικού και πνευματικού μας πλούτου. Κάτι που αρκεί από μόνο του, ώστε να αφιερώσω τη σημερινή ομιλία στη μνήμη του.

Απομαγνητοφωνημένο απόσπασμα από την ομιλία και τη δευτερολογία του πρώην Βουλευτή Χρήστου Κηπουρού και ιστορικού στελέχους της Ένωσης {Δ.Π.Ε.} που έγινε στη Φλώρινα στις 23 Φεβρ.΄03. Στην ίδια εκδήλωση που διοργάνωσαν από κοινού η Εύξεινος Λέσχη της πόλης, το παράρτημα του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και η ΤΕΔΚ του Νομού Φλώρινας, προσκλήθηκαν επίσης και μίλησαν για το ίδιο θέμα, οι Βουλευτές: Καστανίδης Χάρης {ΠΑ.ΣΟ.Κ.}, Παπαδόπουλος Μιχ. {ΝΔ.}, Κανέλλη Λιάνα {ΚΚΕ}.

http://www.antibaro.gr